Στην ιστορία του Χρυσού των Χωρών, συνδυάστε πως στα «δάνεια» που μας δίνουν οι «αλληλέγγυοι» εταίροι μας, απαιτούν συμβάσεις σε αγγλικό δίκαιο που προϋποθέτει ενέχυρο του αποθέματος χρυσού της χώρας στην κεντρική τράπεζα του κράτους του δικαίου (Bank of England, δηλαδή), κι όταν αυτό δεν φθάνει κάνεις ένα ΤΑΙΠΕΔ ή ένα Υπερταμείο και χώνεις τα τελευταία των ασημικών (αρχαιολογικούς χώρους κλπ).
Ένα νέο δράμα εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας,
που αφορά στην Βενεζουέλα, αναμφίβολα ένα από τα πλουσιότερα κράτη και
μάλιστα ένα από τα κράτη με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού, χάρη στα
οποία το κράτος και ο λαός του μόλις κέρδισαν εκτός από το φως της
δημοσιότητας, ένα δράμα καθημερινότητας που συνοδεύει το πραξικοπηματάκι
που εμείς (ως δημοκρατικοί πολίτες της Δύσης) τους επιφυλάξαμε.
Βέβαια δεν ξεσκίσαμε μόνο την Βενεζουέλα, μαζί και συγχρόνως ξεσκίσαμε και την Λιβύη, όχι μόνο για τα πετρέλαια αλλά και κυρίως για το χρυσάφι τους.
Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει τον Αύγουστο του 2011, όταν ο Ούγκο Τσάβες ζητά τον…
επαναπατρισμό των 211 τόνων χρυσού της χώρας του, που στάλθηκαν στην
Αγγλία και σε άλλες τράπεζες σε όλο τον κόσμο, ως εγγύηση για δάνεια από
το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις κυβερνήσεις Jaime Lusinchi το 1988
και Carlos Andrés Pérez το 1989, αλλά η Bank of England δεν το έχει πια,
αφού πούλησε όλο τον χρυσό της, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που της
είχε καταθέσει η Βενεζουέλα, ενώ σύμφωνα με τον αναλυτή Max Keizer,
η Τράπεζα της Αγγλίας για να μπορέσει να τον παραδώσει στη Βενεζουέλα,
θα πρέπει να στραφεί στις αγορές- και να πληρώσει λέω εγώ.
Να μην ξεχνάμε πως η Βενεζουέλα ακύρωσε
όλα τα χρέη της εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ο χρυσός που παρείχε ως
ασφάλεια παρέμεινε στα ταμεία των τραπεζών σε διάφορες χώρες: 17,9% στην
Αγγλία, 59,9% στην Ελβετία, 11,3% στις Ηνωμένες Πολιτείες, 6,4% στη
Γαλλία και 0,8% στον Παναμά. ενώ μόνο το 3,7% των αποθεμάτων χρυσού
βρίσκεται στα χρηματοκιβώτια της Banco Central de Venezuela.
Η Τράπεζα της Αγγλίας πούλησε όλο τον χρυσό της, ακόμη και εκείνο που της είχε αναθέσει η Βενεζουέλα. Σύμφωνα με τον αναλυτή Max Keizer,
η Τράπεζα της Αγγλίας δεν διαθέτει χρυσό της Βενεζουέλας και γι ‘αυτό
πρέπει να στραφεί στην αγορά για να μπορέσει να τον παραδώσει στη
Βενεζουέλα.
Η Βενεζουέλα δικαίως ζητά τον επαναπατρισμό των 211 τόνους του χρυσού.
Έτσι λοιπόν βγήκε στην φόρα ότι η Τράπεζα της Αγγλίας τσέπωνε κανονικά την συνδρομή φύλαξης από την Βενεζουέλα ενώ τον χρυσό τον είχε πουλήσει για πάρτη της
και τώρα που πρέπει να τον παραδώσει, δεν έχει χρυσό, και για να
εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της πρέπει να το αποτανθεί στην παγκόσμια
αγορά, αλλά αυτή η τεράστια ζήτηση αυξάνει την παγκόσμια τιμή. Προφανώς ο Ούγκο Τσάβες δεν
είναι η αιτία αυτής της αύξησης, αλλά οι κλέφτες τραπεζίτες (ως
συνήθως) που έχουν πουλήσει ακόμη και το χρυσό που έπρεπε να φυλαχθεί.
Επιπλέον, το σωστό αίτημα του Hugo
Chávez προειδοποίησε την παγκόσμια αγορά, δημιουργώντας ακόμα
μεγαλύτερη αβεβαιότητα σε σχέση με την συνθήκες φύλαξης νομισμάτων όπως
το δολάριο και το ευρώ. Όλοι οι επενδυτές στον κόσμο αγοράζουν χρυσό και
ασήμι ως ασφαλή περιουσιακά στοιχεία. Κι εδώ ακριβώς κολλάει η Λιβύη,
που την πλήρωσε την νύφη και πήραν τον δικό της χρυσό για να ισοφαρίσουν
την χασούρα, αφού ο Τσάβες τους έπιασε με την γίδα στη πλάτη.
Κι ενώ είχαμε μια σχεδόν
σταθεροποιημένη κατάσταση στη Λιβύη, τρέξαμε να την ξεσκίσουμε γι αυτό
ακριβώς, το χρυσάφι: ο Gheddafi είχε ζεστό και χειροπιαστό στη διάθεση
του πολύ χρυσό, σίγουρα 143,48 τόνους, ώστε να δώσει πίσω μέρος του
ζητούμενου από την Βενεζουέλα χωρίς να τους πάρουν από τα μούτρα (γιατί
χαμπάρι τους πήραν), χωρίς τον κίνδυνο της πτώχευσης της Τράπεζας της
Αγγλίας και φυσικά χωρίς να πολυκαταλάβουν οι μη ιθύνοντες τι αλισβερίσι
παίζει μεταξύ ΗΠΑ και ΗΒ, αφού η τιμή ανέβαινε τρελά.
Εδώ να θυμίσουμε πως το χρυσάφι
που υποτίθεται πως ήταν κατατεθειμένο δεν ελέγχθηκε ΠΟΤΕ και από κανένα
οργανισμό, πράγμα που σημαίνει πως η τύχη του αγνοείται (συμπεριλαμβανομένου εκείνου της Ιταλίας αλλά και της Ελλάδας).
Η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτή τη φορά ως φάρσα
μιας και ο Μαδούρο τον περασμένο Σεπτέμβρη ζήτησε τον επαναπατρισμό
ράβδων χρυσού της χώρας του αξίας 550 εκατομμυρίων δολαρίων που
φυλάσσεται που αλλού; στην Bank of England!
Η απάντηση λοιπόν αρχικά ήταν πως
υπήρχαν “διαδικαστικά κωλύματα” σύμφωνα με την κεντρική τράπεζα αλλά και
την βρετανική κυβέρνηση, αλλά στην ουσία πρόκειται για μια διεθνή
κατάσχεση και υπεξαίρεση στην κυριολεξία, οργανωμένες από τον Λευκό
Οίκο. Και το θέμα δεν τελειώνει εδώ, αφού μόλις τρεις μέρες πριν την
διπλωματική καταιγίδα εναντίον του Μαδούρο, τα χρηματοπιστωτικά
αλισβερίσια κορυφώνονται.
Πηγές από το Λονδίνο ανέφεραν ότι
το στοκ ράβδων χρυσού της Βενεζουέλας πραγματοποίησε μια σημαντικότατη
αύξηση, σχεδόν διπλασιάστηκε αφού από 14 τόνους του Νοέμβρη 2018, πέρασε
στους 31 στις πρώτες μέρες του 2019… τώρα όλα μπορείς να τα πεις αλλά
ότι ο Μαδούρο είναι τόσο αφελής και βλάκας και πάει να αποθηκεύσει εκεί
που ήδη τους είχαν υπεξαίρεσαν 14 τόνους χρυσού να τους δώσει άλλους 17
τόνους – και μάλιστα με τις χειρότερες από ποτέ σχέσεις μεταξύ Καράκας
και Λονδίνου – όχι αυτό δεν γίνεται.
Η πραγματική υφή βγαίνει στο φως κι έχει
μπόχα: τους 17 τόνους λοιπόν του χρυσού της Βενεζουέλας παρέδωσε προς
φύλαξη στην Τράπεζα της Αγγλίας η Deutsche Bank, ο χρηματοπιστωτικός
γερμανικός κολοσσός που τους είχε ως εγγύηση για την αποπληρωμή ενός
συμβολαίου swap, το οποίο και είχε
υπογραφεί πριν 4 χρόνια μεταξύ της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και των
Γερμανών. Το “κλείσιμο” του συμβολαίου δεν είχε προβλεφθεί και φυσικά
έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τους Βενεζουελάνους που αναγκάστηκαν να
πληρώσουν το δάνειο της γερμανικής τράπεζας σε πολύτιμο μέταλλο, και
τίποτα δεν μπόρεσε να εμποδίσει τους Γερμανούς λωποδύτες να δώσουν το
χρυσάφι της Βενεζουέλας πίσω από εκεί που το είχαν πάρει και δηλαδή στο
Λονδίνο: με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Και η Ευρώπη των Λαών και άλλων παραμυθιών; Όλοι
συντάσσονται στοιχίζονται αυτάρεσκα και υποκριτικά πίσω από άλλη μια
μεγάλη κλοπή από την Μέι ως τον Κόρμπιν, τον Σάντσες, την μουσίτσα τον
Ιγκλέσιας των Ποντέμος που τάπαιρνε χοντρά από τον Τσάβες (πως αλλιώς να
πεις, εκτός της αμοιβής επί χρόνια του στρατηγικού συμβούλου του
Τσάβες, πως τσίμπησε 7.200.000,00 δολάρια από το 2008 ως το 2012 για να
εξάγει τις ιδέες της βολιβιανής επανάστασης στην Ισπανία), τον δικό μας (αν και στο περιβάλλον του Καράκας ήδη από την κηδεία του Τσάβες τον είχαν πάρει χαμπάρι), και λοιπούς επαναστάτες του γλυκού νερού που όλως τυχαίως συντάσσονται όλοι αναφανδόν με τον Τράμπ (ο χρυσός μας ενώνει),
με μόνη εξαίρεση την Ιταλία που μέχρι στιγμής κυβερνητικά φαίνεται να
βρίσκεται σε μια δυνατή κόντρα με τρεις ξεχωριστές γραμμές για τις
οποίες όμως θα σας μιλήσω αύριο σχετικά:
* (κι εμείς δεν είμαστε οι συνήθεις μακάκες)
ΑΠΟ ΤΟ «PRESS-GR«
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου