ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΥΟ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΩΝ ΘΑΝΑΤΩΝ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*

Η δολοφονία του Π.Φύσσα συνέβη μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον: οι δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν την κυβέρνηση να γνωρίζει μια σημαντική διαρροή δυνάμεων προς τη Χρυσή Αυγή και είχε ξεκινήσει μια εβδομάδα σημαντικών εργατικών κινητοποιήσεων, με διαθέσεις συντονισμού και κλιμάκωσης. Η κυβέρνηση αξιοποιώντας στο έπακρο τη δολοφονία ανέκτησε την πρωτοβουλία των κινήσεων σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, εκμεταλλευόμενη και τις αντιφάσεις των δυνάμεων της Αριστεράς.

Η επιτυχία της ήταν τέτοια ώστε ανάγκασε την αξιωματική αντιπολίτευση να (συμ)ψηφίσει μαζί της και μάλιστα αναγνωρίζοντας το άρθρο 187Α. Ένα άρθρο που η Αριστερά είχε καταγγείλει ως αντιδημοκρατικό και που ήταν περιττό για να στοιχειοθετηθεί η διακοπή της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής . Κατάφερε η κυβέρνηση και να περιορίσει τις διαρροές προς τα «δεξιά» της και να συγκροτήσει ένα άτυπο συνταγματικό τόξο και να εγγράψει μια σημαντική πολιτική και νομοθετική παρακαταθήκη για το μέλλον. Επιδίωξη που μπορεί να συγκρούεται με τα στενά κομματικά συμφέροντα της Νέας Δημοκρατίας ,αποτελεί όμως πάγια στρατηγική επιδίωξη των διάφορων και διαφορετικών κέντρων εξουσίας.

Όμως το ανελέητο μνημονιακό περιβάλλον δεν επιτρέπει πολιτικές κεφαλαιοποιήσεις μακράς πνοής. Και έτσι σύντομα η δικομματική βρέθηκε ξανά σε αδιέξοδα, αυτή τη φορά έχοντας τη φιλοδοξία να αντιπαρατεθεί με την ιερή Αγελάδα της νεοελληνικής κοινωνίας, τη μικρή ιδιοκτησία. Η κυβέρνηση βρέθηκε δημοσκοπικά κάτω από το όριο ασφαλείας του 20% ενώ οι αγχωμένοι για επανεκλογή βουλευτές θυμήθηκαν ότι υπηρετούν το λαό και ο Στουρνάρας έβγαινε στη παρανομία και αρνούνταν να εμφανιστεί στο ναό της Δημοκρατίας. Παράλληλα οι συζητήσεις με την τρόικα επικοινωνιακά εμφάνιζαν αδιέξοδο. Αυτή τη χρονική στιγμή συνέβη και η διπλή δολοφονική επίθεση κατά της περιφρούρησης των γραφείων της Χρυσής Αυγής στο Ν.Ηράκλειο.

Η κυβέρνηση έσπευσε να μιλήσει για τρομοκρατικό χτύπημα. Έχει σημασία η επιλογή του χαρακτηρισμού. Δεν μίλησε για εγκληματική ενέργεια ή για δολοφονικό χτύπημα αντεκδίκησης. Η κυβέρνηση σπεύδει να καθορίσει την πολιτική ατζέντα της επόμενης περιόδου. Η δολοφονία του Π.Φύσσα ήταν έγκλημα. Η δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής τρομοκρατία. Και απέναντι στην τρομοκρατία η Δημοκρατία ορθώνει τη σπάθα της. Η μαγική λέξη των ημερών θα είναι η λέξη «αποσταθεροποίηση». Και η απάντηση προφανής: η ανάγκη για σταθερότητα. Και ενότητα. Και συναίνεση. Και εάν συνειρμικά όταν ακούγεται η λέξη σταθερότητα ανασύρονται και οι λέξεις Τάξη και Ασφάλεια, μην ανησυχείτε. Κάτι γνωρίζουν κα οι Ιταλοί. Το ίδιο σενάριο παίχτηκε και τα Μολυβένια Χρόνια του ΄70.

Οι δύο δολοφονίες έχουν πολλαπλούς αυτουργούς. Που ίσως κάποιους θα μάθουμε ίσως και όχι. Σίγουρο όμως είναι ότι ανεξάρτητα από τις προθέσεις των εκτελεστών , αντικειμενικά εξυπηρετείται ένα σχέδιο. Το σχέδιο της Σιδερένιας Σταθεροποίησης όπου η «Αποσταθεροποίηση» θα αποτελεί το μεγάλο πρόσχημα.

Η Αριστερά θα πρέπει έστω και τώρα να αντιληφθεί ότι μια πολιτική λογική και πρακτική αντίστοιχη με αυτή που οδήγησε στην αναγνώριση του άρθρου 187Α και τη de facto δημιουργία ενός άτυπου συνταγματικού τόξου μπορεί να την οδηγήσει στην ενσωμάτωση και την συνενοχή.

Οφείλει να αναδείξει τις στενές σχέσεις κράτους –παρακράτους-ξένων κέντρων (η υπόθεση των υποκλοπών από την αμερικάνικη πρεσβεία και η περίπτωση Καχριμάκη δεν πρέπει να υποβαθμιστούν).

Οφείλει να καταγγείλει , θεωρητικά και πρακτικά, τόσο τη «θεωρία των δύο άκρων» όσο και αυτή του «Συνταγματικού τόξου», θεωρίες αλληλοτροφοδοτούμενες και συμπληρωματικές.

Οφείλει να αρνηθεί το ιδεολόγημα της αστικής Σταθερότητας και να αναδείξει απέναντι στο δίπολο αποσταθεροποίηση-σταθερότητα , την πραγματική αποσταθεροποίηση που έχει επιβάλει στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας η μνημονιακή-νεοφιλελεύθερη καταιγίδα.

Οφείλει να αναδείξει την ανάγκη για Σταθερότητα από την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων. Σταθερότητα στις εργασιακές σχέσεις, στα δικαιώματα, στις κοινωνικές παροχές. Αλλά και σταθερότητα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, με απενεργοποίηση των παρακρατικών μηχανισμών και των κέντρων που τους τροφοδοτούν.

Οφείλει να επανακαθορίσει , μέσω της ουσιαστικής ριζοσπαστικοποίησης, μέσω της εκπόνησης ενός ρεαλιστικού μεταβατικού προγράμματος τόσο την αυτονομία της από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα όσο και μια άλλη σχέση με το λαϊκό παράγοντα.

Αυτή η αυτονομία θα της επιτρέψει να δημιουργήσει τα δικά της πολιτικά γεγονότα, να απειλήσει με τη δική της πολιτική ατζέντα, να αναλάβει τελικά την πολιτική πρωτοβουλία.

* Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ (Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις).

Posted in: πολιτική