Από τον Γιάννη Στάμο
Έκπληξη φαίνεται να έχουν προκαλέσει σε ορισμένους τα λεγόμενα του Λάκη Λαζόπουλου
ενάντια στην κυβέρνηση κατά την τελευταία τηλεοπτική του εκπομπή.
Υπάρχει κάποια λογική σ’ αυτήν την έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς πως ο
Λαζόπουλος στάθηκε ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές και
προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Τα πράγματα είναι λίγο
πολύ γνωστά, αλλά ας κάνουμε εδώ μια σύντομη επισκόπηση.
Στην πρώτη μνημονιακή πενταετία, ο Λαζόπουλος στην ουσία ώθησε τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και έστρωσε το δρόμο για τη γενικότερη αποδοχή του και την εκλογική του νίκη. Αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 δήλωνε από την εκπομπή του ότι, αν δεν κάνουν όσα υποσχέθηκαν, θα πάνε κι αυτοί από εκεί που ήρθαν. Όταν τελικά ο Τσίπρας όχι απλώς δεν τήρησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά ανέτρεψε και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Λαζόπουλος υποστήριζε πως πρέπει να δώσουμε μια «δεύτερη ευκαιρία» στο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Είχε προηγηθεί επικριτική αρθρογραφία με λάσπη ενάντια σε όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του ’15 και τα γνωστά τρομολαγνικά επιχειρήματα που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια από τους υπέρμαχους των μνημονίων. Τώρα, όμως, ο Λαζόπουλος αποφάσισε να κλείσει τη σεζόν με μια επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Τον είδαμε μάλιστα να εύχεται «να πάει στο διάολο και η Ευρώπη και το ευρώ κι η αλληλεγγύη τους κι αυτές οι γελοίες συζητήσεις» σχετικά με την ελάφρυνση χρέους, όταν πριν λίγους μήνες έσερνε τα εξ αμάξης σε όσους επέκριναν τις αποφάσεις του Τσίπρα τον Ιούλιο ή μιλούσαν για ρήξη με την ΕΕ.
Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά σχετικά με τον οπορτουνισμό που χαρακτηρίζει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και πολλούς από όσους τη στήριξαν το τελευταίο διάστημα. Και κάτι ακόμα: είναι σχετικά με τη χρόνια πάθηση τμημάτων της ελληνικής Αριστεράς που ακούει στο όνομα «προσωπολατρία» ή «λατρεία του αρχηγού». Ας θυμηθούμε πρώτα από όλα την εικόνα Μεσσία που είχαν ζωγραφίσει κάποιοι για τον Τσίπρα τα τελευταία χρόνια και το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα της Θ. Φωτίου, όταν έλεγε πως «ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας, απ’ αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου ο ηγέτης ξέρει καλύτερα και καθήκον των στελεχών είναι να τον ακολουθήσουν ακόμη και ερχόμενα σε πλήρη αντίθεση με το πρόγραμμα βάσει του οποίου εκλέχθηκαν, όσοι κάνουν κριτική εξ αριστερών απλώς απομονώνονται και πολεμούνται. Είδαμε ιδίως το περσινό καλοκαίρι τον πόλεμο εναντίον όσων δήθεν θέλουν απλώς να γκρινιάζουν και να κάνουν αντιπολίτευση ή συντάσσονται με τις δυνάμεις της αντίδρασης/«το παλιό» κ.λπ..
Δυστυχώς αυτά θυμίζουν μια περίοδο της ιστορίας του ΚΚΕ, αυτήν που σηματοδοτήθηκε με την επιστροφή του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα στα 1945. Ας θυμηθούμε ότι και τότε καταδικάστηκε ο Βελουχιώτης αλλά και το θρυλικό «ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια» που δε δεχόταν τη Συμφωνία της Βάρκιζας (τον «έντιμο συμβιβασμό» της εποχής), γιατί τη θεωρούσε ως αποδοχή της παράδοσης της χώρας στους Άγγλους. Ας θυμηθούμε και άλλες τραγικές επιλογές του Ζαχαριάδη πριν και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, όπως η αποχή στις εκλογές του ’46, η απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη, η εμμονή με την παύση του ανταρτοπολέμου και την οργάνωση τακτικού στρατού.
Σε κάθε περίπτωση, η πλειοψηφία των κομματικών στελεχών υποστήριξε τότε τις θέσεις του αρχηγού για να «συνειδητοποιήσει» αίφνης το 1956 (όταν στη Σοβιετική Ένωση είχε αρχίσει και επίσημα η Αποσταλινοποίηση) ότι ο Ζαχαριάδης είχε πάρει πολλές καταδικαστέες αποφάσεις τα προηγούμενα χρόνια ή ότι ήταν υπερβολικά απολυταρχικός, και να τον καθαιρέσει.
Δεν είναι, λοιπόν, διόλου απίθανο να λειτουργήσει και ο Τσίπρας αργότερα ως αποδιοπομπαίος τράγος, σαν να μην έχουν ευθύνη τα στελέχη που έκαναν τα στραβά μάτια, όταν παρακάμπτονταν οι εσωκομματικές διαδικασίες, ή που συνέχισαν να στηρίζουν την ηγεσία, όταν αυτή αποφάσισε να αγνοήσει τη λαϊκή εντολή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο πέφτει η δημοφιλία της κυβέρνησης τόσο κι άλλοι υποστηρικτές του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ θα… λακίζουν και θα προσποιούνται ότι τώρα συνειδητοποίησαν πως «όταν βαδίζεις τον ίδιο δρόμο θα βρεθείς στο ίδιο αδιέξοδο».
Στην πρώτη μνημονιακή πενταετία, ο Λαζόπουλος στην ουσία ώθησε τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και έστρωσε το δρόμο για τη γενικότερη αποδοχή του και την εκλογική του νίκη. Αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 δήλωνε από την εκπομπή του ότι, αν δεν κάνουν όσα υποσχέθηκαν, θα πάνε κι αυτοί από εκεί που ήρθαν. Όταν τελικά ο Τσίπρας όχι απλώς δεν τήρησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά ανέτρεψε και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Λαζόπουλος υποστήριζε πως πρέπει να δώσουμε μια «δεύτερη ευκαιρία» στο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Είχε προηγηθεί επικριτική αρθρογραφία με λάσπη ενάντια σε όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του ’15 και τα γνωστά τρομολαγνικά επιχειρήματα που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια από τους υπέρμαχους των μνημονίων. Τώρα, όμως, ο Λαζόπουλος αποφάσισε να κλείσει τη σεζόν με μια επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Τον είδαμε μάλιστα να εύχεται «να πάει στο διάολο και η Ευρώπη και το ευρώ κι η αλληλεγγύη τους κι αυτές οι γελοίες συζητήσεις» σχετικά με την ελάφρυνση χρέους, όταν πριν λίγους μήνες έσερνε τα εξ αμάξης σε όσους επέκριναν τις αποφάσεις του Τσίπρα τον Ιούλιο ή μιλούσαν για ρήξη με την ΕΕ.
Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά σχετικά με τον οπορτουνισμό που χαρακτηρίζει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και πολλούς από όσους τη στήριξαν το τελευταίο διάστημα. Και κάτι ακόμα: είναι σχετικά με τη χρόνια πάθηση τμημάτων της ελληνικής Αριστεράς που ακούει στο όνομα «προσωπολατρία» ή «λατρεία του αρχηγού». Ας θυμηθούμε πρώτα από όλα την εικόνα Μεσσία που είχαν ζωγραφίσει κάποιοι για τον Τσίπρα τα τελευταία χρόνια και το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα της Θ. Φωτίου, όταν έλεγε πως «ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας, απ’ αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου ο ηγέτης ξέρει καλύτερα και καθήκον των στελεχών είναι να τον ακολουθήσουν ακόμη και ερχόμενα σε πλήρη αντίθεση με το πρόγραμμα βάσει του οποίου εκλέχθηκαν, όσοι κάνουν κριτική εξ αριστερών απλώς απομονώνονται και πολεμούνται. Είδαμε ιδίως το περσινό καλοκαίρι τον πόλεμο εναντίον όσων δήθεν θέλουν απλώς να γκρινιάζουν και να κάνουν αντιπολίτευση ή συντάσσονται με τις δυνάμεις της αντίδρασης/«το παλιό» κ.λπ..
Δυστυχώς αυτά θυμίζουν μια περίοδο της ιστορίας του ΚΚΕ, αυτήν που σηματοδοτήθηκε με την επιστροφή του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα στα 1945. Ας θυμηθούμε ότι και τότε καταδικάστηκε ο Βελουχιώτης αλλά και το θρυλικό «ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια» που δε δεχόταν τη Συμφωνία της Βάρκιζας (τον «έντιμο συμβιβασμό» της εποχής), γιατί τη θεωρούσε ως αποδοχή της παράδοσης της χώρας στους Άγγλους. Ας θυμηθούμε και άλλες τραγικές επιλογές του Ζαχαριάδη πριν και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, όπως η αποχή στις εκλογές του ’46, η απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη, η εμμονή με την παύση του ανταρτοπολέμου και την οργάνωση τακτικού στρατού.
Σε κάθε περίπτωση, η πλειοψηφία των κομματικών στελεχών υποστήριξε τότε τις θέσεις του αρχηγού για να «συνειδητοποιήσει» αίφνης το 1956 (όταν στη Σοβιετική Ένωση είχε αρχίσει και επίσημα η Αποσταλινοποίηση) ότι ο Ζαχαριάδης είχε πάρει πολλές καταδικαστέες αποφάσεις τα προηγούμενα χρόνια ή ότι ήταν υπερβολικά απολυταρχικός, και να τον καθαιρέσει.
Δεν είναι, λοιπόν, διόλου απίθανο να λειτουργήσει και ο Τσίπρας αργότερα ως αποδιοπομπαίος τράγος, σαν να μην έχουν ευθύνη τα στελέχη που έκαναν τα στραβά μάτια, όταν παρακάμπτονταν οι εσωκομματικές διαδικασίες, ή που συνέχισαν να στηρίζουν την ηγεσία, όταν αυτή αποφάσισε να αγνοήσει τη λαϊκή εντολή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο πέφτει η δημοφιλία της κυβέρνησης τόσο κι άλλοι υποστηρικτές του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ θα… λακίζουν και θα προσποιούνται ότι τώρα συνειδητοποίησαν πως «όταν βαδίζεις τον ίδιο δρόμο θα βρεθείς στο ίδιο αδιέξοδο».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου