Όσο περνά ο καιρός, όλο και
περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να «υιοθετεί» το Μνημόνιο, υποστηρίζοντας
πολιτικά τις κατευθύνσεις του. Κατά συνέπεια, όλο και λιγότερες είναι οι
αναφορές στο «πραξικόπημα» του Ιούλη του 2015. Η υπόσχεση του
απεγκλωβισμού από το Μνημόνιο δείχνει να έχει ξεχαστεί, κι αν σήμερα δεν
έχουμε επανάληψη του success story της κυβέρνησης Σαμαρά, σίγουρα
έχουμε μια επαναφορά των θέσεων της ΔΗΜΑΡ περί σταδιακής απαγκίστρωσης:
«να το εφαρμόσουμε να τελειώνουμε».
Από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ που εξακολουθεί
να μιλά στο όνομα της «σοσιαλιστικής προοπτικής» διατυπώνεται
συχνά-πυκνά η αιχμή προς όσες κι όσους αποχωρήσαμε από το κόμμα το
καλοκαίρι του 2015, μετά την υπογραφή του Μνημονίου, ότι «έχουμε
ενσωματώσει την ήττα της Αριστεράς»[1]. Το επιχείρημα αυτό σε γενικές γραμμές λέει τα εξής:
Οι αποχωρήσαντες έχουν συμφιλιωθεί με
την ιστορική ήττα της Αριστεράς και δεν μπορούν να διανοηθούν μια
Αριστερά που νικάει και μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα. Στην πρώτη τέτοια
πρόκληση εγκαταλείπουν την μάχη μη αποδεχόμενοι τους όποιους αναγκαίους
συμβιβασμούς. Ουσιαστικά, οι αποχωρήσαντες έχουν αποδεχτεί την πολιτική
απομόνωση της Αριστεράς για να διατηρήσουν την «αθωότητά» της και να μη
λερωθούν τα χέρια της στο πεδίο της άσκησης της εξουσίας.
Όσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό
ασκούν κριτική σε μια «ηθικιστική», υποτίθεται, αντίληψη για την
πολιτική, όμως κι η δική τους η αντίληψη δεν έχει λιγότερη «ηθική» μέσα
της. Ο στόχος «η Αριστερά στην κυβέρνηση» μπαίνει πάνω από το πολιτικό
συμφέρον των λαϊκών τάξεων που συνεχίζουν να υφίστανται την επίθεση του
Μνημονίου. Μάλιστα, ο ίδιος ο στόχος είναι κατά βάση «ηθικός», αφού με
την κατάκτηση της εξουσίας από την Αριστερά διορθώνεται μια ιστορική
αδικία, η περιθωριοποίηση της Αριστεράς μετά τον Εμφύλιο.
Αποτίμηση, ένα στοιχείο που λείπει από τη συζήτηση
Αυτό που λείπει από τη συγκεκριμένη
συζήτηση είναι η αποτίμηση των όσων έχει καταφέρει η Αριστερά που, όπως
υποστηρίζει, δεν έχει ενσωματώσει την ήττα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την
υπογραφή του μνημονίου, τι έχει να επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ως επιτεύγματα της
«κυβέρνησης της Αριστεράς» και της πολιτικής της «ταξικής μεροληψίας»;
Γιατί διορθώσεις πολιτικών που έχουν εφαρμόσει κι άλλες μνημονιακές
κυβερνήσεις (100 δόσεις, πρόσβαση των ανασφάλιστων στα νοσοκομεία) δεν
συνιστούν επιτεύγματα.
Όταν λέμε για επιτεύγματα μιλάμε για την
πραγματική βελτίωση του επιπέδου ζωής των λαϊκών τάξεων, καθώς και για
την υπονόμευση της στρατηγικής του Κεφαλαίου προς όφελος της στρατηγικής
του κόσμου της Εργασίας. Ή για προοδευτικά μέτρα που καμία άλλη
κυβέρνηση δεν θα έπαιρνε και γι’ αυτά χρειαζόταν η κυβέρνηση της
Αριστεράς.
Στην πραγματικότητα, η στρατηγική του
Κεφαλαίου συνεχίζεται απρόσκοπτα με συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις και
παροχές κάθε είδους, τη στιγμή που οι φόροι που αυξάνονται για να
καλυφθούν οι «στόχοι» του προγράμματος αφορούν κατά βάση τους φτωχούς,
μειώνοντας κι άλλο τα εισοδήματά τους. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό κι οι
επερχόμενες αλλαγές στα εργασιακά επίσης στρέφονται σαφώς εναντίον των
φτωχών.
Στην λογική της συνέχειας του κράτους το «παράλληλο πρόγραμμα»
Την ίδια ώρα, αν επικεντρωθούμε στα
λεγόμενα ζητήματα του «παράλληλου προγράμματος», δηλαδή όσων δεν έχουν
άμεση σχέση με τον έλεγχο των δανειστών, θα δούμε μια εικόνα μάλλον
απογοητευτική. Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο δόξης
λαμπρό για σοβαρές αλλαγές, αφού δεν συνδέεται με αξιολογήσεις και
προαπαιτούμενα, ό,τι έχει να επιδείξει η κυβέρνηση εκεί είναι μια
ανησυχητική τάση συντηρητικοποίησης. Η ίδια δείχνει να έχει υποταχθεί
στην λογική της συνέχειας του κράτους.
Ιδιαίτερα στις προτάσεις για τις αλλαγές
στο πολιτικό σύστημα η τάση προς αυταρχικοποίηση είναι περισσότερο από
εμφανής. Όσες από αυτές έχουν ήδη διαρρεύσει, τόσο από τον διάλογο για
την Παιδεία, όσο κι από την όλη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο και τη
συνταγματική αναθεώρηση, δείχνουν ότι οι επικείμενες πρωτοβουλίες
επαναλαμβάνουν ή προωθούν βασικές ιδέες που η κυβέρνηση του
εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, με την
αλλαγή βεβαίως της «εξ αριστερών» υπεράσπισης. Κι όλα αυτά, συνδυασμένα
με πολιτικαντισμούς και παλαιοκομματικές λογικές που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε
υποσχεθεί ότι δεν θα επαναλάβει.
Αριστερά ή Αντι-Δεξιά;
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενα
ότι τελικά το καλάθι των προσδοκιών από τη μεριά της Αριστεράς δεν έχει
σχεδόν τίποτα μέσα, επικαλούνται μια υπόθεση: Τα πράγματα θα ήταν
χειρότερα αν κυβερνούσε η Δεξιά. Αν όμως η αξία της Αριστεράς είναι
απλώς να αποτρέψει τη Δεξιά από το να προκαλέσει την κοινωνική
καταστροφή που σχεδιάζει, μήπως αυτό δεν είναι μια «ενσωμάτωση της
ήττας»; Ένας περιορισμός της Αριστεράς σε ρόλο Αντι-Δεξιάς; Αυτό άραγε
δεν είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, όταν η Αριστερά ήταν ηττημένη και
φοβική κι η Δεξιά νικήτρια και με αυτοπεποίθηση;
Το σκίτσο είναι του Τάσου Αναστασίου και δημοσιεύτηκε στην Αυγή
__________
[1]
Ενδεικτικά παραθέτουμε τα κείμενα των Γ. Κυρίτση
(http://www.avgi.gr/article/6558394/eimaste-kai-fainomaste) και Γ.
Διάκου
(http://3pointmagazine.gr/liga-logia-gia-ti-zoi-konstantopoulou-giorgou-diakou/),
καθώς και τη συνέντευξη του Μ. Σπουρδαλάκη στην «Εποχή»
(http://epohi.gr/mixalhs-spourdalakis-xreiazetai-megalyterh-fantasia-eurhmatikothta-kai-apofasisthkothta),
όπου γίνονται τέτοιες αναφορές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου