Κάτω
από τα συντρίμμια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, υπήρχε μια έντονη
μυρωδιά εκρηκτικής ύλης. Ο John Rougas δεν μπορούσε να αισθανθεί το
βάθος μέσα στο οποίο βρίσκονταν θαμμένος. Μονάχα αυτή η αποπνικτική
οσμή, και ένα απέραντο σκοτάδι απλώνονταν μπροστά του. Ήθελε να φωνάξει,
μα το έβρισκε ανώφελο. Και η γιγάντια τσιμεντένια πλάκα, που κάλυπτε
το σώμα του, έδινε το ελάχιστο περιθώριο στο θώρακά του να εκπτυχθεί.
Έτσι άκουγε την ανάσα του και οι σκέψεις του επιβραδύνονταν. Ρυθμικά.
Όμως στον ορίζοντα του απόλυτου σκότους,
κάπου στο ύψος των πελμάτων του, ένας ιριδισμός, σαν διαλείπουσα
λάμψη, ενεργοποιούσε την όρασή του. Ζωντάνευε τη μνήμη του. Το ίδιο
πρωί, πριν περάσει τη μοιραία είσοδο του πολυόροφου κτηρίου, είχε δέσει
σφιχτά τα κορδόνια των αθλητικών του παπουτσιών. Ήταν τα ίδια που
φορούσε στις προπονήσεις, με την ομάδα κολεγίου, και που όλα τους τα
χρώματα ανακατεύονταν με φώσφορο.
Η ομάδα διάσωσης τον ανέσυρε ζωντανό,
και σε καλή γενική κατάσταση. Ύστερα από μερικές ημέρες, κατά τα τέλη
του Σεπτέμβρη του 2001, επέστρεψε στη σχολή του. Φαίνεται πως δεν του
έμεινε κάποιο μετατραυματικό κουσούρι. Όμως τα αθλητικά παπούτσια
εκείνης της μοιραίας ημέρας, δεν τα έβγαλε ποτέ από πάνω του. Και εκείνα
άντεξαν, κατά ένα παράδοξο τρόπο, μέχρι σήμερα.
Ο Ελληνοαμερικανός Γιάννης Ρούγκας,
δεκαπέντε χρόνια αργότερα, επέστρεψε στην γενέθλια γη, τη Φιλιππιάδα.
Εκεί καθημερινά επισκέπτεται τους πρόσφυγες, δίνοντας σε αυτούς ό,τι
του περισσεύει. Ο εικοσάχρονος Χασάν – Ι – Σαμπάχ είναι φίλος και
συμπαίκτης του. Στο στρατόπεδο, ο Χασάν, κάθε που σκοράρει, λέει σε
άπταιστα αραβικά, πως ευθύνονται τα φρεσκοπλυμένα και ιριδίζοντα
παπούτσια, δώρο του φίλου του, και πως αυτά θα τον οδηγήσουν μέχρι τη
γη της Επαγγελίας. Ίσως και ακόμα παραπέρα.
Μέχρις εκεί που επιθυμεί η καρδιά του…
* O Σπύρος Μπρίκος είναι γιατρός και συγγραφέας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου