Δεν συμπαραστεκόμαστε απλά στο ΚΕΘΕΑ. Μπαίνουμε στη μάχη να προασπίσουμε τον αγώνα αυτών των ανθρώπων, μπαίνουμε στην ενεργό δράση να σώσουμε ανθρώπινες ζωές. Εάν τελειώσει αυτή η δομή εάν διαπραχθεί αυτό το έγκλημα τίποτα και κανένας μας δεν θα είναι ποτέ πια «εντάξει».
Προφανώς και ο κ. Κικίλιας, και όλο το επιτελείο της κυβέρνησης που εκπροσωπεί, δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αργός θάνατος. Δεν γνωρίζουν ότι ένα εξαρτημένο άτομο πεθαίνει αργά, βασανιστικά και μαζί του πεθαίνουν και οι οικείοι του. «Κάθε μέρα θάβω το παιδί μου, κάθε μέρα πενθώ…» είναι μια από τις χιλιάδες μαρτυρίες γονέων που αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσει μία οικογένεια. Να βλέπεις κάθε μέρα το παιδί σου, τον αδελφό σου την αδελφή σου, τον /την σύζυγο, τους γονείς σου να λιώνουν, να φεύγουν να χάνονται. Ανήμποροι να διαχειριστούν μόνοι τους όλη αυτή την κατάσταση.
Προφανώς και οι κυβερνητικοί ιθύνοντες δεν γνωρίζουν ότι στα 38 χρόνια λειτουργίας του το ΚΕΘΕΑ με αδιάβλητες ξεκάθαρες διαδικασίες, έχει σώσει κόσμο. Έχει αλλάξει τα δεδομένα. Έχει καταργήσει τα στερεότυπα εκείνα που θέλουν τους εξαρτημένους στο περιθώριο. Έχει βάλει το μαχαίρι βαθιά στη ρίζα του προβλήματος καταπολεμώντας μέσα από τις θεραπευτικές μεθόδους τα πραγματικά αίτια που μπορεί να οδηγήσουν ένα άτομο στην εξάρτηση. Έχει αλλάξει τη φιλοσοφία και τον τρόπο με τον οποίο η οικογένεια μπορεί να προσφέρει πραγματική βοήθεια στο εξαρτημένο μέλος της στηρίζοντας καταρχάς την οικογένεια αυτή και βοηθώντας την να στραφεί στην ουσία του προβλήματος, να κατανοήσει τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να σταθεί αποτελεσματικά δίπλα στο εξαρτημένο μέλος απαλλάσσοντάς την από τις ενοχές και το βαρύ στίγμα που για πολλά χρόνια πριν κουβαλούσαν στις πλάτες τους οι οικογένειες αυτές. Και ήρθε το ΚΕΘΕΑ να τις απαλλάξει από αυτό και να τις ρίξει στη μάχη δίνοντάς τους τα μέσα εκείνα που θα οδηγούσαν στον ένα και μοναδικό στόχο. Να σώσουν το οικείο τους εξαρτημένο άτομο.
Προφανώς και δεν γνωρίζουν ότι το ΚΕΘΕΑ έδωσε ελπίδα άναψε το φως μέσα στον σκοτεινό κόσμο της εξάρτησης μέσα στον ατελείωτο αυτόν λαβύρινθο, σε χιλιάδες νέους. Τους πήρε από τις πιάτσες της πρέζας, του χοντρού τζίρου, της εγκληματικότητας, τους άπλωσε το χέρι και τους αγκάλιασε. Έτσι απλά. Χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Γιατί η Γενική Συνέλευση του ΚΕΘΕΑ, το κατεξοχήν όργανό του, αποτελείται από 800 μέλη μέσα στα οποία ανήκουν εκτός από τους εργαζόμενους και το επιστημονικό προσωπικό και πολλοί πρώην χρήστες και πολλά μέλη οικογενειών πρώην χρηστών που έδωσαν την σκληρή τους μάχη και βγήκαν νικητές, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις διαδικασίες μέσα στις οποίες πρέπει να περιέλθει ένα άτομο για να καταφέρει να απεμπλακεί οριστικά. Και το έχουν αποδείξει περίτρανα. Τα 38 χρόνια λειτουργίας και τα αποτελέσματα αυτών από χιλιάδες μαρτυρίες πρώην χρηστών τα επιβεβαιώνουν. Οι δεκάδες δομές που λειτουργούν σε όλη τη χώρα και που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις ιδιαιτερότητες και στις διαφορετικές ανάγκες του κάθε χρήστη (ανοιχτά προγράμματα, κλειστά προγράμματα αλλά πάντα στεγνά προγράμματα, χωρίς υποκατάστατα, που δεν θέλουν να βάλουν τον χρήστη στην «κατάψυξη» αλλά να τον επαναφέρουν στη ζωή στην πραγματική ζωή, προγράμματα για πρόσφυγες, ξενώνες για υποστήριξη των ατόμων που βρίσκονται στο στάδιο της επανένταξης, και πολλών πολλών άλλων παροχών βοήθειας). Αυτή λοιπόν η Γενική Συνέλευση μετατρέπεται από αποφασιστικό όργανο, σε όργανο που «αποφαίνεται» και εγκρίνει, εκ των υστέρων, αυτά που το Δ.Σ. αποφασίζει να θέσει υπόψη της και μόνο. Ένα Δ.Σ το οποίο δεν ψηφίζεται πλέον από τη Γενική Συνέλευση με δημοκρατικές διαδικασίες αλλά αποτελείται από δοτούς τεχνοκράτες. Το ΚΕΘΕΑ χάνει το αυτοδιοίκητο και πλέον χάνει την αυτονομία του αφού το αυτοδιοίκητο ήταν αποτέλεσμα αυτής της αυτονομίας που προέκυπτε πάντα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες στις οποίες μετείχαν είτε άτομα που είχαν βιώσει από μέσα το πρόβλημα και μπορούσαν πλέον να παρέχουν τη βοήθεια σε αυτούς που κάποτε είχαν και οι ίδιοι βρεθεί στη θέση τους, είτε επιστήμονες που η επιλογή τους να δουλέψουν σε τέτοιες δομές καθορίστηκε κυρίως από το περιεχόμενο της επιστήμης τους, που δεν τους ενδιέφερε να ανέλθουν επαγγελματικά αλλά να θέσουν την επιστήμη τους στην υπηρεσία των ανθρώπων που την έχουν ανάγκη. Να επιτελέσουν δηλαδή λειτούργημα.
Και βέβαια, όταν καταργείς την αυτονομία μιας τέτοιας δομής καταργείς και τη φιλοσοφία της που είναι να καταστήσει τους θεραπευόμενους αυτόνομους και αυτοδιαχειριζόμενους πολίτες που θα μπορούν με τις δικές τους δυνάμεις πλέον και μέσα από τη συλλογική τους δράση να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης, τα δίχτυα της οποίας συντηρούνται από το ίδιο το σύστημα. Γιατί τι είναι τα ναρκωτικά; Τι είναι το αλκοόλ; Τι είναι ο εθισμός στο διαδίκτυο αν όχι τα καταναλωτικά προϊόντα ενός καπιταλιστικού συστήματος που τα προωθεί και τα παρέχει στους υπηκόους του προκειμένου ή να απαλλαγεί από αυτούς ή να τους χρησιμοποιεί για να κάνει ανενόχλητα το έργο του; Ενός έργου που δεν υπολογίζει ανθρώπινες ζωές αλλά μόνο οικονομικό κέρδος μετράει;
Προφανώς και δεν γνωρίζουν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες, ότι το ΚΕΘΕΑ είναι επίσης ένας από τους κύριους ελληνικούς φορείς πρόληψης. Σχεδιάζει και εφαρμόζει προγράμματα πρόληψης και αγωγής υγείας σε εκπαιδευτικές κοινότητες όλων των βαθμίδων. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί και γονείς έχουν επιμορφωθεί από τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ και έχουν αποκτήσει τις γνώσεις εκείνες προκειμένου να κατανοήσουν το φαινόμενο και να αναπτύξουν πρακτικές που θα δώσουν στους νέους ανθρώπους όλα εκείνα τα εφόδια που θα τους θωρακίσουν και θα τους κάνουν στη μελλοντική ζωή τους να αυτονομούνται να αυτοελέγχονται και να είναι πολέμιοι και πάντα απέναντι στην όποια μορφή εξάρτησης.
Αλλά είναι και προφανές ότι δεν τα γνωρίζουν επειδή δεν θέλουν και δεν μπορούν να τα γνωρίζουν όλα αυτά. Γιατί η φιλελεύθερη πολιτική τους που μοναδικό της γνώμονα έχει το κέρδος και τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς δεν τους επιτρέπει να σκεφτούν να αντιληφθούν την πραγματική διάσταση του προβλήματος. Στη δική τους πολιτική και στη δική τους σκέψη οι αδύνατοι, οι φτωχοί, οι εξαρτημένοι, οι πρόσφυγες, οι φυλακισμένοι είναι τα κατακάθια. Είναι αυτοί που πρέπει να μείνουν στο περιθώριο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αυτονομηθούν γιατί μπορεί να αποτελέσουν κίνδυνο. Και δεν είναι μόνο αυτοί που τίθενται στο περιθώριο. Είναι και όλοι όσοι αντιδρούν. Είναι και όλοι όσοι προσπαθούν μέσω των συλλογικοτήτων τους να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν. Είναι οι φοιτητές, είναι οι εργαζόμενοι, είναι οι άνεργοι , είναι πολλοί… Για αυτό η υπόθεση ΚΕΘΕΑ είναι υπόθεση όλων μας. Οι αγώνες που δίνονται ενάντια στη βαναυσότητα ενάντια στην ισοπέδωση και τον αφανισμό των πάντων προκειμένου να εξυπηρετηθεί η πολιτική του κέρδους και του αδηφάγου καπιταλιστικού τέρατος που σαρώνει κάθε τι ανθρώπινο στο πέρασμά του, είναι υπόθεση όλων μας.
Όταν στις κοινότητες οι θεραπευόμενοι κάθε πρωί αγκαλιάζονται στον κύκλο τους και φωνάζουν από τα βάθη της ψυχής τους το όνομά τους γιατί θέλουν να το ακούσουν γιατί θέλουν να δηλώσουν μέσω αυτού την ύπαρξή τους, και όταν ακούν ως ανταπάντηση από τους άλλους «και ο Νίκος και ο Γιώργος και η Μαρία… είναι εντάξει» ξέρουν ότι για αυτό το «εντάξει» έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους, αλλά ξέρουν επίσης ότι υπάρχει η κοινότητα που θα τους στηρίξει ξέρουν ότι σε αυτόν τον δρόμο σε αυτή την καθημερινή τους μάχη να κατακτήσουν το «εντάξει» υπάρχει ένα ΚΕΘΕΑ που θα τους στηρίξει.
Πόσο «εντάξει» και πόσο ήσυχοι με τη συνείδησή τους μπορεί να είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν να βάλουν χέρι σε αυτή τη δομή και να ανακόψουν την πορεία αυτών των ανθρώπων στη μάχη τους για ζωή; Και πόσο «εντάξει» μπορεί να είμαστε εμείς παρακολουθώντας μπρος στα μάτια μας να διαπράττεται ένα τέτοιο έγκλημα; Δεν συμπαραστεκόμαστε απλά στο ΚΕΘΕΑ. Μπαίνουμε στη μάχη να προασπίσουμε τον αγώνα αυτών των ανθρώπων, μπαίνουμε στην ενεργό δράση να σώσουμε ανθρώπινες ζωές. Γινόμαστε ένα ανθρώπινο τείχος που αντιστέκεται σθεναρά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να προσβάλει το τεράστιο έργο που χρόνια τώρα επιτελεί το ΚΕΘΕΑ. Εάν τελειώσει αυτή η δομή εάν διαπραχθεί αυτό το έγκλημα τίποτα και κανένας μας δεν θα είναι ποτέ πια «εντάξει».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου