Κάθε μέρα στύβουν το κεφάλι τους να εφεύρουν κάποιαν
απατεωνιά,
για να βγάλουν λεφτά απ’ όπου μπορούν, απ’ τα εφάπαξ, απ’ τους μισθούς,
απ’ τα σπίτια, απ’ τα «μπλοκάκια», μόνον απ’ τους φοροφυγάδες και τους
τοκογλύφους δεν διανοούνται –
κάθε μέρα
στύβουν το κεφάλι τους τι ψέματα θα πουν, όπως για το πρωτογενές πλεόνασμα και, επ’ εσχάτοις, πώς θα
μεταμορφωθούν.
Πώς θα γίνει ξανά αντιμνημονιακός ο κ.
Σαμαράς, πώς θα τρίζει τα δόντια του στην Τρόικα ο κ.
Στουρνάρας και πώς ο κ.
Θεοχάρης θα σταματήσει τη
Βέρμαχτ στα διόδια της
Μαλακάσας – ώπα! είπα διόδια, δηλαδή
Χρυσοχοΐδης,
και θυμήθηκα τις δηλώσεις του ότι «δεν προβλέπεται αύξηση στα
διόδια»!!! Ως φαίνεται, κάποια βία ασκήθηκε, ήντινα ο κυρ Χρυσοχοΐδης
καταδικάζει
απ’ όπου κι αν προέρχεται, με αποτέλεσμα
τα διόδια αίφνης να αυξηθούν
βιαίως και σαρδαναπάλως – πάνε πλέον κι αυτά για πρωτογενές πλεόνασμα.
Ομως,
κουράγιο, ραγιάδες μου, καθώς μπαίνει τούτη η άνοιξη, μεγάλες αλλαγές
γίνονται στο μικρό μας προτεκτοράτο – άσε που οσονούπω έρχονται και τα
χελιδόνια. Απ’ την
Ελβετία. Εκεί συχνάζουν τον χειμώνα
τα χελιδόνια, κοντά στα σαλέ και στις καταθέσεις τους. Και, μόλις σκάσει
ήλιος στην Ελλάδα, ροβολάνε τον κατήφορο για κάνα ουζάκι παρά θιν’
αλός, καμιά καλή κουβέντα και ντουγιουλαϊκμαμαζελδεγκρις…
Οσο για τους τρεις βουλευτές που πιάστηκαν (άκου, πιάστηκαν!) να έχουν καταθέσεις στην Ελβετία, δεν βλέπω πού το
μεμπτόν, πόσω μάλλον το
παράνομον, πόσω μάλλον το
ανήθικον.
Στην περίπτωση μάλιστα της κυρίας
Ρεπούση
το βρίσκω και συνεπές με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της ΔΗΜΑΡ, των 58
και κάθε άλλου που θέλει επιτέλους να γίνουμε Ευρώπη και να παίρνουμε
τις μίζες όπως ο πρώην Πρόεδρος της Γερμανίας κι όχι όπως ο κάθε
τυχάρπαστος Βαλκάνιος
Ακης,
Μαντέλης κ.τ.λ.
Είμαι
απολύτως βέβαιος ότι η κυρία Ρεπούση θα έχει απολύτως εύστοχες
δικαιολογίες και καλώς τεκμηριωμένους λόγους για τα λεφτά που απόθεσε,
για ώρα ανάγκης, στη χώρα του Γουλιέλμου Τέλλου, και αποδοκιμάζω εκ
προοιμίου εξυπνάδες και λογοπαίγνια για
«συνωστισμό» καταθέσεων στη μακρινή και πένθιμη Ελβετία. Αλλωστε η κυρία Ρεπούση, όσον ακόμα ήταν ΣΥΡΙΖΑ κι ευπειθώς υπηρετούσε τις κυρίες
Αννα Διαμαντοπούλου και
Μαριέττα Γιαννάκου,
χωρίς να κρύβεται πίσω από κάποια offshore ου μην και ΜΚΟ, είχε το
σθένος να χρεώσει όλο το κόμμα, και την «Αυγή» πρώτη-πρώτη, με τις
απόψεις της για την ασυνέχεια της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού
έθνους.
Τι κι αν ο
Αγγελος Ελεφάντης, ο κ.
Μίκης Θεοδωράκης, ο κ.
Μανώλης Γλέζος, το
80% του ΣΥΡΙΖΑ και
πλήθος άλλων αριστερών με το
όνομά τους, έλεγαν ότι ο ευρωλιγουρισμός δεν συνιστά επιστήμη, η κυρία Ρεπούση, οι «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ και ο καθηγητής κ.
Λιάκος είχαν πάντα μια καλή απάντηση: πρόκειται για εθνικιστές, φαιοκόκκινους και εθνικοπαράφρονες. Μιαν απάντηση πλήθουσα
αριστερού ήθους και
ορθολογικών επιχειρημάτων.
Για τα
«78 πραγματολογικά λάθη» (ναι,
78! ναι,
πραγματολογικά!) που αλίευσε η
Ακαδημία Αθηνών στο δυσώνυμο βιβλίο της, η κυρία Ρεπούση
και οι συν αυτή είχαν πάλι μια καλή απάντηση: πρόκειται για γεροξούρες.
Για το ότι η καλή ιστορικός διαπίστωνε, πάντα στο εν λόγω βιβλίο της, ότι τους ναζί
νίκησε η Ρωσία κι όχι η
ΕΣΣΔ, υπήρχε πάλι μια καλή απάντηση – κάποιου είδους
ρετσινιά για αντισημιτισμό, περονόσπορο, παραμαγούλες, όσων πρόσεχαν κάτι τέτοια.
Για το γεγονός ότι αυτά τα βιβλία εγράφοντο
υπό το κράτος της συμφωνίας
Γιωργάκη –
Τζεμ να βλέπουμε τα πράγματα
υπό το πνεύμα Σόρος και να μετατραπεί η ιστορία σε
προπαγανδιστικό χρήσιμο χυλό, πάλι υπήρχε μια σοφή απάντηση ανωτέρας ποιότητας: εθνίκια.
Καλοδουλεμένη απάντηση, πάντα με επιχειρήματα και σύμφωνη με το ήθος της Αριστεράς, για αυτό άλλωστε κι ετύγχανε της υποστήριξης
όλων των παπαγαλακίων της επικράτειας
– «εκσυγχρονιστικών» και νεοφιλελεύθερων. Κατόπιν τούτων, είμαι βέβαιος
ότι η κυρία Ρεπούση θα έχει κάποιες καλές εξηγήσεις να δώσει για τις
καταθέσεις της στην Ελβετία, καταθέσεις νόμιμες, ηθικές και αριστερές.
Βεβαίως, σ’ αυτήν την ιστορία υπάρχουν κι ορισμένα πράγματα που με προβληματίζουν. Αν η Αριστερά χρειάζεται
δέκα χρόνια
για να καταλάβει τι της γίνεται (ή τι της κάνουν) με ορισμένα θέματα,
το σκορ δεν είναι καλό. Αν, παρά ταύτα, υπάρχουν ακόμα αριστεροί που
κάτι τέτοια τα θεωρούν
ήσσονος σημασίας,
τότε έχουμε καταναλώσει πολλή αμερικανιά. Αν επίσης ορισμένοι νομίζουν
ότι παρά τη συζήτηση που έχει γίνει, ότι παρά τα αποτελέσματα που έχουν
ήδη φανεί, όλη αυτή η κρίσιμη για τις τύχες της χώρας αντιμαχία είναι
θέμα
εμμονών κι όχι
αποδείξεων, είναι βαθειά νυχτωμένοι.
Διότι πολλές απ’ τις κατηγορίες που ο απλός κόσμος απευθύνει σε
ένα μέρος της Αριστεράς για
καθεστωτισμό και
συμμετοχή στο σύστημα
βασίζονται στο καθόλου αριστερό ήθος εκείνων των (κατά τα άλλα;)
αριστερών που κάτι τέτοια τα θεωρούν παρωνυχίδες ή, ακόμα χειρότερα, από
κάτι τέτοια ο ίδιοι έχουν
επωφεληθεί.
Οffshore και
ΜΚΟ, και
αναθέσεις και
προγράμματα και
διορισμοί δεν είναι πια και δεν θα έπρεπε να ’ναι ποτέ, ψιλά γράμματα για την Αριστερά. Εκείνη τουλάχιστον που θέλει να κάνει τη
διαφορά απ’ τη
διαφθορά.
Οι περιπτώσεις Καρυπίδη και
Βουδούρη έδειξαν πόσο
κρίσιμο είναι για την Αριστερά να έχει την
έξωθεν καλή μαρτυρία σε όσα προτείνει και για όσα προτίθεται να κάνει. Εδειξε επίσης και κάτι άλλο – αυτό,
ελπιδοφόρο. Την
εγρήγορση του κόσμου κι όχι μόνον των αριστερών για
όλα όσα στο εγγύς μέλλον θα
κρίνουν τη φορά των πραγμάτων…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου