Ο Σταμάτης Κραουνάκης γράφει για τον «Ημεροδρόμο»
Οι στίχοι του Ρήγα
Κι Εσύ Ημεροδρόμε μου
Μου κράταγες δώρα, μου κράταγες κραυγές
Στα χρόνια στις μέρες
Αυτά που συνηθίζουμε κι αυτά που μας μοιάζουνε
Ομορφιά και σύμπνοια
Κάτι που φέρεται δικό μας και δεν είναι….
Από 1η Ιουνίου λέει αρχίζει η απ’ ευθείας «ρύθμιση» μπαίνει η εφορία και στα κάνει δικά της
Πάντα πρόσεχα να μη κουβαριάζομαι
Με δαύτα
Παλιά πλήρωνα και με τη μια
Δεν ήθελα να γίνουμε έτσι
Χάρηκα να που πήρα ένα μήνυμα από τον Μπογιόπουλο για τα δυο χρόνια του Ημεροδρόμου
χαίρομαι που βρίσκομαι με φίλους με δουλειές που ετοιμάζονται
Όταν ετοιμάζονται δουλειές …κάτι ελπίζει
Αυτά τα κανονικά
Τα «ήρθα να σε δω»
«Πέρασα μια βόλτα»
«Χτύπα ένα καφεδάκι»
Πρωινά γυρίσματα
Μέρες δικές μας
Μέρες που μετράω
Οι θάνατοι
Οι σιωπές
Αυτό που βλέπω, κάτι σεσημασμένους να ρωτάνε που ναι οι διανοούμενοι;
Οι άνθρωποι που βασανίζουν τ’ αγωνίσματα
Λιγότερα λόγια, περισσότερο φιλότιμο.
Παραμιλητά αθλίων που ουδέποτε συγκλίνανε να ανθρωπέψουν με τη φύση και το συνάνθρωπο.
Στεναχώρια, άνθρωποι που δώσανε ψυχή και μαδήθηκαν τα φτερά τους από την απρέπεια και την εξουσιίλα
Μια ο Ερντογαν με την υπερπαραγωγή για την άλωση κι άλλη μια η κυρία Ξεχαρβελέρ με το ποια Κερκόπορτα που διάβασα κάπου, ήρθε ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και έγινε, «τζάμπα τον κλαίγαμε…τον πεθαμένο…»
Ανησυχώ για το μέλλον της ιστορίας
Ποιοι θα το διαχειρίζονται στο εξής
Τρέμω μήπως ο Ζούγκεμπεργκ.
Βλέπω τις καλοκαιρινές βόλτες των σχημάτων
Μια από τα ίδια
Καμιά λαχτάρα
Κατασκευές
Ιδεούλες
Κι από την άλλη μικρά καινούργια
Βλέπω να διακρίνεται απ’ όλες τις δράσεις η ήσυχη δουλειά των δυο ανθρώπων του Κθβε
Σιωπηλά με εργατικότητα βάλανε το θέατρο να δουλεύει
Δυναμικά στον ρόλο του σαν μονάδα παραγωγής σε μια εξαίσια πόλη..
Βλέπω τις μικρές κοινωνίες στα νησιά..
Βλέπω τα νοικοκυριά που δεν το βάλανε κάτω
Βλέπω και την ξετσίπωτη γκρίνια ανθρώπων που δεν δώσανε ποτέ τ’ άγγελου τους νερό…
Ομορφιά …τη βλέπω..σε μάτια σε φιλιά σε μικρά ασήμαντα καθημερινά…
Η φιλοζωική της Πάρου…σώζει όλες τις απίθανες εφτάψυχες και περνούν ζωή χαρισάμενη. Του λε ψωρέτ αφαν γκατέ.
Τα ελληνικά μυαλά δρέπουν δάφνες.
Η Κρήτη βγάζει και τεκίλα
νέοι επιστήμονες.
Το Παρίσι όρθιο.
Το λέω καιρό.
Δε θα βγούμε από τα μνημόνια δια της ευθείας νομίμου διαπραγμάτευσης.
Ελαμωρέδες μικροπρεπείς γκρίνιες παραιτήσεις
Πανεπιστημιακοί που σκίζουν τα πτυχία. Στο διάβολο.
Μισθοί και ξανά μισθοί.
Ξεδοντιασμένα κτίρια φτιαγμένα κύριος οίδε με τι φράγκα, έρμαια με τζάμια αδιαφανή και γραφεία κατασκευαστικά από πίσω,ποιας κυβέρνησης που να θυμάμαι τώρα.
Άνθρωποι που φύσαγαν τον παρά, κρυμμένοι στα σπιτάκια τους των πολλώνε τετραγωνικώνε,κι άλλοι με πενήντα τετραγωνικά χαμογελαστοί, καίριοι.
Συγγραφείς γράφουν,νέοι μουσικοί παίζουν, νέοι σκηνοθέτες δοκιμάζουν, κι από τους δοκίμους όσοι θρέψαμε την πίστη μας με αλήθεια,κανείς μας δεν έχει να φοβηθεί.
Καμαρώνω να ακούω τον κόσμο και το κοινό το λεγόμενο,
αυτό που νομίζουν κάποιοι ότι το κοινό είναι άδειο σακί.
Πόσο λάθος,πόσο ψέμα.
Το κοινό είναι άνθρωποι.
Η αριστερά είναι άνθρωποι. Δεν παραιτείται εύκολα η ζωή αγάπες μου.
Καλοκαίρι, την ώρα που στρίβω να παρκάρω με τη μηχανή, για ν’ ανέβω σπίτι, και με κοιτάν οι γάτες στο δρομάκι και μοσχοβολάνε τα νυχτολούλουδα, καμιά δεδομένη υποδούλωση… δεν με πτοεί.
Αυτό μην ακούω,να κόψουμε καφέδες και τσιγάρα.
Το Παρίσι η Γαλλία είναι όρθια.
Η Βαριά Κληρονομιά μας είναι όρθια.
Μιας φίλης κολλητής, πούχε γράψει την εφορία, της βάλανε χέρι στα μισθά της.
Δεν παλεύεται μόλις τουμπάρει …το κακό.
Διαβάζω τον Κολοκοτρώνη.
Ξανά και ξανά τους ποιητές.
Το αριστούργημα του Κοροβίνη.
Και πάλι και πάλι..το βυσσινί μελάνι …με τους στίχους του Ρήγα…τι έκανε ο καλλιτέχνης τότε, ξέρω γω, για να εμψυχώσει έναν υπόδουλο λαό.
Σας τόχω ξαναπεί.
Δεν έχω τηλεόραση. Δεν βλέπω τηλεόραση.
Κι έχει μείνει έξω άπειρη τοξικότης, δεν μπαίνει σπίτι η ριμάδα…
Βλέπω συνέχεια υγιείς ανθρώπους,,ερωτευμένους, …υπάρχουν.
Δε φοβούνται να υπάρξουν.
Κι υπάρχουν και μεγαλύτεροι που δεν είναι σούργελα,υπόδουλοι κομματικών υποχρεώσεων.
Μισθωτοί της ρεμούλας.
Η ζωή δεν κάνει πλάκα…
Κάθε μέρα και μια λύπη καραδοκεί..
Κι ένας εγωισμός ανπλάγκντ, να πούμε, που ζητάει επιβεβαίωση από το μικρο του περιβάλλον…
Έχω μια χελώνα σε μια γυάλα, που αν δεν της ρίξω τα γαριδάκια της, βαράει τη γυάλα με θυμό….
Ξέρετε που να την πάω τώρα που μεγάλωσε και θέλει λίμνη; Που;
Να καταγγέλλεις μονταζιέρα όταν είσαι αντιπολίτευση
να κλαίγεσαι και σαν κυβέρνηση πάλι για μονταζιέρα,
Πάρτον μοντέρ και κούρευτον καϋμέντζα μου!!!
Αγαπητές γύφτισσες, που θα ντύσετε πάλι τους θιάσους σαν γιάπισες και σαν καμπαρέ, στις τραγωδίες, ξεστραβωθείτε λίγο μ’ αυτό το μνημείο,αγράμματες.
Ροντήρης, Μητρόπουλος, ρυθμός, ενορχήστρωση λόγου, και αντέστε στο διάβολο, που θέλετε και δημόσιο χρήμα, για τα τέρατα που εκπονείτε…Με χαρά, σας τη λέω, …μπουχαχαχαχαχαα
Τον τελευταίο μήνα συνάντησα δασκάλους που κάνουν τη δουλειά τους με σπάνια πίστη κι ολόψυχο δόσιμο…αριστεροί….όλοι, συνεργαζόμενοι ολόψυχα με τους συλλόγους γονέων,με πίστη και αδιάφοροι για τις κομματικές διαφορές, ελευθερώνουν στους μαθητές τους την αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό.
Συνάντησα παιδιά με φωτεινά πρόσωπα και ταλέντο, του λυκείου, του δημοτικού, με φωνές, με ψυχή. Είχα την τιμή και την τύχη να ερμηνεύσουν μουσική μου από τη Λυσιστράτη,τραγούδια μου δύσκολα, διδαγμένα από τους μουσικούς δασκάλους τους.
Συνάντησα έναν εξαιρετικό Δημοτικό Άρχοντα στο νησί της Θάσου, υπόδειγμα.
Κουλτούρα, διαφάνεια, ανεξάρτητος αριστερός, διανοούμενος, γνώστης της ελληνικής γραμματείας, λάτρης τους τόπου του, καλλιτέχνης στην ουσία, επιστήμονας εξαιρετικός, πεφωτισμένος.
Συνάντησα κατοίκους που λατρεύουν το μέρος τους και κανείς δε θέλει να φύγει από εκεί.
Αυτό που θέλω για Ελλάδα, το συνάντησα, υπάρχει, συνεργάζεται και αποδίδει. Με τα ίδια προβλήματα και βάρη, όπως όλοι μας, επιβιώνει και χαίρει άκρας υγείας. Γύρισα με την ψυχή και τα μάτια εκεί. Όλα θα ξαναγεννηθούνε απ’ τη μεγάλη διαφορά
Μου βγήκε αυθόρμητα όπως τους κοίταζα όλους στα μάτια,από τη μικρή σκηνή που συμβήκανε τα θαύματα…
«Η αριστερά είναι οι άνθρωποι,δεν είναι τα κόμματα»…
Υ. Γ. Στο σταθμό έρχονται κάθε μέρα σι ντι νέων δημιουργών.
Τι να σας πω…
Ανία, επανάληψη, βαρεμάρα, σουινγκ στην Κάτω Κολοπετινίτσα. Στα 20 το ένα νάχει κάτι άξιο λόγου Κι από δίπλα, παράπονα και κριτική που δεν τους έχει ανακαλύψει ακόμα η διεθνής σκηνή… Δεν θα τους ανακαλύψει ποτέ! Ούτε το διπλανό σουβλατζίδικο.
Πάρτε τώρα κάτι που κυκλοφορεί από το ’10, από έναν σπάνιο δημιουργό. Που δεν το έχουν χαμπαριάσει, παρά ελάχιστοι!
The boy
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου