Για τέσσερα χρόνια, η Ελλάδα είναι το νεοφιλελεύθερο εργαστήρι, όπου πλάθεται το μέλλον της Ευρώπης.
Η αγριότητα της επίθεσης που έχει δεχτεί η χώρα είναι πρωτοφανής και ξεπερνά κατά πολύ τις επιθέσεις που έχουν δεχτεί στο παρελθόν χώρες όπως η Χιλή ή το Ενωμένο Βασίλειο.
Η χώρα πεθαίνει. Ένας πολιτισμός εξαφανίζεται.
Οι άνθρωποί της αρρωσταίνουν, πεθαίνουν, αυτοκτονούν, μεταναστεύουν, βυθίζονται στην κατάθλιψη από ψυχοσωματικές ασθένειες, ευνουχίζονται.
Η υπογεννητικότητα χτυπάει στο κόκκινο, τα κοινωνικά δίκτυα και το ανθρώπινο κεφάλαιο διαλύονται. Δεν πρόκειται για ανθρωπιστική κρίση αλλά για συνειδητή γενοκτονία, από μέρους των νεκρόφιλων οπαδών της αγοράς.
Όλα τούτα καλύπτονται από τους πράκτορες των αγορών, τους ολετήρες της κοινωνίας, με μια περίτεχνη γλώσσα που επιχειρεί να εμφανίσει τη καταστροφή ως σωτηρία: αναδιάρθρωση της οικονομίας, αλλαγή οικονομικού μοντέλου, ανάπτυξη, «Νέα Ελλάδα».
Στο κείμενο της συνθήκης «Ευρώπη 2020», που σηματοδοτεί το μοντέλο για την Νέα Ευρώπη, αναφέρεται ότι: «Η κρίση αποτελεί εγερτήριο κάλεσμα…. Είναι η στιγμή της αλήθειας για την Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι ικανή να αναλαμβάνει δράση σε περιόδους κρίσης και να προσαρμόζει τις οικονομίες και τις κοινωνίες της… η έξοδός µας από την κρίση θα πρέπει να αποτελέσει το σημείο εισόδου σε µια νέα οικονομία…».
Ποια είναι η στιγμή της αλήθειας για την Ευρώπη, με βάση την οποία ο συρφετός των νεοαποικιοκρατών μαζί με τους ντόπιους σφιγγοκωλάριούς τους επιχειρούν την κατασκευή μιας κοινωνίας υπηκόοων;
Είναι οι προτάσεις της European Roundtable of Industrialists (ERT) (Ευρωπαϊκή στρογγυλή τράπεζα των βιομηχάνων), η οποία στο «ERT’s vision for a competitive Europe in 2025», αποκαλύπτει το όραμα των βιομηχάνων για την Ευρώπη, ένα όραμα που υιοθέτησε σχεδόν πλήρως η ΕΕ.
Είναι επίσης το όραμα της European Financial Services Roundtable (ΕΡFR), που στο “How Regulation Can Preserve The Contribution of Financial Firms too Economic Growth in Europe” εκθέτει το όραμά της για μια Ευρώπη των χρηματοπιστωτικών αγορών και οι προτάσεις της οποίας, επίσης, έχουν υιοθετηθεί πλήρως από την ΕΕ.
Η ΕΕ, λειτουργώντας ως το γερμανικό «καρτέλ της ευρύτερης σφαίρας» έχει ένα συγκεκριμένο στόχο: πως θα δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η λιτότητα, η φτώχεια, η ανασφάλεια και ο ανθρώπινος πόνος αποτελούν τις παράπλευρες απώλειες για την αναδιάρθρωση του κεφαλαίου. Ο νέος τύπος κεφαλαιακής συσσώρευσης απαιτεί την μείωση του μισθολογικού κόστους και τις επενδύσεις σε σφαίρες δραστηριότητας που παραδοσιακά θεωρούνται μη εμπορεύσιμες και ανήκουν στην δημόσια σφαίρα.
Οι στόχοι της νεοφιλελεύθερης επίθεσης είναι πολλαπλοί:
• Η κατασκευή ενός υποκειμένου υποταγμένου στα κελεύσματα των επιχειρηματικών λόμπι που πλέον διαμορφώνουν την δεσμευτική πολιτική που επιβάλλεται από την ΕΕ.
• Η διάλυση των συνδικαλιστικών ενώσεων που μπορούν να αντισταθούν στην επίθεση του κεφαλαίου.
• Η κατασκευή μιας κοινωνίας του τρόμου και της ανασφάλειας, έτσι ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος σχηματισμού συλλογικοτήτων που μπορούν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου.
• Η φτωχοποίηση και η αύξηση της ανεργίας, ως εργαλείων για τη δημιουργία φτηνού εργατικού δυναμικού χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
• Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η μεταφορά των δημόσιων επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα.
• Η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος.
• Η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης.
• Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Η παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
• Η μετατροπή του κράτους σε νυχτοφύλακα και εγγυητή, αποκλειστικά, των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και πολυεθνικών.
• Η κατάργηση του φιλελεύθερου πολιτεύματος και η αντικατάστασή του από ένα είδος ολιγαρχικού πολιτεύματος που διευθύνεται από τις πολυεθνικές και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
• Ο υποβιβασμός της πολιτικής σε διαδικασία διασφάλισης των κερδών για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες.
• Η μετατροπή του πολιτικού προσωπικού σε μαριονέτα, αναγκαίας για την εξαπάτηση της κοινωνίας και για την άσκηση θεσμικής βίας στα πλαίσια της ψευδοδημοκρατίας.
• Η ακύρωση οποιασδήποτε ανεξάρτητης διεθνούς πολιτικής.
• Η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και η σταδιακή περιφερειοποίηση της χώρας, ως Ειδικής Οικονομικής Ζώνης ,στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής δικτατορίας των αγορών.
Υπάρχει αναστροφή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας;
Οι νεοφιλελεύθεροι ολετήρες ισχυρίζονται ότι αυτό που συμβαίνει είναι μονόδρομος.
Ότι πρόκειται για μια νομοτελειακή πορεία της ιστορικής εξέλιξης που οδηγεί στον θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού. Το επιχείρημα αυτό αποτελεί μέρος του νεοφιλελεύθερου ψυχολογικού πολέμου και είναι ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Επειδή η νεοφιλελεύθερη επίθεση σχετίζεται με μια συνειδητή στρατηγική του κεφαλαίου-και μάλιστα του παγκοσμιοποιημένου- ενάντια στον κόσμο της εργασίας και την κοινωνία, φαινομενικά είναι αδύνατη μια αναστροφή.
Ταυτόχρονα, η ανυπαρξία ενός κοινωνικού υποκειμένου ικανού να αντιστρατευθεί τις νέες στρατηγικές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, δημιουργεί την αίσθηση ενός αδιεξόδου.
Είναι φανερό ότι απαιτείται μια ριζική αμφισβήτηση του πολιτικο-οικονομικού μοντέλου και συστράτευση του συνόλου της κοινωνίας, ανεξάρτητα από ιδεολογικές τοποθετήσεις, για την υπεράσπιση της ίδιας της κοινωνίας και των παιδιών της.
Πρωταρχικό μέλημα της κοινωνίας πρέπει να είναι η αντεπίθεση προς τους νεκρόφιλους οπαδούς της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, αυτής της κρεατομηχανής που αλέθει τα πάντα στο μύλο του κέρδους και η αμφισβήτηση του νομικού οικοδομήματος που φυσικοποιεί την δομική βία των ελίτ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου