Σαν σήμερα, το 1905, γεννιέται ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στη Λαμία.
Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα πέρασε στη Λαμία. Αν και δεν ολοκλήρωσε το γυμνάσιο, αγαπούσε τα γράμματα και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σε ηλικία 14 χρόνων, το 1919, έφυγε από την Λαμία και μπήκε οικότροφος στην "Αβερώφειο Μέση Γεωργική Σχολή Λάρισας" από όπου και αποφοίτησε επιτυχώς, παρουσιάζοντας ένα προφίλ επιμελούς και μελετηρού μαθητή. Εργάστηκε από τα 18 χρόνια του ως υπάλληλος της Γεωργικής Υπηρεσίας στη Δράμα.
Το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1925 μέλος του ΚΚΕ. Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου.
Το 1928 έγινε συντάκτης του "Ριζοσπάστη" και όταν ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, Αριστοτέλης Τσουρτσούλης, συνελήφθη τότε ο ο Άρης τον αντικατέστησε.
Την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην Αίγινα (1938).
Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα από όπου και αποφυλακίστηκε υπογράφοντας δήλωση μετάνοιας.
Στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα, όπου τον Ιούλη του 1941 συνδέθηκε με την ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία τον αποκατέστησε στο Κόμμα. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, η ΚΕ του ανέθεσε να συγκροτήσει αντάρτικο στρατό. Αυτό το καθήκον ο Άρης το έφερε σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο.
Το Μάη του 1943 με τη δημιουργία του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ανέλαβε καπετάνιος του.
Στις 22 Οκτωβρίου του 1944 εκφώνησε στην Λαμία ένα ιστορικό-μνημειώδη λόγο, υπόδειγμα πατριωτισμού, ανδρείας, αυτοθυσίας και ήθους, τον οποίο σας παραθέτουμε αυτούσιο στο τέλος της αναδρομής.
Στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του '44: δήλωνε: "Αν ζήσει κανένας σας - τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει .". Ο Άρης αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας χαρακτηρίζοντάς την λαθεμένη: "... οι συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους.", και μετά τη υπογραφή της Συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ.
Με υπόμνημά του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, ο Άρης στις 14 Φεβρουαρίου 1945 από τα Τρίκαλα, μόλις δύο ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας έλεγε: "Σ' όποια δουλειά κι αν με βάλετε δε θ' αποδώσω ποτέ όσα σε στρατό και πόλεμο. Άλλωστε, τώρα είναι και έξω από την όρεξή μου καθετί άλλο".
Στις 3 Μαρτίου του 1945 του έγραφε ο Γιώργης Σιάντος (μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη αποτελούσε το ηγετικό δίδυμο του ΚΚΕ): "Σου συνιστούμε να ξανασκεφθείς καλά αυτό το ζήτημα". Τελικά με την αιτιολογία ότι αντιτάχθηκε στις κεντρικές αποφάσεις του κόμματος, διεγράφη την ημέρα που είχε κυκλωθεί από τους διώκτες του.
Στις 16 Ιούνη 1945, έξω από τη Μεσούντα του Αχελώου, επέλεξε να αυτοκτονήσει με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον ακολούθησε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας. Ακολούθησε η γνωστή κανιβαλιστική θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος όπου οι νεκροί αποκεφαλίστηκαν και τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ 'ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.
Το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1925 μέλος του ΚΚΕ. Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου.
Το 1928 έγινε συντάκτης του "Ριζοσπάστη" και όταν ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, Αριστοτέλης Τσουρτσούλης, συνελήφθη τότε ο ο Άρης τον αντικατέστησε.
Την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην Αίγινα (1938).
Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα από όπου και αποφυλακίστηκε υπογράφοντας δήλωση μετάνοιας.
Στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα, όπου τον Ιούλη του 1941 συνδέθηκε με την ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία τον αποκατέστησε στο Κόμμα. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, η ΚΕ του ανέθεσε να συγκροτήσει αντάρτικο στρατό. Αυτό το καθήκον ο Άρης το έφερε σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο.
Το Μάη του 1943 με τη δημιουργία του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ανέλαβε καπετάνιος του.
Στις 22 Οκτωβρίου του 1944 εκφώνησε στην Λαμία ένα ιστορικό-μνημειώδη λόγο, υπόδειγμα πατριωτισμού, ανδρείας, αυτοθυσίας και ήθους, τον οποίο σας παραθέτουμε αυτούσιο στο τέλος της αναδρομής.
Στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του '44: δήλωνε: "Αν ζήσει κανένας σας - τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει .". Ο Άρης αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας χαρακτηρίζοντάς την λαθεμένη: "... οι συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους.", και μετά τη υπογραφή της Συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ.
Με υπόμνημά του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, ο Άρης στις 14 Φεβρουαρίου 1945 από τα Τρίκαλα, μόλις δύο ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας έλεγε: "Σ' όποια δουλειά κι αν με βάλετε δε θ' αποδώσω ποτέ όσα σε στρατό και πόλεμο. Άλλωστε, τώρα είναι και έξω από την όρεξή μου καθετί άλλο".
Στις 3 Μαρτίου του 1945 του έγραφε ο Γιώργης Σιάντος (μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη αποτελούσε το ηγετικό δίδυμο του ΚΚΕ): "Σου συνιστούμε να ξανασκεφθείς καλά αυτό το ζήτημα". Τελικά με την αιτιολογία ότι αντιτάχθηκε στις κεντρικές αποφάσεις του κόμματος, διεγράφη την ημέρα που είχε κυκλωθεί από τους διώκτες του.
Στις 16 Ιούνη 1945, έξω από τη Μεσούντα του Αχελώου, επέλεξε να αυτοκτονήσει με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον ακολούθησε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας. Ακολούθησε η γνωστή κανιβαλιστική θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος όπου οι νεκροί αποκεφαλίστηκαν και τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ 'ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου