Καθώς πλησιάζει η «στιγμή» για την αναθεώρηση όλων των αξιών*

ΜAΚΗΣ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

«Τι ιδέαν έχεις, νάνε, γι΄ αυτήν τη στιγμή;»
Φρειδ. Νίτσε, Τάδε έφη Ζαρατούστρα,
μεταφρ. Ν. Καζαντζάκης, εκδ. Φέξη 1965, σελ.130

Η κρίση της Ελλάδας δεν είναι μια κρίση οικονομική, ούτε καν πολιτική. Είναι μια βαθειά κρίση αξιών. Τα πάντα έχουν ευτελιστεί: η ζωή, οι άνθρωποι, οι πολίτες, το σύνταγμα, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, ο πολιτικός κόσμος, οι τράπεζες, ο κρατικός μηχανισμός, ο στρατός, η αστυνομία, η ίδια η κοινωνία και εν τέλει η πατρίδα. Επικυριαρχεί ο μηδενισμός που καλλιέργησαν οι διαφθορείς του λαού, με τα σκάνδαλα των υποκλοπών, των δομημένων, του Ζαχόπουλου, της Siemens, του ΤΤ, των ΜΚΟ κ.ο.κ., με την κλοπή της πατρίδας και του ελληνικού λαού. Η προδοσία έχει συντελεστεί και είναι καθολική. 
Η ελληνική κρίση είναι ίσως η βαθύτερη κρίση αξιών που βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη, γιατί, πρώτον, οι επιπτώσεις της έχουν λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις που υπερβαίνουν ακόμη κι εκείνες ενός πολέμου. Δεύτερον, η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και δύο αιώνες στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών εξελίξεων και φαίνεται ότι εξακολουθεί να έχει αυτό το δραματικό προνόμιο. Αλλά και η δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη καταρρέει από την υποκρισία, την αλαζονεία και την απληστία των  οικονομικών και πολιτικών ελίτ.

Η πτώση του Τείχους είχε δύο συνέπειες. Η πρώτη αφορά στην ενοποίηση της Γερμανίας και την ανατροπή της ισορροπίας Γαλλίας-Γερμανίας με αποτέλεσμα το Βερολίνο να αρχίσει να επιβάλει σταδιακά το μοντέλο του. Η δεύτερη συνέπεια, λιγότερο ή και καθόλου σταθμισμένη, αφορά στην απουσία του κομμουνιστικού κινδύνου που επέτρεψε στους Ευρωπαίους να αφεθούν στην ψευδαίσθηση του «τέλους της ιστορίας» και να διολισθήσουν στην στον άκρατο δανεισμό που επέβαλε ο μονεταρισμός. Συνέπεια αυτών των δύο εξελίξεων είναι η επικυριαρχία της Γερμανίας στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, σε σημείο που όλο και περισσότεροι να φοβούνται την γερμανοποίηση της Ευρώπης. Οι εφιάλτες έχουν ξυπνήσει. Η Ουκρανία, θυμίζει Γιουγκοσλαβία και οι δύο μαζί το Βερολίνο. Μια βαθειά κρίση αξιών ταλανίζει την Ευρώπη από τη Σκωτία έως την Καταλονία, από την Κύπρο έως την Κριμαία, από το Σεράγεβο έως το Κίεβο… Τα ξόρκια δεν πιάνουν πια. Οι ναζί παρελαύνουν, οι τραπεζίτες ληστεύουν τα κρατικά θησαυροφυλάκια, οι έμποροι των εθνών κλέβουνε τη γη και πίνουν το κρασί μας και οι στρατοί είναι με το όπλο παρά πόδας για να υπερασπιστούν την τάξη.
Θα ξυπνήσει η Ευρώπη; Θα ξυπνήσουν οι Ευρωπαίοι; Ποιος ξέρει; Θα δούμε; Η Ελλάδα ίσως να δείξει…

Ο ελληνικός μηδενισμός
Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε ανθρωπιστική κρίση, με την κοινωνική συνοχή βαθιά τραυματισμένη, με διαλυμένη οικονομία σε παραγωγικό αδιέξοδο και με τα συστήματα οικονομικοπολιτικής εξουσίας που προκάλεσαν την κατάρρευσή της ακόμη στην εξουσία. Ο ελληνικός μηδενισμός, δηλαδή η κατάρρευση όλων των αξιών στην συνείδηση της κοινωνίας είναι απόλυτα αισθητή, έχει προκαλέσει ευρεία σύγχυση και το ερώτημα είναι αν θα αφεθούμε στις δυνάμεις της αδράνειας κι όπου αυτές μας βγάλουν, ή αν έχουμε τη θέληση  να προχωρήσουμε δυναμικά στην επαναξιολόγηση όλων των αξιών και να ανακτήσουμε τη δύναμή μας. Συνεπώς, δεν αρκεί η οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας. Για να συμβεί αυτό πάλι δεν αρκεί να γκρεμιστεί το παλιό καθεστώς και τα σύμβολά του, αλλά απαιτούνται σοβαρές και επίπονες διεργασίες και αλλαγές. Χρειάζεται δηλαδή μια νέα αρχή, μια μεγάλη ριζική αλλαγή, σαν εκείνη που θα μπορούσε να γίνει το 1981, που άρχισε αλλά ξεστράτησε. Μια ριζική αλλαγή που θα μας επιτρέψει να αποκαταστήσουμε την αυτοεκτίμησή μας.
Πιστεύει κανείς ότι αυτή τη νέα αρχή για τον τόπο μπορεί να την κάνει ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο; Ή μήπως πιστεύει κανείς πως θα την κάνουν οι δανειστές με τους τραπεζίτες; Τι  είναι άλλωστε η ΝΔ; Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, ο Άδωνης, ο Φαϊλος, ο Χρύσανθος, ο Μουρούτης και ο Βενιζέλος. Και τι αντιπροσωπεύουν; Την διάλυση της κοινωνικής συνοχής, την υποκρισία, την υπεροψία και την αλαζονεία. Τα κόμματά τους και αυτοί καλλιέργησαν το μηδενισμό για να κυριαρχούν.
Το «πνεύμα της βαρύτητας» μας καταπλακώνει. Ποιος θα το ξεριζώσει; Μήπως η ωραιοπαθής νεοφιλελεύθερη «κεντροαριστερά»; … που δεν τολμάει να αυτοπροσδιοριστεί ούτε κάν ως κέντρο, αλλά επιμένει να νέμεται και το προσωνύμιο αριστερά, με τον Μπίστη και το Λοβέρδο, τους πάλαι ποτέ 58, τους εν συγχύσει Δημαρίτες ή το Σταυράκι; Μήπως τα παιδιά με τα ξυρισμένα κεφάλια, τα γυμνασμένα κορμιά και τα μυαλά στα κάγκελα; Ή μήπως οι ιησουήτες της κομμουνιστικής ορθόδοξης θρησκείας;

Τη νέα αρχή θα την κάνουν νέοι άνθρωποι, νέοι στην ηλικία και στα κοινά, νέοι αμόλυντοι, νέοι στον τρόπο διαχείρισης του κράτους, του δημόσιου βίου, των πολιτών και της κοινωνίας. Έλληνες και Ελληνίδες, πάμε να μυηθούμε στο νέο, στο καθαρό, στο δυνατό… με όσα ρίσκα και να έχει αυτό. Πάμε να λικνιστούμε με τους νέους, αυτούς που αναζωογονούν την παράδοση και επαναδιαπραγματεύονται την ίδια την ιστορία, τη γλώσσα ακόμη… Πάμε με αυτούς, πάμε με τα παιδιά μας που προδώσαμε. Με όποιο κόστος! … Ούτως ή άλλως το πληρώνουμε. Πάμε, γιατί αλλιώς είμαστε πεθαμένοι, δούλοι ή στην καλύτερη περίπτωση απλώς ενοχικοί συντηρητικοί σε μια εικονική πραγματικότητα που φτιάχνουμε για να κρύβουμε τη δειλία μας. Αλλά για πόσο ακόμα θα αντέχουμε αυτή τη δειλία, αυτή την αδράνεια απέναντι στην ενοχή;

Η ώρα της «στιγμής»
Το 2021, σε λίγα χρόνια δηλαδή, θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση της Ανεξαρτησίας σκλάβοι των δανειστών;
Τώρα πλησιάζει η «στιγμή» που θα προσδιορίσει και το παρελθόν και το μέλλον. Οι ευρωεκλογές είναι το δημοψήφισμα που θα οδηγήσει στην δημοκρατική κατάργηση του παλιού καθεστώτος και στη νέα αρχή. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Μετά θα ακολουθήσουν τα εκκαθαριστικά του μνημονίου ΙΙ και ΙΙΙ.
Το νέο ξεκίνημα, η «στιγμή», είναι που θα δικαιώσει το παρελθόν, που θα αναδείξει την δημιουργική του πλευρά, που θα φωτίσει τους δρόμους του μέλλοντος, μέσα από ένα συγκλονιστικό χαρούμενο και ελπιδοφόρο παρόν. Η ώρα της «στιγμής» έρχεται.

*Εμπνευσμένο από το βιβλίο της καθηγήτριας Τερέζας Πεντζοπούλου-Βαλάλα «Heidegger – Ο φιλόσοφος του λόγου και της σιωπής», εκδ.Βάνιας, 2001

Posted in: πολιτική