Victor Hugo: Το δικό του όραμα

Ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς ποιητές και συγγραφείς του γαλλικού ρομαντισμού αλλά και διεθνώς με κύρια χαρακτηριστικά τον μεγάλο αριθμό έργων, την ιδιαίτερη ευκολία του να γράφει εξίσου σπουδαία ποιήματα αλλά και μυθιστορήματα και το απίστευτό όραμά του.

Ο Victor Marie Vicomte Hugo γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1802 στο Besancon της Γαλλίας από τον Joseph Leopold Sigisbert Hugo και την Sophie Trebuchet. Μαζί με τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς του, Abel και Eugene έμεναν μαζί με την μητέρα τους στο Παρίσι ενώ ο πατέρας τους περνούσε το περισσότερο διάστημα στην Ιταλία καθώς ήταν διοικητής της ιταλικής επαρχίας Avellino. Τα πρώτα μαθητικά χρόνια του Hugo ξεκίνησαν με έναν ιδιαίτερο δάσκαλο. Η μητέρα του διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον στρατηγό Victor Fanneau Lahorie  ο οποίος της ζήτησε καταφύγιο όταν ήρθε σε ρήξη με την γαλλική κυβέρνηση. Εκείνη την περίοδο λοιπόν παραμένοντας κρυμμένος στο σπίτι τους έγινε ο πρώτος δάσκαλος του Victor Hugo και των αδερφών του.

Ωστόσο, οι συχνές επισκέψεις των παιδιών στην Ιταλία για να δουν τον πατέρα τους διέκοπτε αρκετά συχνά την μόρφωσή τους. Ο Hugo όμως είχε ήδη δείξει την αγάπη του και το ενδιαφέρον του για το γράψιμο και την ποίηση. Σε ηλικία 12 ετών άρχισε να παρακολουθεί τα μαθήματα στο σχολείο Pension Cordier όπου μελετούσε επιστήμες και στον ελεύθερό του χρόνο έγραφε ποίηση αλλά και θεατρικά έργα. Μάλιστα στα 15 του κατάφερε να ξεχωρίσει κερδίζοντας το βραβείο ποίησης από την Academie Francaise και τον επόμενο χρόνο ήρθε πρώτος στον διαγωνισμό της Academie des Jeux Floraux μεγαλώνοντας την φήμη του και καταφέρνοντας να του δοθεί βασιλικός μισθός μόλις το 1822 σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία.

Το νεαρό της ηλικίας του δεν τον εμπόδισε μάλιστα το 1822 να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο αλλά και να παντρευτεί την αγαπημένη του από τα παιδικά του χρόνια Adele Foucher μόλις ενάμιση χρόνο μετά τον θάνατο της μητέρας του, η οποία ήταν αντίθετη με αυτή του την απόφαση. Το ζευγάρι διέμεινε στο Παρίσι και απέκτησε τέσσερα παιδιά ενώ το σπίτι τους αποτέλεσε σημείο συνάντησης φιλόδοξων συγγραφέων του Ρομαντισμού.

Το 1824 μερικοί φίλοι του Hugo ξεκίνησαν την ομάδα Muse Francaise. Όσοι την αποτελούσαν ήταν νέοι συγγραφείς που είχαν αρχίσει να δείχνουν την διαφοροποίησή τους από τον νεοκλασικισμό. Ο Hugo μετά την επίσκεψή του στο Alphonse de Lamartine και την γνωριμία του με το γερμανικό ‘balladry’ εξέδωσε το 1826 τις Ωδές και μπαλάντες όπου έκανε ξεκάθαρη την απόρριψή του στο νεοκλασικό ύφος.

Το διάστημα 1826-1827 στέφθηκε με επιτυχία και για την ομάδα Cenacle που αποτελείτο από νεαρούς ρομαντικούς ποιητές που υποστήριζαν τον Hugo και την ποίησή του, αποκαλώντας τον μάλιστα και ‘Πρίγκηπα των ποιητών’. Μάλιστα, εκείνη την περίοδο ο Hugo έπαψε να συνθέτει ωδές για τον βασιλιά Κάρολο X και άρχισε να επαινεί τον Ναπολέοντα, ενώ με την υποστήριξη και τις συμβουλές των φίλων του δημιούργησε την προσωπικότητα του ρομαντισμού κάτι που εξέφρασε και στον πρόλογο του έργου του Cromwell το οποίο εκδόθηκε το 1827. Πλέον, ο Hugo ήθελε να συνδυάσει στην ποίησή του την φυσική ανάμιξη του ωραίου και καλού με το άσχημο και το δυσάρεστο. Η Αγία Γραφή, η Βίβλος και ο Σαίξπηρ αποτέλεσαν πηγή έμπνευσή του.

Ωστόσο, σκεπτόμενος ότι ο ρομαντισμός πρέπει να αποδείξει την ύπαρξή του και στο θέατρο, ο Hugo έγραψε πλήθος έργων μετά τον Cromwell. Το 1830 ανέβηκε το έργο του ‘Battle of Hernani’ μέσα σε πλήθος υποστηρικτών του αλλά και αντιρομαντικών καταφέρνοντας να παρουσιαστεί 45 φορές πράγμα ιδιαίτερα ξεχωριστό για εκείνη την εποχή.

Το 1831, ο Hugo θα εκδώσει και ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του, την Παναγία των Παρισίων που σημείωσε τεράστια επιτυχία και στις ΗΠΑ και υπήρξε πρωτοπόρο για τις μέρες του αν σκεφτεί κανείς ότι αναφερόταν στον έρωτα ενός αρχιδιάκονου για μία αθίγγανη, ενώ την ίδια χρονιά δημοσίευσε μία από τις καλύτερες ποιητικές συλλογές διεθνώς με τίτλο Les Feuilles d’ automne. Η συλλογή αναφέρεται σε ιδιωτικά θέματα του ποιητή και συνδυάζει τη θλίψη που ένιωθε τόσο γιατί έμπαινε πλέον στην τρίτη δεκαετία της ζωής του αλλά και την κατάθλιψη που περνούσε από την διπλή προδοσία της γυναίκας του με τον φίλο του κριτικό Sainte-Beuve.

Η απόρριψη της συζύγου του και η μοναξιά που ένιωθε τον έσπρωξαν εκείνη την εποχή να εμπλακεί συναισθηματικά με τη νεαρή ηθοποιό και εκδιδόμενη Juliette Drouet. Είχε αναλάβει την ευθύνη να την σώσει από την άσωτη ζωή που έκανε και αφού πλήρωσε όλα της τα χρέη την ανάγκασε να ζει σε συνθήκες φτώχειας έχοντας όλη την προσοχή της επάνω του. Από εκείνη την περίοδο και έπειτα, εκείνη ζούσε μόνο για τον Hugo γράφοντάς του χιλιάδες γράμματα εκ των οποίων αρκετά διασώζονται και σήμερα.

Με την έναρξη της Ιουλιανής Μοναρχίας, ο Hugo κέρδισε χρήματα και αναγνωρισιμότητα, ενώ για δεκαπέντε συναπτά χρόνια υπήρξε ο εθνικός ποιητής της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ο ποιητής εξέδωσε πλήθος ποιημάτων αλλά και τρία θεατρικά, ενώ το 1837 εξέδωσε μια συλλογή αφιερωμένη στον πατέρα του με τίτλο Les Voix interieures.

Τα επόμενα χρόνια ο Hugo θέλησε να ασχοληθεί με τα κοινά και έτσι, όταν ο Louis Philippe νικήθηκε στην Επανάσταση του 1848 εξελέγη βουλευτής στην Εθνοσυνέλευση, ενώ υποστήριξε αρχικά τον Louis Napoleon. Ωστόσο, η υποστήριξή του αυτή δεν διήρκησε για πολύ καθώς ο Louis Napoleon άρπαξε την εξουσία στις 2 Δεκεμβρίου του 1850 ανακηρύσσοντας τον εαυτό του αυτοκράτορα. Ο Hugo ζήτησε από τον λαό να αντισταθεί και η ζωή του τέθηκε σε κίνδυνο ενώ πολλοί πολίτες έπεσαν παλεύοντας για την αποκατάσταση της τάξης.

Ο Hugo διεσώθη τότε από την Juliette, η οποία του παρείχε καταφύγιο και οργάνωσε την απόδρασή του στις Βρυξέλλες. Από εκεί ο ποιητής πέρασε στα βρετανικά νησιά της Μάγχης του Jersey και του Guernsey.

Αναμενόμενη ήταν και η συγγραφική του αντίδραση όταν εξέδωσε το 1853 την αντιναπολεοντική συλλογή Les Chatiments, η οποία εκδόθηκε στο Βέλγιο και κυκλοφόρησε και στη Γαλλία παρά το γεγονός της απαγόρευσής της, ενώ εκδόθηκε το 1870 εκ νέου και στο Παρίσι με αρκετές προσθήκες μετά την πτώση του Ναπολέοντα ΙΙΙ και την επιστροφή του στην πατρίδα του.

Κατά τη διάρκεια της απουσίας του από την Γαλλία ο Hugo περιπλανήθηκε κυρίως πνευματικά. Αναζητούσε απαντήσεις σε υπερφυσικά φαινόμενα ενώ προσπαθούσε να εξηγήσει το ταξίδι της ψυχής μετά το θάνατο. Η αλήθεια είναι ότι οι προσωπικές του εμπειρίες τον είχαν σπρώξει με τον τρόπο τους σε αυτές τις αναζητήσεις, καθώς η οικογένεια ταλαιπωρήθηκε από αρκετά δράματα. Ο Hugo έχασε την κόρη του Leopoldine σε νεαρή ηλικία, όταν πνίγηκε στον Σηκουάνα ενώ και η κόρη του Adele ταλαιπωρείτο από παραισθήσεις ενώ και η ψυχική υγεία του γιο του Καρόλου ήταν ιδιαίτερα εύθραυστη.

Το 1862, ο Hugo εξέδωσε ένα από τα σημαντικότερα έργα του, τους Άθλιους, ένα μεγάλο μυθιστόρημα επάνω στο οποίο εργαζόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Βασική του έμπνευση αποτέλεσε το κοινωνικό και ανθρωπιστικό του ενδιαφέρον για τους αναξιοπαθούντες, ενώ το βιβλίο αποτελεί ταυτόχρονα όχι απλά μια περιπέτεια αλλά μια ιστορία αγάπης και ένα βιβλίο μυστηρίου πράγμα που το έκανε και να αγαπηθεί τόσο πολύ από το κοινό και τους κριτικούς.

Ο Victor Hugo άφησε την τελευταία του πνοή στις 22 Μαΐου του 1885 έχοντας ωστόσο αποκτήσει μεγάλη δόξα και αναγνώριση τόσο από την πατρίδα του αλλά και από το εξωτερικό και αφήνοντας τις επόμενες γενιές μερικά από τα διαμάντια της διεθνούς λογοτεχνίας.

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΤΕΧΝΕΣ