Περίθαλψη σε… έκπτωση

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ

Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι σε συνθήκες κρίσης, μάλιστα υγειονομικής, ζητούν άμεσες απαντήσεις. Το ερώτημα, στην περίπτωση των ΗΠΑ, είναι αν ο πρόεδρος της χώρας είναι ο κατάλληλος να τις δώσει. Οι δηλώσεις Τράμπ την περασμένη Πέμπτη δεν αφήνουν περιθώρια αμφιταλάντευσης για την ακαταλληλότητά του στον εν λόγω… τομέα.

Όμως, το ζήτημα εδώ δεν είναι ο Tράμπ, που τώρα τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ούτε καν η πανδημία. Αυτή αποτέλεσε την αφορμή. Την αφορμή για το ξεγύμνωμα ενός συστήματος που διαδηλώνει σε κάθε περίσταση το μίσος του απέναντι σ’ όσους θεωρεί «περιττούς».

Σύμφωνα με τα στοιχεία: 50 εκατ. Αμερικανοί είναι ανασφάλιστοι, με τους 18 χιλ. απ’ αυτούς να πεθαίνουν κάθε χρόνο επειδή δεν χωρούν στο σύστημα περίθαλψης. Oι υπόλοιποι, πάνω από 240 εκατ, έχουν ιατροφαρμακευτική ασφάλιση. Έστω αυτό, θα πει κάποιος. Μόνο που, σε ορισμένες περιπτώσεις, χρειάζεται να δουλεύεις μέχρι τα 80 σου έτη, προκειμένου να πληρώνεις τα ασφάλιστρα και τα φάρμακά σου. «Αν όντως υπάρχουν τα χρυσά χρόνια της τρίτης ηλικίας, εγώ δεν τα βλέπω», επισημαίνει ο Φρανκ Καντίλ, εργαζόμενος ετών 79!

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι κράτος εν κράτει στις ΗΠΑ, έχοντας το δικαίωμα να απορρίψουν το αίτημα ενός πολίτη για ασφάλιση, ακόμη κι αν πάσχει από μυκητίαση ή να ακυρώσουν το συμβόλαιο σε περίπτωση που «ανακαλύψουν» ότι απέκρυψε κάτι ή έκανε ψευδή δήλωση.

Ήταν στις 30/5/1996, όταν η Λίντα Πίνο, πρ. ιατρική επιθεωρήτρια της Humana ξεμπρόστιαζε τους CEO των ασφαλιστικών καταγγέλλοντας στην Επιτροπή προ του Κογκρέσου, ότι οι πρακτικές τους «σακάτευαν και σκότωναν ασθενείς».

Όμως, ας αναρωτηθούμε: Πώς φτάσαμε στο σημείο οι πολίτες να αναγκάζονται να κοστολογούν το σώμα τους και οι γιατροί με το υψηλότερο ποσοστό απορρίψεων να παίρνουν το μεγαλύτερο μπόνους;

Στις 17/2/1971 ο Ερλιχμαν, σύμβουλος εσ. Πολιτικής του Νίξον, διαβεβαίωνε το Οβάλ Γραφείο ότι η παραχώρηση του HMO στην ιδιωτική πρωτοβουλία αποτελούσε μάννα εξ ουρανού για τα εταιρικά συγκροτήματα της αισχροκέρδειας. Την επόμενη μέρα ο Νίξον εγκαινίασε το νέο σύστημα Υγείας.

Το παιχνίδι διήρκησε αρκετά χρόνια, μέχρι που εμφανίστηκε το «αμαρτωλό» δίδυμο του κλιντονισμού. Κανείς δεν πρέπει να στερείται της περίθαλψης, διακήρυσσε η Χίλαρι με την ισχύ του λόγου της πρώτης κυρίας. Το φάντασμα του… σοσιαλισμού πλανιόταν εκ νέου για τους Ρεπουμπλικάνους πάνω απ’ την Ουάσινγκτον, θυμίζοντας τον «κόκκινο εφιάλτη» για τον οποίο προειδοποιούσε τους Αμερικανούς ο πολιτικά αδίστακτος και δραματουργικά άχρωμος, Ρ. Ρίγκαν.

 Η βιομηχανία της Περίθαλψης τελικά εξαγόρασε την Κλίντον και το Κογκρέσο με $100 εκατ. Το χαρτί ήταν μπόλικο και η αυγή του 21^ου αιώνα υποσχόταν τη συνέχεια της πλαστής ευμάρειας του «ιδιωτικοποιημένου κεϋνσιανισμού» των ’90s.

Ομοίως έπραξε το λόμπι της φαρμακοβιομηχανίας, εξαγοράζοντας τον Μπους ($891.200) και την κυβέρνησή του, η οποία παρέδωσε $800 δισ. φόρων στα χέρια του φαρμακευτικού-ασφαλιστικού συμπλέγματος. Με το πρώτο να χρεώνει όσο θέλει τα φάρμακα και τον δεύτερο να κάνει τον μεσάζοντα. Μίζα, νόμιμη, δηλαδή στην πλάτη των 2/3 των ηλικιωμένων Αμερικανών που έκτοτε πλήρωναν > $ 2 χιλ./χρόνο για φάρμακα.

Ο ρόλος του ALEC

Είναι γνωστή η απέχθεια της οικονομικής ελίτ έναντι των συνδικάτων. Τι γίνεται όμως, όταν εκείνη οχυρώνει τα συμφέροντά της μέσα από τις τάξεις ενός αντίστοιχου φορέα πίεσης;

Η απάντηση βρίσκεται πίσω από τα αρχικά American Legislative Exchange Council, της ιδιωτικής λέσχης πολιτικών (κυρίως Ρεπουμπλικάνων) και εταιρειών που ελέγχουν και ρυθμίζουν την οικονομική-πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Φυσικά, όταν μέλη του ALEC Eίναι πανίσχυρα λόμπι σαν το PhRMA και μεγαθήρια του φαρμάκου όπως η Celgene, η Takeda Ph. και η Eli Lilly, η «μπίζνα» της Υγείας δε μπορεί παρά να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής του.

Όπως εξηγούσε το περιοδικό «The Nation», ακόμη κι όταν ο Oμπάμα περνούσε το Medicare for All κι ενώ οι Δημοκρατικοί ήλεγχαν το Κογκρέσο, οι ασφαλιστικές, μέσω του ALEC, απαίτησαν να συμπεριληφθούν στη μεταρρύθμιση πέντε αιτήματα που θα διασφάλιζαν την παρασιτική τους παρουσία στην Υγεία. Απ’ αυτά ικανοποιήθηκαν τα τέσσερα! Βλέπεις, τα εξαψήφια νούμερα που δαπάνησε και δαπανά το ALEC, έχουν αποδέκτες και στις δύο πλευρές του κομματικού μονόδρομου…

Ο κ. Γουέιριχ, συνιδρυτής του ALEC, στο παρελθόν είχε αντιταχθεί στο συνταγματικό δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας στις εκλογές, αφού η ισχύς της τάξης του «αυξάνεται όσο μειώνεται ο αριθμός των ψηφοφόρων». Κι εν μέρει έχει δίκιο. Γιατί, δεν πρόκειται για μια γνήσια δημοκρατική διαδικασία, αλλά για ένα ράλι εκατομμυριούχων, σε μια χώρα που αν ανήκεις στο περίφημο 1% μπορεί να ζήσεις μέχρι και 15 έτη παραπάνω, την ώρα που οι μη προνομιούχοι αποκλείονται, επειδή ο δείκτης της μάζας τους κρίνεται ιδιαίτερα υψηλός.

Λένε ότι είμαστε ίσοι απέναντι στην πανδημία. Ορθόν. Ισχύει το ίδιο και για την πρόσβαση στην περίθαλψη; Ελπίζουμε, με τα παραπάνω , να απαντήσαμε.

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ