Δύο κανονικές ημέρες

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Η Τετάρτη 9η Απριλίου 2014 θα καταγραφεί για την ενδιαφέρουσα σημειολογία της. Ήταν μέρα απεργίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αν και τίποτε ουσιώδες δεν διατάραξε τη ρουτίνα ούτε του ενός ούτε του άλλου. Λιγοστές απουσίες, λιγοστοί απεργοί, αν και η απεργιακή συγκέντρωση κινήθηκε αρκετά πάνω από τα όρια του αξιοπρεπούς. Τα ΜΜΕ απήργησαν την προηγουμένη, σύμφωνα με το ιδιότυπο έθιμο της μνημονιακής εποχής που θέλει τα Μέσα ανοιχτά ανήμερα της απεργίας, τάχα για να προβληθεί αυτή και τα αιτήματά της. Αν έχετε εντοπίσει έστω και μια αναφορά, μια εικόνα, μια φωτογραφία στις 10-20 πρώτες ειδήσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ πέστε το και σε μένα. Εγώ δεν είδα ίχνος είδησης, πέρα από το σύνηθες «κλειστό ο σταθμός του Μετρό στο Σύνταγμα λόγω συγκέντρωσης». Τελεία. Το καθεστώς δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα, κι έπειτα η Τετάρτη ήταν μια μέρα με φούρια ειδησεογραφική, η «Ελλάδα βγαίνει στις αγορές», ολόκληρο το Σύμπαν συνωμότησε υπέρ της, έγραψαν οι αμερικανικές εφημερίδες, έγραψαν οι ευρωπαϊκές, μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία, μέτρησαν τις προσφορές, εκτίμησαν το επιτόκιο, παρακολούθησαν λεπτό προς λεπτό μια κατά τα λοιπά συνήθη τελετουργία στην οποία προσδίδουν το σασπένς μιας Ανάστασης. Η Τετάρτη 9η Απριλίου 2014 ήταν μια μέρα ηλιόλουστη, κατάλληλη για περίπατο στην Αθήνα, με τη θερμοκρασία το μεσημέρι μέχρι και στους 24 βαθμούς, σχεδόν καλοκαίρι, με τους πιο νέους να κυκλοφορούν άνετα με τα κοντομάνικα τισέρτ και τα ελαφρά μπουφάν στη μέση ή στο χέρι, σαν να βιάζονται να πετάξουν από πάνω τους και την τελευταία υποψία χειμώνα. (Εγώ, πάντως, αισθάνομαι ακόμη άνετα μέσα στα φούτερ και στα δερμάτινα μπουφάν). Οι διαδηλωτές της Αθήνας το απόλαυσαν, το ίδιο κι οι συνήθως βιαστικοί διαβάτες των πολυσύχναστων δρόμων του κέντρου, ο ήλιος και η αισθητή ζέστη επέβαλε κάποια νωχέλεια στο κατά κανόνα νευρωτικό βάδισμά τους. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, όχι κανονικοί, αλλά από τους άλλους, που νομίζουν πως κουβαλούν στους ώμους όχι τα μπουφάν τους, αλλά όλο το βάρος του κόσμου, πέρασαν όλη τη μέρα τους, και τη νύχτα τους, και την επόμενη μέρα τους κάτω από τον ήλιο των αγορών. Ο οποίος τους φώτισε μέχρι τύφλωσης και τους ζέστανε μέχρι εγκαύματος τρίτου βαθμού. Κάτι σαν έξοδος του Μεσολογγίου, κάτι σαν απελευθέρωση της Αθήνας, κάτι σαν πτώση της χούντας ήταν αυτή η έξοδος στις αγορές, τέσσερα τα χρόνια της «εξορίας» από τα dealing rooms, τέσσερα και τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής, στο τέλος το πίστεψαν κι οι ίδιοι αυτό το ηλίθιο ψέμα με το οποίο υποθέτουν ότι θα δώσουν στους ιθαγενείς μια αίσθηση κανονικότητας: Ζούμε σε μια κανονική χώρα, που δανείζεται κανονικά από τις αγορές, έχει ένα κανονικό κράτος, μια κανονική δημοκρατία, μια κανονική κυβέρνηση, οι πολίτες της ζουν με κανονικά εισοδήματα, αμείβονται με κανονικούς μισθούς, έχουν κανονικές δουλειές, παίρνουν κανονικές συντάξεις, διαμαρτύρονται κανονικά και η αστυνομία τους αντιμετωπίζει κανονικά, έχουν πρόσβαση σε κανονικές υπηρεσίες υγείας, νοσηλεύονται σε κανονικά νοσοκομεία, τα παιδιά τους πηγαίνουν σε κανονικά σχολεία και ο Απρίλης τους είναι ένας κανονικός ανοιξιάτικος μήνας, με εναλλαγές ήλιου και συννεφιάς, ζέστης και βροχής. Η Τεταρτη 9η Απριλίου 2014 ήταν μια κανονική μέρα κατά την οποία οι πάνω και οι κάτω αυτής της χώρας, στην οποία η μόνη κανονικότητα είναι η διαρκής εξαίρεση, η συνεχής κατάσταση έκτακτης ανάγκης, υποδύθηκαν τους ρόλους τους. Εμείς, οι κάτω, μισθωτοί και άμισθοι σκλάβοι, άνεργοι και υποτελείς του φόρου κατοχής στους δανειστές, προσποιηθήκαμε ότι απεργήσαμε, ότι αντιδράσαμε για πολλοστή φορά στον ακρωτηριασμό κάθε δικαιώματος, στη μετατροπή μας σε ανδράποδα οποιουδήποτε τυχάρπαστου υποδύεται τον επιχειρηματία, τον εργοδότη, τον επενδυτή. Οι άλλοι, οι επάνω, προσποιήθηκαν ότι βγήκαν στις αγορές για πρώτη φορά από τον Απρίλιο του 2010, δανείστηκαν με επιτόκιο που προσποιήθηκαν ότι είναι ένας θρίαμβος. Οι αγορές με τη σειρά τους προσποιήθηκαν ότι τους υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό, ότι συνωστίσθηκαν στις ουρές των dealing rooms του Λονδίνου για ένα ελληνικό πενταετές ομόλογο, ότι διαγκωνίστηκαν για 3 δισ. ευρώ. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προσποιήθηκαν κι αυτοί ότι περίμεναν με αγωνία την έκβαση αυτής της συναλλαγής. ************** Η Πέμπτη, 10η Απριλίου 2014 ήταν άλλη μια κανονική μέρα. Δεν ήταν το ίδιο ζεστή με την προηγούμενη, τα σύννεφα έκρυβαν τον ήλιο και η ΕΜΥ προειδοποιούσε για ακραία καιρικά φαινόμενα. Το μόνο ακραίο που εντέλει συνέβη ήταν η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, οι προσφορές 20 δισ. ευρώ για 2,5 δισ. ομόλογα, το επιτόκιο 4,95%, το δεύτερο πρωθυπουργικό διάγγελμα μέσα σε επτά μέρες, ο ορυμαγδός διθυραμβικών δηλώσεων από Ευρωπαίους αξιωματούχους, τα πρωτοσέλιδα χειροκροτήματα από τα «ευαγγέλια» του νεοφιλελευθερισμού, το ακραίο ψεύδος γύρω από το οποίο στήθηκε η πιο πολυπρόσωπη παράσταση των τελευταίων τεσσάρων ετών. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί επιμένουν στο ψέμα αυτό, αν και γνωρίζουν ότι οι υποτελείς δεν το πιστεύουν ή το ακούνε τουλάχιστον με καχυποψία, ειρωνεία και σαρκασμό. «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε», «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα;», την Πέμπτη ξυπνήσαμε σε μια άλλη χώρα, μια χώρα που υπάρχει στη φαντασία του Σαμαρά, στο μυαλό του Βενιζέλου, στην ατζέντα της Μέρκελ, στο ενεργητικό της Goldman Sachs, στην εικονική πραγματικότητα του έξυπνου χρήματος, του ίδιου που τον Απρίλιο του 2010 έσπρωξε την Ελλάδα στη χωματερή του κόσμου και τώρα, Απρίλιο του 2014, καλλωπίζει το νέο δυσώδες μας ενδιαίτημα με διακοσμητικά φυτά και αποσμητικό χώρου. Το ακόμη χειρότερο, λοιπόν, είναι ότι από αυτή την κανονική μέρα και μετά, οι υπήκοοι της βαλκανικής αποικίας χρέους είναι υποχρεωμένοι να συμβιβαστούν με το κραυγαλέο και γελοίο ψεύδος, να ζήσουν στην εικονική πραγματικότητα του Gre-entry, γιατί έτσι κι αλλιώς με κραυγαλέα ψεύδη και γελοία τρικ στρώθηκε ο δρόμος προς την κόλαση της χρεοκοπίας και της «διάσωσης», και με ανάλογα ψεύδη και τρικ σκηνοθετείται το σόου της «ανάστασης», η επιστροφή στην κανονικότητα. Όλοι ψιλοβολεύονται σε ένα βαθμό ψεύδους, οι Σαμαροβενιζέλοι στο ψέμα του Gre-entry, η Μέρκελ στο ψέμα του ελληνικού success story, η κυβερνώσα αριστερά στην πλάνη της ευρωπαϊκής ανατροπής, οι ψηφοφόροι στην παραπλάνηση των δημοσκόπων, οι δημοσκόποι στην παραπλάνηση και των πολιτών και των πελατών τους. Η Πέμπτη, 10η Απριλίου 2014 ήταν μια κανονική μέρα ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί στη δουλειά, στο σπίτι, στον δρόμο, στις οθόνες της τηλεόρασης ή του υπολογιστή ζήσαμε στις κανονικές συνθήκες ψεύδους και παραπλάνησης που ζούμε εδώ και χρόνια. Το ψέμα ως κανονικότητα έχει γίνει πια τόσο βαρετό που καταντά οικείο. ******************** Η Παρασκευή, 11η Απριλίου δεν ήταν μια κανονική μέρα. Ήρθε στην Αθήνα η Μέρκελ. Άγνωστο πού πήγαν οι Αθηναίοι. Πηγή: Αριστερό Βήμα

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ