του Κώστα Λουλουδάκη
Ήταν 10 Δεκεμβρίου του 2012 όταν στο Όσλο η ΕΕ τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης! Η Επιτροπή Νόμπελ δήλωσε ότι η απόφασή της βασίστηκε στον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως σταθεροποιητικού παράγοντα, ο οποίος μετέτρεψε την Ευρώπη από ήπειρο πολέμων σε ήπειρο ειρήνης. Εντάξει μωρέ, ξέχασαν την 24η Μαρτίου 1999 όταν άρχιζε το μακελειό στην Γιουγκοσλαβία που κράτησε 78 μέρες. Ήταν η αρχή του τέλους για την Γιουγκοσλαβία. Τη διέλυσε το ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την ΕΕ∙ αλλά ποιος θυμάται τώρα τέτοιες λεπτομέρειες! Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των «παράπλευρων απωλειών» και των ΝΑΤΟικών «λαθών», αυτοτιμήθηκαν πνιγμένοι μέσα στην υποκρισία τους!
Άλλωστε, σε αυτήν την «ήπειρο ειρήνης», την ίδια στιγμή που ο σημερινός επικεϕαλής τηςGoldman Sachs International, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, με την ιδιότητα του πρόεδρου της Κομισιόν, παρελάμβανε το βραβείο Νόμπελ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που διοικείται από τον πρώην διευθύνων σύμβουλο της Goldman Sachs International, Μάριο Ντράγκι και η Επιτροπή των Βρυξελλών (Μη εκλεγμένο όργανο) διεξήγαγαν έναν οικονομικό πόλεμο εναντίον κρατών-μελών της ΕΕ.
Η αφορμή αυτής της επίθεσης δόθηκε με την καπιταλιστική κρίση (της οποίας οι απαρχές ανάγονται στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο ρύθμισης της χρηματοπιστωτικής σφαίρας), δηλαδή την διάσωση με δημόσιο χρήμα των τραπεζών, που ξεκίνησε το 2007. Η εμφάνιση της κρίσης ξεκινάει με το μοντέλο δημιουργίας και διανομής δανείων ως μοντέλου λειτουργίας των τραπεζών, που κατέστη κυρίαρχη τραπεζική πρακτική σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Ωστόσο, για να «σωθεί» ο καπιταλισμός, αφενός επιβάλλεται η απόσυρση του κράτους από ένα ολόκληρο φάσμα κοινωνικών υπηρεσιών που προηγουμένως παρέχονταν δημόσια για το «ευρύ κοινό», (έτσι αποκαλούσε ο τραπεζίτης και πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος τον λαό), αφετέρου όμως επιβάλλεται από διάφορους υπερεθνικούς οργανισμούς περισσότερο κράτος προκειμένου να σωθεί η καρδιά του καπιταλισμού, οι τράπεζες. Αυτή η πρακτική στην γλώσσα της υπερφιλελεύθερης ιδεολογίας ονομάστηκε μεταρρύθμιση! Στην ουσία δηλαδή οι «μεταρρυθμίσεις» είναι ένας κρατικός σοσιαλισμός για πλούσιους…Κερδοφόρα μηχανή!
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι με το προσωνύμιο «Σούπερ Μάριο» : « η πειθαρχία που επιβάλλεται από υπερεθνικές αρχές (ΔΝΤ, ΚΟΜΙΣΙΟΝ, EFSF) μπορεί να επιτρέψει ευκολότερα τον προσανατολισμό του διαλόγου σε εθνικό επίπεδο στις μεταρρυθμίσεις . Και, κατά συνέπεια, να βοηθήσει μια κυβέρνηση να τις επιβάλει στον λαό της»(Speech by Mario Draghi, President of the ECB,
London, 9 July 2014 https://www.ecb.europa.eu/press/key/date/2014/html/sp140709_2.en.html)
Καλό
είναι να γνωρίζουμε πως ο «Σούπερ Μάριο» είναι μέλος της «Ομάδας των
30», (Consultative Group on International Economic and Monetary Affairs,
Inc.), ένα λόμπι αρίστων από εκπροσώπους τραπεζών και υπερεθνικών
οργανισμών, όπως η JP Morgan, η UBS Group AG η Goldman Sachs, η
Bundesbank, η Nomura Holdings το ΔΝΤ κ.α. Η αδίστακτη, μαφιόζικη, ομάδα
των 30 προωθεί στους πολιτικούς υπευθύνους και ορίζει ανοιχτά με
σκληρότητα σχεδόν απίστευτη το είδος εκείνων των οικονομικών ρυθμίσεων
που επιτρέπουν στους εκπρόσωπους των μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών
εταιρειών να έχουν την κοινωνία στην απόλυτη κυριαρχία τους. (https://group30.org/members)Τα γεγονότα εικονογραφούν και δείχνουν πως η ΕΕ είναι ένας οργανισμός ειδικών της εξουσίας που κυβερνούν βοναπαρτικά πίσω από αμπαρωμένες πόρτες, μεριμνώντας αποκλειστικά για τις οικονομικές ελίτ της Ευρώπης, απομυζώντας τους αδύναμους και ιδιωτικοποιώντας δημόσιες κατακτήσεις και δημόσιες επιχειρήσεις. Επιπροσθέτως, η Ευρωπαϊκή Ένωση εδράζεται πια σε ένα αυταρχικό οικονομικό καθεστώς, το οποίο ρέπει συνεχώς προς την αναστολή των δημοκρατικών διαδικασιών επικαλούμενο την οικονομική κρίση και την χρηματοπιστωτική ανάγκη.
Καταρχάς πρέπει να κατανοήσουμε πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία εγκαινιάζεται στις 30 Ιουνίου 1998, με μια εντυπωσιακή τελετή στο κτίριο της παλιάς Όπερας της Φρανκφούρτης, έχει πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Ειρήσθω εν παρόδω, η τελετή εγκαινίων της ΕΚΤ έκλεισε με τη χορωδία της Όπερας της Φρανκφούρτης, να αποδίδει εξαιρετικά το γνωστό τραγούδι των αγορών με τίτλο: «Το χρήμα κάνει τον Κόσμο να περιστρέφεται»!
Κατά δεύτερον το άρθρο 107 της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι ξεκάθαρο: «Κατά την άσκηση των εξουσιών και την εκπλήρωση των αρμοδιοτήτων και των καθηκόντων που της ανατίθενται με την παρούσα συνθήκη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε ζητά, ούτε δέχεται υποδείξεις από τα θεσμικά ή μη θεσμικά όργανα της Κοινότητας, τις κυβερνήσεις των κρατών – μελών ή οποιονδήποτε άλλον οργανισμό». (Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση https://europa.eu/european-union/sites/europaeu/files/docs/body/treaty_on_european_union_el.pdf)
Άρα η ΕΚΤ αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Euroworking Group, αν και δεν διαθέτουν εκλογική νομιμοποίηση, αποτελούν τα πραγματικά κέντρα ελέγχου μέσα στην ΕΕ τα οποία επέτρεψαν την παρείσφρηση του ιδιωτικού τομέα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Ασκούν δε την εξουσία τους με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο σε σχέση με το δημοκρατικό πολίτευμα.
Αυτόν τον «καισαρισμό» της ΕΚΤ και της ΕΕ τον ένιωσε η Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2011, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει την πρόθεσή του να διενεργήσει δημοψήφισμα σχετικά με το δεύτερο μνημόνιο. Με «πυγμή» τον κατάργησαν διορίζοντας στην θέση τους ένα δικό τους άνθρωπο, τον τραπεζίτη και πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, Λουκά Παπαδήμο, επικεφαλής μιας «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» στην οποία μετείχαν ακροδεξιοί και φασίστες. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως στην καρατόμηση του Παπανδρέου πρωτοστάτησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος…
Στο παρακάτω απόσπασμα ο Άλαν Φρίντμαν των Financial Times μιλάει στον Άρη Χατζηστεφάνου για τη στιχομυθία του με τον Μανουέλ Μπαρόζο. Ο τελευταίος αποκάλυψε το παρασκήνιο του διορισμού του Λουκά Παπαδήμου ως πρωθυπουργό της Ελλάδας:
Το δικαστήριο της ΕΕ απέρριψε την προσφυγή του Γιάνη Βαρουφάκη, αιτιολογώντας την απόφασή του σε λίγες λέξεις. Χαρακτηριστικά αποφάσισε πως η γνωμοδότηση που ο Ντράγκι παρήγγειλε σε ιδιωτικό νομικό γραφείο αποτελεί: «εσωτερικό έγγραφο» και «αντίθετα με άποψη των εναγόντων, η ΕΚΤ δικαιολογημένα έλαβε υπόψιν της τον υποθετικό αντίκτυπο που θα είχε η κοινοποίηση της γνωμοδότησης στον χώρο σκέψης της.»
Η δημοσιοποίηση της γνωμοδότησης θα είχε αντίκτυπο στο χώρο σκέψης της ΕΚΤ;
Πάντως είναι μια απόφαση που ξεκάθαρα εκθέτει σε κοινή θέα τις νεοαποικιακές σχέσεις και τις επιβολές οικονομικής και πολιτικής κηδεμονίας στις οποίες υποβάλλονται τα κράτη και οι λαοί, και που αποτελούν χαρακτηριστικά αυταρχικού καθεστώτος. Οι δυναμικές που αναπτύσσονται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραπέμπουν σε μια μορφή δικτατορίας, όχι στρατιωτικής μορφής βεβαίως, αλλά χρηματοπιστωτικής. Είναι ξεκάθαρο πως η ΕΕ δεν διέπεται από την αρχή της ισότητας των λαών, αλλά από οντότητες που αλληλεπιδρούν με τους διάφορους παράγοντες που καθορίζουν την φύση του πολιτικού καθεστώτος, που σήμερα οικοδομείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μια τέτοια οντότητα είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), επικεφαλής του οποίου είναι το στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κλάους Ρέγκλινγ. Ο Ρέγκλινγ είναι πρώην στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και εκπρόσωπος της Γερμανίας στην ομάδα των 7 (G7), ενώ διηύθυνε το κερδοσκοπικό κεφάλαιο (hedge fund) Moore Capital Strategy Group.
Ο EFSF, δημιούργημα των ευρωπαϊκών ελίτ του χρήματος, έχει την έδρα του στον οικονομικό παράδεισο του Λουξεμβούργου, διαθέτει αυτοτελή νομική προσωπικότητα και δεν υπόκειται σε κανενός είδους λαϊκού ή κοινοβουλευτικού ελέγχου! Τα μέλη των διοικητικών οργάνων του έχουν πλήρη ασυλία και ακαταδίωκτο, καθώς και εξασφαλισμένο απόρρητο όλων των εγγράφων που κατέχουν.
Η Ευρώπη, η οποία υποτίθεται ότι διέπεται από τις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύμφωνα τουλάχιστον με τον «Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ», βρίσκεται σήμερα κάτω από την κυριαρχία οικονομικών κέντρων ελέγχου. Στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση οι πολιτικοί θεσμοί περιθωριοποιούνται, η εξουσία είναι καταμερισμένη και επηρεάζεται από πολλές και μικρές ομάδες που εκπροσωπούν ποικίλα και ανταγωνιστικά μεταξύ τους συμφέροντα. Κόμματα και κυβερνήσεις υποτάσσονται στην θέληση των «αγορών».
Τα θεμέλια των κατακτήσεων του μεταπολεμικού καπιταλιστικού κόσμου, ο οποίος, ποιούμενος την ανάγκην φιλοτιμίαν, αναγκάστηκε να παραχωρήσει στα λαϊκά στρώματα μερικές ελευθερίες, κυρίως συνδικαλιστικές, και να δημιουργήσει το κράτος δικαίου και το κοινωνικό κράτος που αναπτύχθηκαν παράλληλα, τώρα μοιάζουν μετέωρα στο κενό. Οι εκλογές, τα κοινοβούλια και η ευρωβουλή αποτελούν κατ’ ουσίαν και σε κάθε περίπτωση διακοσμητικά στοιχεία κενού περιεχομένου ή ισχυρά ναρκωτικά για να παραπλανούνται οι λαοί, ενώ ταυτόχρονα ακόμα και η ελάχιστη πολιτική και συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων λοιδορείται.
Aπό την άλλη πλευρά, οι λεπτομέρειες των νομοθετημάτων καθορίζονται από μικρές επιτροπές ενδιαφερόμενων κύκλων, τους λομπίστες, οι οποίοι εδρεύουν στους διαδρόμους των Βρυξελλών, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι λομπίστες είναι οι μισθοφόροι της ΕΕ∙ πουλάνε πληροφορίες και την επιρροή που διαθέτουν στο πολιτικό προσωπικό σε όσες πολυεθνικές εταιρείες είναι ικανές να πληρώσουν∙ είναι το λάδι στην μηχανή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χωρίς αυτούς να εξασφαλίζουν επαφές με πορτοφόλια, πολλοί ευρωβουλευτές δεν θα ήξεραν τι να κάνουν την ψήφο τους εντός του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Άλλωστε, τα πάντα έχουν να κάνουν με το να βγάλει κάποιος χρήματα χωρίς πρόβλημα, έστω κι αν παραδίδει τους λαούς βορά στα λόμπι. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό. Είναι κανόνας του καπιταλιστικού παιχνιδιού!
Οι χωρίς εχέγγυα διαφάνειας και δημοκρατικής λογοδοσίας θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καλύπτουν το μπολιασμένο από το δηλητήριο της απληστίας οικονομικό σύστημα ολιγαρχίας που κυριαρχεί. Μάλιστα, ο καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Humboldt στο Βερολίνο, συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων και σημαντικός διαμορφωτής της «κοινής γνώμης», Χέρφριντ Μίνκλερ στο περιοδικό Spiegel δήλωσε πως: «Η δημοκρατία δεν μπορεί να σώσει την Ευρώπη […]. Το να ζητάς τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης είναι σαν να παίζεις ένα άγριο παιχνίδι που θα οδηγήσει γρήγορα σε διάλυση της […]». Και γι’ αυτό πρότεινε έναν φασιστικό ολοκληρωτισμό της αγοράς: «Η Ευρώπη ήταν υπόθεση των ελίτ από το ξεκίνημά της […]. Παρ΄ όλα τα λάθη και τις ανεπάρκειές τους οι ελίτ είναι αυτές που κρατούν ενωμένη την Ευρώπη». Ο Χ. Μίνκλερ καταλήγει πως υπάρχει «ανάγκη για μια βοναπαρτιστική λύση», γι’ αυτό καλεί σε μια «νέα και λιγότερο κομπλεξική εξέταση της σχέσης μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας […] γενικά μιλώντας, η δικτατορία θεωρείται το αντίθετο της δημοκρατίας. Αλλά αυτό ισχύει μόνο εντός κάποιων ορίων». (Άρθρα στα έντυπα Der Spiegel, Από το βιβλίο «Ποιος χρειάζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση» Εκδόσεις ΚΨΜ).
Στο ίδιο πνεύμα με τον Μίνκλερ είναι και ο Άντριου Μοράβσικ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και διευθυντής του Προγράμματος Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, και από τους γνωστότερους θεωρητικούς των ευρωπαϊκών πραγμάτων, ο οποίος αναφέρει πως η λαϊκή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων στην Ένωση είναι μη επιθυμητή επειδή ο λαός είναι «αδαής, άσχετος και ιδεολογικά κατευθυνόμενος» και η δημοκρατική συμμετοχή «είναι αντίθετη με τη κοινά αποδεκτή επιστημονική αντίληψη για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι παρωχημένες δημοκρατίες». (Κώστα Δουζίνα Η Δημοκρατία σε έκπτωση Ελευθεροτυπία 13 Νοεμβρίου 2011)
Άρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση της «φιλελεύθερης ιδεολογικής συναίνεσης», εκτός από κληρονόμος ενός συστήματος, που με μεγάλη αποτελεσματικότητα θεωρητικοποίησε πρακτικές και υιοθέτησε πολιτικά καθεστώτα που λειτούργησαν ως αδιαμφισβήτητα σημεία αναφοράς για τον φασισμό, είναι και ένας οργανισμός ειδικών της εξουσίας που κυβερνούν βοναπαρτικά, πίσω από αμπαρωμένες πόρτες, μεριμνώντας αποκλειστικά για τις οικονομικές ελίτ της Ευρώπης, απομυζώντας τους αδύναμους και ιδιωτικοποιώντας δημόσιες κατακτήσεις και δημόσιες επιχειρήσεις.
Η ΕΕ βρίσκεται σε κοινωνικοοικονομική υστέρηση. Οι κοινωνικές ανισότητες, οι καταστροφές του κράτους πρόνοιας από το σύστημα της ιδιωτικής οικονομίας, το πνίξιμο της δημοκρατικής συζήτησης υπέρ των δικαιωμάτων των επενδυτών, η δραστική μείωση του βιοτικού επιπέδου μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, η μαζικοποιημένη ανεργία, η προσποίηση και η συνενοχή του αστικού πολιτικού συστήματος, ενισχύουν την κοινωνική αμηχανία των αδυνάτων, παίζουν το παιχνίδι του φασισμού και υπονομεύουν τις αντιστάσεις της εργασίας.
Η ιδεολογική βάση του νεοναζισμού-φασισμού επέστρεψε στα σαλόνια της ευρωπαϊκής πολιτικής με ανανεωμένες δυνάμεις. Προανάκρουσμα του μέλλοντος της ευρωπαϊκής ηπείρου αποτελεί η θεμελίωση της σχετικά νεοσχηματισθείσας, αρχές του 2018, κυβέρνησης ακροδεξιών-φασιστών στην Αυστρία. (Το φασιστικό κόμμα Freiheitliche Partei Österreichs που συν-κυβερνά με τον ακροδεξιό Σεμπάστιαν Κουρτς ιδρύθηκε από αυστριακούς ναζί την δεκαετία του 1950).
«Τώρα, ο φασισμός δεν προσδιορίζεται μόνο από ξυρισμένα κρανία, σβάστιγκες, βάδισμα της χήνας, στρατιωτική οργάνωση, ναζιστική φιλολογία, και διάφορα σλόγκαν τύπου “Sieg Heil!”, αλλά από ευπαρουσίαστους κυρίους που διαθέτουν ισχυρά επιχειρηματικά δίκτυα οικονομικής υποστήριξης και μιλούν μελιστάλακτα προσκολλημένοι σε φαινομενικά «κανονικές» ιδέες, όπως το να παρουσιάζουν τις ταξικές διαιρέσεις παραπλανητικά ως εθνικές ή θρησκευτικές διαιρέσεις ή να παρουσιάζονται ως προστάτες της «εθνικής ταυτότητας».
Αυτή η επίκληση για προστασία της «εθνικής ταυτότητας» από τους «λαθραίους μετανάστες», η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων και εχθρών -«άλλους»- επέτρεψε την είσοδο των νεοφασιστών του κόμματος “Εναλλακτική για τη Γερμανία” (AfD) στη γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε, ότι το Γερμανικό φασιστικό κόμμα AfD, που απηχεί τις απόψεις μιας μερίδας γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων, είναι δημιούργημα, το 2013, του γενικού διευθυντής της ΙΒΜ στην Ευρώπη και διατελέσαντα προέδρου του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων BDI , Χανς Ολαφ Χένκελ, του Ούλριχ Μπλουμ, διευθυντή του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας και των οικονομολόγων Μπερντ Λούκε, Βίλχελμ Χάνκελ και Γιόακιμ Σταρμπάτι – όλοι τους πρώην, αλλά πρωτοκλασάτα μέλη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Άγγελα Μέρκελ.
Ο Χανς Ολαφ Χένκελ δεν χρειάζεται να ξυρίσει το κρανίο ώστε να μιλήσει για επιστροφή στις «παραδοσιακές, γερμανικές οικογενειακές αξίες», τους νέους «ξεκάθαρους» κανόνες για τη μετανάστευση σύμφωνα με τις ανάγκες των Γερμανικών βιομηχανιών, την «προστασία» του γερμανικού «κοινωνικού κράτους» από ανέργους και μετανάστες. Τέλος, αυτός ο εκλεπτυσμένος φασίστας είναι ο πρώτος που λάνσαρε ήδη από το 2010 την προώθηση μιας «εναλλακτικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», δηλαδή μια Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, με ξεχωριστά νομίσματα για το Βορρά και το Νότο.
Να υπενθυμίσω πως το Μάρτιο του 2017, σε μια μίνι σύνοδο κορυφής στις Βερσαλλίες, στην οποία συμμετείχαν ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ και οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Ιταλίας, Μαριάνο Ραχόι και Πάολο Τζεντιλόνι, τάχθηκαν υπέρ μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης πολλών ταχυτήτων που θα επέτρεπε σε ορισμένες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προοδεύουν πιο γρήγορα από άλλες. «Ορισμένες χώρες θα μπορούσαν να προχωρήσουν γρηγορότερα και ισχυρότερα χωρίς οι άλλες να αποκλείονται αλλά και χωρίς να μπορούν να αντιταχθούν», διευκρίνισε ο δημοκράτης Φρανσουά Ολάντ. (Εφ.Συν: Τετραμερής… πολλών ταχυτήτων https://www.efsyn.gr/politiki/102314_tetrameris-pollon-tahytiton).
Δεσπόζει σε αυτήν την συμφωνία η Γερμανία, που μετά από δυο αιματοκυλίσματα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, τελικά κατάφερε να καταλάβει την προς ίδιον όφελος χρήση των πόρων της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Η ΕΕ προσλαμβάνει μια νέα μορφή, που δεν είναι αυτή ενός μεταεθνικού οικοδομήματος το οποίο υποτίθεται θα εγκαινίαζε μια εποχή ανταλλαγών και ευημερίας, αλλά υιοθετεί αυτή τη μορφή της πόλωσης μεταξύ πλούσιου βορά και φτωχού Νότου». (Κώστας Λουλουδάκης: «Τα ακροδεξιά τοτέμ της Ευρώπης» 6 Μαρτίου 2018 Νόστιμον ήμαρ).
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε, οικοδομήθηκε και υπάρχει για συγκεκριμένους λόγους που καμία σχέση δεν έχουν με την ενότητα των λαών ή την δημοκρατία. Το αντίθετο: Αφορά την ενότητα των μεγάλων ευρωπαϊκών πολυεθνικών για να ανταγωνιστούν αποτελεσματικά τους ανταγωνιστές τους (ΗΠΑ-Κίνα-Ρωσία-Ιαπωνία, κ.ο.κ.), και ταυτόχρονα την ενότητα των πιο επιθετικών μερίδων του κεφαλαίου στον πόλεμο-κοινωνικό κατά βάση- ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς. Αυτός ο μηχανισμός δεν διορθώνεται, δεν αλλάζει. Αντίθετα, η διάλυσή του είναι προϋπόθεση για μια νέα, διεθνιστική και ισότιμη συνεργασία των λαών, για την ευημερία και την κοινωνική πρόοδο, για την ειρήνη και μια νέα πνοή ελευθερίας και δικαιοσύνης, πραγματικής δημοκρατίας και όχι κοινοβουλευτικού κρετινισμού και ανάπηρης δημοκρατίας σε διαρκή ‘’κατάσταση έκτακτης ανάγκης»(Κώστας Λουλουδάκης: «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Εκδόσεις ΚΨΜ 2017).
Οι επερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου μπορεί να αποδειχθούν ολέθριες λόγω του παλιρροϊκού κύματος του εθνικισμού και του φασισμού που σαρώνει την Ευρώπη. Γι αυτό ίσως πρέπει να ακούσουμε τον φανατικά αντιμαρξιστή Μπερνάρ-Ανρί Λεβί ( που με δήλωση του συμπεριλαμβάνει τον Αλέξη Τσίπρα στις «μείζονες φυσιογνωμίες» των Ευρωπαίων ηγετών) αλλά και φανατικά υποστηρικτή των ευρωαμερικανοΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στην Γιουγκοσλαβία αλλά και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Ιράκ, Λιβύη και Συρία, ο όποιος μας προτρέπει να : «[…]να σταματήσουμε αυτή την επίμονη και επαχθή κριτική των ελίτ[…] και να συνηθίσουμε την ιδέα ότι η αιτία του φασισμού είναι ο φασισμός. Θρέφεται από τον εαυτό του» (Καθημερινή 25-3-2019 : Μπερνάρ-Ανρί Λεβί στην «Κ»: Απειλή διάλυσης της Ε.Ε. οι εθνικισμοί).
Δεν αμφισβητώ πως κάτι παραπάνω θα ξέρει ο Ανρί Λεβί , -που είναι συνομιλητής (ότι κι αν σημαίνει αυτό), σύμφωνα με την «Καθημερινή», όλων των Γάλλων προέδρων από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, συγγραφέας 40 βιβλίων, και θιασώτης των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» του ΝΑΤΟ,- για τις ελίτ και τον φασισμό!
Αυτό που ξέρω εγώ όμως είναι πως ο φασισμός δεν πρόκειται να υποχωρήσει αν δεν σβήσουν οι εστίες φωτιάς που τροφοδότησαν την εξάπλωσή του και που συνεχίζουν να απλώνονται. Κανείς σχεδόν από το υπάρχον κοινοβουλευτικό-καπιταλιστικό σύστημα δεν πρόκειται να τσακίσει, να καταπολεμήσει και να τιμωρήσει αμείλικτα το φασιστικό, το ρατσιστικό, το θρησκευτικό έγκλημα και τους φορείς του. Γιατί αν οι αστικές ελίτ ήθελαν να εξαφανίσουν και να καταργήσουν τις αιτίες που γεννούν το φασισμό, τότε θα έπρεπε να καταργήσουν τον ίδιο τον εαυτό τους.
imerodromos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου