Η κρίση καμιά φορά βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, όπως διαβάσαμε στο περιοδικό ΄Esquire΄.
Το 2002 ακολουθώντας μια αισθηματική παρόρμηση βρέθηκα να περνάω τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Αγία Τριάδα, ένα προάστιο 24 χιλιόμετρα από το Λευκό Πύργο. Χωρίς να είμαι εύπορος, ήταν η πρώτη μου γνωριμία με αυτό που οι εφημερίδες αποκαλούν «τα μπάνια του λαού».
Την πρώτη μέρα, ξαπλωμένος σε μια σεζλόνγκ σε ένα τοπικό beach bar, παρήγγειλα φρέντο εσπρέσο και από το απορημένο ύφος του σερβιτόρου κατάλαβα πως το συγκεκριμένο είδος καφέ τού ήταν άγνωστο. Όπως άλλωστε συνέβη και τη φορά που ζήτησα -ο αφελής- φραπέ σε ένα παρισινό καφέ στα ΄80s... Τα βράδια συνήθως δειπνούσα εξαιρετικά στην παραθαλάσσια ταβέρνα Bell View και μόνο ο κατάλογος κρασιών της ήταν εξαιρετικά λακωνικός: Μακεδονικός και Μαλαματίνα. Προτιμούσα το Μακεδονικό και σύντομα χρεώθηκα τη φήμη του φραγκάτου ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες και το προσωπικό.
Ώσπου μια φορά, σαν Γαλάτης ευγενής, ρώτησα τη φίλη της καλής μου, με την οποία συντρώγαμε, τι κρασί προτιμούσε να παραγγείλουμε. Η απάντησή της ήταν αυθόρμητη και άμεση, ως όφειλε στα ιερά εδάφη της Μακεδονίας: «Μαλαματίνα»! Η πρώτη μου γνωριμία με το cult κρασί δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου τραυματική. Δροσερό, με μια ευχάριστη αίσθηση ρετσινιού, έδενε μια χαρά με τα μουσμούλια (ξαδέρφια των λυθρινιών) που είχα επιλέξει, με το περιβάλλον και με τη μουσική που έφτανε στ΄ αφτιά μου.
Και, το κυριότερο; Δε χρειαζόταν να ακολουθήσω τη διαδικασία του γνώστη: να στριφογυρίσω στο κολονάτο ποτήρι μια μικρή ποσότητα, να τη δω στο φως, να την πλαταγίσω ανάμεσα στη γλώσσα και τον ουρανίσκο, να την καταπιώ και να περιμένω την επιβεβαίωση της επίγευσης για να δώσω το OK στο σερβιτόρο να μας σερβίρει.Ετερο σημαντικό; Η πόση του δε μας αποπροσανατόλισε, δε διακόψαμε την κουβέντα ούτε κλείσαμε τα μάτια προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τα αρώματα που συνθέτουν το μπουκέ του. Γιατί κάπως έτσι λειτουργούν τα «μεγάλα» κρασιά. Χωρίς την τελετουργία από το σομελιέ και το μύστη, χωρίς τα κρυστάλλινα ποτήρια και χωρίς παραμύθιασμα, δεν απέχουν έτη φωτός από τα φτηνά ή τα χύμα, όπως υποδηλώνουν οι τιμές τους (1,30 ευρώ η Μαλαματίνα, 3.000 ευρώ ένα Romanee-Conti!).
Τα περισσότερα κρασιά είναι ευχάριστα ανεξαρτήτως τιμής, αρκεί να είναι τίμια φτιαγμένα, να βρίσκονται στη σωστή θερμοκρασία και να συνοδεύουν το κατάλληλο πιάτο. Απλώς τα «μεγάλα» σε ταξιδεύουν περισσότερο. Όλους; Φυσικά όχι! Ο «κατεστραμμένος» από το κάπνισμα ουρανίσκος μου μπορεί να εκτιμήσει την αξία ενός κρασιού, δεν μπορεί όμως να ανακαλύψει τις «νότες κανέλας και βατόμουρου» που αισθάνονται οι οινοκριτικοί.
Η κρίση έχει μειώσει την κατανάλωση εμφιαλωμένου κρασιού στη χώρα μας γύρω στο 30%. Ο κόσμος στρέφεται στο χύμα. Είναι καλό να βοηθήσουμε τώρα στα ζόρια τους οινοπαραγωγούς μας. Όμως είναι καλό να ρίξουν κι αυτοί τις τιμές, έστω κι αν μειωθεί έτσι λίγο ο «μύθος» των προϊόντων τους. Γιατί και η υψηλή τιμή είναι ένας παράγοντας που φτιάχνει ένα «καλό» κρασί.
Την πρώτη μέρα, ξαπλωμένος σε μια σεζλόνγκ σε ένα τοπικό beach bar, παρήγγειλα φρέντο εσπρέσο και από το απορημένο ύφος του σερβιτόρου κατάλαβα πως το συγκεκριμένο είδος καφέ τού ήταν άγνωστο. Όπως άλλωστε συνέβη και τη φορά που ζήτησα -ο αφελής- φραπέ σε ένα παρισινό καφέ στα ΄80s... Τα βράδια συνήθως δειπνούσα εξαιρετικά στην παραθαλάσσια ταβέρνα Bell View και μόνο ο κατάλογος κρασιών της ήταν εξαιρετικά λακωνικός: Μακεδονικός και Μαλαματίνα. Προτιμούσα το Μακεδονικό και σύντομα χρεώθηκα τη φήμη του φραγκάτου ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες και το προσωπικό.
Ώσπου μια φορά, σαν Γαλάτης ευγενής, ρώτησα τη φίλη της καλής μου, με την οποία συντρώγαμε, τι κρασί προτιμούσε να παραγγείλουμε. Η απάντησή της ήταν αυθόρμητη και άμεση, ως όφειλε στα ιερά εδάφη της Μακεδονίας: «Μαλαματίνα»! Η πρώτη μου γνωριμία με το cult κρασί δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου τραυματική. Δροσερό, με μια ευχάριστη αίσθηση ρετσινιού, έδενε μια χαρά με τα μουσμούλια (ξαδέρφια των λυθρινιών) που είχα επιλέξει, με το περιβάλλον και με τη μουσική που έφτανε στ΄ αφτιά μου.
Και, το κυριότερο; Δε χρειαζόταν να ακολουθήσω τη διαδικασία του γνώστη: να στριφογυρίσω στο κολονάτο ποτήρι μια μικρή ποσότητα, να τη δω στο φως, να την πλαταγίσω ανάμεσα στη γλώσσα και τον ουρανίσκο, να την καταπιώ και να περιμένω την επιβεβαίωση της επίγευσης για να δώσω το OK στο σερβιτόρο να μας σερβίρει.Ετερο σημαντικό; Η πόση του δε μας αποπροσανατόλισε, δε διακόψαμε την κουβέντα ούτε κλείσαμε τα μάτια προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τα αρώματα που συνθέτουν το μπουκέ του. Γιατί κάπως έτσι λειτουργούν τα «μεγάλα» κρασιά. Χωρίς την τελετουργία από το σομελιέ και το μύστη, χωρίς τα κρυστάλλινα ποτήρια και χωρίς παραμύθιασμα, δεν απέχουν έτη φωτός από τα φτηνά ή τα χύμα, όπως υποδηλώνουν οι τιμές τους (1,30 ευρώ η Μαλαματίνα, 3.000 ευρώ ένα Romanee-Conti!).
Τα περισσότερα κρασιά είναι ευχάριστα ανεξαρτήτως τιμής, αρκεί να είναι τίμια φτιαγμένα, να βρίσκονται στη σωστή θερμοκρασία και να συνοδεύουν το κατάλληλο πιάτο. Απλώς τα «μεγάλα» σε ταξιδεύουν περισσότερο. Όλους; Φυσικά όχι! Ο «κατεστραμμένος» από το κάπνισμα ουρανίσκος μου μπορεί να εκτιμήσει την αξία ενός κρασιού, δεν μπορεί όμως να ανακαλύψει τις «νότες κανέλας και βατόμουρου» που αισθάνονται οι οινοκριτικοί.
Η κρίση έχει μειώσει την κατανάλωση εμφιαλωμένου κρασιού στη χώρα μας γύρω στο 30%. Ο κόσμος στρέφεται στο χύμα. Είναι καλό να βοηθήσουμε τώρα στα ζόρια τους οινοπαραγωγούς μας. Όμως είναι καλό να ρίξουν κι αυτοί τις τιμές, έστω κι αν μειωθεί έτσι λίγο ο «μύθος» των προϊόντων τους. Γιατί και η υψηλή τιμή είναι ένας παράγοντας που φτιάχνει ένα «καλό» κρασί.
Η πιο trendy μορφή εναλλακτικού τουρισμού για ψαγμένους.
Το Ριόχα αποτελεί ένα από τα πράγματα για τα οποία οι Ισπανοί αισθάνονται ιδιαίτερα περήφανοι, όπως το χαμόν σεράνο, η Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα και οι δημιουργίες του Γκαουντί. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κόκκινο κρασί ΟΠΑΠ, που παράγεται στην ομώνυμη αυτόνομη περιοχή στον ισπανικό Βορρά και σε γειτονικά τμήματα της Βασκίας και της Ναβάρας.
Η ευρύτερη περιοχή, με περίπου 500 μικρά ή μεγάλα οινοποιεία (bodegas), είναι ένας πρώτης τάξεως οινικός προορισμός και όχι μόνο για το κρασί της. «Όλοι οι δρόμοι του κρασιού οδηγούν στη Ριόχα» ισχυρίζονται οι Ισπανοί, προφανώς όμως σκαρφίστηκαν τη φράση προτού το design αναβαθμίσει την περιοχή όπου γεννιέται το κορυφαίο ισπανικό κρασί. Διάσημοι αρχιτέκτονες σε συνεργασία με ανοιχτόμυαλους οινοποιούς δημιούργησαν ένα συγκλονιστικό αμάλγαμα που μεθάει τον ουρανίσκο και την οπτική.
Ο Καλατράβα, χρησιμοποιώντας αλουμίνιο και ξύλο, δίνει την αίσθηση ενός μαρμαρωμένου τσουνάμι στο οινοποιείο Ysios, που δεν απειλεί το κατά τα άλλα ήρεμο τοπίο με τους αμπελώνες και τις ελιές. Ο «πολύς» Φρανκ Γκέρι δημιούργησε το Hotel Marques de Riscal, ένα πεντά-στερο ξενοδοχείο στην καρδιά του ισπανικού αμπελώνα, με μια μεταλλική οροφή που μοιάζει σαν να την έλιωσαν εξωγήινοι «πυροβολώντας» τη με ένα γιγαντιαίο λέιζερ, ενώ η Ζάχα Χαντίντ έβαλε την πινελιά της στο κατά τα άλλα παραδοσιακό οινοποιείο R. Lopez de Heredia Vina Tondonia δημιουργώντας έναν εντυπωσιακό γευσιγνωστικό χώρο σε σχήμα τομής κα-ράφας κρασιού! Η Ριόχα μετράει ήδη πέντε design οινοποιεία, όμως δεν εξαντλείται μόνο σε αυτά.
Δύο μεγάλα φεστιβάλ (η Μάχη του κρασιού στις 29/6 και η Γιορτή του τρύγου στις 21/9), άπειροι γαστριμαργικοί θησαυροί και πολιτιστικές εκδηλώσεις αποτελούν μερικούς από τους λόγους για να την επισκεφτεί κάποιος. Άλλωστε, για να αποκρυπτογραφήσεις ένα κρασί, δε χρειάζεσαι εξάσκηση και αισθητήρια οινοκριτικού: το κάνεις καλύτερα γνωρίζοντας τους ανθρώπους που το παράγουν, τη φύση που το δημιουργεί, τις γεύσεις που το συνοδεύουν και τα ακούσματα που το νανουρίζουν στα βαρέλια. (www. lariojaturismo.com)
Αξίζει την αποτίμηση του ένα κρασί των 3.000+; Ο Αλέξανδρος Σακκάς, οινογράφος, κριτής διεθνών διαγωνισμών κρασιού και οινοόχος, προβληματίζεται.
Ως επαγγελματίας, με μερικές δεκαετίες εμπειρίας στην πλάτη, ξέρω ότι αυτές οι πολύτιμες φιάλες (Mouton Rothschild, Chateau Margaux, Chateau Lafitte, Domaine G. Roumier Musigny, Romanee-Conti, Petrus, Champagne Louis Roederer Cristal) δε γίνεται παρά να είναι ακριβές.
Όπως υποψιάζεστε, αυτές τις «θεότητες» δεν τις δοκίμασα παρά σε prive παρουσιάσεις ή σε επαγγελματικές γευσιγνωσίες. Καλά, λοιπόν, να μην μπορώ να αγγίξω τα λαμπερά αντικείμενα του πόθου μου που στοίχιζαν 2.000-3.000 ευρώ η φιάλη, οφείλω όμως να ακουμπήσω από τώρα την ντίβα Petrus του 2005, η τιμή της οποίας (5.000 ευρώ η φιάλη) παραπάει.Όσο κι αν είναι θεσπέσιο το κρασί, η τιμή αυτή είναι εξωφρενική! Πού θα φτάσει σε 15 χρόνια, όταν θα είναι σε θέση να ξεδιπλώσει όλη τη σαγήνη της;
Ας μη γελιόμαστε: Οι τιμές των χιλιάδων ευρώ για μία φιάλη από τα μεγαλειώδη αυτά κρασιά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ποιότητα ή τη σπανιότητα του περιεχομένου. Είναι το βαρύτατο τίμημα που πληρώνουν οι νέοι βαθύπλουτοι για τα σύμβολα ενός ξεχωριστού και ηδονιστικού, βαθιά ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.
Η ευρύτερη περιοχή, με περίπου 500 μικρά ή μεγάλα οινοποιεία (bodegas), είναι ένας πρώτης τάξεως οινικός προορισμός και όχι μόνο για το κρασί της. «Όλοι οι δρόμοι του κρασιού οδηγούν στη Ριόχα» ισχυρίζονται οι Ισπανοί, προφανώς όμως σκαρφίστηκαν τη φράση προτού το design αναβαθμίσει την περιοχή όπου γεννιέται το κορυφαίο ισπανικό κρασί. Διάσημοι αρχιτέκτονες σε συνεργασία με ανοιχτόμυαλους οινοποιούς δημιούργησαν ένα συγκλονιστικό αμάλγαμα που μεθάει τον ουρανίσκο και την οπτική.
Ο Καλατράβα, χρησιμοποιώντας αλουμίνιο και ξύλο, δίνει την αίσθηση ενός μαρμαρωμένου τσουνάμι στο οινοποιείο Ysios, που δεν απειλεί το κατά τα άλλα ήρεμο τοπίο με τους αμπελώνες και τις ελιές. Ο «πολύς» Φρανκ Γκέρι δημιούργησε το Hotel Marques de Riscal, ένα πεντά-στερο ξενοδοχείο στην καρδιά του ισπανικού αμπελώνα, με μια μεταλλική οροφή που μοιάζει σαν να την έλιωσαν εξωγήινοι «πυροβολώντας» τη με ένα γιγαντιαίο λέιζερ, ενώ η Ζάχα Χαντίντ έβαλε την πινελιά της στο κατά τα άλλα παραδοσιακό οινοποιείο R. Lopez de Heredia Vina Tondonia δημιουργώντας έναν εντυπωσιακό γευσιγνωστικό χώρο σε σχήμα τομής κα-ράφας κρασιού! Η Ριόχα μετράει ήδη πέντε design οινοποιεία, όμως δεν εξαντλείται μόνο σε αυτά.
Δύο μεγάλα φεστιβάλ (η Μάχη του κρασιού στις 29/6 και η Γιορτή του τρύγου στις 21/9), άπειροι γαστριμαργικοί θησαυροί και πολιτιστικές εκδηλώσεις αποτελούν μερικούς από τους λόγους για να την επισκεφτεί κάποιος. Άλλωστε, για να αποκρυπτογραφήσεις ένα κρασί, δε χρειάζεσαι εξάσκηση και αισθητήρια οινοκριτικού: το κάνεις καλύτερα γνωρίζοντας τους ανθρώπους που το παράγουν, τη φύση που το δημιουργεί, τις γεύσεις που το συνοδεύουν και τα ακούσματα που το νανουρίζουν στα βαρέλια. (www. lariojaturismo.com)
Αξίζει την αποτίμηση του ένα κρασί των 3.000+; Ο Αλέξανδρος Σακκάς, οινογράφος, κριτής διεθνών διαγωνισμών κρασιού και οινοόχος, προβληματίζεται.
Ως επαγγελματίας, με μερικές δεκαετίες εμπειρίας στην πλάτη, ξέρω ότι αυτές οι πολύτιμες φιάλες (Mouton Rothschild, Chateau Margaux, Chateau Lafitte, Domaine G. Roumier Musigny, Romanee-Conti, Petrus, Champagne Louis Roederer Cristal) δε γίνεται παρά να είναι ακριβές.
Όπως υποψιάζεστε, αυτές τις «θεότητες» δεν τις δοκίμασα παρά σε prive παρουσιάσεις ή σε επαγγελματικές γευσιγνωσίες. Καλά, λοιπόν, να μην μπορώ να αγγίξω τα λαμπερά αντικείμενα του πόθου μου που στοίχιζαν 2.000-3.000 ευρώ η φιάλη, οφείλω όμως να ακουμπήσω από τώρα την ντίβα Petrus του 2005, η τιμή της οποίας (5.000 ευρώ η φιάλη) παραπάει.Όσο κι αν είναι θεσπέσιο το κρασί, η τιμή αυτή είναι εξωφρενική! Πού θα φτάσει σε 15 χρόνια, όταν θα είναι σε θέση να ξεδιπλώσει όλη τη σαγήνη της;
Ας μη γελιόμαστε: Οι τιμές των χιλιάδων ευρώ για μία φιάλη από τα μεγαλειώδη αυτά κρασιά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ποιότητα ή τη σπανιότητα του περιεχομένου. Είναι το βαρύτατο τίμημα που πληρώνουν οι νέοι βαθύπλουτοι για τα σύμβολα ενός ξεχωριστού και ηδονιστικού, βαθιά ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.
Best sεason’s escape
Μενουμ΄ Ελλάδα
Με υπογραφή Φρανκ Γκερι
Η μεγαλύτερη χιλιομετρικά ελληνική οινική διαδρομή καταγράφεται στην καρδιά του ξινόμαυρου, μιας από τις σημαντικότερες ελληνικές ποικιλίες. Διασχίζει τέσσερις νομούς - Λαρίσης, Ημαθίας, Φλωρίνης, Κιλκίς - και επισκέπτεται σημαντικές οινοπαραγωγούς περιοχές, όπως είναι αυτές της Ραψάνης, της Νάουσας, του Αμυνταίου και της Γουμένισσας. Πλαισιώνεται από επίσκεψη σε δεκάδες οινοποιεία, διαμονή σε παραδοσιακούς ξενώνες και γαστριμαργικές μακεδονικές εμπειρίες. (www.wineroads.gr)
Cotes du rhone
Στις όχθες του Ροδανού παράγονται κάποια από τα σημαντικότερα γαλλικά κρασιά, όπως το Chateauneuf-du-Pape. Τα τμήματα που περιβάλλουν τη διαδρομή του ποταμού διακρίνονται για το φυσικό τους κάλλος, άρα η περιδιάβαση δεν παρουσιάζει μόνο οινικό ενδιαφέρον. Εκτός από δεκάδες πανέμορφα μεσαιωνικά χωριά, υπάρχει και η Αβινιόν, η «πόλη των παπών». H περιοχή είναι ιδανική για να γνωρίσει κάποιος την περίπλοκη οινική κουλτούρα των Γάλλων. (www.winetravelguides. com)
Στις όχθες του Ροδανού παράγονται κάποια από τα σημαντικότερα γαλλικά κρασιά, όπως το Chateauneuf-du-Pape. Τα τμήματα που περιβάλλουν τη διαδρομή του ποταμού διακρίνονται για το φυσικό τους κάλλος, άρα η περιδιάβαση δεν παρουσιάζει μόνο οινικό ενδιαφέρον. Εκτός από δεκάδες πανέμορφα μεσαιωνικά χωριά, υπάρχει και η Αβινιόν, η «πόλη των παπών». H περιοχή είναι ιδανική για να γνωρίσει κάποιος την περίπλοκη οινική κουλτούρα των Γάλλων. (www.winetravelguides. com)
Το Hotel Marques de Riscalστο Ελσιέγο, χτισμένο δίπλα στο ομώνυμο οινοποιείο, προσφέρει την ασυνήθιστη αρχιτεκτονική του και ένα μοναδικό σπα συνοδεία ενός ποτηριού με Ριόχα.
Αναδημοσίευση από το τεύχος Οκτωβρίου Νο2 του περιοδικού ΄Esquire΄.
Αναδημοσίευση από το τεύχος Οκτωβρίου Νο2 του περιοδικού ΄Esquire΄.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου