Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης
Κάναμε λοιπόν το χρέος μας. Το χρέος μας απέναντι στο χρέος. Το κουρέψαμε. Ποιό είναι το αποτέλεσμα με βάση ακριβώς την λογική των αριθμών που αγιοποιούνται από τους διαβόλους των αγορών; Το 2020, το χρέος θα είναι στο 120 % του ΑΕΠ. Μπήκαμε στο ΔΝΤ, όταν το χρέος ήταν στο 115 % του ΑΕΠ. Τι σημαίνει αυτό; Πως το 2020, οι συνθήκες θα είναι τέτοιες που θα μας οδηγήσουν και πάλι στην κηδεμονία του ΔΝΤ; Γιατί με το 115 % του ΑΕΠ υπήρχε ανάγκη προσφυγής στο ΔΝΤ και με το 120 % όχι; Είναι ένα ερώτημα απλής λογικής και όχι πολιτικών προσθαφαιρέσεων.
‘Οταν προσφύγαμε στο ΔΝΤ, πέρα από την αρχική αντανακλαστική αντίδραση, υπήρξαν φωνές που έλεγαν πως αυτό είναι ένας αέναος κύκλος στον οποίο μπλέκουμε με τον κίνδυνο σκληρών παραχωρήσεων. Αυτές οι φωνές έλεγαν ακόμη πως την εποχή εκείνη, το 2009 δηλαδή, οι Γαλλικές και Γερμανικές Τράπεζες ήταν οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων. Πρακτικά δηλαδή αυτοί θα έχαναν αν κηρύσσαμε πτώχευση. Η πτώχευση δεν είναι απλή υπόθεση βέβαια.
Όχι όσο δείχνουν οι αναλύσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μπορούσαμε ωστόσο να χρησιμοποιήσουμε την απειλή της, δηλαδή την πιθανότητα να καταστραφούν γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Οι ίδιες φωνές έλεγαν πως η Ελλάδα έπρεπε αντί της βιαστικής προσφυγής στο ΔΝΤ, να χρησιμοποιήσει το γεγονός πως η κρίση στην Ελλάδα, είχε μεν τα χαρακτηριστικά που προέκυπταν από το δημοσιονομικό της πρόβλημα, αλλά ήταν στην ουσία μια συστημική κρίση. Δηλαδή σχετιζόταν με την δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την λειτουργία των Τραπεζών της και την έλλειψη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Η «αντίδραση» της Ελλάδας εξάλλου θα απειλούσε την ζώνη του ευρώ και την υπόσταση της Ε.Ε
Αυτά προφανώς και δεν έγιναν. Ο κύριος Παπακωνσταντίνου είχε πει στην ελληνική Βουλή πως «είμαστε με την πλάτη στο καναβάτσο» προσφέροντας επιχειρηματολογία και γνώση για την αναποφασιστικότητά μας στους διαπραγματευτές, μια μέρα πριν πάει για διαπραγμάτευση.
Πέρασαν δύο χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων γερμανικές κυρίως και γαλλικές τράπεζες ξεφόρτωναν τα βάρη των ομολόγων. Η Γερμανία με λιγότερα ομόλογα από του Γάλλους ζητούσε γενναίο κούρεμα. Στην πραγματικότητα η Γερμανία θέλει να κάνει την Ελλάδα μια νεκρή ζώνη παραδειγματισμού για όσες χώρες θελήσουν να ακολουθήσουν . Η διαπραγμάτευση για τα κουρέματα δεν ήταν τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να σώσει ο καθένας τις δικές του Τράπεζες και όχι την Ευρώπη.
Το ελληνικό χρέος μπορούσε έτσι κι αλλιώς να κουρευτεί με άλλη διαδικασία. Η Ελλάδα, ακολουθώντας τη λογική των δουλικών της κυβερνήσεων μετά τον εμφύλιο, ήταν η μοναδική χώρα που δεν ζήτησε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους λόγω του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η χώρα ήταν κατεστραμμένη από τους Γερμανούς, αλλά οι τόκοι έτρεχαν. Μπορούσε λοιπόν να το κάνει σήμερα, πιέζοντας επιπλέον την Γερμανία με το θέμα όχι τόσο των πολεμικών αποζημιώσεων, όσο του αναγκαστικού Δανείου που πήρε από την Ελλάδα στον πόλεμο και το οποίο όπως έχω αποκαλύψει στο «Κουτί της Πανδώρας», είναι πιστοποιημένο με συμβόλαια.
Το χρέος λοιπόν ήταν διαπραγματεύσιμο. Το θέμα είναι το έλλειμμα. Είκοσι περίπου δισεκατομμύρια χρειαζόμαστε δανεικά κάθε χρόνο, για να ζήσουμε.Το έλλειμμα έχει τρεις παράγοντες :
1.Δεν παράγουμε αλλά εισάγουμε ακόμη και τα γεωργικά προϊόντα που παραδοσιακά παράγαμε.
2.Διατηρούμε ένα μεγάλο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο που δημιούργησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις με αναξιοκρατία και ρουσφέτια.
3.Τα έσοδα από την φορολόγηση δεν είναι αυτά που έπρεπε να είναι. Φορολογούνται συνεχώς τα κατώτερα και μεσαία στρώματα και φοροδιαφεύγουν αυτοί που έχουν και πρέπει να πληρώσουν.
Οι δηλώσεις του κυρίου Βενιζέλου που μιλούν για πρωτογενές πλεόνασμα, μιλούν για ένα πλεόνασμα που θα προκύψει από την φοροεπιδρομή και όχι από την «μόνιμη» λειτουργία του κράτους. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Δεν αγγίζει τα μεγάλα συμφέροντα, αυτό το μεγάλο ταμπού που καθόρισε την πορεία του κόμματος του στην Ελλάδα.
Στο γραφείο του Προέδρου της Βουλής υπάρχουν αυτή τη στιγμή ονόματα εκατοντάδων επιφανών που χρωστάνε εκατομμύρια στο Δημόσιο. Όχι μόνο δεν τους τα παίρνουν αλλά αρνούνται να βγάλουν τα ονόματα τους στη Δημοσιότητα επικαλούμενοι τον νόμο περί προσωπικών δεδομένων. Ας τον αλλάξουν όπως άλλαξαν τόσους νόμους για να πάρουν τα τελευταία ευρώ της σύνταξης. Ας κάνουν επιπλέον, έναν νόμο να κατασχέσουν την περιουσία τους και να την πουλήσουν , αντί να πουλήσουν παραλίες, λιμάνια και δημόσια γη.
Το χρέος της Ελλάδας και των ελληνικών κυβερνήσεων δεν είναι απέναντι στο χρέος αλλά στη λειτουργία ενός κράτους που πρόβλημα του είναι και το χρέος. Εκεί κι αν υπάρχει έλλειμμα πολιτικής.
‘Οταν προσφύγαμε στο ΔΝΤ, πέρα από την αρχική αντανακλαστική αντίδραση, υπήρξαν φωνές που έλεγαν πως αυτό είναι ένας αέναος κύκλος στον οποίο μπλέκουμε με τον κίνδυνο σκληρών παραχωρήσεων. Αυτές οι φωνές έλεγαν ακόμη πως την εποχή εκείνη, το 2009 δηλαδή, οι Γαλλικές και Γερμανικές Τράπεζες ήταν οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων. Πρακτικά δηλαδή αυτοί θα έχαναν αν κηρύσσαμε πτώχευση. Η πτώχευση δεν είναι απλή υπόθεση βέβαια.
Όχι όσο δείχνουν οι αναλύσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μπορούσαμε ωστόσο να χρησιμοποιήσουμε την απειλή της, δηλαδή την πιθανότητα να καταστραφούν γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Οι ίδιες φωνές έλεγαν πως η Ελλάδα έπρεπε αντί της βιαστικής προσφυγής στο ΔΝΤ, να χρησιμοποιήσει το γεγονός πως η κρίση στην Ελλάδα, είχε μεν τα χαρακτηριστικά που προέκυπταν από το δημοσιονομικό της πρόβλημα, αλλά ήταν στην ουσία μια συστημική κρίση. Δηλαδή σχετιζόταν με την δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την λειτουργία των Τραπεζών της και την έλλειψη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Η «αντίδραση» της Ελλάδας εξάλλου θα απειλούσε την ζώνη του ευρώ και την υπόσταση της Ε.Ε
Αυτά προφανώς και δεν έγιναν. Ο κύριος Παπακωνσταντίνου είχε πει στην ελληνική Βουλή πως «είμαστε με την πλάτη στο καναβάτσο» προσφέροντας επιχειρηματολογία και γνώση για την αναποφασιστικότητά μας στους διαπραγματευτές, μια μέρα πριν πάει για διαπραγμάτευση.
Πέρασαν δύο χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων γερμανικές κυρίως και γαλλικές τράπεζες ξεφόρτωναν τα βάρη των ομολόγων. Η Γερμανία με λιγότερα ομόλογα από του Γάλλους ζητούσε γενναίο κούρεμα. Στην πραγματικότητα η Γερμανία θέλει να κάνει την Ελλάδα μια νεκρή ζώνη παραδειγματισμού για όσες χώρες θελήσουν να ακολουθήσουν . Η διαπραγμάτευση για τα κουρέματα δεν ήταν τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να σώσει ο καθένας τις δικές του Τράπεζες και όχι την Ευρώπη.
Το ελληνικό χρέος μπορούσε έτσι κι αλλιώς να κουρευτεί με άλλη διαδικασία. Η Ελλάδα, ακολουθώντας τη λογική των δουλικών της κυβερνήσεων μετά τον εμφύλιο, ήταν η μοναδική χώρα που δεν ζήτησε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους λόγω του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η χώρα ήταν κατεστραμμένη από τους Γερμανούς, αλλά οι τόκοι έτρεχαν. Μπορούσε λοιπόν να το κάνει σήμερα, πιέζοντας επιπλέον την Γερμανία με το θέμα όχι τόσο των πολεμικών αποζημιώσεων, όσο του αναγκαστικού Δανείου που πήρε από την Ελλάδα στον πόλεμο και το οποίο όπως έχω αποκαλύψει στο «Κουτί της Πανδώρας», είναι πιστοποιημένο με συμβόλαια.
Το χρέος λοιπόν ήταν διαπραγματεύσιμο. Το θέμα είναι το έλλειμμα. Είκοσι περίπου δισεκατομμύρια χρειαζόμαστε δανεικά κάθε χρόνο, για να ζήσουμε.Το έλλειμμα έχει τρεις παράγοντες :
1.Δεν παράγουμε αλλά εισάγουμε ακόμη και τα γεωργικά προϊόντα που παραδοσιακά παράγαμε.
2.Διατηρούμε ένα μεγάλο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο που δημιούργησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις με αναξιοκρατία και ρουσφέτια.
3.Τα έσοδα από την φορολόγηση δεν είναι αυτά που έπρεπε να είναι. Φορολογούνται συνεχώς τα κατώτερα και μεσαία στρώματα και φοροδιαφεύγουν αυτοί που έχουν και πρέπει να πληρώσουν.
Οι δηλώσεις του κυρίου Βενιζέλου που μιλούν για πρωτογενές πλεόνασμα, μιλούν για ένα πλεόνασμα που θα προκύψει από την φοροεπιδρομή και όχι από την «μόνιμη» λειτουργία του κράτους. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Δεν αγγίζει τα μεγάλα συμφέροντα, αυτό το μεγάλο ταμπού που καθόρισε την πορεία του κόμματος του στην Ελλάδα.
Στο γραφείο του Προέδρου της Βουλής υπάρχουν αυτή τη στιγμή ονόματα εκατοντάδων επιφανών που χρωστάνε εκατομμύρια στο Δημόσιο. Όχι μόνο δεν τους τα παίρνουν αλλά αρνούνται να βγάλουν τα ονόματα τους στη Δημοσιότητα επικαλούμενοι τον νόμο περί προσωπικών δεδομένων. Ας τον αλλάξουν όπως άλλαξαν τόσους νόμους για να πάρουν τα τελευταία ευρώ της σύνταξης. Ας κάνουν επιπλέον, έναν νόμο να κατασχέσουν την περιουσία τους και να την πουλήσουν , αντί να πουλήσουν παραλίες, λιμάνια και δημόσια γη.
Το χρέος της Ελλάδας και των ελληνικών κυβερνήσεων δεν είναι απέναντι στο χρέος αλλά στη λειτουργία ενός κράτους που πρόβλημα του είναι και το χρέος. Εκεί κι αν υπάρχει έλλειμμα πολιτικής.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου