Σκόρπιες σκέψεις ζητούν τον συνθέτη τουςΗ αριστερά δεν πρέπει και δεν μπορεί να μοιάζει με τον κομπλεξικό δάσκαλο που τιμωρεί τους αφηρημένους μαθητές του όταν δεν αποστηθίζουν επαρκώς το βαρετό του μάθημα. Γιατί ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να μετασχηματίσει τον καταναγκασμό σε έρωτα. 
Του Κίμωνα Ρηγόπουλου
Α. Μόνο η αναμόχλευση των ψευδών βεβαιοτήτων θα μας επιτρέψει να συναντηθούμε με όρους ανατροπής (από το τεμαχισμένο εγώ και το τεχνητό εμείς στο ακέραιο εγώ και στο αυθεντικό εμείς)
Β. Δεν υπάρχει ισχυρός λόγος χωρίς ισχυρές πράξεις. Ο λόγος είναι τώρα πια το επεξεργασμένο σύνθημα για πράξεις, που χωρίς αυτές καταντάει φλυαρία και άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.
Γ. Η βραδυπορούσα πρωτοπορία. Έχοντας ταχθεί εξ ορισμού με τη λογική της χελώνας, δεν βλέπει την ιλιγγιώδη τροχιά των λαγών-που αντιμετωπίζονται σαν ενοχλητικές μύγες- προς τον Καιάδα. Βολική ερμηνεία του Αισώπου.
Περιμένοντας τον Γκοντό και ώς τότε: βοήθα θεέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας. Ναι, ξέρω. Αυτή την στιγμή όμως, δεν κινδυνεύουμε από τη μικροαστική ανυπομονησία, αλλά από τη μικροαστική παραλυσία της αριστεράς.
Δ. Το ζήτημα τώρα δεν είναι ποιος ερμηνεύει σωστά τις γραφές, αλλά ποιος έχει την τόλμη να γράψει ξανά στο μαυροπίνακα του καπιταλισμού με μια γραφή σαφή, που εμπνέει και δεν νουθετεί, κινητοποιεί και δεν παραλύει, αφυπνίζει τις κοιμώμενες στον ύπνο του δικαίου ή του αδίκου συνειδήσεις πραγματικών ανθρώπων. Συνειδήσεις, που όσο και αν προεκταθούν, δεν μπορούν να συναντηθούν χωρίς να φαλτσάρουν στο γνωστό αριστερό ρεπερτόριο και τις αμήχανες διασκευές του.
Η αριστερά δεν πρέπει και δεν μπορεί να μοιάζει με τον κομπλεξικό δάσκαλο που τιμωρεί τους αφηρημένους μαθητές του όταν δεν αποστηθίζουν επαρκώς το βαρετό του μάθημα. Γιατί ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να μετασχηματίσει τον καταναγκασμό σε έρωτα. Έτσι μαθαίνουν οι άνθρωποι και έτσι βρίσκουν το δάσκαλό τους.
Μιλάω για μια πολιτική που συγκροτεί το στοιχειώδες με όρους ανατροπής, που δεν κολακεύει αλλά και δεν αποθαρρύνει. Μια πολιτική που δεν είναι ένα κάλεσμα προς ασπασμόν της μοναδικής αλήθειας ούτε, όμως, και μια καιροσκοπική υπόκλιση στον αυθορμητισμό του «σοφού» λαού που εκείνος ξέρει όσα δεν ξέρουμε εμείς.
Ε. Το μέτωπο της αριστεράς ας πάψει να αντιμετωπίζεται σαν μια αιωνίως άλυτη αλγεβρική άσκηση. Ποιος με ποιον; Το ΚΚΕ, η συντριπτικά μαζικότερη συνιστώσα της αριστεράς, αρνείται μετά βδελυγμίας μια τέτοια προοπτική. Η πολιτική του αποτελεί ένα μίγμα της μετεμφυλιακής ηττοπάθειας και της συνακόλουθης καχυποψίας του προς ό,τι κινείται χωρίς την πρωτοκολλημένη έγκρισή του. Η ρητορική του, ο φοβικός σεχταρισμός με τον οποίο αντιμετωπίζει κάθε πιθανότητα φυσικής όσμωσης στις διαδηλώσεις, ο τρόπος που απευθύνεται στον κόσμο της εργασίας – όχι τι να κάνουμε, αλλά τι πρέπει να κάνετε- δείχνουν έναν πολιτικό οργανισμό που αγωνιά περισσότερο για την τύχη των δικών του βακουφίων, βωμών, εστιών και μηχανισμών παρά για τον φυσικό αφανισμό των εργαζομένων και της νεολαίας, που αδυνατούν να αποκρούσουν, τόσο καιρό απροπόνητοι, τα πέναλτυ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ελάτε μαζί μας και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και για σας. Αν αυτό είναι πολιτική εργατικής πρωτοπορίας, τότε έχουμε χάσει εντελώς τη μπάλα και τη θεία στοπ.
ΣΤ. Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Είναι οι διαβρωμένες και ελλειμματικές σχέσεις των ανθρώπων. Αν επιδιώκουμε νέες σχέσεις παραγωγής, αυτές δεν μπορούν να παραχθούν από μεταλλαγμένους αλλά από νέους ανθρώπους. Η αριστερά δεν μπορεί να είναι μόνο το σοσιαλιστικό πρόγραμμά της,
αλλά, κυρίως, το ηθικό αίτημα της εύρεσης αυτού του ανθρώπου και όχι των προσομειώσεών του.
Ο σοσιαλισμός είναι κατ’ αρχήν και καθ’ολοκληρίαν το ηθικό αίτημα της ανθρωπότητας που αρνείται να παραδοθεί αμαχητί στη βαρβαρότητα, ακόμα και αν η ανθρωπότητα έχει καθυστερήσει στη διατύπωση αυτού του αιτήματος.
Αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα που επιταχύνουν δήθεν την έλευσή του, ο σκοπός αυτονομείται στο πεδίο της μεταφυσικής.
Χωρίς τη γλυκιά προστασία του ιδεαλισμού της δεν υφίσταται επαναστατική προοπτική.
Ζ. Πώς θα συναντηθούν οι μέχρι χθες απολύτως χειραγωγούμενοι πολίτες, εθισμένοι να ταυτίζουν την πολιτική ένταξη με τη συναλλαγή, με την αριστερά;
Γι’ αυτή τη μεγάλη κατηγορία των πραγματιστών «πολιτών» η αριστερά σημαίνει ακόμα κάτι μη χρηστικό, κάτι που δεν μπορεί να μεταφραστεί από ιδεολόγημα σε πράξη.
Χωρίς αυτή την κρίσιμη μάζα κάθε λογική ανατροπής απ’όπου και αν εκπορεύεται,
είναι καταδικασμένη να παραμένει στο διηνεκές διακήρυξη ευσεβών πόθων.
Αλλά και χωρίς την εν τοις πράγμασι και παραδειγματική διαπαιδαγώγηση αυτής της κρίσιμης μάζας στο «αναγκαίο καλό» του σοσιαλισμού, στην υπερηφάνεια που δεν ρευστοποιείται σε κανένα νόμισμα- άχρηστη γι’αυτό κι ευλογημένη- κάθε ανατροπή θα περιέχει αναγκαστικά τα στοιχεία του εκφυλισμού της, την εγγυημένη εκτροπή της σε μιαν άλλη βαρβαρότητα.
Αυτό το συνειδητά περιπετειώδες ταξίδι του εξανθρωπισμού μας καλείται να καταστρώσει η αριστερά για να είναι αριστερά.
Η αριστερά είμαστε εμείς που αλλάζουμε. Έχουμε ξεχάσει, εγκλωβισμένοι στη λογική των προτεραιοτήτων, ότι διεκδικούμε την ουτοπία με όρους πολιτικής και κάνουμε πολιτική υπηρετώντας την ουτοπία μας.
Ας το θυμηθούμε ξανά τώρα που οι κλαγγές του πολέμου κινδυνεύουν να σκεπάσουν
τις εξαίσιες μουσικές της ψυχής μας, που είναι η μνήμη μας ένοπλη.
Του Κίμωνα ΡηγόπουλουΑ. Μόνο η αναμόχλευση των ψευδών βεβαιοτήτων θα μας επιτρέψει να συναντηθούμε με όρους ανατροπής (από το τεμαχισμένο εγώ και το τεχνητό εμείς στο ακέραιο εγώ και στο αυθεντικό εμείς)
Β. Δεν υπάρχει ισχυρός λόγος χωρίς ισχυρές πράξεις. Ο λόγος είναι τώρα πια το επεξεργασμένο σύνθημα για πράξεις, που χωρίς αυτές καταντάει φλυαρία και άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.
Γ. Η βραδυπορούσα πρωτοπορία. Έχοντας ταχθεί εξ ορισμού με τη λογική της χελώνας, δεν βλέπει την ιλιγγιώδη τροχιά των λαγών-που αντιμετωπίζονται σαν ενοχλητικές μύγες- προς τον Καιάδα. Βολική ερμηνεία του Αισώπου.
Περιμένοντας τον Γκοντό και ώς τότε: βοήθα θεέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας. Ναι, ξέρω. Αυτή την στιγμή όμως, δεν κινδυνεύουμε από τη μικροαστική ανυπομονησία, αλλά από τη μικροαστική παραλυσία της αριστεράς.
Δ. Το ζήτημα τώρα δεν είναι ποιος ερμηνεύει σωστά τις γραφές, αλλά ποιος έχει την τόλμη να γράψει ξανά στο μαυροπίνακα του καπιταλισμού με μια γραφή σαφή, που εμπνέει και δεν νουθετεί, κινητοποιεί και δεν παραλύει, αφυπνίζει τις κοιμώμενες στον ύπνο του δικαίου ή του αδίκου συνειδήσεις πραγματικών ανθρώπων. Συνειδήσεις, που όσο και αν προεκταθούν, δεν μπορούν να συναντηθούν χωρίς να φαλτσάρουν στο γνωστό αριστερό ρεπερτόριο και τις αμήχανες διασκευές του.
Η αριστερά δεν πρέπει και δεν μπορεί να μοιάζει με τον κομπλεξικό δάσκαλο που τιμωρεί τους αφηρημένους μαθητές του όταν δεν αποστηθίζουν επαρκώς το βαρετό του μάθημα. Γιατί ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να μετασχηματίσει τον καταναγκασμό σε έρωτα. Έτσι μαθαίνουν οι άνθρωποι και έτσι βρίσκουν το δάσκαλό τους.
Μιλάω για μια πολιτική που συγκροτεί το στοιχειώδες με όρους ανατροπής, που δεν κολακεύει αλλά και δεν αποθαρρύνει. Μια πολιτική που δεν είναι ένα κάλεσμα προς ασπασμόν της μοναδικής αλήθειας ούτε, όμως, και μια καιροσκοπική υπόκλιση στον αυθορμητισμό του «σοφού» λαού που εκείνος ξέρει όσα δεν ξέρουμε εμείς.
Ε. Το μέτωπο της αριστεράς ας πάψει να αντιμετωπίζεται σαν μια αιωνίως άλυτη αλγεβρική άσκηση. Ποιος με ποιον; Το ΚΚΕ, η συντριπτικά μαζικότερη συνιστώσα της αριστεράς, αρνείται μετά βδελυγμίας μια τέτοια προοπτική. Η πολιτική του αποτελεί ένα μίγμα της μετεμφυλιακής ηττοπάθειας και της συνακόλουθης καχυποψίας του προς ό,τι κινείται χωρίς την πρωτοκολλημένη έγκρισή του. Η ρητορική του, ο φοβικός σεχταρισμός με τον οποίο αντιμετωπίζει κάθε πιθανότητα φυσικής όσμωσης στις διαδηλώσεις, ο τρόπος που απευθύνεται στον κόσμο της εργασίας – όχι τι να κάνουμε, αλλά τι πρέπει να κάνετε- δείχνουν έναν πολιτικό οργανισμό που αγωνιά περισσότερο για την τύχη των δικών του βακουφίων, βωμών, εστιών και μηχανισμών παρά για τον φυσικό αφανισμό των εργαζομένων και της νεολαίας, που αδυνατούν να αποκρούσουν, τόσο καιρό απροπόνητοι, τα πέναλτυ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ελάτε μαζί μας και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και για σας. Αν αυτό είναι πολιτική εργατικής πρωτοπορίας, τότε έχουμε χάσει εντελώς τη μπάλα και τη θεία στοπ.
ΣΤ. Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Είναι οι διαβρωμένες και ελλειμματικές σχέσεις των ανθρώπων. Αν επιδιώκουμε νέες σχέσεις παραγωγής, αυτές δεν μπορούν να παραχθούν από μεταλλαγμένους αλλά από νέους ανθρώπους. Η αριστερά δεν μπορεί να είναι μόνο το σοσιαλιστικό πρόγραμμά της,
αλλά, κυρίως, το ηθικό αίτημα της εύρεσης αυτού του ανθρώπου και όχι των προσομειώσεών του.
Ο σοσιαλισμός είναι κατ’ αρχήν και καθ’ολοκληρίαν το ηθικό αίτημα της ανθρωπότητας που αρνείται να παραδοθεί αμαχητί στη βαρβαρότητα, ακόμα και αν η ανθρωπότητα έχει καθυστερήσει στη διατύπωση αυτού του αιτήματος.
Αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα που επιταχύνουν δήθεν την έλευσή του, ο σκοπός αυτονομείται στο πεδίο της μεταφυσικής.
Χωρίς τη γλυκιά προστασία του ιδεαλισμού της δεν υφίσταται επαναστατική προοπτική.
Ζ. Πώς θα συναντηθούν οι μέχρι χθες απολύτως χειραγωγούμενοι πολίτες, εθισμένοι να ταυτίζουν την πολιτική ένταξη με τη συναλλαγή, με την αριστερά;
Γι’ αυτή τη μεγάλη κατηγορία των πραγματιστών «πολιτών» η αριστερά σημαίνει ακόμα κάτι μη χρηστικό, κάτι που δεν μπορεί να μεταφραστεί από ιδεολόγημα σε πράξη.
Χωρίς αυτή την κρίσιμη μάζα κάθε λογική ανατροπής απ’όπου και αν εκπορεύεται,
είναι καταδικασμένη να παραμένει στο διηνεκές διακήρυξη ευσεβών πόθων.
Αλλά και χωρίς την εν τοις πράγμασι και παραδειγματική διαπαιδαγώγηση αυτής της κρίσιμης μάζας στο «αναγκαίο καλό» του σοσιαλισμού, στην υπερηφάνεια που δεν ρευστοποιείται σε κανένα νόμισμα- άχρηστη γι’αυτό κι ευλογημένη- κάθε ανατροπή θα περιέχει αναγκαστικά τα στοιχεία του εκφυλισμού της, την εγγυημένη εκτροπή της σε μιαν άλλη βαρβαρότητα.
Αυτό το συνειδητά περιπετειώδες ταξίδι του εξανθρωπισμού μας καλείται να καταστρώσει η αριστερά για να είναι αριστερά.
Η αριστερά είμαστε εμείς που αλλάζουμε. Έχουμε ξεχάσει, εγκλωβισμένοι στη λογική των προτεραιοτήτων, ότι διεκδικούμε την ουτοπία με όρους πολιτικής και κάνουμε πολιτική υπηρετώντας την ουτοπία μας.
Ας το θυμηθούμε ξανά τώρα που οι κλαγγές του πολέμου κινδυνεύουν να σκεπάσουν
τις εξαίσιες μουσικές της ψυχής μας, που είναι η μνήμη μας ένοπλη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου