Αυτήν τη φορά η
μπαρούφα της ημέρας ήταν και
χυδαία. «Δεν μπορούμε να ασχολούμεθα κάθε μέρα με τις καθαρίστριες», δήλωσε η κυρία
Βούλτεψη και προσέθεσε, «τη στιγμή που υπάρχουν γύρω μας ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι». Και
ποιος δημιούργησε αυτούς τους ανέργους, αν όχι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.;
Aυτό το αυτονόητο κατακρεουργείται καθημερινώς με
γκαιμπελική επιμονή από τις ομοιότροπες κυβερνήσεις, που αφού προετοίμασαν τα μνημόνια, τα επέβαλαν. Αλλά όχι μόνον τα μνημόνια. Ολη την
παθολογία
που δημιούργησαν αυτές οι κυβερνήσεις, πρώτον την
αποδίδουν στον λαό, τον ενοχοποιούν, κι ύστερα τη χρησιμοποιούν
εναντίον του. Τίποτα πιο
χυδαίο απ’ αυτό! Χρησιμοποιώντας έναν «κοινωνικό αυτοματισμό» (ο
οργουελικός νεολογισμός τού «
διαίρει και βασίλευε») επιδιώκουν μια
διαρκή εξίσωση προς τα
κάτω. Λέει τώρα ο κ.
Αργύρης Ντινόπουλος ότι «μία απόλυση στον δημόσιο τομέα σημαίνει πέντε απολύσεις στον ιδιωτικό». Δεν έλεγε όμως
τα ίδια, όταν ο
ίδιος και οι
όμοιοί του έστρεφαν με
δολιότητα και
μένος τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα εναντίον των εργαζομένων στον δημόσιο, προκειμένου
να τους αλαλιάσουν και τους δύο το ίδιο.
Ετσι όμως δουλεύει ένα
Στρατόπεδο Συγκέντρωσης: πάντα υπάρχει
ένας που η
μοίρα του χρησιμοποιείται ως
φόβητρο για τον
άλλον.
Με περισσή δολιότητα και
άκρατη χυδαιότητα οι κυβερνήσεις του είδους
Σημίτη – Γιωργάκη – Σαμαρά – Βούλτεψη – Μπαλτάκου – Βενιζέλου – Μέρκελ, έκαναν την Ελλάδα
Στρατόπεδο Συγκέντρωσης.
«Βρήκαν και τα έκαναν»,
φταίμε κι εμείς, όχι επειδή «
μαζί τα φάγαμε», ούτε επειδή είμαστε «
τεμπέληδες» και «
διεφθαρμένοι», αλλά διότι πολλοί από μας είναι
ατομιστές,
χαιρέκακοι με την «κατσίκα του γείτονα» και
θύματα μιας
τριακονταετούς προπαγάνδας που αποθέωνε (και αποθεώνει) τα
φετίχ-Μολώχ του «
εκσυγχρονισμού»,
τον «ανταγωνισμό», την «ιδιωτική πρωτοβουλία» (των κρατικοδίαιτων) και
τις πάσης φύσεως λαμογιές των αεριτζήδων και των μιζαδόρων.
Ετσι, με
περισσή μωρία μάζες εκ των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (λες και η
ζωή τους ήταν μια
κόπια του λάϊφ στάϊλ όσων τους δυνάστευαν) στράφηκαν εναντίον των συναδέλφων και των συντρόφων τους του Δημόσιου τομέα.
Μάλιστα
οι πιο ηλίθιοι (κατά κυριολεξία «
ιδιώτες») εξ αυτών έφθαναν να
επαινούν τον
κίνδυνο της απόλυσης και κάθε άλλη
κακουχία που
υπέφεραν στα χέρια
αφεντικών-κάπο,
ως απόδειξη της αξίας τους και της «
καθημερινής αξιολόγησης» που επιβάλλει η «ελεύθερη αγορά» στους σκλάβους της
- σαν κουνούπια αφάνισε τους περισσότερους απ’ αυτούς ο ιδιωτικός τομέας. Σε μια μαζικών διαστάσεων κρυπτεία βγήκαν τ’ αφεντικά κι έσφαξαν τους είλωτες αράδα.
Τώρα οι συνθήκες εργασίας στον
ιδιωτικό τομέα συνιστούν
μια ζούγκλα ανέργων, υποαμειβόμενων, ανασφάλιστων, απασχολήσιμων, ενοικιαζόμενων, απλήρωτων κι όλων όσοι
συναπαρτίζουν ένα
κάτεργο που πλέει στο πέλαγος μισοναυαγισμένο, σέρνοντας πνιγμένους κάτω απ’ την καρίνα του και απελπισμένους πάνω στην κουβέρτα του.
Κι αυτό το αίσχος, το
ανοσιούργημα, που οι ίδιοι κατασκεύασαν, το επικαλούνται κι από πάνω οι
ομόσταυλοι της κυρίας Βούλτεψη για να επιβάλουν ένα αέναο «
κάτσε καλά, υπάρχουν και χειρότερα». Κάτσε καλά,
«για να μην πάνε οι θυσίες σου χαμένες», κάτσε να σου κόψω
το χέρι, αλλοιώς
εις μάτην σου έκοψα
το πόδι. Κι αυτή η δουλειά κρατάει πέντε χρόνια τώρα. Με
δολιότητα,
χυδαιότητα κι
επιμονή, που -ως φαίνεται-
αποδίδει. Διότι υπάρχουν ακόμα εκείνοι (όπως δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα),
που αποδέχονται το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης για τον φόβο της Κόλασης, στέλνοντας έτσι στην Κόλαση όλους τους άλλους. (Αλλά και τους εαυτούς τους μαζί)…
Μπορεί το
φαινόμενο
του ραγιά, που μάλιστα υπερηφανεύεται για τη σκλαβιά του, ενώ
ταυτοχρόνως διαμαρτύρεται που δεν έχουν γίνει ακόμα δούλοι κι όλοι κι
άλλοι,
να χλωμιάζει. Μπορεί όλο και περισσότεροι να
αντιλαμβάνονται (επιτέλους) την παγίδα που τους έχουν στήσει και τον
λάκκο που τους έχουν ρίξει, αλλά το
ποσοστό τους παραμένει
ικανό, ώστε να επιτρέπει στις
κυβερνήσεις του αίματος να τους
αλαλιάζουν και μαζί τους να μας αλαλιάζουν όλους μας.
Προς αυτούς λοιπόν τους συμπολίτες, συμπατριώτες, συνανθρώπους, συντρόφους ο
λόγος κι όχι η περιφρόνηση. Προς αυτούς η
πειθώ κι όχι οι εξυπνακισμοί, η αλαζονεία και οι ξερολισμοί. Με αυτούς ο διάλογος
. Οι περισσότεροι είναι θύματα της χυδαιότητας και της δολιότητας, ακόμα κι αν τις αναπαράγουν. Αυτοί
θα κάνουν την
ειδοποιό διαφορά, διότι σε συνθήκες
κρίσης η
δημοκρατία, όσον περισσότερο
κακοποιείται, τόσον περισσότερο
ανοίγει τα αυτιά και τα μάτια της.
Ωσπου να ανοίξει το στόμα της, και τότε
φωνή Λαού, οργή Θεού…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου