 |
Μέσα Φλεβάρη, είμαστε ακόμη μακριά από
την κάλπη. Οι υποψηφιότητες παραμένουν στον χώρο της εικασίας, είτε για
τις ευρωεκλογές πρόκειται και τα κόμματα που θα συμμετάσχουν, με νέα ή
παλιά ονόματα και λάβαρα, είτε για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν
είναι, λοιπόν, φρόνιμο να βασιζόμαστε στις δημοσκοπήσεις περισσότερο απ’
ό,τι επιτρέπει η πείρα μας· πείρα λαθών και αστοχιών. Αλλού πρέπει να
αναζητήσουμε κάποια «σίγουρα» για να ποντάρουμε το υπόλοιπο της
εμπιστοσύνης μας στο πολιτικό σύστημα.
Πρώτο σίγουρο, η χαοτική κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό. Μετά τα
μνημόνια και την τρόικα, που ανακατασκεύασαν βίαια τον κομματικό χάρτη,
οδηγώντας σε διασπάσεις κομμάτων, σε διαγραφές ή αποχωρήσεις στελεχών
και στη δημιουργία νέων σχηματισμών, οι διπλές εκλογές του Μαΐου
επενεργούν επίσης ως πολιτικοί ανασυντάκτες και κομματικοί
μετασχηματιστές. Κάποια στιγμή το παζλ θα αποκτήσει τη νέα μορφή του,
μάλλον προσωρινή. Η σημερινή του εικόνα πάντως είναι «αόρατος και
ακατασκεύαστος», όπως η γη πριν αποφασίσει ο Θεός να πει «συναχθήτω το
ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις συναγωγήν μίαν, και οφθήτω η ξηρά».
Πρώτο σίγουρο, λοιπόν, ότι και Μάρτιο και Απρίλιο και Μάιο, έως το πρωί
της ημέρας που τα πράγματα θα λάβουν την υποχρεωτική επίσημη μορφή τους,
οι πυρετώδεις διεργασίες θα συνεχίζονται. Η Ν.Δ. θα πολεμάει με τους
πολλούς «αντάρτες» της, ο δε ΣΥΡΙΖΑ με τα κάμποσα λάθη του στην επιλογή
υποψηφίων και τα ασίγαστα ενδοκομματικά πάθη του. Το ΠΑΣΟΚ θα πολεμάει
με τους «58» (ή όσους απέμειναν), για να τους πείσει ότι ο βενιζελισμός
είναι το ανώτατο στάδιο του σημιτισμού, και συγχρόνως με τη ΔΗΜΑΡ, η δε
ΔΗΜΑΡ με τον κ. Βενιζέλο που την ενέπαιξε, τον κ. Λοβέρδο που την
παραπλάνησε και με όσα στελέχη της δεν αρκούνται σε δύο βάρκες, αλλά
ερωτοτροπούν και με τρίτη. Ουδείς σχηματισμός θα μείνει ανεπηρέαστος,
πλην του ΚΚΕ, που πιθανόν θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα στο
μεσοδιάστημα των δύο Κυριακών, αν στην τελική αναμέτρηση βρεθούν
αντίπαλοι «συνταγματικοί» με νεοναζιστές.
Για να δεήσουν οι αντάρτες να αποχωρήσουν υπέρ των επίσημων κομματικών
υποψηφίων, θ’ ακούμε να τους κολακεύουν δημοσίως, ενόσω στο παρασκήνιο
θα ανοίγει η βεντάλια των απειλών, των εκφοβισμών και των εκβιασμών,
δεδομένου ότι το «ουδείς αναμάρτητος» ισχύει κατεξοχήν στην πολιτική,
όπου κάθε στέλεχος είναι βέβαιο πως η ηγεσία του κόμματός του γνωρίζει
όσα όχι και τόσο τιμητικά για το άτομό του κατάφερε να αποκρύψει από
τους αντιπάλους του. Δεύτερο σίγουρο, κατόπιν αυτών, ο θρίαμβος της
εσωκομματικής δημοκρατίας και της μη αρχηγοκεντρικής λειτουργίας των
κομμάτων. Τρίτο σίγουρο η απροθυμία των πολιτευομένων της Τοπικής
Αυτοδιοίκησης να τεθούν υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ, παρότι τυγχάνουν στελέχη
του. Επιθυμούν και αυτοί να αποχρωματιστούν, να εμφανιστούν σαν
ανεξάρτητοι. Αυτό είναι, άλλωστε, το τέταρτο σίγουρο: ότι όλοι οι
υποψήφιοι θα υποκριθούν τους κομματικά ακηδεμόνευτους. Τα κατά συνθήκη
και από συνήθεια ψεύδη.
Έντυπη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου