Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Πολύ της μόδας έγινε ξανά τελευταία η «εθνική συνεννόηση».
Ο πρωθυπουργός καλεί σε «εθνική συνεννόηση». Κυβερνητικοί παράγοντες
-με πρώτους αυτούς που άμα χάσουν την εξουσία λένε ότι θα πάρουν τα
λεφτά τους και θα τα πάνε στο εξωτερικό- μιλάνε για «εθνική συνεννόηση».
Τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές και εργολάβοι
μιλάνε για «εθνική συνεννόηση». Από τις τηλεοράσεις και τα συγκροτήματα
του Τύπου βροχή τα καλέσματα για «εθνική συνεννόηση». Παρεμπιπτόντως,
οι κήρυκες της «εθνικής συνεννόησης» δεν παραλείπουν να σημειώνουν ότι
στο κάτω κάτω... «Είμαστε όλοι Έλληνες».
Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία που συνθέτουν την εν λόγω καμπάνια είναι ότι στην πρώτη σειρά τούτης της «εθνικοπατριωτικής» πασαρέλας έχουν πιάσει στασίδι όλοι αυτοί που μέχρι πρότινος έβγαζαν αφρούς στο άκουσμα «παρωχημένων» εννοιών όπως «πατρίδα», «έθνος» και τα όμοια.
Ο κοσμοπολιτισμός τους, βλέπετε, και η «παγκοσμιοποίησή τους»
δεν άντεχαν τέτοιες αναφορές... Τώρα, αυτού του τύπου οι «πατριώτες»,
που πατρίδα τους έχουν τις «αγορές», τις Γουώλ Στρητ, τις ανά τις
ηπείρους στέπες της εργασιακής εκμετάλλευσης, όπου
εξάγουν τα κεφάλαιά τους, τις θάλασσες της απεραντοσύνης με τις
παναμέζικες σημαίες στα πλοία τους, τα «δεν έχουμε ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων
στην ΕΕ», τα «σχέδια Ανάν» και τις δανειακές συμβάσεις που θέτουν την
Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο, το έχουν γυρίσει το φύλλο: Τώρα
επιδίδονται στην... πατριδογνωσία, στην... εθνολαγνεία και επιδεικνύουν με καμάρι την... ελληνικότητά τους. Γιατί άραγε;...
Κατ’ αρχάς, θα προτείναμε και στον τελευταίο Έλληνα της δουλειάς και του μόχθου, και στον τελευταίο Έλληνα του γλίσχρου μεροκάματου και της ανεργίας,
να κάνει μια σύγκριση: Να συγκρίνει την... ελληνικότητα τη δική του με
την ελληνικότητα των Ελλήνων μεγαλοκαταθετών της Ελβετίας. Πιστεύει ότι
αυτές οι «ελληνικότητες» έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;... Προτείνουμε
και στον τελευταίο από τα 10 εκατομμύρια Έλληνες που είναι χρεωμένοι
στις τράπεζες να συγκρίνει τη δική του ελληνικότητα με την ελληνικότητα
των 10 τραπεζιτών που αρμέγουν τον τόπο. Πιστεύει ότι αυτές οι
«ελληνικότητες» έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;.,. Να συγκρίνει την
ελληνικότητα των δωσίλογων, των μαυραγοριτών, των γερμανοτσολιάδων με
την ελληνικότητα των 200 της Καισαριανής. Πιστεύει ότι αυτές οι
«ελληνικότητες» έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;...
Επομένως,
ναι μεν «είμαστε όλοι Έλληνες», αλλά βασικότερο από αυτό είναι ότι
υπάρχει «Έλληνας» κι «Έλληνας». Όπως, αντιστοίχως, υπάρχει «Γερμανός»
και «Γερμανός» (άλλος Γερμανός αυτός που συνωστίζεται στο 16% των απόκληρων της Γερμανίας,
κι άλλος Γερμανός αυτός που διοικεί τη... Ζήμενς)...Όπως, αντιστοίχως,
υπάρχει «Αμερικανός» κι «Αμερικανός» (άλλος Αμερικανός αυτός που
συνωστίζεται στις ουρές των 50 εκατομμυρίων κατοίκων των ΗΠΑ που ζουν με
συσσίτια, κι άλλος Αμερικανός ο κατέχων την Γκόλντμαν Σακς)...
Με άλλα λόγια, η πείνα, η φτώχεια και η ανασφάλεια
έχουν τόση εθνικότητα, όση ακριβώς εθνικότητα έχει κι ο πλούτος που
παράγεται πάνω στην αντίθεση κεφάλαιο-εργασία και υπεξαιρείται από την
ανά τη Γη πλουτοκρατία. Ως εκ τούτου, και για να
τοποθετηθούμε στα περί «εθνικής συνεννόησης», είναι φανερό πως είτε
μιλάμε για την Ελλάδα, είτε για τη Γερμανία, είτε για την Ταγκανίκα, το
κάθε έθνος περιλαμβάνει στο εσωτερικό του δύο έθνη:
Το ένα «έθνος» είναι μια κάστα βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών
και των κάθε λογής άπληστων της τάξης των καπιταλιστών που βαφτίζει το
στυγνό, το στενό, το ιδιοτελές, το βουλιμικό, το αποκρουστικό και
απάνθρωπο ταξικό του συμφέρον «συμφέρον όλου του Έθνους»! Αλλά αυτό το
«εθνικό συμφέρον» για το οποίο μιλούν δεν είναι παρά η επιβολή και
αναπαραγωγή ενός αναίσχυντου κοινωνικού απαρτχάιντ,
πίσω από το οποίο εννοείται ένα και μόνο συμφέρον: Το συμφέρον ενός
«έθνους» που το απαρτίζει μια οικτρή μειοψηφία, η οποία στέκεται πάνω
από χώρες και από πατρίδες. Πρόκειται, δηλαδή, για το συμφέρον του
«έθνους» των Ελλήνων εκμεταλλευτών, που έχουν συστήσει μια διαρκή «Ιερή
Συμμαχία» με τα αντίστοιχα «έθνη» των Γερμανών, Άγγλων, Γάλλων και
Πορτογάλων κεφαλαιούχων. Αυτή η «Ιερή Συμμαχία» συνιστά
το ένα «έθνος» ανά τις χώρες του πλανήτη και στον πλανήτη ολόκληρο, και
όσο αδυσώπητοι κι αν είναι οι εσωτερικοί του ανταγωνισμοί, τόσο ενωμένο
και ανελέητο στρέφεται εναντίον του άλλου «έθνους»: Του «έθνους» που
επίσης απλώνεται ανά τις χώρες του πλανήτη και στον πλανήτη ολόκληρο, το
«έθνος» των προλετάριων.
Η καπιταλιστική κοινωνία, λοιπόν, κάθε ταξική κοινωνία, είναι συγκροτημένη με τρόπο που χωρίζει την Ελλάδα σε «δύο Ελλάδες»,
τη Γερμανία σε «δύο Γερμανίες», την Αμερική σε «δύο Αμερικές» και
διαπερνιέται από την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στα δύο αυτά «έθνη»
που απαρτίζουν τις «δύο Ελλάδες», τις «δύο Γερμανίες», τις «δύο
Αμερικές»: Από τη μια το «έθνος» των αστών, κι από την άλλη το «έθνος»
των εργατών.
Καμία
κοινότητα συμφερόντων δεν υπάρχει, και δεν θα υπάρξει ποτέ, ανάμεσα σε
αυτά τα δύο «έθνη». Καμία «εθνική συναίνεση», όπως την ευαγγελίζεται
-πάντα- το «έθνος» των καταπιεστών, δεν ωφέλησε ποτέ και πουθενά το
«έθνος» των καταπιεσμένων.
Να, επομένως, γιατί ο «πατριωτισμός»
των αστών (που κλέβουν όλα τα γεννήματα) δεν έχει καμία σχέση με τον
πατριωτισμό των εργατών, αφού στην περίπτωση των εργατών πατριωτισμός
είναι το δικαίωμα στη δουλειά και όχι το δικαίωμα στην απόλυση.
Πατριωτισμός είναι η ικανοποίηση όλων των ανθρώπινων αναγκών και όχι η
εκμετάλλευση ιης ανθρώπινης ανάγκης. Πατριωτισμός είναι μια κοινωνία σε
μια πατρίδα που θα έχει απ’ όλα για όλους και όχι μια πατρίδα που θα
έχει απ’ όλα για τους λίγους, τους κηφήνες και τους σφετεριστές του
μόχθου των πολλών.
Με αυτή την έννοια, λοιπόν, η απάντηση σε όσους θέλουν να παραμυθιάσουν το λαό με τα πατριδοκάπηλα και εθνοκάπηλα κηρύγματα
είναι ότι στους εργαζόμενους εκείνο που λείπει δεν είναι η «εθνική
συνεννόηση» με τα «αφεντικά» τους. Παραφράζοντας τον ποιητή, θα λέγαμε
ότι μια τέτοια «εθνική συνεννόηση» παντού και πάντα «ανθρώπινο κρέας
μυρίζει».
Εκείνο
που στ’ αλήθεια χρειάζεται είναι να συγκροτηθούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι
ως «έθνος» για τον εαυτό τους. Για την ακρίβεια «το προλεταριάτο πρέπει
πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη
(σ.σ.: στην αγγλική έκδοση του 1888 στο σημείο αυτό γράφει: «να ανυψωθεί
σε ηγέτιδα τάξη του έθνους»), να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος,
είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την
έννοια της αστικής τάξης». (Κ. Μαρξ Φρ. Ενγκελς, Μανιφέστο του
Κομμουνιστικού Κόμματος, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σ. 44).
Η
Ιστορία, δε, είναι αμείλικτη: Όποτε η κοινωνία τράβηξε στο δρόμο που
υπαγόρευσε ο αστικός εθνικισμός, δηλαδή ο «πατριωτισμός» του «έθνους»
των αστών, το αποτέλεσμα ήταν πισωγύρισμα και ανθρωπιστική καταστροφή,
σαν αυτή που βιώνει σήμερα η Ελλάδα. Απέναντι, επομένως, στην «εθνική
τους συνεννόηση», απέναντι στα κελεύσματα των χορτάτων του έθνους να
υποταχθούν οι πεινασμένοι του έθνους, απέναντι δηλαδή στην ιδιοτέλεια
των καταπιεστών που το δικό τους ταξικό συμφέρον το βαφτίζουν «εθνικό συμφέρον»,
η απάντηση είναι «η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη».
Και, πράγματι, αυτή πάλη «αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή, είναι στην
αρχή εθνική», αφού φυσικά «το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να
ξεμπερδέψει, πριν απ’ όλα, με τη δική του αστική τάξη» (ό.π., σ. 34).
*Πηγή: Unfollow
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου