Κινηματογράφος και Μάης του 68′: Το πάθος ξεκινά από τις Κάννες

Άννα Μαρία Αρβανιτίδου
Ο Μάης του ’68 δεν ήταν απλά μια εξέγερση που πέρασε στα βιβλία αλλά ήταν μια παλλαϊκή επανάσταση που αν και πέρασαν 50 ολόκληρα χρόνια από τότε εξακολουθεί να μένει δυνατή στη μνήμη των ανθρώπων. Δεν επηρέασε μόνο τα κοινωνικόπολιτικά δεδομένα της εποχής αλλά και τον καλλιτεχνικό κόσμο που παρατήρησε τα γεγονότα μέσα από μια ιδιαίτερη σκοπιά.
Ο καλλιτεχνικός κόσμος δεν είχε μόνο τον ρόλο του απλού παρατηρητή αλλά έπαιξε ενεργό ρόλο μέσα από τα έργα του προσπαθώντας να επηρεάσει το λαό και να τον ενεργοποιήσει συνειδησιακά. Η εξέγερση των φοιτητών δεν ήταν απλά ένα καπρίτσιο ενάντια στην κυβέρνηση της Γαλλίας αλλά παρακίνησε τα 2/3 του λαού να εξεγερθεί ζητώντας την άρση της καταπίεσης, τη γυναικεία χειραφέτηση, τη σεξουαλική απελευθέρωση και τη δημιουργία εθνικοαπελευεθερωτικών κινημάτων. Η παθιασμένη αυτή εξέγερση δημιούργησε ένα γιορτινό και φωτεινό κλίμα στους δρόμους της Γαλλίας και της επανάστασης.
Την εποχή που η Pop Art κατακλύζει την αγορά και το Hollywood βρίσκεται στο ζενίθ του, έρχεται να ξεσπάσει η εξέγερση του Μάη το 1968 στη Γαλλία. Ο καπιταλισμός μέσω της αγοράς προωθεί τη μαζική κουλτούρα, και κάνει την τέχνη λαϊκό προϊόν κατανάλωση δημιουργώντας έναν θεατή παθητικό κι έρμαιο της αγοράς και της επιφανειακής προσέγγισης των κοινωνικών και πολιτικών καταστάσεων.

Στις 19 Μαΐου του 1968 οι φοιτητές των Καννών και της Νίκαιας ξεκινούν με τη σειρά τους τη δική τους εξέγερση και στηρίζοντας τον διευθυντή της ταινιοθήκης Λανγκρουά που άδικα κατηγορούνταν από συναδέλφους τους για υπεροπτική συμπεριφορά. Δημιουργήθηκε μία επαναστατική επιτροπή που στήριξε τον διευθυντή κι αποτελούνταν από τους κινηματογραφιστές Χίτσκοκ, Κουροσάβα, Φελίνι, Γκοντάρ, Λουί Μαλ, Φρανσουά Τριφό και Πολάνσκι με τον τελευταίο να φέρει μερικές αντιρρήσεις. Η επιτροπή αυτή δέχτηκε τις απειλές του πρωθυπουργού  και χωρίς να πτοηθεί προέβει στη διακοπή του φεστιβάλ.
Οι κινηματογραφιστές δημιούργησαν μια σειρά από ταινίες που δίνοντάς μας να καταλάβουμε πως δεν έμειναν απλά στο ρόλο του παρατηρητή αλλά δημιούργησαν μια σειρά από ταινίες που ισορροπούσαν ανάμεσα στη συνείδηση και την αυθόρμητη πράξη. Ταινίες με αισθητική, ιδεολογία, μορφή, περιεχόμενο. Ταινίες που κάνουν το Χόλλιγουντ να καταρρεύσει.
Η καθοριστική στιγμή φτάνει στις 18 Μαΐου. Μια ομάδα σκηνοθετών, με επικεφαλής δημιουργούς της Νουβέλ Βαγκ και ονόματα σαν τον Φρανσουά Τριφό, τον Λουί Μαλ, τον Ζαν Λικ Γκοντάρ, τον Ρομάν Πολάνσκι, τον Κλοντ Λελούς και τον παραγωγό Κλοντ Μπερί, μπαίνουν στην αίθουσα όπου επρόκειτο να προβληθεί το «Peppermint Frappe» του Κάρλος Σάουρα και κρέμονται από την αυλαία, ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Η ταινία του 2003 Οι Ονειροπόλοι του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκίλμπερτ Ανταίρ The Holy Innocents, εξιστορεί ένα μικρό χρονικό διάστημα από τη ζωή τριών νέων σινεφίλ φοιτητών με φόντο τα γεγονότα του Μαΐου του 1968. Τα γεγονότα του Μάη περιγράφονται επίσης στην ταινία του 1982 Πεθαίνοντας στα τριάντα (Mourir à 30 ans) του Ρομέν Γκουπίλ, που συμμετείχε στα γεγονότα. Το μυθιστόρημα του Λώρενς Φερλινγκέττι Έρωτας τις μέρες της οργής αφορά μια ιστορία αγάπης που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της εξέγερσης.1. 1968 Mai 68 (Γαλλία, 98′) Andre Harris & Alain de Sedouy

2. 1968 La reprise du travail aux usinesWonder (Γαλλία, 10′) Jacques Willemont
3. 1968 La revolution n’est qu’un debut. Continuons le combat. (Γαλλία, 30′) Pierre Clementi
4. 1968 Film-Tract No 1968 (Γαλλία, 3′) Jean-Luc Godard & Gerard Fromanger
5. 1971 Mourir d’aimer (Γαλλία, 110′) Andre Cayatte
6. 1972 Coup pour Coup (Γερμανία, 89′) Marin Karmitz
7. 1973 La maman et la putain (Γαλλία, 217′) Jean Eustache
8. 1973 L’An 01 (Γαλλία, 90′) Gebe & Jacques Doillon (Alain Resnais & Jean Rouch)
9. 1974 Mai 68 (Γαλλία, 190′) Gudie Lawaetz & Jerome Kanapa
10. 1978 Grands soirs et petits matins (Καναδάς 240′) William Klein
11. 1982 Mourir a 30ans (Γαλλία95’) Romain Goupil
12. 1996 Reprise (Γαλλία, 98′) Herve le Roux
13. 1997 Metroland (ΙΓαλλία /ΗΒ, 105′) Philip Saville
14. 2004 Le fantome d’Henri Langlois (Γαλλία, 210′) Jacques Richard
15. 2008 68 (Γαλλία, 110′) Patrick Rotman
16. 2008 Generations 68 (Γαλλία, 53′) Simon Brook
17. 2003 The Dreamers (Ιταλία, 115′) Bernardo Bertolucci
18. 2005 Les amants reguliers (Γαλλία, 183′) Philippe Garrel
19. 2006 La faute a Fidel! (ΙΓαλλία, 99′) Julie Gavras
20. 2008 Nes en 68 (Γαλλία, 173′) Olivier Ducastel & Jacques Martineau

+1. 2017 Le Redoutable (Γαλλία 107’ ) Michel Hazanavicius

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΑ