ΓΡΑΦΕΙ Ο Χριστόφορος Παπαδάκης
Το πρωινό κουδούνι θα σε βρει χωρίς κολατσιό στη τσάντα. Και σε
λίγο που θα χειμωνιάσει, θα φεύγεις απ’ το σπίτι σου και θα είσαι ήδη
ένα μικρό παιδί ξεπαγιασμένο απ’ το κρύο, γιατί πετρέλαιο δεν θα
υπάρχει. Και θα πηγαίνεις και στην τάξη σου. Κι αυτή θα είναι παγωμένη.
Πετρέλαιο δεν θα υπάρχει ούτε για το σχολείο.
Τι δεν καταλαβαίνεις; Μην προσπαθείς να καταλάβεις. Δεν χρειάζεται
να καταλάβεις τίποτα απ’ όλα αυτά. Φτάνει που…”καταλαβαίνουν” οι μεγάλοι
αντί για σένα. Αποφασίζουν για σένα, χωρίς εσένα, φίλε μαθητή,
προετοιμάζοντας το δρόμο που πρέπει να διαβείς και δεν θα είναι απλά
γεμάτος με αγκάθια. Θα είναι δρόμος που θα σε οδηγήσει με μαθηματική
ακρίβεια σε ένα…
απέραντο κενό. Ένα κενό χωρίς επιστροφή, σε μια Ελλάδα που πεθαίνει κάθε μέρα και περισσότερο. Και γίνεται δώρο στους δανειστές της τρόικας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…
απέραντο κενό. Ένα κενό χωρίς επιστροφή, σε μια Ελλάδα που πεθαίνει κάθε μέρα και περισσότερο. Και γίνεται δώρο στους δανειστές της τρόικας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…
Ξέρω. Αδυνατείς να κάνεις μάθημα με τόσα παιδιά σε μία τάξη, που
δεν έχει ούτε καν αερισμό και αρρωσταίνεις συνεχώς και πνίγεσαι χωρίς να
είσαι σε θέση να μιλήσεις. Κι από την άλλη, τα βιβλία πολλά,
κακογραμμένα, δυσνόητα, δύσκολα, με τους δασκάλους φοβισμένους κι
εκνευρισμένους και τους ίδιους για τη γενικότερη κατάσταση. Δεν θα
μπορέσουν ούτε αυτοί να σου εξηγήσουν τι συμβαίνει. Δεν ξέρουν και οι
ίδιοι τι θα τους ξημερώσει το αύριο, φίλε μαθητή της σχολικής χρονιάς
2013-2014, που κάθε πρωί κρατάς στην πλάτη σου ένα πολύ βαρύ φορτίο, για
μία μόρφωση που έχει στόχο να σε “παραδώσει” κι εσένα στο τέρας της
ανεργίας, για να συμπεριληφθείς κι εσύ μελλοντικά, στο άρμα των ανέργων
επιστημόνων που φεύγουν για τη Γερμανία.
Μην προσπαθείς να καταλάβεις. Φτάνει που “καταλαβαίνουν” αυτοί
που κυβερνούν, ότι…”πρέπει” να απολύσουν όσο γίνεται περισσότερους
εκπαιδευτικούς γιατί “κοστίζουν”… Να κλείσουν και να συγχωνεύσουν όσο
γίνεται περισσότερα σχολεία γιατί “κοστίζουν”… Να καταργηθούν
ειδικότητες, να πάνε στα ιδιωτικά σχολεία τα παιδιά των λαϊκών
οικογενειών και να πληρώσουν για να…”δουλέψει” η ελεύθερη αγορά, να μην
πεθάνει ο καπιταλισμός που έτσι κι αλλιώς, είναι πλέον καταδικασμένος
και για το λόγο αυτό, είναι σαν το τέρας που όσο ξεψυχάει γίνεται
περισσότερο αιμοβόρο, επικίνδυνο και ανθρωποφάγο…
Από τη δεκαετία του ’70 με τις ξυλόσομπες στη μέση της λυόμενης,
χιλιοτρύπητης και παγωμένης αίθουσας, περάσαμε στη δεκαετία του 2010 με
σπίτια που έχουν ξυλόσομπες και αίθουσες που δεν έχουν…ούτε πετρέλαιο,
αλλά ούτε και χώρο για να αναπνεύσει ο μαθητής… Κι αυτό το λέμε πρόοδο…
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Από τις μπλε ποδιές, τους κουρεμένους
σβέρκους, τα συσσίτια, το ξύλο στα παγωμένα χέρια μας, φτάσαμε σήμερα να
βλέπουμε τα δικά μας τα παιδιά, να ξαναζούν τη φτώχεια και την
εξαθλίωση αυτών των εποχών. Και με χειρότερες συνθήκες, γιατί ακόμα και
σε εκείνες τις κατάμαυρες δεκαετίες, ήξερες πως υπάρχει η ελπίδα μέσα
από τις σπουδές σου, ή από κάποια τέχνη για να ζήσεις…
Και όλα αυτά, σήμερα, τα βιώνουμε γιατί; Μα επειδή η χώρα
παραδίδεται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο απ’ όπου πέρασε,
διέλυσε τις χώρες (Λατινική Αμερική, Ρωσία και Ασία), μετατρέποντας τους
λαούς τους σε ζητιάνους, σε πόρνες, σε μετανάστες προς…”την πολιτισμένη
Δύση”… Κι έμελλε η χώρα μας να είναι το πειραματόζωο, για να αρχίσει να
εισβάλλει πλέον το ΔΝΤ και στις Δυτικές χώρες, χάρη πολιτικών
του…”μεγέθους” το Γιώργου Παπανδρέου, που σίγουρα θα γραφτεί στην
ιστορία με τα πιο μαύρα γράμματα που γράφτηκαν ποτέ για έλληνα πολιτικό,
πιστεύω, αυτής εδώ της άτυχης και μια ζωή της προδομένης μας πατρίδας…
Τι δεν καταλαβαίνεις μαθητή; Τι προσπαθείς να καταλάβεις κι εσύ
μικρή μαθήτρια; Σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι. Τρέξε, να μάθεις
γράμματα…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου