Η «πατριωτική αριστερά» …

του Λευτέρη Ριζά

         

Διαβάζω στον «Επενδυτή» (Σάββατο 6 Ιουλίου) ένα ενημερωτικό ρεπορτάζ του φιλότιμου (1)δημοσιογράφου του Βαγγέλη Παπαδημητρίου, με τίτλο «Η «γεωγραφία» του νέου ΣΥΡΙΖΑ». Εκεί μας ενημερώνει για τα «Ρεύματα» και του συσχετισμούς των δυνάμεων εντός του. Ομολογώ ότι δεν είμαι καλά ενημερωμένος για τα συμβαίνοντα εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Δηλ. ποια και πόσα ρεύματα υπάρχουν, ποιοι οι μεταξύ τους συσχετισμοί, τα υπο-ρεύματα εντός των ρευμάτων κλπ.   Γι αυτό έμεινα κατάπληκτος όταν διάβασα και έμαθα ότι το «ρεύμα» ΑΡΕΝ  εκφράζει τη real politik  στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ότι σε αυτήν συμμετέχουν πολλοί προβεβλημένοι παράγοντες, όπως οι κ.κ. Γ. Δραγασάκης και το σύνολο του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, οι κ.κ. Δ. Παπαδημούλης, Γιάννης Μπαλάφας, Ρούντυ  Ρινάλντι, Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος κ.ά. Και ότι στην «προεδρική πλευρά συναντώνται ακόμη και ευρωσκεπτικιστές και η λεγόμενη «πατριωτική Αριστερά», στελέχη του πρώην ΚΚΕ εσωτερικού».

        Εντύπωση μου έκανε – πάνω από όλα  - εκείνο «λεγόμενη «πατριωτική Αριστερά»…». Γιατί αν αυτή είναι η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ – και μάλιστα στο «προεδρικό» ρεύμα  - όπως την παρουσιάζει ο καλός δημοσιογράφος τα πράγματα είναι και ανησυχητικά και πολύ θολά.

        Πρώτα – πρώτα ποια είναι αυτή η «πατριωτική Αριστερά» και γιατί αυτοχαρακτηρίζεται ή αυτοπροσδιορίζεται σαν τέτοια. Δεύτερον γιατί είναι «λεγόμενη».

        Αν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένα ρεύμα, μια ομάδα, δεν ξέρω πώς να την ονομάσω που αυτοπροσδιορίζεται ως «πατριωτική Αριστερά», τότε η ίδια θα πρέπει να θεωρεί ότι υπάρχει και μια άλλη «μη πατριωτική Αριστερά». Θα πρέπει, λοιπόν, να μας πει ποιες είναι οι διαφορές της από αυτή τη «μη πατριωτική Αριστερά», όπως επίσης και ποια τα σημεία που επιτρέπουν ή επιβάλλουν συμπόρευση αυτών των δύο αριστερών. Στην Κατοχή π.χ. υπήρχαν άνθρωποι που δήλωναν  αριστεροί  αλλά δεν αισθανόντουσαν «πατριώτες» και γι αυτό δεν πήραν μέρος και στην Αντίσταση. Όπως πχ. ο Άγις  Στίνας, ο Κορνήλιος Καστοριάδης και η ομάδα του.

        Ο Άγις Στίνας, σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη που μάλιστα είχε εντυπωσιαστεί από την σκέψη του, είχε διαφωνήσει με την τροτσκιστική γραμμή συμμετοχής στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα την εποχή της κατοχής – τη λεγόμενη αντίσταση – και προσπαθούσαν με προκηρύξεις γραμμένες στα γερμανικά να συγκινήσουν τους γερμανούς φαντάρους-κατακτητές. Σύμφωνα με τον Κορνήλιο πολύ γρήγορα κατάλαβε, ο ίδιος, ότι το ΚΚΕ ήταν ένα κόμμα εθνικιστικό και αντπεναστατικό και έκοψε κάθε σχέση με αυτό (2).

        Αυτές οι απόψεις και πρακτικές, όμως, τότε έμειναν περιθωριακές και δεν έπαιξαν κανένα ουσιαστικό ρόλο. Σήμερα, όμως, στην αριστερά – όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ – τείνουν να γίνουν κυρίαρχες. Στον ΣΥΡΙΖΑ απλά ηγεμονεύουν ή σχεδόν  ηγεμονεύουν. Ιδεολογικά και πολιτικά. Η εθνομηδενιστική ρητορεία ως «αντι-εθνικιστική» , πολυπολιτισμική, παγκοσμιοποιητική, αντικαπιταλιστική αλλά όχι αντι-ιμπεριαλιστική κυριαρχεί. Πολιτικά έχει εγκαταλείψει κάθε αναφορά σε εθνικά θέματα, με πρώτο και καλύτερο το Κυπριακό: κορυφαία  στιγμή τους η υποστήριξη του σχεδίου ΑΝΑΝ, η συνακόλουθη υποστήριξη στη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας – εδώ βέβαια κρύβονται πίσω από τη σχετική συμφωνία Μακάριου-Ντενκτάς που ουσιαστικά αποδεχότανε ως τετελεσμένα την εισβολή και κατοχή της Β. Κύπρου – , την σύγχυση τους για το Σκοπιανό, την τύχη των Ελλήνων της  Β. Ηπείρου [κι εδώ τρόμος; Όχι Βόρειας Ηπείρου αλλά Νότιας Αλβανίας… Το Β. Ηπείρου μυρίζει εθνικισμό. Αλλά όταν μιλάμε για τα Σκόπια εκεί χαρίζουμε την ονομασία Μακεδονία. Τη μοιραζόμαστε ως γεωγραφικό προσδιορισμό!!]. Η ίδια σύγχυση για  τα ζητήματα Αιγαίου και του νέου διεθνούς δικαίου της θάλασσας [χωρικά και υφαλοκρηπίδα] τα οποία όλα θα λυθούν όμορφα, ευγενικά και με αμοιβαίες υποχωρήσεις. …

        Να θυμίσουμε μερικά ονόματα του εθνομηδενιστικού και «αντι-εθνικιστικού» πυρήνα που κατέχει καίριες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και τα διάφορα δημοσιογραφικά όργανα του: Γ. Μηλιός, Σίσσυ Βωβού, Νάσος Θεοδωρίδης, Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος (νέο αστέρι του πυρήνα) ,  Χριστ. Παπαδόπουλος, Σια Αναγνωστοπούλου και από κοντά Αντώνης Λιάκος, Μ. Ρεπούση, Θ. Δραγώνα και όλοι όσοι πριν 9 χρόνια υπέγραφαν υπέρ του σχεδίου Αναν (3). Από την ΑΥΓΗ σε σταθερή πορεία ΤΑ ΕΝΘΕΜΑΤΑ. Με ταλαντεύσεις κάποιοι από τις ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ. Η ΕΠΟΧΗ  στην ίδια ρότα και ο ΔΡΟΜΟΣ  στον κόσμο του.

        Όλοι αυτοί  - του σκληρού πυρήνα – δεν σταματάνε ούτε λεπτό να γράφουν, να υποστηρίζουν τις απόψεις τους, να τις διαδίδουν με κάθε τρόπο στις οργανώσεις, αλλά παίρνουν όλα τα μέτρα να δυσφημίσουν, να περιθωριοποιήσουν και να αποκλείσουν όποιους τολμάνε να διατυπώσουν αντίθετες απόψεις. Ιδίως τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ που έχουν μείνει στις εθνικές και πατριωτικές διακηρύξεις του. Οι υπόλοιποι παλιοί αριστεροί που είναι ευαίσθητοι ή και συνειδητά κατανοούν τη σημασία του εθνικού στη διεξαγωγή του κοινωνικού αγώνα, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ στην κυριολεξία σιωπούν. Αλλά πριν μιλήσω γι αυτούς, να δώσω μια λεπτομέρεια για την επιφυλακή των εθνομηδενιστών-αντι-εθνικιστών. Που σημειωτέον παρουσιάζουν, δίπλα στο πολυπολιτισμικό και ευρωπαϊκό προσωπείο τους και αυτό των αδιάλλακτων «ταξικών» αγωνιστών.

        Τους διακατέχει ο φόβος μη τυχόν και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ μέσα στη διαδικασία του ανοίγματος και της ανασύνθεσης του, περάσει υπό τον έλεγχο του «αριστεροπατριωτικού πόλου νεοαρχηγικού τύπου» και περιθωριοποιήσει έτσι αντιλήψεις και πρακτικές που ανήκουν στην γενετική κληρονομιά του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ(4)

        Στόχος όλων αυτών ο αποκλεισμός, η περιθωριοποίηση, όλων όσων διαφύγουν  των ελέγχων και μπούνε μέσα στην αναμπουμπούλα της ανασύνθεσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτο μέτρο τους αποκαλούμε «η λεγόμενη πατριωτική αριστερά». Ποια είναι και τι λέει δεν μας το λένε ποτέ. Το ερώτημα αν υπάρχει κάποιο τέτοιο ρεύμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τι υποστηρίζει. Αν μάλιστα υποστηρίζει, υπερασπίζει τις όποιες ιδέες του ανοιχτά όπως και οι αντίπαλοι τους.

        Μια ομάδα ατόμων που απαρτίζονταν από τα πρώτα μέλη της Κίνησης Πολιτών Ρήγας και από άλλα που συμφώνησαν μαζί τους, στη βάση μιας πλατφόρμας που προσπαθούσε να ενώσει την εθνική και κοινωνική διάσταση του αγώνα του λαού μας για την απαλλαγή του από τα δεσμά των μνημονίων και της εξάρτησης, κάλεσαν προεκλογικά όσους συμφωνούσαν με τους προβληματισμούς τους να ψηφίσουνε ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζοντας απόλυτα ότι η γενική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ – κληρονόμου των βασικών θέσεων και ιδεών του ΚΚΕ ες και του ευρωκομμουνισμού  ήτανε πολύ μακριά  από τις δικές τους, ιδίως στα εθνικά θέματα. Αλλά μέσα στο γενικό αναβρασμό του λαού ελπίζανε πώς οι ιδέες του θα μπόλιαζαν θετικά το νέο κίνημα και θα εύρισκαν ανάλογη αποδοχή. Στη συνέχεια έγινε το επόμενο βήμα. Ζήτησαν να γίνουν δεκτοί ως συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζανε ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα εύρισκαν και άλλες δυνάμεις ώστε να συγκροτηθεί ένα ισχυρό αριστερό πατριωτικό ρεύμα – ανάλογο με τις παραδόσεις του ΕΑΜικού κινήματος. Το αίτημα έγινε δεκτό. Όλοι, όμως, οι του «Ρήγα» δεν μπήκαν σε οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας πολλές και ισχυρές επιφυλάξεις. Όπως μας έχει διδάξει η διαλεκτική κι εδώ ουσιαστικά  το «ένα έγινε δύο».  Η τύχη, το έργο και οι παρεμβάσεις αυτών που έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – και μάλιστα κατέλαβαν και «υψηλές» θέσεις στην οργανωτική ιεραρχία του  - παραμένουν άγνωστες σε αυτούς που προτίμησαν να μείνουν έξω. Εκείνο που μάλλον έγινε – γνωστό σε όσους γνωρίζουν κάπως τα πράγματα – είναι ότι επικαλούμενοι την αλλεργία που αισθάνονται οι υπόλοιποι στον ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά θέματα ή στο άκουσμα της λέξης Κύπρος  - φρόντισαν να μην εκνευρίζουν τους πολλούς. Έτσι σιώπησαν. Κανένα άρθρο, κανένα κείμενο σχετικό, καμιά εκδήλωση για την Κύπρο – προεκλογικά και μετά – καμιά κριτική σε αυτά που υποστηρίζει η άλλη «πλευρά» δεν είδε το φως της δημοσιότητας. Ούτε καν απαιτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  να διαμαρτυρηθεί για την λογοκρισία που υπέστη ο γνωστός και βραβευμένος κύπριος ποιητής Γιώργος Μοράρης, για το ποίημα – επίσημη συμμετοχή της Κύπρου – που έστειλαν για να περιληφθεί σε σχετική συλλογή της Ε.Ε. Ο λόγος; Αναφερότανε στην Τουρκική εισβολή-κατοχή. Το γεγονός απασχόλησε το κυπριακό και ελλαδικό  τύπο, κύπριους ευρωβουλευτές κλπ αλλά εδώ σιωπή. Αν συνέβαινε το αντίθετο, λογοκρινότανε κάποιος τουρκοκύπριος είναι βέβαιο ότι θα είχε σηκώσει θύελλα διαμαρτυριών ο Νάσος Θεοδωρίδης, η Σίσσυ Βωβού, ο Γιάννης Μηλιός, η  Ιωάννα. Γαϊτάνη, η Βασιλική Κατριβάνου και όλοι όσοι ασχολούνται με τα δικαιώματα κλπ κλπ. Αλλά τώρα για ένα Έλληνα Κύπριο που εξακολουθεί να το πονάει η εισβολή και κατοχή της πατρίδας του λέξη. Άχνα. Και σε αυτή τη σιωπή πήρε μέρος και η «πατριωτική» αριστερά. Όχι μόνο που είναι οι προερχόμενοι από τον Ρήγα, αλλά που οι του «Νέου Αγωνιστή». Που οι βουλευτές που προέρχονται από την ΚΟΕ; Μην τους ψάχνετε. Αφού λοιπόν όλοι αυτοί οι πατριώτες – στις καφενειακές συζητήσεις – δεν ενοχλούν κανέναν μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ποιος ο λόγος να αναφέρονται ως πατριωτική αριστερά; Μόνο ως «λεγόμενη» μπορεί να καταγράφεται: δηλαδή ως αριστερά που θέλει να λέγεται πατριωτική αλλά δεν κάνει τίποτα γι αυτό. Μα μήπως κάνει κάτι για την πατρίδα ο πρωθυπουργός; Ή οι «εκπρόσωποι» του «Δικτύου 21» στην κυβέρνηση και τη ΝΔ. Όλοι «λεγόμενοι» πατριώτες είναι.

        Για τους αριστερούς πατριώτες μια τελευταία ερώτηση. Πόσο μπορεί να συνυπάρχουν με τους ανοιχτούς αντιπατριώτες και εθνομηδενιστές και πάνω σε ποια ελάχιστα μπορούν να κάνουν κάτι πρακτικό μαζί;  Δεν αποτελούν αυτές οι πρακτικές τους μέγιστο ηθικό και πολιτικό πρόβλημα;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ 

1- Ο Β.Π. παρακολουθεί τις εξελίξεις στην αριστερά – ΚΚΕ. ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και  ΔΗΜΑΡ -  και μας ενημερώνει με μεγάλη φιλοτιμία. Δηλαδή προσπαθεί να μάθει τι ακριβώς γίνεται μέσα σε αυτό τον χώρο και δεν «βγάζει» πράγματα από το κεφάλι του. Ίσως παρουσιάζει λίγο καλύτερα τα πράγματα όσον αφορά το ΚΚΕ: την πραγματική κατάσταση των οργανώσεων του κλπ και να βάζει παραπάνω «μέϊκ-απ» στην παρουσίαση του νέου Γραμματέα του κ. Δ. Κουτσούμπα. Αλλά όλα αυτά είναι απολύτως κατανοητά και συγχωρούνται.

2 – Αυτά όλα τα είπε στο πολιτικό μνημόσυνο του Στίνα, Μάρτιο 1989 στη Νομική Σχολή. Περιλαμβάνονται στη συλλογή του «Θρυμματισμένος κόσμος», εκδ. Ύψιλον. Βιβλία, ΑΘΗΝΑ 1992. Ο Άγις Στίνας μάλιστα έγραψε ένα βιβλίο «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ» στο οποίο εξηγούσε την προδοσία του ΚΚΕ στο μαρξισμό και το διεθνισμό.  Τελευταία και στο ΚΚΕ γράφονται και ακούγονται παραπλήσιες «ταξικές» αναλύσεις σχετικά με τις αιτίες ήττας της Αντίστασης.

3 – Οι κυρίες Ρεπούση και Δραγώνα μπορεί να μην ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αλλά είδατε κάπου, διαβάσατε πουθενά ή ακούσατε κάποια δημόσια, ανοιχτή κριτική στις απόψεις τους; Την κ. Ρεπούση τη υπεράσπισε – εκτός όλων των ιστορικών που θεωρούνται συνασπιζο-συριζαίοι, ο τότε πρόεδρος του κ. Αλ. Αλαβάνος (βλ. ομιλία του στο ΠΑΛΛΑΣ, 27/3/2007 και 2/8/2007 απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου). Ο κ. Τσίπρας δεν έχει βρεί ώρα να τοποθετηθεί. Μάλλον αγνοεί το ζήτημα ο κ. Ζίζεκ.

4- Βλ. Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος «Ο Συνασπισμός ως μέρος – και όχι ως εμπόδιο – της ανασύνθεσης της Αριστεράς» [Εντός Εποχής , Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009, τ. 53, Γ’ Περίοδος, σελ. 7].

Posted in: πολιτική