Η “πολιτική μηχανή” Nigel Farage

Του Κώστα Ράπτη

“Ο David Cameron προσπαθεί να ακούγεται σαν εμένα. Με τη διαφορά ότι εγώ πιστεύω αυτά που λέω” παρατήρησε δηκτικά στον λογαριασμό του στο Twitter, ο ευρωβουλευτής και ηγέτης του Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) Nigel Farage και κανείς δεν μπορεί να πεί ότι έχει άδικο. Σε ένα από τα θεαματικότερα πολιτικά “αυτογκόλ” της πρόσφατης ιστορίας, ο Βρετανός πρωθυπουργός δεσμεύθηκε για την επαναδιαπραγμάτευση της ευρω-βρετανικής σχέσης και τη διεξαγωγή σχετικού δημοψηφίσματος -προκειμένου να απαλλάξει το κόμμα του από την πίεση που του ασκούσε το UKIP. Το αποτέλεσμα ήταν να φουντώσει, αντί να καταπνίξει, τη συζήτηση περί Ε.Ε. και να νομιμοποιήσει τα επιχειρήματα των ευρωσκεπτικιστών, θέτοντας την Βρετανία σε ενός είδους “αυτόματο πιλότο” απομάκρυνσης από την ηπειρωτική Ευρώπη. Όσο για το UKIP, προορίζεται κατά τις δημοσκοπήσεις να κατακτήσει, με ποσοστό 26%, τουλάχιστον τη δεύτερη (μετά τους Εργατικούς), θέση στις ευρωεκλογές του Μαϊου, διπλασιάζοντας τους 11 ευρωβουλευτές που ήδη διαθέτει και αφήνοντας τους μεν Συντηρητικούς στην τρίτη θέση τους δε συγκυβερνώντες Φιλελευθέρους χωρίς έδρα.
Ο Farage βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και των Ελλήνων μετά την επίθεση που επιφύλαξε στον Αντώνη Σαμαρά εντός Ευρωκοινοβουλίου, υποστηρίζοντας ότι η “Νέα Δημοκρατία” θα πρέπει να μετονομασθεί σε “Μη Δημοκρατία”, εφόσον εκχώρησε την εξουσία λήψης αποφάσεων για την Ελλάδα στους πιστωτές.
Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να θεωρείται έως και τυχερός: το 2010 ο Farage είχε πει προς τον Herman van Rompuy που μόλις είχε αναλάβει τα καθήκοντα του πρώτου μόνιμου προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου: “Έχετε το χάρισμα μιας σφουγγαρίστρας και την εμφάνιση τραπεζικού υπαλλήλου. Ποιός είστε; Στην Ευρώπη δεν σας ξέρει κανείς”.
Για το επεισόδιό του εκείνο, ο Farage είχε τιμωρηθεί από τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου με στέρηση βουλευτικής αποζημίωσης δέκα ημερών, διότι αρνήθηκε να ανακαλέσει. Ο Jerzy Buzek είχε χαρακτηρίσει την συμπεριφορά του Farage ασύμβατη με “την μεγάλη κοινοβουλευτική παράδοση της πατρίδας του”. Αλλά φαίνεται ότι μάλλον δεν γνωρίζει τα βρετανικά κοινοβουλευτικά ήθη καλά…
Οι ψηφοφόροι αντίθετα, επιβραβεύουν το ύφος του ηγέτη των Βρετανών ευρωσκεπτικιστών. Σε έρευνα της Lord Ashcroft KCMG, το 18% των ψηφοφόρων συμφωνεί με τη διαπίστωση ότι “το UKIP υποστηρίζει ανθρώπους σαν και μένα” και μόνο το 8% με την άποψη ότι το UKIP είναι το καταλληλότερο κόμμα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Βρετανίας στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια η ενίσχυση της απήχησης του κόμματος λιγότερο οφείλεται σε μια ιδεολογική μετατόπιση στο εκλογικό σώμα και περισσότερο στο γεγονός ότι ο ηγέτης του ξεχωρίζει από το άχρωμο πολιτικό προσωπικό.
Το γεγονός ότι ο Farage είναι σε θέση να κλέβει τη δημοσιότητα οφείλεται σε μία σπάνια ικανότητα επιβίωσης πολιτικής και προσωπικής. Οκτώ εβδομάδες πριν από το επεισόδιο με τον Αντώνη Σαμαρά, ο πρώην χρηματιστής που έγινε πολιτικός υποβλήθηκε σε εγχείριση στη σπονδυλική στήλη για να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις του τραυματισμού του το 2010 όταν κατέπεσε το διθέσιο αεροπλάνο που χρησιμοποιούσε στην προεκλογική του εκστρατεία. Έχει επίσης διασωθεί από σοβαρό τροχαίο ατύχημα και από προσβολή από τον καρκίνο σε νεανική ηλικία.
Η εργασιομανία του ίσως εξηγεί το γιατί ένα κομματίδιο που ιδρύθηκε από διαφωνούντες με την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ Συντηρητικούς και σημαδεύθηκε από κάθε είδους γκάφες και εσωτερικές έριδες αποτελεί δύο δεκαετίες μετά μιαν απειλητική πολιτική δύναμη. Όμως στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τον Farage, πολλοί στην Βρετανία (και πλέον και στην Ελλάδα…) προβάλλουν τρία λανθασμένα επιχειρήματα.
Ο Farage δεν είναι ακροδεξιός – εκτός και αν θεωρήσουμε ακροδεξιά την Margaret Thatcher της οποίας είναι πιστός μαθητής. Αποτελεί εκδήλωση μιας βρετανοκεντρικής (ή μάλλον αγγλοκεντρικής, αν κρίνουμε από την ανύπαρκτη απήχησή του στην Σκωτία) παράδοσης που επικαλείται την υπεράσπιση του εθνικού-κράτους ως κατεξοχήν τόπου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο ίδιος έχει αρνηθεί οποιαδήποτε προοπτική συμπόρευσης με το Εθνικό Μέτωπο της Marine Le Pen, επισημαίνοντας τον αντισημιτισμό του γαλλικού κόμματος, ενώ υποστηρίζει ότι οι δικές του θέσεις στο μεταναστευτικό (που πάντως φλερτάρουν με την ισλαμοφοβία) αποτελούν ανάχωμα στην ακροδεξιά τύπου BNP.
Ο Farage δεν είναι επίσης “περιθωριακός”: στο Ευρωκοινοβούλιο συμπροεδρεύει της ομάδας Ευρώπη της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας” και έχει καταφέρει όχι μόνο να προκαλεί θόρυβο αλλά και να οικοδομεί ευκαιριακές συμμαχίες τέτοιες ώστε λ.χ. να μπλοκάρει το 2004 τον διορισμό του Jacques Barrot στην Κομισιόν (επικαλούμενος καταδίκη του Γάλλου πολιτικού για την οποία αμνηστεύθηκε στην πατρίδα του) ή να συγκεντρώνει 75 υπογραφές συναδέλφων του στην πρόταση μομφής κατά του Jose Barrroso για τις διακοπές του εξόδοις του Σπύρου Λάτση.
Το UΚΙΡ, τέλος, δεν είναι πια “μονοθεματικό”: ξεπέρασε αυτό το κατώφλι στις δημοτικές εκλογές του Μαϊου 2013, οπότε, με 23% της ψήφου, απέδειξε ότι μπορεί να βρεί απήχηση και σε σφαίρες εκτός της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Ο Nigel Farage είναι μια “πολιτική μηχανή”. Για την αντίκρουση των απόψεών του χρειάζεται κάτι παραπάνω από την απλή δαιμονοποίηση.
Πηγή: capital.gr

Posted in: πολιτική