Οι κάλπες για άλλη μια φορά μίλησαν αλλά το ζήτημα είναι ποιος θα τις
ακούσει. Αν και δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η καταμέτρηση για τα
αποτελέσματα του πρώτου αυτού γύρου για τις δημοτικές και περιφερειακές
εκλογές, οι τάσεις έχουν αποτυπωθεί και μπορεί κανείς να ρισκάρει τη
διατύπωση ορισμένων πρώτων σκέψεων.
Όπως και η προεκλογική ατμόσφαιρα έτσι, ουσιαστικά και η ίδια η ψηφοφορία αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό «βουβή». Βουβή γιατί δεν κατέγραψε, σε καμία περίπτωση, την οργή που κοχλάζει στην ελληνική κοινωνία. Δεν κατέγραψε, σε καμία περίπτωση, αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πραγματική ροπή προς ανατροπές και σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Κατέγραψε έναν υπόκωφο ήχο αλλά όχι κραυγή. Και όπου ακούστηκε κραυγή ήταν μάλλον εφιαλτική και βγαλμένη από τις πλέον σκοτεινές μέρες τούτου του τόπου.
Τα κυβερνητικά κόμματα εισέπραξαν δυσφορία και δυσαρέσκεια. Αυτό ήταν κάτι που αναμενόταν άλλωστε. Δεν εισέπραξαν, όμως, αυτό που θα λέγαμε μεγάλη «καρπαζιά». Τουλάχιστον αυτό δεν προκύπτει από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα στο σύνολο των δήμων και των περιφερειών όλης της χώρας. Υπέστησαν φθορά, υπέστησαν σοβαρή υποχώρηση αλλά η συνολική εικόνα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πανωλεθρία, όπως κάποιος θα ανέμενε μετά από τα τελευταία χρόνια απόλυτα καταστροφικής για τον ελληνικό λαό και τα συμφέροντά του πολιτικής, που έχει συνοδευτεί από αλλεπάλληλα ψέματα και κοροϊδία. Αν και το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό γι αυτά, σίγουρα συνοδεύτηκε από μια ημι-ανάσα ανακούφισης τόσο στο Μαξίμου όσο πολύ περισσότερο στη Χαριλάου Τρικούπη, καθώς εξασφαλίζεται ένα μικρό περιθώριο ελιγμών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δεν κεφαλαιοποίησε τη δυσφορία αυτή και δεν φάνηκε να πείθει ότι μπορεί να κάνει το μεγάλο άλμα. Προφανώς, η εμφάνιση των υποψηφίων του στο δήμο Αθήνας και στην περιφέρεια Αττικής είναι εξαιρετικά σημαντική αλλά δεν μπορεί να υπερκαλύψει τα τουλάχιστον προβληματικά, μέχρι την στιγμή που γράφονταν οι γραμμές αυτές, αποτελέσματα των υποψηφίων του σε άλλες περιοχές. Ακόμη όμως και στην περιφέρεια Αττικής και στην Αθήνα, τα αποτελέσματα απέχουν πολύ από το να είναι «ρεύμα πραγματικής ανατροπής», καθώς είναι προφανές ότι τίποτε δεν έχει ακόμη κριθεί και ο β’ γύρος θα είναι κρίσιμος και δύσκολος. Με δύο λόγια, η εμφάνιση των ψηφοδελτίων που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας δεν δικαιολογεί εύκολα τη διατύπωση αιτήματος για πρόωρες εκλογές.
Αν μη τι άλλο αυτό θα πρέπει στοιχειωδώς να προβληματίσει την Κουμουνδούρου η οποία επιτέλους θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι μήνυμα θέλει να δώσει και πού πραγματικά στοχεύει. Καθώς από τις αλλεπάλληλες ανακολουθίες, εσωτερικές διαφωνίες και γκάφες (πχ στην επιλογή υποψηφίων) φτάνει κανείς να σκεφτεί αν πραγματικά επιθυμεί ν’ αναλάβει την «καυτή πατάτα» της διακυβέρνησης και αν πιστεύει έστω και η ίδια τα όσα ψυχιατρικώς διπολικά υποστηρίζει περί «αντιμνημονιακών πολιτικών» μέσα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, δηλαδή μέσα στο θεσμοποιημένο πλέον μνημόνιο της επιτήρησης επ’ αόριστον.
Το ΚΚΕ εμφανίζεται, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Δήμος Πάτρας, να χάνει δυνάμεις και σε αυτήν την εκλογική μάχη σε σύγκριση με τις προηγούμενες τοπικές και περιφερειακές εκλογές. Αυτό αποτυπώνεται σαφώς και στο δήμο Αθηναίων και στην περιφέρεια Αττικής. Φυσικά, σε σχέση με την πανωλεθρία του Ιουνίου του 2012 είναι κάπως καλύτερα. Μοιάζει, όμως, να παγειώνεται «προς τα κάτω». Επέμεινε, παρά τις όποιες μικροδιαφορές στις διατυπώσεις, στον «μοναχικό» δρόμο του διαρκώς «επιβεβαιωμένου» που διεκδικεί την απόλυτη «καθαρότητα» και ευαγγελίζεται λύσεις στο σήμερα που, χωρίς να το λένε, προϋποθέτουν συμφωνία για το σοσιαλισμό, ή καλύτερα τον ίδιο το σοσιαλισμό (καθώς όλα τα άλλα καταλήγουν διαχείριση, για να το πούμε απλά). Επέμεινε, δηλαδή, στην ίδια «συνταγή» που το οδήγησε στα ιστορικά χαμηλότερα ποσοστά της μεταπολίτευσης και στην άνευ προηγούμενου απώλεια των μισών ψηφοφόρων του στις βουλευτικές εκλογές του 2012. Είναι προφανές ότι και στην περίπτωση του Περισσού θα πρέπει επιτέλους ν’ αποφασιστεί αν το ΚΚΕ έχει ρόλο πολιτικού κόμματος που παράγει πολιτική και παρεμβαίνει στις εξελίξεις ή απλώς τις παρατηρεί και τις περιγράφει επιβεβαιωνόμενο σαν φιλολογική λέσχη γιατί, όπως φαίνεται, η οποιαδήποτε πράξη «αν δεν έχει αλλάξει η τάξη στην εξουσία» είναι μάταιη.
Ευχαριστημένοι κανονικά δεν θα πρέπει να είναι ούτε στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τα αποτελέσματα της κάλπης, καταρχήν στο δήμο Αθηναίων, όπου αρχικώς τουλάχιστον, φαίνεται να χάνει την έδρα που είχε κερδίσει στις περασμένες εκλογές. Ίσως φταίει η ευρεία «γκάμα» απόψεων που διατρέχει και τις θέσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ του οποίου η εικόνα σίγουρα επλήγη και από τα πήγαινε – έλα στις επαφές με το Σχέδιο Β’ και την αδυναμία εξεύρεσης κοινού τόπου. Ασχέτως του γιατί έγινε αυτό, αυτό που έμεινε στον κόσμο είναι ότι έγινε. Ρόλο ίσως έπαιξε και η ανακολουθία των εκπροσώπων του από δήμο σε δήμο, από κλάδο σε κλάδο σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και ορισμένες, κομψά χαρακτηριζόμενες, «ατυχείς» τοποθετήσεις εκπροσώπων του, όπως πχ του επικεφαλής του ψηφοδελτίου του για το δήμο Αθήνας, που χαρακτήρισε «φασίστες όποιους δεν συμφωνούν με το να χτιστεί τέμενος στο κέντρο της Αθήνας». Το σίγουρο είναι ότι ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ «έπεισε».
Μωραλι-σμός και αυξανόμενος χρυσαυγιτισμός
Ποιος βγήκε τελικά κερδισμένος λοιπόν από τις κάλπες της 18ης Μάη 2014; Μα ο ελληνικός μπερλουσκονισμός (επίσης ευφημισμός) και η απούσα παρούσα Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή κατάφερε να ενισχύσει την παρουσία της σχεδόν παντού και όχι μόνο στο Δήμο Αθηναίων και στην Περιφέρεια Αττικής. Όπως αποδείχτηκε ένα μεγάλο μέρος των «δεν ξέρω, δεν απαντώ» ήταν «ξέρω αλλά δεν είμαι ακόμη έτοιμος να το πω ανοιχτά ότι ψηφίζω Χρυσή Αυγή». Αναπάντεχο; Κανονικά , όσο δυσάρεστο και αν είναι, δεν είναι αναπάντεχο. Τα πέρα δώθε των στελεχών της σε ανακριτικά γραφεία, τα σόου τους μπροστά στις κάμερες και κυρίως η κυρίαρχη αίσθηση ότι για να τρενάρει τόσο πολύ η όλη διαδικασία, κάποιο λάκκο έχει η φάβα (γιατί αλλιώς όλοι μέσα καταδικασμένοι ισόβια θα ήταν), τους έκανε ήρωες.
Ο χειρισμός της υπόθεσης «εγκληματική οργάνωση» Χρυσή Αυγή αποδείχτηκε, όπως προειδοποιούσαμε από το inprecorαπό την πρώτη κιόλας στιγμή, εξαιρετικά επιτυχημένος στο να εδραιώσει και να ενισχύσει τη θέση του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος. Όταν δημιουργείς εντυπώσεις με σιδηροδέσμιους αρχηγούς κοινοβουλευτικών κομμάτων, πρέπει να τις υποστηρίζεις εκτός και αν τους κάνεις διαφήμιση ενώ παράλληλα προσπαθείς να δημιουργήσεις «προηγούμενα» για άλλους χώρους. Ή υπάρχουν στοιχεία και τους βάζεις μέσα κατευθείαν ή δεν υπάρχουν ή δεν θέλεις να υπάρξουν τόσα στοιχεία ώστε να τους βάλεις μέσα γιατί αν δημοσιοποιηθούν, τότε πιθανώς να εκτεθεί και ένα μεγάλο μέρος του ίδιου του πολιτικού συστήματος και της αστικής τάξης της χώρας που παίζει με τα «βρώμικα αποπαίδια» του για να τρομοκρατεί και να ελέγχει. Επιπλέον η απόγνωση φέρνει εξαχρείωση ιδιαίτερα στα πλέον χαμηλά στρώματα (από άποψη πολιτικής συνείδησης) καθώς και ροπή στις άμεσα ανταποδοτικές λύσεις (αφού η Χρυσή Αυγή είναι πλέον γνωστό ότι κατακεραυνώνει τα λαμόγια γενικώς αλλά τα δικά της τα «εξυπηρετεί» με μικρές διευκολύνσεις, με θέσεις εργασίας κλπ) . Και έτσι το «αυγό του φιδιού» εξελίσσεται σε ανερχόμενη σταθερά του πολιτικού συστήματος. Γιατί έτσι κι αλλιώς δεν αντιμετωπίζεται στα δικαστήρια, ας πάψουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Ο έτερος νικητής είναι προφανέστατα η λογική του μπερλουσκονισμού αλά ελληνικά. Το μεγάλο προβάδισμα του κ. Μώραλη στον Πειραιά, με μόλις λίγες εβδομάδες επίσημη προεκλογική εκστρατεία, αποτελεί ίσως την καλύτερη συμπύκνωση του εκφυλισμού του πολιτικού συστήματος της χώρας. Ο απόλυτος εκπρόσωπος επιχειρηματικών συμφερόντων, με τους ίδιους τους επιχειρηματίες – αφεντικά του να στελεχώνουν το ψηφοδέλτιό του και να κοροϊδεύουν κατάμουτρα τους πάντες ότι «νοιάζονται για την πόλη» την ώρα που ο Πειραιάς, το λιμάνι και όλη η περιοχή έχει αναδειχθεί σε Ελ Ντοράντο της «ειδικής οικονομικής ζώνης» που λέγεται Ελλάδα, βρίσκεται μια ανάσα από το Δήμο και τον έλεγχο δισεκατομμυρίων. Θα πει κανείς, ότι αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί επίτευγμα «επενδύσεων» χρόνων σε ανθρώπους, σε ομάδες, σε δουλειές, σε πολλά.. Η επικράτηση της λογικής «αφού είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας, θα κουμαντάρει καλά και το δήμο και θα δώσει και καμιά δουλειά». Της λογικής της απελπισμένης αλλοτρίωσης. Της Ελλάδας του σήμερα. Και στο πλευρό του ο κ. Μπέος (αυτός που έχει πάρε δώσε και με τη δικαιοσύνη, ο πρώην του Πανιωνίου) στο Βόλο.
Τέλος, υπάρχει και ένας άλλος «νικητής»: η αποχή. Σε μια εκλογική μάχη που είχε λάβει από όλους χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής σύγκρουσης, περίπου το 40% επέλεξε να μην ψηφίσει. Ακόμη και αν αφαιρεθεί το ποσοστό εκείνο που αντιστοιχεί σε εκλογείς που δεν ζουν πια (και είναι σημαντικό γιατί οι εκλογικοί κατάλογοι δεν έχουν εκκαθαριστεί εδώ και χρόνια), η κρισιμότητα της περιόδου δεν συνάδει με τη «χαλαρότητα». Και γι αυτό θα πρέπει ν’ αναρωτηθούν οι …ηττημένοι αυτής της κάλπης, που, κατά τη γνώμη μας, είναι οι δυνάμεις της λεγόμενης ευρύτερης αριστεράς. Γιατί δεν φαντάζεται κανείς ότι υπήρξε ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής ή του κ. Μώραλη που απείχε έτσι δεν είναι;
Όχι, αυτές οι κάλπες δεν είχαν αισιόδοξο μήνυμα. Αντίθετα είχαν πολύ ανησυχητικά προμηνύματα. Και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό, τόσο καλύτερα για όλους μας.
inprecor
Όπως και η προεκλογική ατμόσφαιρα έτσι, ουσιαστικά και η ίδια η ψηφοφορία αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό «βουβή». Βουβή γιατί δεν κατέγραψε, σε καμία περίπτωση, την οργή που κοχλάζει στην ελληνική κοινωνία. Δεν κατέγραψε, σε καμία περίπτωση, αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πραγματική ροπή προς ανατροπές και σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Κατέγραψε έναν υπόκωφο ήχο αλλά όχι κραυγή. Και όπου ακούστηκε κραυγή ήταν μάλλον εφιαλτική και βγαλμένη από τις πλέον σκοτεινές μέρες τούτου του τόπου.
Τα κυβερνητικά κόμματα εισέπραξαν δυσφορία και δυσαρέσκεια. Αυτό ήταν κάτι που αναμενόταν άλλωστε. Δεν εισέπραξαν, όμως, αυτό που θα λέγαμε μεγάλη «καρπαζιά». Τουλάχιστον αυτό δεν προκύπτει από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα στο σύνολο των δήμων και των περιφερειών όλης της χώρας. Υπέστησαν φθορά, υπέστησαν σοβαρή υποχώρηση αλλά η συνολική εικόνα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πανωλεθρία, όπως κάποιος θα ανέμενε μετά από τα τελευταία χρόνια απόλυτα καταστροφικής για τον ελληνικό λαό και τα συμφέροντά του πολιτικής, που έχει συνοδευτεί από αλλεπάλληλα ψέματα και κοροϊδία. Αν και το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό γι αυτά, σίγουρα συνοδεύτηκε από μια ημι-ανάσα ανακούφισης τόσο στο Μαξίμου όσο πολύ περισσότερο στη Χαριλάου Τρικούπη, καθώς εξασφαλίζεται ένα μικρό περιθώριο ελιγμών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δεν κεφαλαιοποίησε τη δυσφορία αυτή και δεν φάνηκε να πείθει ότι μπορεί να κάνει το μεγάλο άλμα. Προφανώς, η εμφάνιση των υποψηφίων του στο δήμο Αθήνας και στην περιφέρεια Αττικής είναι εξαιρετικά σημαντική αλλά δεν μπορεί να υπερκαλύψει τα τουλάχιστον προβληματικά, μέχρι την στιγμή που γράφονταν οι γραμμές αυτές, αποτελέσματα των υποψηφίων του σε άλλες περιοχές. Ακόμη όμως και στην περιφέρεια Αττικής και στην Αθήνα, τα αποτελέσματα απέχουν πολύ από το να είναι «ρεύμα πραγματικής ανατροπής», καθώς είναι προφανές ότι τίποτε δεν έχει ακόμη κριθεί και ο β’ γύρος θα είναι κρίσιμος και δύσκολος. Με δύο λόγια, η εμφάνιση των ψηφοδελτίων που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας δεν δικαιολογεί εύκολα τη διατύπωση αιτήματος για πρόωρες εκλογές.
Αν μη τι άλλο αυτό θα πρέπει στοιχειωδώς να προβληματίσει την Κουμουνδούρου η οποία επιτέλους θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι μήνυμα θέλει να δώσει και πού πραγματικά στοχεύει. Καθώς από τις αλλεπάλληλες ανακολουθίες, εσωτερικές διαφωνίες και γκάφες (πχ στην επιλογή υποψηφίων) φτάνει κανείς να σκεφτεί αν πραγματικά επιθυμεί ν’ αναλάβει την «καυτή πατάτα» της διακυβέρνησης και αν πιστεύει έστω και η ίδια τα όσα ψυχιατρικώς διπολικά υποστηρίζει περί «αντιμνημονιακών πολιτικών» μέσα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, δηλαδή μέσα στο θεσμοποιημένο πλέον μνημόνιο της επιτήρησης επ’ αόριστον.
Το ΚΚΕ εμφανίζεται, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Δήμος Πάτρας, να χάνει δυνάμεις και σε αυτήν την εκλογική μάχη σε σύγκριση με τις προηγούμενες τοπικές και περιφερειακές εκλογές. Αυτό αποτυπώνεται σαφώς και στο δήμο Αθηναίων και στην περιφέρεια Αττικής. Φυσικά, σε σχέση με την πανωλεθρία του Ιουνίου του 2012 είναι κάπως καλύτερα. Μοιάζει, όμως, να παγειώνεται «προς τα κάτω». Επέμεινε, παρά τις όποιες μικροδιαφορές στις διατυπώσεις, στον «μοναχικό» δρόμο του διαρκώς «επιβεβαιωμένου» που διεκδικεί την απόλυτη «καθαρότητα» και ευαγγελίζεται λύσεις στο σήμερα που, χωρίς να το λένε, προϋποθέτουν συμφωνία για το σοσιαλισμό, ή καλύτερα τον ίδιο το σοσιαλισμό (καθώς όλα τα άλλα καταλήγουν διαχείριση, για να το πούμε απλά). Επέμεινε, δηλαδή, στην ίδια «συνταγή» που το οδήγησε στα ιστορικά χαμηλότερα ποσοστά της μεταπολίτευσης και στην άνευ προηγούμενου απώλεια των μισών ψηφοφόρων του στις βουλευτικές εκλογές του 2012. Είναι προφανές ότι και στην περίπτωση του Περισσού θα πρέπει επιτέλους ν’ αποφασιστεί αν το ΚΚΕ έχει ρόλο πολιτικού κόμματος που παράγει πολιτική και παρεμβαίνει στις εξελίξεις ή απλώς τις παρατηρεί και τις περιγράφει επιβεβαιωνόμενο σαν φιλολογική λέσχη γιατί, όπως φαίνεται, η οποιαδήποτε πράξη «αν δεν έχει αλλάξει η τάξη στην εξουσία» είναι μάταιη.
Ευχαριστημένοι κανονικά δεν θα πρέπει να είναι ούτε στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τα αποτελέσματα της κάλπης, καταρχήν στο δήμο Αθηναίων, όπου αρχικώς τουλάχιστον, φαίνεται να χάνει την έδρα που είχε κερδίσει στις περασμένες εκλογές. Ίσως φταίει η ευρεία «γκάμα» απόψεων που διατρέχει και τις θέσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ του οποίου η εικόνα σίγουρα επλήγη και από τα πήγαινε – έλα στις επαφές με το Σχέδιο Β’ και την αδυναμία εξεύρεσης κοινού τόπου. Ασχέτως του γιατί έγινε αυτό, αυτό που έμεινε στον κόσμο είναι ότι έγινε. Ρόλο ίσως έπαιξε και η ανακολουθία των εκπροσώπων του από δήμο σε δήμο, από κλάδο σε κλάδο σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και ορισμένες, κομψά χαρακτηριζόμενες, «ατυχείς» τοποθετήσεις εκπροσώπων του, όπως πχ του επικεφαλής του ψηφοδελτίου του για το δήμο Αθήνας, που χαρακτήρισε «φασίστες όποιους δεν συμφωνούν με το να χτιστεί τέμενος στο κέντρο της Αθήνας». Το σίγουρο είναι ότι ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ «έπεισε».
Μωραλι-σμός και αυξανόμενος χρυσαυγιτισμός
Ποιος βγήκε τελικά κερδισμένος λοιπόν από τις κάλπες της 18ης Μάη 2014; Μα ο ελληνικός μπερλουσκονισμός (επίσης ευφημισμός) και η απούσα παρούσα Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή κατάφερε να ενισχύσει την παρουσία της σχεδόν παντού και όχι μόνο στο Δήμο Αθηναίων και στην Περιφέρεια Αττικής. Όπως αποδείχτηκε ένα μεγάλο μέρος των «δεν ξέρω, δεν απαντώ» ήταν «ξέρω αλλά δεν είμαι ακόμη έτοιμος να το πω ανοιχτά ότι ψηφίζω Χρυσή Αυγή». Αναπάντεχο; Κανονικά , όσο δυσάρεστο και αν είναι, δεν είναι αναπάντεχο. Τα πέρα δώθε των στελεχών της σε ανακριτικά γραφεία, τα σόου τους μπροστά στις κάμερες και κυρίως η κυρίαρχη αίσθηση ότι για να τρενάρει τόσο πολύ η όλη διαδικασία, κάποιο λάκκο έχει η φάβα (γιατί αλλιώς όλοι μέσα καταδικασμένοι ισόβια θα ήταν), τους έκανε ήρωες.
Ο χειρισμός της υπόθεσης «εγκληματική οργάνωση» Χρυσή Αυγή αποδείχτηκε, όπως προειδοποιούσαμε από το inprecorαπό την πρώτη κιόλας στιγμή, εξαιρετικά επιτυχημένος στο να εδραιώσει και να ενισχύσει τη θέση του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος. Όταν δημιουργείς εντυπώσεις με σιδηροδέσμιους αρχηγούς κοινοβουλευτικών κομμάτων, πρέπει να τις υποστηρίζεις εκτός και αν τους κάνεις διαφήμιση ενώ παράλληλα προσπαθείς να δημιουργήσεις «προηγούμενα» για άλλους χώρους. Ή υπάρχουν στοιχεία και τους βάζεις μέσα κατευθείαν ή δεν υπάρχουν ή δεν θέλεις να υπάρξουν τόσα στοιχεία ώστε να τους βάλεις μέσα γιατί αν δημοσιοποιηθούν, τότε πιθανώς να εκτεθεί και ένα μεγάλο μέρος του ίδιου του πολιτικού συστήματος και της αστικής τάξης της χώρας που παίζει με τα «βρώμικα αποπαίδια» του για να τρομοκρατεί και να ελέγχει. Επιπλέον η απόγνωση φέρνει εξαχρείωση ιδιαίτερα στα πλέον χαμηλά στρώματα (από άποψη πολιτικής συνείδησης) καθώς και ροπή στις άμεσα ανταποδοτικές λύσεις (αφού η Χρυσή Αυγή είναι πλέον γνωστό ότι κατακεραυνώνει τα λαμόγια γενικώς αλλά τα δικά της τα «εξυπηρετεί» με μικρές διευκολύνσεις, με θέσεις εργασίας κλπ) . Και έτσι το «αυγό του φιδιού» εξελίσσεται σε ανερχόμενη σταθερά του πολιτικού συστήματος. Γιατί έτσι κι αλλιώς δεν αντιμετωπίζεται στα δικαστήρια, ας πάψουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Ο έτερος νικητής είναι προφανέστατα η λογική του μπερλουσκονισμού αλά ελληνικά. Το μεγάλο προβάδισμα του κ. Μώραλη στον Πειραιά, με μόλις λίγες εβδομάδες επίσημη προεκλογική εκστρατεία, αποτελεί ίσως την καλύτερη συμπύκνωση του εκφυλισμού του πολιτικού συστήματος της χώρας. Ο απόλυτος εκπρόσωπος επιχειρηματικών συμφερόντων, με τους ίδιους τους επιχειρηματίες – αφεντικά του να στελεχώνουν το ψηφοδέλτιό του και να κοροϊδεύουν κατάμουτρα τους πάντες ότι «νοιάζονται για την πόλη» την ώρα που ο Πειραιάς, το λιμάνι και όλη η περιοχή έχει αναδειχθεί σε Ελ Ντοράντο της «ειδικής οικονομικής ζώνης» που λέγεται Ελλάδα, βρίσκεται μια ανάσα από το Δήμο και τον έλεγχο δισεκατομμυρίων. Θα πει κανείς, ότι αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί επίτευγμα «επενδύσεων» χρόνων σε ανθρώπους, σε ομάδες, σε δουλειές, σε πολλά.. Η επικράτηση της λογικής «αφού είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας, θα κουμαντάρει καλά και το δήμο και θα δώσει και καμιά δουλειά». Της λογικής της απελπισμένης αλλοτρίωσης. Της Ελλάδας του σήμερα. Και στο πλευρό του ο κ. Μπέος (αυτός που έχει πάρε δώσε και με τη δικαιοσύνη, ο πρώην του Πανιωνίου) στο Βόλο.
Τέλος, υπάρχει και ένας άλλος «νικητής»: η αποχή. Σε μια εκλογική μάχη που είχε λάβει από όλους χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής σύγκρουσης, περίπου το 40% επέλεξε να μην ψηφίσει. Ακόμη και αν αφαιρεθεί το ποσοστό εκείνο που αντιστοιχεί σε εκλογείς που δεν ζουν πια (και είναι σημαντικό γιατί οι εκλογικοί κατάλογοι δεν έχουν εκκαθαριστεί εδώ και χρόνια), η κρισιμότητα της περιόδου δεν συνάδει με τη «χαλαρότητα». Και γι αυτό θα πρέπει ν’ αναρωτηθούν οι …ηττημένοι αυτής της κάλπης, που, κατά τη γνώμη μας, είναι οι δυνάμεις της λεγόμενης ευρύτερης αριστεράς. Γιατί δεν φαντάζεται κανείς ότι υπήρξε ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής ή του κ. Μώραλη που απείχε έτσι δεν είναι;
Όχι, αυτές οι κάλπες δεν είχαν αισιόδοξο μήνυμα. Αντίθετα είχαν πολύ ανησυχητικά προμηνύματα. Και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό, τόσο καλύτερα για όλους μας.
inprecor
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου