| Ευτύχης Μπιτσάκης |
Σε σαφή απόκλιση από την επικρατούσα στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κατεύθυνση της αντικαπιταλιστικής συσπείρωσης με στόχο τη σοσιαλιστική ανατροπή, ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ιστορικό στέλεχος της κομμουνιστικής αριστεράς, υποστηρίζει, με χθεσινό άρθρο του στο «Δρόμο», την ανάγκη να συγκροτηθεί «ένα παλλαϊκό κίνημα, ένα μέτωπο σωτηρίας, με θεμέλιο έναν νέο διεθνιστικό πατριωτισμό».Πέρα, όμως, από τη γενική κατεύθυνση, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η επιχειρηματολογία με την οποία στηρίζει την άποψη και πρότασή του.
«Τα συνθήματα: Έξω από το ευρώ, Έξω από την ΕΕ, Ανατροπή, Επανάσταση, Κομμουνιστική Απελευθέρωση κ.λπ. είναι επί του παρόντος λόγια. Δεν είναι λάθος ως στόχος στρατηγικού χαρακτήρα, αλλά για να φθάσεις εκεί «θέλει δουλειά πολλή». Τι είδους δουλειά; Να ξαναδιαβάσουμε τον Μαρξ (ή να τον διαβάσουμε). Να ξαναδιαβάσουμε τον Λένιν (ή να τον διαβάσουμε). Και τους δύο για το πρόβλημα των συμμαχιών και τη διαλεκτική στρατηγικής και τακτικής. Πρώτο βήμα: να επισημάνουμε τους άμεσους στόχους (…)
Πρώτος άμεσος στόχος: Η επιβίωση του ελληνικού λαού
(δεν συμπεριλαμβάνω αυτούς που πλουτίζουν σε βάρος των δημιουργών του κοινωνικού πλούτου). Που σημαίνει: Άρνηση της υποταγής στο Μνημόνιο. Εκδίωξη της τρόικας. Εκδίωξη της κυβέρνησης. Άρνηση της εκποίησης της κρατικής περιουσίας (…) Ταυτόχρονα: Σεβασμός του Συντάγματος, της περιορισμένης, έστω, αστικής δημοκρατίας. Υπεράσπιση των μισθών και συντάξεων των εργαζομένων, των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Υπεράσπιση του ουμανιστικού και επιστημονικού χαρακτήρα της παιδείας, του ατελούς έστω συστήματος υγείας κ.λπ. Ανάπτυξη νέων μορφών αλληλεγγύης για τα θύματα της οικονομικής καταιγίδας».Πρώτος άμεσος στόχος: Η επιβίωση του ελληνικού λαού
Για να καταλήξει: «Ποιοι θα συμφωνούσαν; Προφανώς όλοι οι αριστεροί και όχι μόνο (…) Η Αριστερά, συνεπώς, οφείλει να πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη ενός πλατιού, λαϊκού κινήματος σωτηρίας της χώρας. Εδώ βρίσκεται (κατ’ αρχήν) η ιστορική ευθύνη των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς (…) Η κοινή δράση, στοιχειώδης μορφή ενότητας, δεν προϋποθέτει ότι θα έχουμε λύσει τα μεγάλα προβλήματα του ηττημένου (επί του παρόντος) παγκλόσμιου επαναστατικού κινήματος. Αυτοί, λοιπόν, που αρνούνται την κοινή δράση, έχουν ιστορικού μεγέθους ευθύνη».
Θίγοντας, στη συνέχεια, αιχμηρά για την πανσπερμία της αριστεράς ζητήματα, σημειώνει: «Λοιπόν, Έξω από το ευρώ! Έξω από την ΕΕ! Θαυμάσια! Αλλά εδώ, γι’ αυτόν τον άμεσο και ταυτόχρονα στρατηγικό στόχο, απαιτούνται δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση ότι η ελληνική οικονομία, εξαρτημένη όπως είναι, θα ήταν βιώσιμη έξω από το ευρώ και την ΕΕ (…) Ενιαία θέση δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ρεαλιστική, πειστική πρόταση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας έξω από την ΕΕ. Εδώ, λοιπόν, χρειάζεται δημόσιος διάλογος (…) Η θεωρία να φωτίσει το δρόμο και η πράξη, το λαϊκό κίνημα, να επιβεβαιώσει την ορθότητα της θεωρίας (…) Οι στόχοι όμως αυτοί είναι ρεαλιστικοί στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, σήμερα, και με τα σημερινά δεδομένα; Προφανώς όχι! Εκ των πραγμάτων, συνεπώς, τίθεται ως στρατηγικός στόχος της Αριστεράς ο σοσιαλισμός. Αλλά δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε τη λέξη (…) Για να έχει νόημα, προϋποθέτει την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα υπερβαίνει τον ορίζονται του καπιταλισμού. Που θα συνδυάζει διαλεκτικά το εθνικό με το ταξικό. Ένα κίνημα οργανικό τμήμα του αναπτυσσόμενου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος των χωρών της ΕΕ».
Για τη θέση της αποδέσμευσης από την ΕΕ αναπτύσσει μια προβληματική σύνθετη και διόλου απλουστευτική, όπως γίνεται συνήθως: «Η ΕΕ αντιστοιχεί σε μια στιγμή του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού. Από τη φύση της, συνεπώς, είναι αδύνατο να μετασχηματιστεί σε Ευρώπη των Λαών (…) Ο στόχος του επίσης διεθνοποιημένου ευρωπαϊκού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, πρέπει να είναι οι Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Στόχος που, επί του παρόντος φαίνεται ουτοπικός (…) Αν μια χώρα αποκτήσει πρώτη μια αριστερή κυβέρνηση, φεύγει από την ΕΕ ή παραμένει ώστε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την αποσάρθρωση του οικοδομήματος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου; Στην εποχή της διεθνοποίησης είναι δυνατόν να επιστρέψουμε στη μορφή του έθνους-κράτους; Ένα επιπλέον ερώτημα, που θα απαντηθεί στην πράξη με την ανάπτυξη και διεθνοποίηση του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος».
Δημοσιευθηκε στην ΕΠΟΧΗ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου