Του Κώστα Παπουλή
Αντίθετα με τις «θεωρίες» της δημόσιας «σπατάλης», όσο και της συνομωσίας (όπου η χώρα έπεσε θύμα ξένων κέντρων), οι αριθμοί αλλά και η οικονομική επιστήμη, αποδεικνύουν ως βασικό υπεύθυνο της χρεοκοπίας και της σημερινής δεινής κατάστασης, την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η χρεοκοπία δεν αφορά μόνο το μέγεθος του χρέους. Αλλά ότι οι κύριες αιτίες, είναι η αλλαγή της σύνθεσής του,από εσωτερικό σε εξωτερικό και ο μετασχηματισμός τουαπό δραχμικό σε «ξένο» νόμισμα, το ευρώ, καθιστώντας το έτσι ανεξέλεγκτο. Ας δούμε συνοπτικά αυτά τα τρία σημεία.
Πρώτον, Το μέγεθος του χρέους: Αρχές του 2001, το δημόσιο χρέος ήταν 141 δις ευρώ, ενώ το ΑΕΠ 135 δις και κατά συνέπεια η σχέση χρέους/ΑΕΠ ήταν 104%. Τέλη του 2009 (πριν εφαρμοστεί το μνημόνιο), το δημόσιο χρέος προσέγγισε τα 300 δις και το ΑΕΠ ήταν 231 δις και άρα η σχέση χρέους/ΑΕΠ έφτασε στο 130%. Αυτά τα χρόνια το ΑΕΠ αυξήθηκε ονομαστικά (λόγω πληθωρισμού) κατά 33%, ενώ πραγματικά κατά 29%, συνολικά 71%, μέση ετήσια αύξηση 6,2%. Το δε χρέος αυξήθηκε κατά 112%, μέση ετήσια αύξηση κατά 8,8%. Άρα τα «χρυσά» χρόνια του ευρώ και παρά τα όσα λέγονται, το χρέος μεγάλωσε δυσανάλογα σε σχέση με το ΑΕΠ.
Δεύτερον, Η σύνθεση του χρέους: Το 1994 άρχισε η εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ. Τέθηκε ο στόχος της εισόδου στην ΟΝΕ. Απελευθερώθηκε ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Η είσοδος στην ΟΝΕ σύμφωνα με τα κριτήρια, περιελάμβανε και χαμηλό πληθωρισμό. Για να επιτευχθεί ο στόχος, ακολουθήθηκε η πολιτική της «σκληρής» δραχμής. Η δραχμή δηλαδή, ακολουθούσε μικρότερη ονομαστική υποτίμηση σε σχέση με τον πληθωρισμό της χώρας αφαιρούμενου και του πληθωρισμού των βασικότερων εμπορικών εταίρων.Έτσι μειωνόταν ο εισαγόμενος πληθωρισμός,αλλά γινότανκαι πραγματική ανατίμηση της δραχμής, άρα τα εγχώρια προϊόντα γινόταν ακριβότερα,ενώ τα ξένα φτηνότερα. Με την είσοδο στο ευρώ, η κατάσταση συνεχίστηκε μια που ο ελληνικός πληθωρισμός ήταν ο υψηλότερος της ευρωζώνης, άρα το ελληνικό ευρώ έγινε το πιο ακριβό. Συγχρόνως το ευρώ ανατιμήθηκε σημαντικά έναντι του δολαρίου. Έτσι η χώρα βρέθηκε σε τραγική εμπορική θέση στις συναλλαγές της, τόσο με τις εντός όσο και με τις εκτός ευρώ χώρες. Από το 1994 άρχισαν λοιπόν να διογκώνονται τα εμπορικά-εξωτερικά ελλείμματα, εξ αιτίας της προσπάθειας για ένταξη στην ΟΝΕ, για να φτάσουν στα τραγικά επίπεδα του 2007-2008-2009.Όμως το εξωτερικό έλλειμμα συνεπάγεται εξωτερικό δανεισμό (ιδιωτικό ή δημόσιο) για να καλυφτεί. Καθώς η καθαρή εγχώρια αποταμίευση μηδενιζόταν, για να γίνει αρνητική -όλα τα χρόνια του ευρώ-, το δημόσιο δανειζόταν όλο και περισσότερο από το εξωτερικό. Το 1993, μόνο το 10% του δημοσίου χρέους ήταν στα χέρια ξένων δανειστών, το 2001 ήταν το 40%, ενώ το 2008 ήταν το 75%-80%. Πλέον οι τόκοι του δημοσίου χρέους κατευθύνονταν στο εξωτερικό, δημιουργώντας αιμορραγία της ελληνικής οικονομίας και νέες ανάγκες νέου και ξένου δανεισμού.
Τέλος μελέτες αποδεικνύουν, ότι το εμπορικό έλλειμμα στην Ελλάδα,ευθύνεται κυρίως για το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Τρίτον, χρέος σε «ξένο» νόμισμα: Παραμονές της ένταξης της χώρας στο ευρώ, το 80% του χρέους ήταν σε δραχμές, ενώ το υπόλοιπο σε άλλα νομίσματα. Με την ένταξη όλο το χρέος μετατράπηκε σε «ξένο» νόμισμα, παρά το ότι το ελληνικό κράτος θεωρούσε δικό του νόμισμα το ευρώ.
Ήδη με την συνθήκη του Μάαστριχτ, το ελληνικό κράτος απώλεσε το εκδοτικό του προνόμιο, την δυνατότητά του να κόβει χρήμα και να καλύπτει δημόσιο έλλειμμα, έτσι παραδόθηκε στις αγορές. Με το ευρώ έχασε και κάθε δυνατότητα νομισματικής πολιτικής, π.χ., να ανεβάσει τον πληθωρισμό και να ροκανίσει το χρέος. Το χρέος σε εθνικό νόμισμα είναι ελέγξιμο και δεν οδηγεί στην χρεοκοπία.
Συμπέρασμα: Στο παρελθόν το ελληνικό κράτος διαχειριζόταν με επιτυχία το δημόσιο χρέος του, είτε τυπώνοντας χρήμα, είτε ανεβάζοντας τον πληθωρισμό, δανειζόμενο κύρια από το εσωτερικό και την εγχώρια αποταμίευση που προστάτευε και διατηρούσε η συναλλαγματική του πολιτική, συμμαζεύοντας τα εμπορικά του ελλείμματα. Το ευρώ, ένα οθνείο νόμισμα κατάργησε κάθε δυνατότητα ελέγχου του δημοσίου χρέους και μαζί με το τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που δημιούργησε και διεύρυνε, οδήγησε στην χρεοκοπία και στην αποικιοποίηση της χώρας. Μοναδική λύση σωτηρίας της πατρίδας μας και του λαού μας, είναι η στάση πληρωμών και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Χωνί της Κυριακής 9-3-2014.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου