Με το αίμα των 12 των Παρισίων
ακόμη νωπό, κι ενώ οι ψύχραιμοι της Ευρώπης υπογραμμίζουν την ανάγκη να
πρυτανεύσει νηφαλιότητα και να μη γίνει η επίθεση στο Charlie Hebdo νερό
στο μύλο των ακραίων της Γηραιάς Ηπείρου, ο έλληνας πρωθυπουργός
υποπίπτει σε ένα σημαντικό ατόπημα. Εξομοιώνει τους δράστες του
μακελειού με κάθε μετανάστη, κι αυτό για να επαναφέρει το μεταναστευτικό
και να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για τις ανάγκες της αποψινής του
προεκλογικής ομιλίας. «Στο Παρίσι είχαμε μακελειό με 12 νεκρούς και εδώ
κάποιοι προσκαλούν ξένους μετανάστες», είπε ο κ. Σαμαράς.
(Παρεμπιπτόντως, στη Νορβηγία είχαμε μακελειό με 70 νεκρούς, κι ο
δράστης ήταν Νορβηγός. Μα είναι σοβαρή προσέγγιση αυτή;).
Μπορεί η χώρα να βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς δεν παύει την ίδια ώρα να είναι κι ένας από τους ηγέτες της Ευρώπης. Την ώρα, λοιπόν, που θα ‘πρεπε κι ο Έλληνας πρωθυπουργός, διαχωρίζοντας τη θέση του από τους ακραίους της Ένωσης, να επισημάνει το αυτονόητο, πως δηλαδή το Παρίσι δέχθηκε επίθεση όχι βέβαια από το Ισλάμ, αλλά από εξτρεμιστές ισλαμοφασίστες, ο κ. Σαμαράς επέλεξε να παίξει το χαρτί του φόβου και να αξιοποιήσει μια απ' τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της Γαλλίας για να εξυπηρετήσει την εκλογική του στόχευση.
Γενικεύσεις σαν κι αυτή που επέλεξε, με ταπεινά κίνητρα, να κάνει ο πρωθυπουργός, δεν απέχουν και πολύ από τις σκοταδιστικές προσεγγίσεις που διαβάζεις σε σειρά ιστοσελίδων και προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δήλωσή του πληροί όλα τα κριτήρια μιας τοποθέτησης ξενοφοβικής, ισοπεδωτικής και, εκ του συνδυασμού αυτών των δύο, ρατσιστικής. Κι αν τα λεγόμενα του κ. Σαμαρά κάνουν κακό για την εικόνα της χώρας εκτός συνόρων μ;iα φορά, η ζημιά είναι πολλαπλάσια στο εσωτερικό. Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι λίγο πράμα, τα λόγια του πρωθυπουργού να τσιτάρονται από τον κάθε μονολιθικό, απαίδευτο, πρωτόγονο και σκοταδιστή του facebook ή του twitter.
Είναι σαφές, βέβαια, πως τη ρετσινιά των άκρων πολλοί εμίσησαν, τους ψηφοφόρους τους όμως σχεδόν ουδείς. Κι οι αδέσποτοι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής (και όχι μόνο) είναι πρώτης τάξεως θήραμα σ' αυτόν τον προεκλογικό αγώνα.
Αν δεν είχαμε να κάνουμε με νεκρούς κι ένα θέμα τόσο σοβαρό, το τέχνασμα εκτός από φτηνό και «εύκολο» θα ήταν κι αστείο. Σαν την επίκληση με καμάρι του φράχτη στον Έβρο (του φράχτη Παπουτσή στον Έβρο, για την ακρίβεια). Αστείο σαν τον πρόσφατο έρωτα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την ορθοδοξία. Αλλά δεν είναι αστείο κ. Σαμαρά. Είναι ντροπή.
Η Νίκη Λυμπεράκη είναι δημοσιογράφος.
Μπορεί η χώρα να βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς δεν παύει την ίδια ώρα να είναι κι ένας από τους ηγέτες της Ευρώπης. Την ώρα, λοιπόν, που θα ‘πρεπε κι ο Έλληνας πρωθυπουργός, διαχωρίζοντας τη θέση του από τους ακραίους της Ένωσης, να επισημάνει το αυτονόητο, πως δηλαδή το Παρίσι δέχθηκε επίθεση όχι βέβαια από το Ισλάμ, αλλά από εξτρεμιστές ισλαμοφασίστες, ο κ. Σαμαράς επέλεξε να παίξει το χαρτί του φόβου και να αξιοποιήσει μια απ' τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της Γαλλίας για να εξυπηρετήσει την εκλογική του στόχευση.
Γενικεύσεις σαν κι αυτή που επέλεξε, με ταπεινά κίνητρα, να κάνει ο πρωθυπουργός, δεν απέχουν και πολύ από τις σκοταδιστικές προσεγγίσεις που διαβάζεις σε σειρά ιστοσελίδων και προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δήλωσή του πληροί όλα τα κριτήρια μιας τοποθέτησης ξενοφοβικής, ισοπεδωτικής και, εκ του συνδυασμού αυτών των δύο, ρατσιστικής. Κι αν τα λεγόμενα του κ. Σαμαρά κάνουν κακό για την εικόνα της χώρας εκτός συνόρων μ;iα φορά, η ζημιά είναι πολλαπλάσια στο εσωτερικό. Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι λίγο πράμα, τα λόγια του πρωθυπουργού να τσιτάρονται από τον κάθε μονολιθικό, απαίδευτο, πρωτόγονο και σκοταδιστή του facebook ή του twitter.
Είναι σαφές, βέβαια, πως τη ρετσινιά των άκρων πολλοί εμίσησαν, τους ψηφοφόρους τους όμως σχεδόν ουδείς. Κι οι αδέσποτοι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής (και όχι μόνο) είναι πρώτης τάξεως θήραμα σ' αυτόν τον προεκλογικό αγώνα.
Αν δεν είχαμε να κάνουμε με νεκρούς κι ένα θέμα τόσο σοβαρό, το τέχνασμα εκτός από φτηνό και «εύκολο» θα ήταν κι αστείο. Σαν την επίκληση με καμάρι του φράχτη στον Έβρο (του φράχτη Παπουτσή στον Έβρο, για την ακρίβεια). Αστείο σαν τον πρόσφατο έρωτα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την ορθοδοξία. Αλλά δεν είναι αστείο κ. Σαμαρά. Είναι ντροπή.
Η Νίκη Λυμπεράκη είναι δημοσιογράφος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου