Τι σχέση έχει η Επανάσταση του 1821 με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ; Βασικά καμία. Κάτι πρέπει να βρουν, όμως, και οι αρχές για να μας κάνουν να νιώσουμε πάλι ενθουσιασμό με τη “Μεγάλη Ιδέα” της ΕΕ, που η νέα κρίση ξεσκίζει τις σάρκες της.
Την ώρα που τα μέλη-κράτη προσπαθούν να κάνουν χωριστά ντιλ-συμφωνίες -το ένα εις βάρος του άλλου- για τα εμβόλια, με τον ίδιο ζήλο που οι άριστοι παίρνουν τη σειρά όσων το έχουν ανάγκη, το γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, μας καλωσορίζει σε ένα ταξίδι-αναδρομή σε αυτά τα 40 χρόνια, με ξεναγούς-συνταξιδιώτες τους Έλληνες ευρωβουλευτές. Πλην Λακεδαιμονίων, βεβαίως-βεβαίως.
Αν δεν ήξερε κανείς τα πρόσωπα και την κομματική τους ένταξη -η οποία είναι έτσι κι αλλιώς ρευστή και αλλάζει μες στον χρόνο, πχ για την “αριστερή Κουντουρά”, τον Κόκκαλη που έκανε δουλειές με το “παλιό ΠΑΣΟΚ”, τον… μαοϊκό Κούλογλου, τον Γεωργούλη που σκεφτόταν με τον ατζέντη του ποιο κόμμα να διαλέξει για την καριέρα του και τελικά μόνο ο Παπαδημούλης ήταν ευρωπαϊστής Πασόκος 40 χρόνια…
Αν δεν ήξερε κανείς λοιπόν πρόσωπα και κομματικές εντάξεις, δύσκολα θα μπορούσε να χωρίσει τον μεστό αριστερό λόγο των Συριζαίων από τους διθυράμβους της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ για την Ευρώπη μας.
Ο Κόκκαλης μας λέει πως αυτά τα 40 χρόνια ήταν σίγουρα τα πιο ειρηνικά (βλέπε Γιουγκοσλαβία), πιο ασφαλή (βλέπε πανδημία) και τα πιο παραγωγικά για το ελληνικό κράτος
Η Κουντουρά μας λέει πως σήμερα είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε τη ζωή και την καθημερινότητά μας εκτός ΕΕ. Τόσους τουρίστες περιμένουμε, άλλωστε, -για αυτό δεν κλεινόμαστε μέσα με τις κότες, άλλωστε;
Ο Παπαδημούλης μας λέει πως είναι αμετανόητος, σταθερός Ευρωπαϊστής. Ο Κούλογλου πως άλλαξε βασικά η νοοτροπία μας -εννοεί στην ΕΕ, ίσως να έχει και αυτοκριτικές αιχμές.
Η Κουντουρά μας λέει πως σε αυτή την πορεία υπήρξαν οφέλη, διαπραγματεύσεις και συμβιβασμοί. Ξέρετε δα πόσο επώδυνος συμβιβασμός ήταν για την Έλενα να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο, ενάντια στις αρχές της…
Ο Γεωργούλης μας μιλάει με υπέροχα ελληνικά για την ολοκλήρωση μιας ουσιαστική ενωμένης Ευρώπης και τη συμβολή που είχε εξ αρχής η Ελλάδα στην οικοδόμηση της ιστορίας της Ευρώπης -ό,τι και αν εννοεί με αυτό- με σημαντικούς λίθους. Πού να ήξερε ο μπερμπάντης Δίας πως ο θεμέλιος λίθος της ΕΕ θα ήταν η δική του απιστία, για τη σημειολογία του πράγματος.
Ο Κόκκαλης λέει πως έχουμε πλέον οριστικά και αμετάκλητα μεθόδους, στις οποίες προσβλέπαμε τα προηγούμενα 160 χρόνια (!). Και “αποκτήσαμε μια πιο ρεαλιστική εικόνα του κόσμου και της Ευρώπης”, συμπληρώνει ο Κούλογλου, που έχει εμμονή με τον ρεαλισμό.
Και όλα αυτά δένουν ιδανικά με τους διθυραμβικούς τόνους της Βόζενμπεργκ πως οι επόμενες γενιές δε θα είχαν εξασφαλισμένο μέλλον αν δεν ήμασταν στην ΕΕ (ενώ τώρα ξέρουν ότι θα πληρώνουμε ματωμένα πλεονάσματα ως το 2060) και την αριστοκρατική ανάλυση Κύρτσου πως “ξεφύγαμε από τη Βαλκανική υστέρηση”…
Ο Μεϊμαράκης φαίνεται οριακά πιο αριστερός -το συνηθίζουν τελευταία οι “Καραμανλικοί”- αλλά οι επιμέρους αποχρώσεις δεν έχουν καμία σημασία. Για αυτό εξάλλου οι ευρωβουλευτές ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ μίλησαν όλοι μαζί, σε ένα σχεδόν ενιαίο κείμενο, όπου ο ένας έραβε κι ο άλλος έκοβε και συμπλήρωνε.
Τι έχουν να χωρίσουν στην τελική Δεξιοί και Συριζαίοι; Τις καρέκλες.
Δεν χαλάνε οι καπιταλιστικές ενώσεις για τα κόμματα, ρε μαλάκα…
Όπως έλεγε μια ψυχή, σε έναν σημερινό Συριζαίο (τον Γκλέτσο).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου