Το εν λόγω βιβλίο, που χαρακτηρίζεται «βιβλίο της εβδομάδας» από τη Daily Mail, επικεντρώνεται στις απολυταρχικές- συχνά στρατοκρατικές – τάσεις της δυναστείας, αναφέροντας περιπτώσεις όπως αυτές του Νικολάου του 1ου, ο οποίος μάλιστα σχεδίαζε στολές. Όταν επισκέφθηκε τη βασίλισσα Βικτωρία το 1844, αρνήθηκε την «πολυτέλεια» του μαλακού κρεβατιού, επιμένοντας να κοιμηθεί σε ένα που είχε φέρει από έναν στρατώνα. Ο τσάρος Αλεξέι, που ανέβηκε στον θρόνο το 1645, ήταν εξαιρετικά θρησκόληπτος, και ξυπνούσε στις 4 το πρωί για να προσευχηθεί.
Όπως αναφέρεται στο σχετικό δημοσίευμα, οι τσάροι ήταν κατά κανόνα πολεμοχαρείς, επιδιώκοντας συχνά συγκρούσεις με γειτονικές δυνάμεις όπως η Πολωνία, η Σουηδία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γενικότερα, όπως προκύπτει (και) από μία τοποθέτηση στην οποία είχε προβεί ο Μέγας Πέτρος, υπήρχε η ευρύτερη αντίληψη ότι ο μόνος τρόπος να κυβερνηθεί η χώρα ήταν δεσποτικός. «Ο λαός είναι σαν τα παιδιά, που δεν κάθονται να μάθουν γράμματα εκτός και αν ο κηδεμόνας τους τα αναγκάσει» είχε πει.
Μεγάλο μέρος του βιβλίου του Μοντεφιόρε μοιάζει να είναι βγαλμένο από ταινία τρόμου, με δηλητηριασμούς, όργανα βασανιστηρίων και παλουκώματα. Οι 14 αίθουσες βασανιστηρίων στο Κρεμλίνο λειτουργούσαν νυχθημερόν, εκτός από τις Κυριακές, όπως αναφέρεται σχετικά. Λίγοι ήταν αυτοί οι οποίοι «απλά» αποκεφαλίζονταν, καθώς οι περισσότεροι θάβονταν ή καίγονταν ζωντανοί. Τα μέλη άλλων εξαρθρώνονταν και στη συνέχεια ξανατοποθετούνταν στη θέση τους, άλλοι βασανίζονταν με πυρωμένα σίδερα, διαμελίζονταν κ.α. - βασανιστήρια τα οποία βεβαίως συναντιούνταν και στη δυτική Ευρώπη, αν και στην περίπτωση των τσάρων φαίνεται πως ήταν συχνότερα φαινόμενα.
Η δυναστεία των Ρομανόφ φαίνεται ότι ήταν μια δυναστεία «μεγαλομανών, τεράτων και αγίων», όπως αναφέρεται- 12 δολοφονήθηκαν, με διάφορα μέσα, ενώ ουκ ολίγες ήταν οι απόπειρες. Ακόμη, δεν απουσίαζαν και οι ασθένειες.
Σημειώνεται ότι οι Ρομανόφ ως δυναστεία είχαν τις ρίζες τους σε Μογγόλους Χαν και σε αυτοκράτορες του Βυζαντίου- και κληρονόμησαν πολλές «παραδόσεις» του Ιβάν του Τρομερού. Η λέξη «τσάρος» προέρχεται από το «Καίσαρ», και οι πρώτοι της δυναστείας, όπως διαβόητοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, επιδίδονταν σε όργια φόνων, σεξ κ.α. Πολλοί δεν εμπιστεύονταν (συχνά απόλυτα δικαιολογημένα) τους περιγύρους τους, αρκετές φορές προβαίνοντας σε κτηνωδίες, π.χ κόβοντας μύτες και γεννητικά όργανα, θάβοντας γυναικόπαιδα κάτω από πάγους κ.α (όχι ότι αυτό σημαίνει βεβαίως, όπως προαναφέρθηκε, ότι στη Δύση οι βασιλείς ήταν πιο «ήμεροι», όπως για παράδειγμα ο Ερρίκος ο 8ος). Μία αγαπημένη ενασχόληση κατά τη διάρκεια επίσημων δείπνων ήταν το...πέταγμα νάνων, οι οποίοι θεωρούνταν...τυχεροί, και κάποιες φορές τους έβαζαν να πετάγονται γυμνοί μέσα από τούρτες.
Επίσης, γνωστός είναι ο έκλυτος βίος της Αικατερίνης της Μεγάλης – και γενικά οι τσαρίνες συχνά ήταν το ίδιο σκληρές με τους τσάρους: Η Ελισαβέτα, θεία της Αικατερίνης, είχε απαγορεύσει στις γυναίκες να φορούν ροζ, και όλες όσες παραβίαζαν τον νόμο αυτό τιμωρούνταν με ξερίζωμα γλώσσας. Όταν πέθανε, το 1761, είχε 15.000 φορέματα. Ωστόσο, μέχρι τον 18ο αιώνα, οι γυναίκες της αυλής αντιμετωπίζονταν όπως οι γυναίκες ενός χαρεμιού, κάτι που άλλαξε με την Αικατερίνη.
Βεβαίως, το τέλος των τσάρων ήταν άγριο: Μεταξύ του 1905 και του 1910, συνολικά 16.000 κρατικοί αξιωματούχοι του καθεστώτος Ρομανόφ εκτελέστηκαν, με αποκορύφωμα τη Ρωσική Επανάσταση.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου