Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Μετά την Ιρλανδία και την Πορτογαλία η έξοδος της Ελλάδας στις
αγορές, σε μια διαφορετική συγκυρία, θα επέτρεπε στο Βερολίνο να μιλήσει
για τερματισμό της κρίσης στην Ευρωζώνη. Ομως η κρίση έχει υποστεί
μετάλλαξη, καθώς το επίκεντρό της βρίσκεται στην καρδιά της Ευρωζώνης,
με το ΔΝΤ να κτυπά τον κώδωνα του κινδύνου για εγκλωβισμό στον
αποπληθωρισμό και τον Σόιμπλε σε χθεσινές του δηλώσεις να μη βλέπει
παρόμοιο κίνδυνο. Μήνυμα σαφές προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι το Βερολίνο
δεν βλέπει λόγο υλοποίησης της δυνατότητας Ντράγκι να λάβει
αντισυμβατικά μέτρα, αφού δεν υπάρχει λόγος.
Σήμερα το πρόβλημα για το Βερολίνο είναι η αντικειμενική αδυναμία,
αλλά ταυτόχρονα και η έλλειψη βούλησης στη Γαλλία και την Ιταλία να
εφαρμόσουν σκληρή μονομερή δημοσιονομική προσαρμογή, με τις ηγεσίες των
δύο χωρών να ζητούν μέτρα που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη.
Τα όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας θα έμοιαζαν πολιτική
μυθοπλασία πριν από τέσσερα χρόνια, την άνοιξη του 2010, όταν ο Σαρκοζί
έδινε την επικοινωνιακή τουλάχιστον εντύπωση ότι συνδιοικούσε την
Ευρωζώνη μαζί με τη Μέρκελ.
Σήμερα η Γαλλία των Ολάντ – Βαλς θεωρείται στο Βερολίνο ο μεγάλος
ασθενής της Ευρωζώνης, με τον Ολι Ρεν στις Βρυξέλλες να μη δίνει στο
Παρίσι χρονική παράταση για τη μείωση του ελλείμματος στο 3% και τον
επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντεμαν να κάνει απαξιωτικά σχόλια για
τον άλλοτε ισότιμο εταίρο του γαλλογερμανικού άξονα.
Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται και η Ιταλία με την κυβέρνηση Ρέντσι,
η οποία αφού εξάντλησε όλα τα επικοινωνιακά ευρήματα της νέας και
στιβαρής ηγεσίας στο εσωτερικό της χώρας, και υπεύθυνου συνομιλητή της
Μέρκελ, τώρα όπως το κατέγραψαν οι βίαιες διαμαρτυρίες του Σαββάτου στη
Ρώμη βρίσκεται αντιμέτωπος με την κοινωνική οργή.
Ευχή και ευσεβής πόθος μέχρι πρόσφατα, το μέτωπο του Νότου συν τη
Γαλλία αρχίζει να προβάλει ως ρεαλιστική προοπτική με τον συντονισμό των
δύο νέων πρωθυπουργών της Γαλλίας και της Ιταλίας Βαλς και Ρέντσι.
Όλοι γνωρίζουν ότι μόνο μια ριζική στροφή στη διαχείριση της κρίσης
μετά τις ευρωεκλογές, με την χορήγηση ρευστότητας, το τύπωμα χρήματος
δηλαδή, μπορεί να αποτρέψει τον εγκλωβισμό της Ευρωζώνης σε ένα μακράς
διάρκειας αποπληθωρισμό, παρόμοιο με τη χαμένη δεκαετία της Ιαπωνίας τη
δεκαετία του ’90.
Ολοι γνωρίζουν ότι η εκρηκτική πολιτική δυσαρέσκεια που θα αποτυπωθεί
στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών με την ενίσχυση της λαϊκιστικής
Ακροδεξιάς σε όλες της τις εκφάνσεις σύντομα θα γίνει κοινωνική και
πολιτική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Με μεγάλη καθυστέρηση και με αποδυναμωμένη τη θέση τους σε σχέση με
την άνοιξη του 2010, Γαλλία και Ιταλία ζητούν από το Βερολίνο
αποφασιστική στροφή, με τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι να περιμένει
να διαμορφωθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί, ώστε να μη βραχυκυκλωθούν οι
όποιες αποφάσεις του και πληγεί η αξιοπιστία της ΕΚΤ στις αγορές.
Γαλλία και Ιταλία αλλά και η Ισπανία των Θαπατέρο πρώτα και του Ραχόι
στη συνέχεια, καθυστέρησαν τη σύμπηξη ενός Μετώπου του Νότου από την
αρχή της κρίσης την άνοιξη του 2010, καθώς προσδοκούσαν καλύτερη
μεταχείριση και διασφάλιση της θέσης τους στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς
με μια απευθείας διμερή διαβούλευση με τους Μέρκελ-Σόιμπλε.
Την άνοιξη του 2012 ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Μ. Μόντι
προσέγγισε τον Ισπανό ομόλογο του Ραχόι. Η Γαλλία δεν στήριξε την
πρωτοβουλία και η Ισπανία επέστρεψε στη διμερή συνδιαλλαγή με το
Βερολίνο.
Ετσι οι τρεις μεγάλοι του Νότου που άφησαν ακάλυπτες και έκθετες την
Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, σήμερα γεύονται την άκαμπτη
στάση των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
: Ημερησία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου