Τα δύο μέτρα της βίας

Ο δολοφόνος του 15χρονου Καλτεζά όχι μόνο δεν καταδικάστηκε, αλλά βραβεύτηκε κιόλας. Μια ξεχασμένη, αλλά αποκαλυπτική ιστορία

Όλοι αυτοί που τάχα «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» εξαιρούν πάντα τη βία που προέρχεται από τη δική τους πλευρά. Τη βία της εξουσίας. Οι δολοφόνοι αυτής της πλευράς, όχι μόνο δεν καταδικάζονται, αλλά ενίοτε παρασημοφορούνται και βραβεύονται. Όσο για τα θύματα, είναι ξεχασμένα στη λήθη.Γιατί, πόσες φορές ακούσαμε τη Ντόρα Μπακογιάννη στα ΜΜΕ να μνημονεύει τον Αξαρλιάν και πόσες (καμία) τον Μιχάλη Καλτεζά;

Ο φόνος του ανήλικου μαθητή από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα με σφαίρα στο κεφάλι, το 1985 κατά τη διάρκεια πορείας για το Πολυτεχνείο , είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ξεμπροστιάζει όλους αυτούς που δήθεν καταδικάζουν τη βία και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Ο Μελίστας, που καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή, αθωώθηκε τελικά στο Εφετείο. Αλλά η συνέχεια είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική, αφού 17 χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Καλτεζά, η Ελληνική Αστυνομία τού απένειμε και μετάλλιο ευδόκιμης υπηρεσίας.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας, Νάντιας Βασιλειάδου, το 2002 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Γ/31/8.2.2002 υπουργική απόφαση υπογεγραμμένη από τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, σύμφωνα με την οποία απονέμονταν μετάλλια ευδόκιμης αστυνομικής υπηρεσίας σε πλήθος ανθυπαστυνόμων, αρχιφυλάκων και αστυφυλάκων μεταξύ των οποίων και ο Αθ. Μελίστας, λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί.

Η πρόταση για τους υποψήφιους βραβευθέντες, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, υποβάλλεται από το διοικητή του εκάστοτε υποψηφίου στο αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. και συγκεκριμένα στη διεύθυνση προσωπικού, όπου οι προτάσεις «φιλτράρονται», κάποιες απορρίπτονται και τελικώς λαμβάνονται οι οριστικές αποφάσεις. Από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ανέφεραν τότε ότι «αν δεν υπάρχει κάτι αξιόμεμπτο στον υπηρεσιακό τους φάκελο, απονέμεται σε όλους όσοι υπηρέτησαν για ικανό χρονικό διάστημα. Θα ήταν αντίφαση του κράτους δικαίου να εξαιρεθεί κάποιος που αθωώθηκε από τη Δικαιοσύνη για την πράξη του» υποστήριξαν.

Ιδού η συνέχεια του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ:

«…Αν και ο Μελίστας αθωώθηκε σε δεύτερο βαθμό από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο για τα αιματηρά γεγονότα του 1985 -πρωτοδίκως είχε καταδικαστεί σε 2,5 χρόνια φυλάκιση με αναστολή-, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι η είδηση της αθώωσής του στις 25 Ιανουαρίου 1990 είχε προκαλέσει κύμα οργής που εκφράστηκε με κινητοποιήσεις και πολύ σοβαρά επεισόδια, τα οποία οδήγησαν σε κατάληψη του Πολυτεχνείου από δυνάμεις της Αριστεράς και αναρχικούς. Η απόφαση του Εφετείου στηρίχτηκε στο αιτιολογικό ότι ο Μελίστας «βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής».

Τα ίχνη του Μελίστα στη συνέχεια χάνονται. Παρά τη φημολογία που τον ήθελε τη μία να νοσηλεύεται σε ψυχιατρικό κατάστημα και την άλλη να έχει μετοικήσει στην Αυστραλία, η καριέρα του στην Αστυνομία δεν τερματίστηκε. Ούτε μπήκε στο «ψυγείο». Αντιθέτως, Κατέλαβε θέση περιζήτητη ως φρουρός στην ελληνική πρεσβεία σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα παίρνοντας διπλό μισθό, όπως προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Μέχρι λίγα χρόνια πριν διατηρούσε καφενείο σε χωριό έξω από την Πάτρα, απ’ όπου κατάγεται.
Ο άδικος χαμός του Καλτεζά δεν στάθηκε αρκετός να τον εξαιρέσει από την απονομή των μεταλλίων της Αστυνομίας, παρά το γεγονός ότι αυτά θεωρούνται είδος ηθικής αμοιβής. Στο προεδρικό διάταγμα 622/85 όπου περιγράφεται η έννοιά της για το προσωπικό του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, υπογραμμίζεται: «Η ηθική αμοιβή απονέμεται με μέτρο και στους πραγματικά άξιους για την τιμητική αυτή διάκριση»…

Θυμίζουμε ότι στις 17 Νοεμβρίου 1985 μετά το τέλος της πορείας ο 27χρονος τότε Μελίστας βρισκόταν μαζί με συναδέλφους του σε μια σταθμευμένη κλούβα των ΜΑΤ. Μια ομάδα νεαρών πλησίασε, πέταξε μια μολότοφ και έφυγε προς τα Εξάρχεια. Ο Μελίστας, «εκτός εαυτού» όπως τον είχαν περιγράψει συνάδελφοί του, πυροβόλησε πισώπλατα τον έφηβο Καλτεζά. Η σφαίρα του τον πέτυχε στο πίσω μέρος του κρανίου».

Όχι, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο γνωστός θίασος δεν καταδίκασαν ποτέ τον δολοφόνο του 15χρονου μαθητή, ούτε ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία του, ούτε εξοργίστηκαν που αθωώθηκε και βραβεύθηκε και από πάνω. Αλλά ούτε και για τη μάνα του δολοφονημένου τους περίσσεψε καθόλου συμπόνια.

Πηγή: thepressproject.gr

Posted in: πολιτική