Από
τους δημοφιλέστερους και πιο παρανοημένους , ο Φεντερίκο Γ. Λόρκα δεν
είναι παλιότερος Έλληνας στιχουργός, παρότι η υπογραφή του υπάρχει σε
περισσότερα ελληνικά τραγούδια, απ΄ όσα της Νικολακοπούλου φερ΄ ειπείν,
που στις επιδόσεις τους έχουν κάποτε μια συναφή ποιητική αοριστία, κάτι
που εμπνέει πολύ και Έλληνες συνθέτες αλλά και κοινό, που πέφτουν σε
αμοιβαίο ντουέντε, σε στιγμές που πλημμυρίζουν από πολλά μαζεμένα
συγχρόνως, μην αποφασίζοντας σε ποιο από όλα αναφέρονται.Ο Λόρκα αρέσει πολύ στους οικολόγους επίσης, παρότι λάτρης φανατικός των ταυρομαχιών, βρίσκει ιδιαίτερη ανταπόκριση στους λάτρεις των γυναικών παρότι ο ίδιος λάτρης των αντρών, θεωρείται υμνητής της παράδοσης της χώρας του παρότι γνωρίζοντάς την άπταιστα, την χρησιμοποίησε για να αποκαλύψει την αγριότητα και την άτεγκτη βίο-οικονομία της. Γενικά αν αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν ποιητές μεγάλοι, γιατί καταφέρανε ένα άλμα απλησίαστο για τα κοινά μέτρα στο νοητικό κομμάτι, και ποιητές εμβέλειας γιατί το ποιητικό τους σώμα μπορούσε να λατρευτεί από πολλούς, χάρη στην παρανόηση, ο Λόρκα ανήκει στους δεύτερους αφήνοντας πίσω του ουρά κομήτη για παρερμηνείες.
Οι κομμουνιστές, επίσης τον τιμούν σαν έναν από τους δικούς τους, στερεοτυπικά. Ο Λόρκα, πάντως, είχε για κολλητό του και φίλο τουλάχιστον έναν κομμουνιστή –τον μεγαλοφυή Μπουνιουέλ- και για εραστή του τουλάχιστον έναν φασίστα – τον ιδιοφυή Σαλβατόρ Νταλί.
Ο ίδιος, ενόσω ζούσε, υπέφερε από την επιτυχία της παρεξήγησης, μέχρι που το ακαπέλωτο και ανυπότακτο κομμάτι της αισθησιακής του φύσης, κατέστη σαφές από κείνους που ορθά τον ερμήνευσαν σαν επικίνδυνο για την κοινωνική τους ευταξία.
O Λόρκα παρότι δεν το επεδίωξε είχε την τιμή να τον συλλάβουν και να τον εκτελέσουν οι φασίστες, οι οποίοι πολύ σωστά υπολόγισαν σαν πολύ πιο ζημιογόνα τη ρηξικέλευθη ιδιοσυγκρασία του για τον σχεδιασμό τους παρά τον αρνητικό αντίκτυπο που θα είχε στο κοινό η δολοφονία του. Το γεγονός συντέλεσε αποφασιστικά στην υστεροφημία του ποιητή. Στον επίλογο της ζωής του ήταν ομολογουμένως άτυχος όμως.
Για ανάλογους λόγους, αν είχε πέσει καμιά σαρανταριά χρόνια μετά σε «Αυριανιστές», θα τον διαπόμπευαν έως θανάτου, αφήνοντας τον να ζήσει εν τοιούτοις. Αν είχε πέσει σε Χρυσαυγήτες , θα θέλαμε τρία τάγματα στρατού να φυλάνε τους δολοφόνους του. Ομολογουμένως, όμως, θα ήταν κρίμα και άδικο ένα τέτοιο αερικό δεν θα συμπιεζόταν στο στρατόπεδο των στρατευμένων σε κομματικοποιημένους χώρους ποιητών ακόμα και αν διόλου απίθανο είχε μοιραστεί μαζί τους φυλακές και ξερονήσια.
Στο θέατρο του Βουνού και στη Μακρόνησο, ο Λόρκα θα ανέβαζε το «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», αλλά και το απαγορευμένο του « El publico», με τις καλύτερες προθέσεις. Αλλά αναρωτιέμαι με πόση επιτυχία, γιατί ο Λόρκα αναλυμένος σε αυτά που τον συνθέτουν είναι δημόσιος κίνδυνος για κάθε ταξινομημένη κοινωνία, ακόμα και αυτήν που οργανώνουν κάτω από την μύτη των δεσμοφυλάκων τους, οι πολιτικοί και απολίτικοι κρατούμενοι, σε καθεστώτα δημοκρατίας, δικτατορίας του οποιουδήποτε, ή ανάμικτο.
Από τις άφθονες ελληνικές του μελοποιήσεις – μερικές εξ ΄αυτών συγκαταλέγονται στα ομορφότερα έντεχνα – διαλέγω για τη σημερινή του επέτειο αυτό το διαμάντι του Γλέζου, στην δικιά του μουσική αναμέτρηση με τον θρύλο. Ο Γλέζος αναμόχλευσε μνήμες από μεσογειακό μπαρόκ και έφτασε μέχρι τον Ένιο Μορικόνε των ουέστερν – σπαγγέτι. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτός ο καβαλάρης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου