Η σύγκλιση Εκσυγχρονισμού, Ευρωκομμουνισμού και «Διεθνισμού» κατασκεύασε ένα κέλυφος στρεβλών αντιλήψεων για την ΕΕ με βαρύ κόστος όταν έφθασε η ώρα της κρίσης: Τα Μνημόνια αντιμετωπίστηκαν ως στενά οικονομικό ζήτημα και όχι ως θέμα εθνικής ανεξαρτησίας.
Αν στόχος (και αντικείμενο της διαπραγμάτευσης) είναι η εθνική
ανεξαρτησία, η απαίτηση να διεκδικούμε και να ασκούμε τα ίδια δικαιώματα
με όλους τους άλλους Εταίρους, τότε αντίπαλος είναι όποιος αντιστρατεύεται στη θεωρία και στην πράξη αυτή την πολιτική, της εθνικής ενότητας.
Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Παράδειγμα: Η ΕΕ δεν είναι ένας
ειδυλλιακός τόπος αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Ούτε Κόλαση είναι, η
προσωποποίηση του κακού. Είναι απλούστατα ένας χώρος μάχης
αντικρουόμενων συμφερόντων, εθνικών, κρατικών συμφερόντων. Φυσικά
κυριαρχείται από καπιταλιστές. Αλλά όσοι δεν έχουν πάρει είδηση ότι ο
Καπιταλισμός είναι το μοναδικό σύστημα στην Υφήλιο, καιρός να το
καταλάβουν. Η ανατροπή του συστήματος είναι άλλο ζήτημα. Ως τότε ο
συμβιβασμός είναι το ζητούμενο για κάθε διαφορά. Ο συμβιβασμός,
ανεξαρτήτως καθεστώτος, είναι αποτέλεσμα του συσχετισμού ισχύος.Ο Καραμανλής έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ κυρίως για λόγους Ασφάλειας, έναντι της Τουρκίας, με την ελπίδα ότι αφού μας έριξε στη θάλασσα θα κολυμπούσαμε. Αντί γι’ αυτό η κυρίαρχη ελίτ προσκολλήθηκε σταδιακά, με τον κυνισμό που διακρίνει τους διεφθαρμένους, στους νέους ευρωπαίους αφέντες δίπλα στους παραδοσιακούς, τους αμερικανούς.
Επί Σημίτη, μαζί με την παλαιά ελίτ, αναδείχθηκαν και όσοι «μεσαίοι/ανώτεροι» πλούτισαν με το χρηματιστήριο και τον καπιταλισμό/ καζίνο. Η ΕΕ ήταν γι’ αυτούς η αγελάδα με το πολύ γάλα σε φτηνή τιμή, την απόλυτη υπακοή στις εντολές των Βρυξελλών/Γερμανίας. Σήμερα οι περισσότεροι κολυμπάνε στο «Ποτάμι». Το καινούργιο που έφεραν ήταν η αντίληψη ότι πρέπει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος, ο ψυχικός, ιστορικός και ιδεολογικός δεσμός με το παρελθόν μας. Ως εκείνη τη στιγμή ο (αμερικανός) επικυρίαρχος ήταν αντιληπτός είτε ως φίλος και προστάτης είτε ως ο (ιμπεριαλιστής) αντίπαλος, αλλά πάντως ήταν ξένος. Επί Σημίτη άνθισε η (νέα) αντίληψη ότι η «ελληνικότητα» πρέπει να διαχυθεί στην «ευρωπαϊκότητα».
Η σχολή Κύρκου επικράτησε στο ΚΚΕεσωτ. και η ανανεωτική αριστερά προσχώρησε ολόψυχα στην «ευρωπαϊκότητα» που μετατράπηκε σε ευρωλαγνεία, ακραία εξέλιξη του ευρωκομμουνισμού, εφευρίσκοντας τη (φαντασιακή) «Ευρώπη των λαών». Στην ουσία ήταν, μαζί με τον Εκσυγχρονισμό, δυο αποφύσεις της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας της Παγκοσμιοποίησης περί πτώσης των συνόρων, υποταγής, κατάργησης των πατρίδων. Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά (η υποτίθεται ακραία) συνέπλευσε και αυτή επικαλούμενη τον διεθνισμό. Πουθενά αλλού, εκτός Ελλάδας, οι λαοί και ειδικά η εργατική τάξη, δεν έχει απαρνηθεί την πατρίδα της.
Η σύγκλιση Εκσυγχρονισμού, Ευρωκομμουνισμού και «Διεθνισμού» κατασκεύασε ένα κέλυφος στρεβλών αντιλήψεων για την ΕΕ με βαρύ κόστος όταν έφθασε η ώρα της κρίσης: Τα Μνημόνια αντιμετωπίστηκαν ως στενά οικονομικό ζήτημα και όχι ως θέμα εθνικής ανεξαρτησίας.
Μόνο η εμβάθυνση/παράταση της κρίσης, όταν διαψεύστηκε η αυταπάτη ότι τα οικονομικά μπορεί να διευθετηθούν (με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ/ΓΑΠ), ο κόσμος άρχισε να υποψιάζεται ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι το μικρό τραίνο που κρύβει ένα μεγαλύτερο. Η οικονομίστικη/τεχνοκρατική θεώρηση καλλιεργεί την αίσθηση κατωτερότητας έναντι των «ανώτερων ξένων που μπορούν να μας σώσουν», οι διάφοροι Ράϊχενμπαχ έγιναν αποδεκτοί από κάποιους «νοικοκυραίους», όπως είχαν αποδεχθεί και την Χούντα, με το επιχείρημα «να μπει Τάξη». Οι σωτήρες αποδείχθηκαν ληστές και δυνάστες και οι μεσαίοι καταστράφηκαν. Αλλά μόνο όταν φάνηκε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποφασισμένη να αντισταθεί ο κόσμος μετατοπίστηκε μαζικά, όταν είδε δηλαδή ότι μπορούμε να παλέψουμε με το θηρίο. Η διάθεση του κόσμου εκτοξεύθηκε αλλά, όπως και με το ξέσπασμα στις Πλατείες, η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ σέρνει τα πόδια του. Απροετοίμαστη, η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε στην «τεχνική» και νομική πλευρά της διαπραγμάτευσης και μόνο εσχάτως «ανακάλυψε» ότι το καλύτερο χαρτί ήταν η πολιτική πλευρά, η εθνική ανεξαρτησία. Και ότι το GREXIT απειλεί την Αθήνα όσο και το Βερολίνο. Στη μάχη των σαλονιών ήταν φυσικό να βρεθεί σε μειονεκτική θέση. Όταν ο κόσμος έχει μείνει εκτός παιγνίου-η συγκεκριμένη σχέση ΣΥΡΙΖΑ/κόσμου απαιτεί ειδική συζήτηση.
Στο εσωτερικό η αντιπαράθεση, αυτή τη στιγμή, δεν χωρίζει, όπως επιμένουν μερικοί, αστούς και προλετάριους. Αν στόχος (και αντικείμενο της διαπραγμάτευσης) είναι η εθνική ανεξαρτησία, η απαίτηση να διεκδικούμε και να ασκούμε τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους Εταίρους, τότε αντίπαλος είναι όποιος αντιστρατεύεται στη θεωρία και στην πράξη αυτή την πολιτική, της εθνικής ενότητας.
Η ανανεωτική αριστερά (και οι «διεθνιστές») έχουν προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες ακριβώς επειδή συμπορεύθηκαν ιδεολογικά με τον εκσυγχρονισμό και συνεχίζουν. Αντιπροσωπεύουν απειροελάχιστη μειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ και ποτέ δεν ξεπέρασαν το 3-4% στην κοινωνία. Στο ανώτερο επίπεδο, ωστόσο, πλειοψηφούν αλλά δεν έχουν την ηγεμονία παρά τις ισχυρές θέσεις τους στον τομέα ενημέρωσης/προπαγάνδας. Επιδιώκουν, ωστόσο, ως «Ηρακλείς του Βασιλέως», να κυριαρχήσουν, να επιτηρούν, να ελέγχουν και να καθοδηγούν, παρά να υπηρετούν.
Η κυβέρνηση, παρά τα όσα λέγονται, δεν έχει περιθώριο να παραδώσει τα όπλα, να κάνει τη διαβόητη «κωλοτούμπα» και δεν θα την κάνει. Το κεντρικό διακύβευμα δεν είναι τα όποια δις ευρώ αλλά η ηγεμονία του Βερολίνου στην ΕΕ που εκφράζεται και βασίζεται στη λιτότητα/έλεγχο όλων των άλλων Εταίρων. Ηγεμονία που συναρτάται με τη σχέση Βερολίνου/ Μόσχας και από το τρίγωνο Ουάσιγκτον/ Μόσχα/ Βερολίνο. Η Ελλάδα είναι σπίθα που θα μπορούσε (ακούσια) να βάλει στον κάμπο φωτιά, ανεξέλεγκτη. Αυτή η διαπραγμάτευση όποτε και αν λήξει, τον Ιούνιο ή αργότερα, είναι μόνο η πρώτη πράξη. Νέοι παίκτες πιθανόν να αλλάξουν τους συσχετισμούς και ίσως τους περιπλέξουν. Η μάχη θα είναι μακρά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου