Δεν υπάρχει άνθρωπος επάνω σ΄αυτόν τον
πλανήτη, που να μην έχει ξεστομίσει τη φράση: «Μα όλα σε μένα
τυχαίνουν;». Η αλήθεια είναι πως πολλά τυχαίνουν σε εμάς. Όμορφα και
άσχημα. Θεωρώ δε, πως όσα όμορφα, άλλα τόσα άσχημα μας τυχαίνουν.
Περνώντας τα χρόνια βρισκόμαστε όλο κ περισσότερο κοντά στο να πιστέψω
πως δεν είμαστε σκλάβοι του πεπρωμένου μας.Κ πως η ρήση: «Του πεπρωμένου φυγείν αδύνατον» δε με αντιπροσωπεύει τελικά. Δεδομένου ότι είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος με τα καλά κ τα κακά του, τα όμορφα κ τα άσχημά του, με εναλλαγές διάθεσης, κυκλοθυμίες κ άλλα πολλά, πιστεύω ότι είμαστε καλλιτέχνες στο να δημιουργούμε οι ίδιοι τα σενάρια της ζωής μας, να προσελκύουμε τις συνθήκες, τα γεγονότα, ακόμη κ τους ανθρώπους μέσα στη ζωή μας, μόνο με το να είμαστε έτσι όπως είμαστε. Αλήθεια…..πώς, γιατί προκαλούμε δυσκολίες στις επαγγελματικές, οικογενειακές, ερωτικές, κ φιλικές μας σχέσεις; Άραγε γιατί η εικόνα του ποιοι είμαστε δεν ταιριάζει με την εικόνα του ποιοι θα θέλαμε να είμαστε; Ξεκινώντας κ θέλοντας να δώσουμε απαντήσεις σε αυτές τις απορίες, οφείλουμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για τη ζωή μας κάθε μέρα, με κάθε τρόπο. Κ γνωρίζουμε, πως αυτό που ζούμε, είναι η ίδια μας η Ζωή. Που είναι πανάκριβη κ που δεν είμαστε – κ δεν πρέπει να είμαστε – διατεθειμένοι να την υποτιμήσουμε. Ο κόσμος μας δεν ήταν, δεν είναι κ δεν πρόκειται ποτε να γίνει αγγελικός.
Ήταν, είναι κ θα είναι πλασμένος με χιλιάδες σταυροδρόμια, καλόστρωτα κ μη, λακκούβες, χαλάσματα, ερειπωμένα κτίσματα αλλά κ με όμορφα νεόκτιστα οικοδομήματα, καλοδιατηρημένα αρχοντικά, φωτεινά περάσματα, ευθείες, ηλιόλουστες εκτάσεις. Ανήκετε στην πρώτη κατηγορία; Δηλαδή στην κατηγορία να ανήκετε σε έναν κόσμο γεμάτο εμπόδια, χαλασμένες ψυχές, κολλημένα μυαλά, αρρωστημένες ιδέες συμβουλατόρων, κριτών κ θεατών προσωπικών συμβάντων σας; Που κάνουν τα πάντα να στέκονται δίπλα σας στις επιτυχίες, ενώ η απουσία τους στις άσχημες εμπειρίες σας κραυγάζει μέτρα μακριά;
Ξέρετε πόσοι άνθρωποι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία; Πολλοί. Ή νομίζουν ότι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Ένας από αυτούς κ εγώ. Κάνοντας back up, η μνήμη πονάει, θυμώνει, επαναστατεί. Έχουμε κατά καιρούς σταθεί, προσφέρει, τρέξει, αρπαχτεί για τον άνθρωπο. Τον δικό μας άνθρωπο {έτσι πιστέψαμε]. Κ λεπτό δεν πέρασε από το μυαλό μας ότι θα έρθει κάποτε η στιγμή που κ εμείς θα χρειαστούμε τον άνθρωπο δίπλα μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Κ όταν φτάνει αυτή η στιγμή κ νιώθουμε πως δεν έχουμε στάλα περίσσεμα ενέργειας μέσα μας, τότε αναμένουμε την προσφορά από αυτούς που απλόχερα προσφέραμε εαυτούς ημών στο παρελθόν.
Που φιλοξενήσαμε, αγκαλιάσαμε, προσπαθήσαμε όσο οι δυνάμεις μας το επέτρεψαν να προστατέψουμε την ψυχή τους, τα προβλήματα, τις τρικλοποδιές που άλλοι τους έβαλαν. Κ αρχίζουμε να ψάχνουμε, ΝΑΙ να ψάχνουμε τριγύρω για μια ακτίνα ελπίδας να φωτίσει το δικό μας αδιέξοδο. Γιατί η ελπίδα, ανοίγει πόρτες κλειστές, κάνει το βήμα μας ανάλαφρο, ξαναδίνει νόημα κ σκοπό στη ζωή μας. ΕΛΠΙΔΑ: ένα υπέροχο ελιξίριο πάνω από τη θετική/αρνητική γραμμή βεβαιώνοντάς μας πως μπορούμε κ συνεχίζουμε με χαμόγελο.
Κ συνειδητοποιούμε πως οι άνθρωποι εκείνοι, δεν είναι αυτοί που φαίνονταν. Λάθος υπολογισμός. Δεν είναι αυτοί – ας το παραδεχτούμε – που βάλαμε το στήθος μας μπροστά κ απαγορέψαμε στον οποιονδήποτε «εχθρό» τους να παραβιάσει την ψυχή τους, τα κεκτημένα τους. Πού πήγαν; Υπήρξαν; Είναι απίστευτο, αδιανόητο αλλά επιβάλλεται πλέον αυστηρά σαν η μόνη λύση: Να απολαύσουμε τη δυστυχία μας, το βαρύ κ καταθλιπτικό συναίσθημά μας, το αδιέξοδο που πεισματικά απλώνεται μπροστά μας. Είμαστε εμείς με εμάς. Οι δυο μας. Τριγύρω βουνά. Ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Τι κάνουμε λοιπόν; Ότι καλύτερο μπορούμε για εμάς. Προετοιμάζουμε το μυαλό μας να δεχτεί τη νέα κατάσταση κ δημιουργούμε τις κατάλληλες κατευθύνσεις που αναγκαστικά θα ακολουθήσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Παύουμε να ρίχνουμε ευθύνες στους «άλλους». Δε φταίνε αυτοί που ευεργετήθηκαν από εμάς. Εμείς πράξαμε αυτό που έπρεπε. Αυτό που με την καρδιά μας δώσαμε, δεν το ζητούμε πίσω. Θα μπορούσαμε να είχαμε αρνηθεί.
Τίποτε δε μας επιβλήθηκε να κάνουμε χωρίς τη θέλησή μας. Ούτε που πέρασε από το μυαλό μας ότι βοηθάμε για την ανταπόδοση. Η αλήθεια είναι πώς οι ευεργετημένοι άγνωστοι πια, δεν ήταν, δεν είναι κ δεν πρόκειται να σταθούν δίπλα μας. Δεν έχει σημασία ο χρόνος της διαπίστωσης αυτής. Σημασία έχει από εδώ κ πέρα τι θα κάνουμε.
Φυσικά κ δε γίνεται να αλλάξουμε. Η αναισθησία δε μας ταιριάζει, η αδιαφορία επίσης. Όσο για τη σκληρότητα, ξεχάστε το. Όμως, στο ολοκληρωτικό δόσιμο κ στην αυταπάρνηση του εαυτού μας φρένο. Μπαίνουν όρια. Πάντα θα υπάρχει ένας κόσμος με δυο πλευρές. Την ορατή κ την αόρατη. Το δύσκολο είναι, τα μάτια της ψυχής μας να εξασκηθούν στο να αντιλαμβάνονται την αόρατη. Αυτή, την αόρατη, όσο κ να λέμε ότι την αναγνωρίζουμε, δε θα την αποκαλύψουμε ποτέ. Θα αποκαλυφτεί από μόνη της. Θα αυτοσυστηθεί.
Θα μας αιφνιδιάσει στην αρχή, θα τη συνηθίσουμε στη συνέχεια. Δε χρειάζεται να αναλωθούμε σε ερωτήματα τύπου {γιατί;}. Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας κ για τους άλλους. Οι σκέψεις μας μπορούν να αλλάξουν, οι άλλοι όχι. Πραγματικά, θερίζουμε αυτό που σπέρνουμε. Ας προσέξουμε λοιπόν τους σπόρους που φυτεύουμε.
«Διδάσκουμε στους ανθρώπους τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να μας συμπεριφέρονται». ΛΙΝΤΑ ΦΙΛΝΤ.
Σοφία Ασλαματζίδου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου