Πέτρος Αργυρίου
Το 2009 συνέγραψα το βιβλίο «Τι δεν σας λένε οι Γιατροί».
Σήμερα, οι θέσεις μου στο θέμα του καρκίνου και οι ενστάσεις μου για την αντιμετώπιση του που περιέχονται στο βιβλίο, δικαιώνονται από τη σύγχρονη επιστήμη.
‘Όπως έγραφα τότε:
Ποια είναι όμως η κατάσταση σήμερα ώστε να μου επιτρέπεται να κάνω έναν τόσο αλαζονικό χαρακτηρισμό;
Ο επικεφαλής του Ινστιτούτου για την έρευνα του καρκίνου στο Λονδίνο Alan Ashworth μας την περιγράφει:
«Σήμερα, χρησιμοποιούμε ακόμη μεσαιωνικές μεθόδους για να επιτεθούμε στους περισσότερους καρκίνους: κόβουμε (χειρουργική επέμβαση, καίμε (ακτινοθεραπεία), και δηλητηριάζουμε (μη εξειδικευμένη χημειοθεραπεία)».
Τι είχα λοιπόν προτείνει τότε στην επιστημονική κοινότητα με ένα λόγο προεπιστημονικό μεν αλλά προς την ορθή κατεύθυνση;
«Ο ομηρικός Οδυσσέας ήταν φημισμένος για την πολυτροπία του. Ήταν αυτός που σκαρφίστηκε το τέχνασμα του δουρείου ίππου για να αλώσει την Τροία που φαινόταν άτρωτη στα όπλα, την ανδρεία και τη δύναμη. Ήταν αυτός που δραπέτευσε από τη σπηλιά του κύκλωπα Πολύφημο αφού πρώτα τον παραπλάνησε πως το όνομα του ήταν Κανένας, τον τύφλωσε και πέρασε απαρατήρητος μαζί με τους συντρόφους του δεμένος στην κοιλιά των προβάτων του κύκλωπα. Όταν οι σύντροφοι κύκλωπες έσπευσαν να βοηθήσουν τον κραυγάζοντα τυφλωμένο αδερφό τους εκείνος τους εξηγούσε εις μάτην πως ο Kανένας των τύφλωσε. Τώρα, σχεδόν 3.000 χιλιάδες χρόνια αργότερα, η έρευνα του καρκίνου είναι μονόφθαλμη σαν τους Κύκλωπες, τυφλωμένη από απληστία σαν τον Πολύφημο. Όταν ερωτόμαστε ποιος μας πλήγωσε απαντάμε ο Καρκίνος χωρίς να ξέρουμε καν το πραγματικό του όνομα. Αιώνες ιατρικής προόδου και ο καρκίνος παίζει μαζί μας σαν ένας μικροσκοπικός Οδυσσέας. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να φερθούμε τουλάχιστον τόσο έξυπνα όσο αυτός.»
Και τι προτείνει σήμερα η επιστημονική κοινότητα με τα νέα δεδομένα που έχει στα χέρια της για τον καρκίνο;
Όπως περιγράφει ο Charles Swanton, επικεφαλής της εξατομικευμένης Ιατρικής του Καρκίνου στο πανεπιστήμιο College του Λονδίνου και επικεφαλής επίσης της ερευνητικής ομάδας που εξετάζει τη γενετική ποικιλομορφία του καρκίνου στο ινστιτούτο Francis Crick:
«Παραδοσιακά, θέλουμε να συρρικνώνουμε τους όγκους όσο δυνατόν περισσότερο μέχρι του σημείου μόλις και μετά βίας να μπορούμε να τους εντοπίσουμε. Φυσικά, οποιοσδήποτε θα νόμιζε πως όσο λιγότερος είναι ένας καρκίνος τόσο το καλύτερο»
Αν όμως οι ερευνητές κι οι κλινικοί γιατροί θέλουν να αξιοποιήσουν το τι φέρνει η θεωρία της εξέλιξης στην αντιμετώπιση του καρκίνου, θα πρέπει να σκεφτούν περισσότερο δημιουργικά και στρατηγικά.
«Εμείς οι γιατροί θα πρέπει να πολεμήσουμε την εξέλιξη. Θα πρέπει να σκεφτούμε για το πώς χειριστούμε την εξέλιξη με έναν πολύ έξυπνο τρόπο και ακόμη σημαντικότερο το πώς μπορούμε να μάθουμε από την περιβαλλοντική οικολογία και από τους βιολόγους της εξέλιξης του καρκίνου.»
Όπως περιγράφεται σε σχετικό άρθρο: «Η μάχη της ευφυίας με την εξέλιξη μάλλον θα κρατήσει πολύ, αλλά τουλάχιστον τώρα πλέον ο εχθρός είναι ορατός».
Ας θυμηθούμε το τι έγραφα στο «Τι δεν σαν λένε οι γιατροί;»
«Η αντίληψη του ενός φαρμάκου, του ενός μαγικού χαπιού για την αντιμετώπιση όλων των μορφών καρκίνου, αποκαλύπτει μια υποστρωματική γιγάντια παρανόηση: Αυτή του ενός Καρκίνου για όλους και της μιας αγωγής για όλες τις μορφές καρκίνου. Και παρόλο που σχεδόν κανένας ειδικός του καρκίνου δε θα συμφωνήσει με την έννοια του αδιαίρετου και ομοούσιου καρκίνου, το οικοδόμημα της έρευνας του καρκίνου φαίνεται ανεπίσημα να επικυρώνει τη δοξασία του ενός καρκίνου…. Και ο καρκίνος ανταπαντά στις προκλήσεις και διακηρύττει αλαζονικά: «Είμαι λεγεώνα, γιατί είμαι πολλοί»… Πολλοί καρκίνοι, πολλοί ασθενείς με καρκίνο, πολλές στρατηγικές για τον καρκίνο, όλοι ίσοι και όλοι διαφορετικοί. Αυτός είναι ο τρόπος για να προχωρήσουμε.»
Και είχα δίκιο: Μέχρι και πρόσφατα η Ιατρική θεωρούσε πως συμβαίνει μια μετάλλαξη σε ένα κύτταρο, αυτό πολλαπλασιάζεται και δημιουργεί έναν όγκο γενετικά ομοιόμορφο αποτελούμενο από κλώνους του αρχικού καρκινικού κυττάρου.
Μέγα λάθος. Τα καρκινικά κύτταρα συνεχίζουν να μεταλλάσονται και διαφοροποιούνται από τον πρόγονο τους.
Σε έναν όγκο ενός μόνο ανθρώπου μπορεί να βρεθούν 100 διαφορετικές μεταλλάξεις. Από αυτές μόνο το ένα τρίτο είναι κοινές για όλα τα καρκινικά κύτταρα.
Τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο;
Ότι μέσω της βιοψίας ο ιατρός θα αποκτήσει μέρος μόλις της συνολικής γενετικής εικόνας του όγκου.
Η χημειοθεραπεία που θα δώσει είναι εκ των πραγμάτων όχι ιδιαίτερα αποτελεσματική βασισμένη καθώς είναι σε ελλιπή δεδομένα.
Και τα πράγματα χειροτερεύουν: Τα καρκινικά κύτταρα μέσα σε ένα όγκο ανταγωνίζονται για ενέργεια και τροφή. Αυτό σημαίνει πως εξαφανίζοντας με ένα φάρμακο μια κατηγορία τους, οι υπόλοιπες κατηγορίες για τις οποίες το φάρμακο δεν είναι αποτελεσματικό θα μείνουν άνευ ανταγωνισμού και θα πολλαπλασιάζονται ελεύθερα δίνοντας παράλληλα καινούριες μεταλλάξεις και όγκους.
Ακόμη κι αν στοχεύσουμε σε αυτό τον δεύτερο όγκο ανθεκτικό στο πρώτο φάρμακο με ένα ειδικό για αυτόν τον δεύτερο τύπο φάρμακο, μια άλλη κατηγορία ανθεκτική σε αυτό μπορεί να αναδυθεί.
Τι κάνουμε λοιπόν; Σήμερα προτείνεται το να χτυπήσουμε αρχικά δυνατά τον όγκο με πρόθεση ναι μεν να τον μειώσουμε αλλά όχι να τον εξαφανίσουμε περιορίζοντας αμέσως μετά την θεραπεία, ώστε ο όγκος να ελέγχεται από τη δυναμική ισορροπία εντός του.
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Να αναπτύξουμε φάρμακα που δεν στοχεύουν στον ίδιο τον καρκίνο αλλά στο μικροκυτταρικό περιβάλλον του, όπως ακριβώς είχα προτείνει στο «Τι δεν σας λένε οι γιατροί».
Και ακόμη σημαντικότερα έγραψα τότε: «Όσο παράξενο φαίνεται, μια επιτυχημένη ανοσολογική στρατηγική του καρκίνου δεν έχει να κάνει πάντα με την ισχύ ή την υπεροπλία. Έχει περισσότερο να κάνει με την εκπαίδευση. Έχει να κάνει με το να εκπαιδεύσουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα να αναγνωρίζει τον φίλο από εχθρό, το πλεόνασμα από την έλλειψη, το πάρα πολύ από το πολύ λίγο, την υπερβολική έκθεση από την ανεπάρκεια, την ισορροπία από την ανισορροπία.»
Το 2016, ο Swandon βρήκε πως εντός του όγκου βρίσκονται κύτταρα του ανοσοποιητικού που αναγνωρίζουν τα καρκινικά κύτταρα και τα εξουδετερώνουν. Τα κύτταρα αυτά μπορούν να παρθούν από τον οργανισμό και να πολλαπλασιαστούν για να ξαναμπούν στον οργανισμό και να πολεμήσουν τον καρκίνο.
Βοηθάμε δηλαδή τον εαυτό μας να πολεμήσει με τα δικά του μέσα τις μεταλλάξεις του εαυτού του που λέγονται καρκίνος.
Είχαμε δίκιο. Ο καρκίνος δεν είναι ένας. Είναι πολλοί, ακόμη και μέσα στον όγκο ενός και μόνου ανθρώπου. Είναι λεγεώνα. Και είναι πολύτροπη ωσάν τον Οδυσσέα.
Δεν είχαμε όμως δίκιο στα πάντα. Σε πρόταση για τη θεραπεία του καρκίνου ο συγγραφέας Beldeu Singh πρότεινε την λαετρίλη (αμυγδαλίνη ή Β17) που βρίσκεται σε κουκούτσια φρούτων και κάποιους ξηρούς καρπούς.
Σε μετέπειτα ενασχόληση μου με το θέμα διαπίστωσα ότι η επιστημονική βάση της θεωρίας της αντικαρκινικής δράσης της λαετρίλης δεν έστεκε. Και δεν είμαι σε θέση να κρίνω τα όποια κλινικά δεδομένα από τη χρήση της. Αυτό που είμαι απόλυτα σε θέση να επιβεβαιώσω είναι πως υπήρξαν και στην Ελλάδα κρούσματα δηλητηριάσεων από τη λαετρίλη. Αν λοιπόν επιλέξετε για δικούς σας λόγους μια τέτοια προσέγγιση, παρακαλώ να το κάνετε με προσοχή. (Περισσότερα για το θέμα στο https://agriazwa.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html)
Τι κάνουμε λοιπόν για να προστατεύσουμε τους αγαπημένους και τους εαυτούς μας απέναντι σε κάτι τόσο συχνό που η έρευνα του όμως μόλις άρχισε να μπαίνει στις σωστές ράγες;
Λέγεται μεσογειακή διατροφή και μπορεί να συμβάλει ως ένα σημείο στην πρόληψη του καρκίνου. Στο αμέσως επόμενο μας άρθρο θα δούμε το γιατί και το πώς.
(Άρθρο μου στο εναλλακτικό Free Press Holistic life (http://holisticlife.gr) που κυκλοφορεί
Το holistic life μπορείτε να το βρείτε δωρεάν εδώ: http://holisticlife.gr/simia-dianomis
Για όσους ενδιαφέρονται για το παρασκήνιο των παγκοσμίων πολιτικών δημόσιας υγείας μπορούν να ενημερωθούν από τα σχετικά βιβλία μου «Τι δεν σας λένε οι γιατροί», «Θανάσιμες Θεραπείες», «Παρά Φύση» από τις εκδόσεις ETRA)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου