Δε θα ξεκινήσω αυτό το κείμενο δηλώνοντας
τον αποτροπιασμό μου για τη δολοφονική επίθεση στα γραφεία της Charlie
Hebdo στο Παρίσι. Η φρίκη που όλοι νιώσαμε για την επίθεση αυτή είναι
δεδομένη. Η καταδίκη των εξτρεμιστών είναι επίσης δεδομένη.
Και τώρα μπορούμε να περάσουμε σε πιο ουσιαστική κουβέντα.
Η πολιτική εκμετάλλευση των δολοφονιών τόσο από
τη γαλλική (και όχι μόνο) ακροδεξιά όσο και από τους φανατικούς
ισλαμιστές θα μας απασχολήσει σίγουρα τις επόμενες ημέρες. Στην Ελλάδα
πήραμε ήδη την πρώτη γεύση: ο Άδωνις Γεωργιάδης παρέα με τον Γ.
Μουρούτη έσπευσε να συνδέσει τις επιθέσεις με τους πρόσφυγες ενώ
ανάλογες δηλώσεις έκανε και ο Αντώνης Σαμαράς. Δεν περιμέναμε και τίποτα
καλύτερο φυσικά.
Λίγους μήνες πριν, ένα άλλο ταραγμένο μυαλό, αυτό
της Σώτης Τριανταφύλλου, έγραφε για την «πλάνη της
πολυπολιτισμικότητας» που απειλεί την κοινωνική συνοχή καθώς η ανεργία
και η εγκληματικότητα -όπως μας πληροφορεί η συγγραφέας- είναι
«πολιτισμικά χαρακτηριστικά των μειονοτήτων». Στο ίδιο πνεύμα και τα
κείμενα του Θ. Τζήμερου για την «πολυπολιτισμικότητα» σε ένα
παραλήρημα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας και ηλιθιότητας.
Θα είχε όμως περισσότερο ενδιαφέρον, εαν οι
«διανοούμενοι» και οι «αναλυτές» ξόδευαν λίγο χρόνο, όχι για να
συνδέσουν κάθε μουσουλμάνο με τους εξτρεμιστές, αλλά για να εξετάσουν
λίγο τον ρόλο της Γαλλίας στους βρόμικους πολέμους της Δύσης.
Η «απελευθέρωση» της Λιβύης
Τον Μάρτιο του 2011 η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα
που έτρεξε να αναγνωρίσει τους αντάρτες της Λιβύης ως τη νόμιμη
κυβέρνηση της χώρας με τον Σαρκοζί να δηλώνει ότι ήρθε η ώρα για τη
Γαλλία να αναλάβει τον ιστορικό της ρόλο και να «ελευθερώσει» τον λαό
της Λιβύης από τη τυραννία του Καντάφι.
Αν και ο Σαρκοζί δεν είχε δείξει τον ίδιο
ενθουσιασμό για τα δικαιώματα του τυνησιακού λαού όταν ξεσηκώθηκε
εναντίον του Μπεν Αλι-στον οποίο γαλλικά τάγματα ασφαλείας πρόσφεραν
προστασία όταν ξέσπασε η εξέγερση- ο ζήλος του να φέρει τη δημοκρατία
στην Λιβύη απέδωσε, και στις 19 Μαρτίου 2011 ο γαλλικός στρατός
ξεκίνησε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη χώρα. Τέσσερα χρόνια μετά,
στη Λιβύη έχει ξεσπάσει άγριος εμφύλιος πόλεμος με τη χώρα να έχει δύο
κυβερνήσεις, μια που ελέγχει την Τρίπολη και μία δεύτερη το ανατολικό
τμήμα. Το βόρειο τμήμα ελέγχεται από τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους
ενώ σύμφωνα με πληροφορίες του αμερικανικού πενταγώνου τουλάχιστον 200
μαχητές έχουν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα τζιχαντιστών της Λιβύης. Και
όλα αυτά με τα όπλα με τα οποία επί σειρά ετών η Γαλλία και οι σύμμαχοι
εξόπλιζαν τους αντιπάλους του Καντάφι.
Το ανθρωπιστικό καθήκον στο Μάλι
Τους τελευταίους μήνες του 2012 ένας ακόμα
πόλεμος, αυτή τη φορά στο Μάλι, ξεκινάει στην Αφρική. Η Γαλλία σπεύδει
να πράξει το ανθρωπιστικό της καθήκον και να προστατέψει μια σύμμαχη
χώρα από τους κακούς ισλαμιστές. Ειδησεογραφικά ρεπορτάζ με λεπτομέρειες
για τις φρικαλεότητες των ισλαμιστών, για κομμένα χέρια και επιβολή της
Σαρία, για δολοφονίες αμάχων, για δημόσιες εκτελέσεις και μαστιγώματα
προβάλλονται καθημερινά. Γάλλοι διανοητές όπως ο Bernard-HenriLévy,
επευφημούν την γαλλική εμπλοκή λέγοντας πως η Γαλλία χρωστούσε αυτή τη
χάρη στο λαό του Μάλι που ζητωκραύγαζε ViveLaFrance όταν ο Γάλλος
πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ επισκέφθηκε τη χώρα. Το μόνο που δεν μας είπαν
ήταν ότι ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους παρακαλώντας τη διεθνή κοινότητα
να τον βομβαρδίσει.
Η Ευρωπαϊκή ¨Ενωση με τη σειρά της έσπευσε κ αυτή
να αποκαταστήσει το δίκαιο στην περιοχή στέλνοντας συμβούλους και
στρατιώτες να εκπαιδεύσουν τον στρατό του Μάλι.
Την αλήθεια όμως την γράφουν οι λεπτομέρειες, και
αυτές για άλλη μια φορά διέφυγαν από τα διεθνή μέσα. Η κυβέρνηση του
Μαλι για την οποία τόσο ανησύχησε η Γαλλία και οι Σύμμαχοι της, δεν
είναι τίποτα άλλο παρα ένα διεφθαρμένο καθεστώς το οποίο δυο φορές έχει
ανατραπεί με πραξικόπημα κ πασχίζει να διατηρηθεί στην εξουσία. Το Μάλι
μια από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, έχει τα τρίτα μεγαλύτερα
κοιτάσματα χρυσού στον κόσμο (τα οποία εκμεταλλεύονται κυρίως καναδοί
επενδυτές). Υπολογίζεται ότι έχει ουράνιο, και αν και ακόμα παραγωγή
ουρανίου δεν υπάρχει, τα πιθανά κοιτάσματα ίσως ξεπερνάνε εκείνα του
γειτονικού Νίγηρα όπου δραστηριοποιείται η επίσης γαλλική εταιρεία Areva
(η οποία όμως αντιμετωπίζει μεγάλη εχθρότητα από τους ντόπιους
πληθυσμούς λόγω της ρύπανσης και της εξαθλίωσης που έχει φέρει). Μικρή
λεπτομέρεια: η τελευταία εξέγερση στο Μάλι ξεκίνησε τον Ιανουάριο του
2012 από τους Τουαρέγκ που θεωρούν την Τιμπουκτού ως την ιστορική τους
πρωτεύουσα και τα σύνορα της περιοχής τεχνητά. Ανατράπηκαν στην πορεία
από ισλαμιστές τους οποίους είχαν εξοπλίσει και χρησιμοποιήσει οι ΗΠΑ
για να πολεμήσουν εκ των έσω το καθεστώς του Καντάφι..
Εξοπλίζοντας τους αντάρτες της Συρίας
Το 2013 η Γαλλία ήταν από τις χώρες, που μαζί με
το Ηνωμένο Βασίλειο, άσκησαν τεράστιες πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση να
άρει το εμπάργκο πώλησης όπλων στους αντάρτες της Συρίας. Όπως δήλωνε ο
Γάλλος υπουργός εξωτερικών LaurentFabius ήταν ευκαιρία «να δημιουργηθούν
νέες ισορροπίες δυνάμεων» στην Συρία. Οι νέες ισορροπίες αφορούσαν τις
διάφορες ομάδες ανταρτών που μάχονταν τον Άσαντ, τις οποίες η γαλλική
κυβέρνηση εξόπλιζε με όπλα και συστήματα επικοινωνίας ήδη από την Άνοιξη
του 2013, παρέα με τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Ιορδανία και υπο
τη γενική επίβλεψη της CIA.
Και ενώ στον εμφύλιο της Συρίας οι τζιχαντιστές
του Ισλαμικού Κράτους έχουν πλέον ενεργό ρόλο, ο Φρανσουά Ολάντ
ανακοίνωσε τον περασμένο Αύγουστο ότι « πρέπει να συνεχιστεί η
υποστήριξη των ανταρτών, γιατί είναι οι μόνοι που διέπονται από τις
αρχές της δημοκρατίας».
Πηγή: thepressproject.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου