Ο ΣΥΡΙΖΑ (πρέπει να είναι) στο μικροσκόπιο

Ο κ. Σαμαράς στην Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για την Απασχόληση. Εν τέλει, οι συνδαιτυμόνες (διότι τρώνε κόσμο και κοσμάκη) κατέληξαν να συζητούν πώς θα εκμεταλλευθούν καλύτερα την (επί τούτω κατασκευασμένη) ανεργία, την υποαπασχόληση, την υποαμειβόμενη εργασία και κάθε άλλη μορφή «ευέλικτης απασχόλησης», δηλαδή σκλαβιάς. Αναμενόμενο κάτι τέτοιο, κάθε αντίθετο θα σηματοδοτούσε απειροελάχιστο έστω δείγμα ανθρωπιάς, που τα απάνθρωπα αυτά παχύδερμα δεν αντέχουν.
Καλημέρα σας! Αντικομμουνιστής ο κ. Βορίδης. Αντικομμουνιστής ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστάς» κ. Γεωργιάδης. Αντικομμουνιστής ο κ. Μπαλτάκος! Αλλά αντικομμουνίστρια και η κυρία Σπυράκη;! Η… συντρόφισσα διαπίστωσε ότι το ιταλικό (και διεθνές) εργατικό (και αντιφασιστικό) τραγούδι «Bandiera Rossa» είναι «εναντίον των αξιών της Ευρώπης». Γιατί; Διότι σε μία απ’ τις δεκάδες παραλλαγές του το τραγούδι περιέχει τον στίχο «ζήτω ο κομμουνισμός και η ελευθερία». Ως γνωστόν, όμως, ο κομμουνισμός δεν είναι ευρωπαϊκή αξία. Τουλάχιστον όχι μέσα στο μυαλό της κυρίας Σπυράκη. Πάει και ο αντικομμουνισμός, ξεφτιλίστηκε.
Ομως σήμερα, κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, θα ασχοληθούμε με κάπως σοβαρότερα θέματα, όχι διότι είναι σοβαρά τα ίδια, αλλά διότι απειλούν (ακριβώς διότι είναι ασόβαρα) μια πολύ σοβαρή υπόθεση, όπως είναι η προσπάθεια της Αριστεράς (ή έστω του μέρους της εκείνου) να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων στη χώρα, να σταματήσει την καταστροφή και να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση, μακάρι και στην αναγέννηση.
Δεν είναι ουδόλως σοβαρή η απόφαση (αν υπήρξε τέτοια), ούτε καν η άποψη του αποκλεισμού από κάθε διάλογο με εκπροσώπους της Αριστεράς του κ. Αδωνη Γεωργιάδη. Μπορεί ο κ. Γεωργιάδης να προσβάλλει ακόμα και τη νοημοσύνη των πολιτών, μπορεί τα χέρια του να είναι βουτηγμένα στο «αίμα» με όσα έχει ψηφίσει, όσα έχει εισηγηθεί και όσα έχει διαπράξει, αλλά ακριβώς για αυτά πρέπει να υφίσταται τη βάσανο του διαλόγου δημοσίως, της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης των ιδεών. Ωστε όποιος υπερέχει να εισπράττει τα «δύσκολα εύγε» του λαού. Κάθε τι άλλο συνιστά φυγομαχία και «δικαίωση» του κάθε Γεωργιάδη εκ του ασφαλούς για τον ίδιο. Υπάρχει όμως και κάτι πολύ χειρότερο απ’ αυτό: η στάση αυτή συνιστά έμμεση λογοκρισία του κ. Γεωργιάδη (αλλά και άμεση, όταν για να συμμετάσχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε μια συζήτηση δεν θα έπρεπε να συμμετέχει, πρέπει να αποκλείεται ο κ. Γεωργιάδης) – να το το σταλινικό γονίδιο.
Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι εκπομπή, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να διαλέγει αν θα πάει ή δεν θα πάει, αν θα τη νομιμοποιήσει με την παρουσία του ή όχι (όπως κάνει -και καλά κάνει- με εκπομπές ωσάν του κ. Πρετεντέρη ή των αλήστου μνήμης «νυχτοδικείων»), είναι πολιτικός αντίπαλος. Και τους πολιτικούς σου αντιπάλους ούτε τους αποφεύγεις, ούτε τους λογοκρίνεις, ούτε τους φυλακίζεις.
Αν δεν αντιμετωπίσει δημοσίως και στα ίσια η Αριστερά τον κ. Γεωργιάδη ή τον κ. Βορίδη ή τον κ. Κασιδιάρη, ποιος θα τους αντιμετωπίσει; Αν οι ιδέες της Αριστεράς δεν υπερέχουν των ιδεών της ακροδεξιάς και του φασισμού, τότε για ποιο πράγμα ακριβώς αγωνιζόμαστε; Δεν είναι καλά δείγματα γραφής αυτά. Και τα επισημαίνουν πολλοί,
διότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έως τις εκλογές (πλην δραματικής ανατροπής) θα μαζεύει ψήφους με το τσουβάλι. Είτε αποκτήσει αυτοδυναμία, είτε όχι, θα πρέπει να κυβερνήσει (όπως άλλωστε ο ίδιος διακηρύσσει) αξιοποιώντας κάθε θετική δύναμη μέσα στην κοινωνία. Πώς θα το επιτύχει αυτό ακολουθώντας την πεπατημένη που μας έφερε ως εδώ;
Η κοινωνία δεν έχει βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στο μικροσκόπιο, τουλάχιστον όχι ακόμα, και πάντως όχι κατά το μέρος της εκείνο που πυρπολείται – θα υπερψηφίσει (και καλά θα κάνει) αυτό το κόμμα για να τη σώσει απ’ το χειρότερο και για να αποκτήσει η ίδια (στην ιδανική εκδοχή) το δικαίωμα και τις δυνατότητες να οργανώσει αφ’ εαυτής το καλύτερο. Αλλά, αν έτσι συμβαίνει με την κοινωνία, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Αριστερούς, οι οποίοι έχουν βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στο μικροσκόπιο, καθώς έτσι οφείλουν να κάνουν και τώρα και διαρκώς. Πόσω μάλιστα ενόψει
αριστερής διακυβέρνησης. Συνεπώς, φίλος μεν Αρβανίτης, φιλτέρα δε η αλήθεια. Δεν υπάρχουν απεργίες που να είναι εκβιαστικές. Δεν μπορεί οι αριστεροί να επικαλούνται το «διαίρει και βασίλευε» μουρμουρίζοντας ότι πληρώθηκαν οι τεχνικοί, αλλά έμειναν απλήρωτοι όλοι οι άλλοι. Είναι αδιανόητη για την Αριστερά κάθε εξίσωση προς τα κάτω. Οσο για
την ΕΤΕΡ, το σωματείο των τεχνικών, τιμή του και καμάρι του που κατάφερε τα μέλη του να μη μένουν απλήρωτα. Ας είχε καταφέρει το ίδιο και η ΕΣΗΕΑ. Κι όχι να ’ναι σήμερα οι μισοί δημοσιογράφοι άνεργοι. Απ’ όσους εργάζονται (με γλίσχρες πλέον αμοιβές) οι μισοί να μένουν απλήρωτοι επί μήνες κι άλλοι να δουλεύουν τζάμπα μόνον και μόνον για να μη βγουν απ’ το επάγγελμα (ή κάποιοι, νέοι, για να μπουν). Θα μου πείτε, η κρίση! Βεβαίως - και οι αγώνες της ΕΣΗΕΑ εναντίον της κρίσης πότε έγιναν και δεν τους πήραμε χαμπάρι;
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι η παθολογία του επαγγέλματός μας (φερέφωνα, κοινώς παπαγαλάκια, και απαιδευσία του κερατά) καθιστά το πρόβλημα περίπλοκο. Ομως τα περισσότερα απ’ τα προβλήματα περίπλοκα είναι, και δεν συνιστά το πολύπλοκον παρηγοριά ήττας. Το θέμα είναι να λύνει κανείς τα προβλήματα κι όχι να δίνει εξηγήσεις για τη δυσκολία του πράγματος. Ο φίλος και σύντροφος Κώστας Αρβανίτης ζήτησε -προς τιμήν του- συγγνώμη. Αυτό είναι ένα καλό δείγμα γραφής, αλλά δεν αλλάζει
πολύ τα πράγματα, αν τα κακά δείγματα γραφής σε μιαν ευρύτερη κλίμακα παραμένουν επίφοβα. Τι θα γίνει δηλαδή αύριο, αν έχουν το λύειν και το δεσμείν στην ΕΡΤ μυαλά σαν αυτά που απέκλεισαν από το αντιμάχεσθαι τον κ. Γεωργιάδη; Δεν θα πρόκειται για σταλινικά γονίδια, αλλά για σταλινικά σταγονίδια. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι αδιανόητο – όμως για ένα μέρος της Αριστεράς δεν είναι. Δεν
μιλάμε εν δήμω με τον Κασιδιάρη, έλεγαν (όταν ακόμα αυτός ο φασίστας ήταν ελεύθερος) ορισμένα στελέχη της Αριστεράς κι άφηναν τον φασίστα να μιλάει εν δήμω από μόνος του, απερίσπαστος και χωρίς αντίλογο. Ως εδώ το πράγμα είναι απλώς βλακώδες (αλλά πάντα επικίνδυνο). Εκεί που αγγίζει τον κόκκινο συναγερμό για μας τους ίδιους τους αριστερούς αλλά και για κάθε δημοκρατικό πολίτη, είναι όταν κάνουμε τα στραβά μάτια στις περιπτώσεις που μια παθολογία «αντιμετωπίζεται» με μια άλλη παθολογία. (Πόσω μάλλον όταν πιθανόν να μην πρόκειται για «αντιμετώπιση» αλλά για «στήσιμο».) Η Δικαιοσύνη θα κρίνει αν η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Για την Αριστερά όμως (και όλο το πολιτικό σύστημα) η Χρυσή Αυγή ήταν, είναι και θα είναι μια φασιστική οργάνωση. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πολιτικώς. Τώρα, αν ο φασισμός ως εκ της φύσεώς του οδηγεί στο έγκλημα (πράγμα που αφορά τη Δικαιοσύνη), στο πολιτικό επίπεδο τον φασισμό θανατώνει μόνον η πάλη των ιδεών κι όχι η (συχνά φασιστική άλλωστε) καταστολή. Συνεπώς,
δεν είναι καλό δείγμα γραφής ένα μέρος της Αριστεράς να σιωπά και ένα άλλο να επιχαίρει τώρα που ένας δικαστής αποφάσισε(!) αν θα παρίστανται οι προφυλακισμένοι βουλευτές αυτού του ναζιστικού μορφώματος στη Βουλή κι αν θα ψηφίσουν. Οι δικαστές είναι αρμόδιοι για άλλα πράγματα κι όχι για τη διαμόρφωση (κατ’ εντολήν ή όχι) της πολιτικής ζωής της χώρας. Αν ακόμα έχουμε αστική δημοκρατία και διάκριση των εξουσιών.
Ο λαός αποφασίζει διά της ψήφου του (και όχι μόνον) αν θα υπάρχει Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ. Οι δικαστές αποφασίζουν μόνον αν έχουν γίνει εγκλήματα και ποιοι τα έχουν διαπράξει. Λωτούς μπορεί να (κάνει ότι) τρώει ο κ. Βενιζέλος, αλλά το ΚΚΕ ετέθη εκτός νόμου με βάση ιδιώνυμο νόμο περί «εγκληματικής οργάνωσης».
Γνωρίζω ότι γράφοντας όλα αυτά ερεθίζω κάποια σταλινικά γονίδια ορισμένων (κι ακόμα χειρότερα, ορισμένα σταλινικά σταγονίδια που ενδημούν στον χώρο μας). Δεν με νοιάζει, έχω υπάρξει προγραμμένος, δις και τρις, δεν είναι δα προς θάνατον. Τα γράφω όλα αυτά όχι επί προσωπικού -και να με συμπαθάτε αν έτσι καταλάβατε- αλλά διότι θα αποδειχθούν σημαντικά (εξ όνυχος τον λέοντα), αν η Αριστερά κληθεί να αναλάβει ιστορικές ευθύνες. Πιστέψτε με, θα ήθελα με περισσότερο ενθουσιασμό και λιγότερες ενστάσεις να γράφω για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά η εγρήγορση ίσως να ’ναι πιο χρήσιμη. Οχι για να απογοητεύσουμε εκ προοιμίου τον λαό (όπως κάποιοι άλλοι με θλιβερότατο ζήλο μονίμως επιχειρούν), αλλά για να απογοητεύσουμε εκείνους που θα μας απογοήτευαν. Ισως και για να κάνουν «δεύτερες σκέψεις»…
Αν έχουμε δίκιο…

ΥΓ.: Ομως είτε έχουμε δίκιο είτε όχι, πιστεύω ακράδαντα ότι η πιο ενθουσιώδης υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και διαρκώς είναι να τον έχει κανείς στο μικροσκόπιο…

Posted in: πολιτική