Πνευματικός Cosmos («Άντε θύμα, άντε ψώνιο»), του Γιάννη Γερμανού

  

Κώστας Βάρναλης

Τα ήρεμα νερά, που γαλήνεψαν με το πρωτογενές μας πλεόνασμα καθώς και με τους επαίνους της Μέρκελ που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ανάκαμψη, ήρθε να ταράξει το σπάσιμο της σιωπής των πνευματικών ανθρώπων αυτού του τόπου. Καιρό τώρα, αναζητούμε τους πνευματικούς ηγέτες, την καλλιτεχνική πρωτοπορία της χώρας, για να χαρίσουν αχτίδα φωτός μέσα στη ζοφερή κρίση και να στηλιτεύσουν τα κακώς κείμενα, για λογαριασμό των απλών «ανώνυμων» ανθρώπων.

Ο Notis Sfakianakis, που αναδεικνύει σε κάθε ευκαιρία τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας αλλά, από παιδί θυμάμαι, το όνομά του αναφέρεται στα άλμπουμ μόνο στα (επαναστατικά) αγγλικά, μίλησε γι’ αυτό που τόσοι άλλοι ούτε καν τολμούν να εκφράσουν: τον όρο «Αυγή» στα ονόματα των παρατάξεων. Επιτέλους. Χωρίς περιστροφές και φόβο, εκκωφαντικά δήλωσε πόσο λείπει για τους πληττόμενους Έλληνες η λέξη αυτή απ’ τα ψηφοδέλτια.
Να γιατί έχει εκτοξευτεί η αποχή σε τόσες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι τραγουδιστές μας έχουν την ψευδαίσθηση ότι, επειδή τους δόθηκε ένα χάρισμα και τους εμπιστεύθηκαν οι δημιουργοί τα έργα τους (π.χ. ο «Αετός» δε θα ξεχαστεί ποτέ, όπως η «Στέλλα η Σμυρνιά»), μας ενδιαφέρει όντως η άποψή τους για τα πράγματα. «Καλλιτέχνης θα πει/να μιλάς με σιωπή/και να ακούνε οι άλλοι», τραγουδά και ενστερνίζεται ο «Άρχοντας». Ο πλατινένιος δίσκος όμως, για τον οποίο αξίζει συγχαρητήρια όπως και για όσους αγοράσουν την εφημερίδα που θα το συνοδεύσει στα περίπτερα, δε δίνει αξία από μόνος του. Ούτε ο πλατινένιος ούτε το πλατινέ μαλλί της κάθε τηλεπαρουσιάστριας, που ζει ως φωτογραφία στον μικρόκοσμο ενός σκανδαλοθηρικού περιοδικού, και πιστεύει ειλικρινά ότι μας νοιάζει κιόλας.
Η Δέσποινα Βανδή, που επρόκειτο να συνεργαστεί μαζί του αυτή τη σεζόν, αντέδρασε (τιτίβισε, για την ακρίβεια) άμεσα και μας ανάγκασε να υποκλιθούμε βαθιά ενώπιον του tweeter. Δήλωσε ότι ανέκαθεν ήξερε πως ο Notis είναι «ιδιαίτερος» και «ανατρεπτικός» (sic), έπεσε όμως απ’ τα σύννεφα (όπως κι όλοι μας, εξάλλου, τι να λέμε;) με τη δημόσια στήριξή του σε συγκεκριμένο κόμμα, λες και ήταν δύσκολο να το πάρεις χαμπάρι όταν έβλεπες συνεντεύξεις του με λίγη πατρίδα, λίγη κορώνα, λίγους εξωγήινους, λίγους ψεκασμούς, λίγη κλαρινομαγκιά και λίγο αρχαιοελληνικό κιτς. Πραγματικά. Πολλά ΜΜΕ έσπευσαν να επιδοκιμάσουν την ηρωική της έξοδο απ’ την νυχτερινή πίστα, ενώ ηχούν στ’ αυτιά μας οι στίχοι του τελευταίου σουξέ του Notis, σαν τραγική ειρωνεία: «Δώσε ένα τέλος να αρμόζει/κάνε μια έξοδο μεγάλη/να σε χειροκροτήσουν όλοι/τα πλήθη μάγεψε και πάλι»...
Κι ενώ η κα Βανδή έγραψε όλα όσα έπρεπε για να μαγέψει το (εφηβικό) κοινό, εμφιλοχώρησε «κάτι τελευταίο» στο κείμενο: οι γονείς της ήταν μετανάστες. Τι κορύφωση! Αυτή η συγκινητική αναφορά πρόδωσε δυστυχώς κάτι το υποκριτικό – συγγνώμη που δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών Μέσων για το... ξέσπασμά της. Αλίμονο, αν πρέπει να είσαι μετανάστης για να αντιταχθείς στην αδικία και την εκμετάλλευση. Αλίμονο δηλαδή, αν, σώνει και ντε, πρέπει να είσαι γυναίκα/ αλλόθρηκος/ αλλοδαπός/ ομοφυλόφιλος/ νέγρος/ απολυμένος/ κακοποιημένος κ.ο.κ. για να αντιδράσεις απέναντι στις διακρίσεις ή ενδεχομένως στη βία προς όποια μειοψηφία.
Αφού διάβασες όλα τα ανωτέρω αυτονόητα (στην καλύτερη) ή ανυπόφορα (στη χειρότερη), και αφού ασχοληθήκαμε με την εγωπάθεια που, με όπλο ένα μικρόφωνο, κατακτά τον κόσμο, ή μάλλον όλο το σύμπαν (cosmos, κατά το «Notis»), θέλω να αναφερθώ στη νέα ενότητα του tvxs για την Παιδεία. Εκεί διάβασα άρθρα άκρως ενδιαφέροντα και παρακολούθησα – μεταξύ άλλων – τη συγκλονιστική ομιλία ενός εκπαιδευτικού απ’ την Ινδία, που θέλει (το έχει ήδη καταφέρει, στο μέτρο του εφικτού) να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που τα παιδιά μαθαίνουν μέσα στο πλανητικό μας χωριό. Γι΄αυτόν ήθελα αρχικά να γράψω, αλλά το ξανασκέφτηκα, και αποφάσισα να του αφιερώσω την τελευταία παράγραφο. Βλέπεις, όλο και κάποιος θα γράψει «Notis» στο Google search, για να οδηγηθεί, κλικ με κλικ, ως εδώ.

Posted in: