ΤΙ ΤΥΧΗ ΘΑ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ;

Των ΜΙΧΑΛΗ ΒΕΡΓΙΤΣΗ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΔΕΜΕΣΤΙΧΑ

Περιμέναμε να σβήσουν τα φώτα της κεντρικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τη «μομφή» στη Βουλή, για να επανέλθουμε σε ορισμένα κρίσιμα διλήμματα στρατηγικής και πολιτικής τακτικής που άνοιξαν, στις βδομάδες που πέρασαν, κάποιες δημόσιες παρεμβάσεις κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι γνω­στό ότι η στάση της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στην Ευ­ρω­ζώ­νη είναι ένα κε­ντρι­κό ζή­τη­μα. Τα επί­ση­μα κεί­με­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (από­φα­ση του συ­νε­δρί­ου, ιδρυ­τι­κή Δια­κή­ρυ­ξη, κ.α.) αντι­με­τω­πί­ζουν το θέμα με μια «αλ­γε­βρι­κή» φόρ­μου­λα, που φω­τι­ζό­ταν σα­φέ­στε­ρα από τα συ­νο­δευ­τι­κά στοι­χεία της: Αφε­νός, «καμιά θυσία για το Ευρώ», αλλά και αφε­τέ­ρου, «δεν θα υπο­κύ­ψου­με σε εκ­βια­σμούς» και αν κλη­θού­με να επι­λέ­ξου­με ανά­με­σα στην εξυ­πη­ρέ­τη­ση των λαϊ­κών - ερ­γα­τι­κών ανα­γκών και την πει­θαρ­χία στην ευ­ρω­ζώ­νη, θα επι­λέ­ξου­με χωρίς δι­σταγ­μούς την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των λαϊ­κών - ερ­γα­τι­κών ανα­γκών.

Η πρό­σφα­τη δή­λω­ση ότι μια πι­θα­νή απο­χώ­ρη­ση από την Ευ­ρω­ζώ­νη «θα ήταν κα­τα­στρο­φή», απο­τε­λεί -προ­φα­νώς- άλλη πο­λι­τι­κή θέση: είναι πολύ πιο «κλει­στή» φόρ­μου­λα (δεν απο­φεύ­γει μόνο την «εθε­λο­ντι­κή» απο­χώ­ρη­ση αλλά και κάθε εκ­δο­χή της, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της απά­ντη­σης σε απα­ρά­δε­κτο εκ­βια­σμό ή και ανα­γκαί­ας για τα λαϊκά – ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα έξοδο από το ευρώ...). Ακρι­βώς γι’ αυτό δεν ήταν τυ­χαίο ότι αυτή η με­τα­τό­πι­ση υπο­γραμ­μί­στη­κε με άγρια χαρά από όλους τους αντι­πά­λους μας, από τον Σα­μα­ρά, τον Βε­νι­ζέ­λο αλλά και τη Δημ.Αρ. κατά την τρι­ή­με­ρη συ­ζή­τη­ση στη Βουλή.

Στην Αυγή δια­βά­σα­με, επί­σης, κά­ποιες «νέες ιδέες» για τις οι­κο­νο­μι­κο­κοι­νω­νι­κές δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αν αυτός συ­γκρο­τή­σει κυ­βέρ­νη­ση: α) Το χρέος, λέει, θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί από μια διε­θνή διά­σκε­ψη που θα εκ­πο­νή­σει μια συ­μπε­φω­νη­μέ­νη λύση για όλες τις υπερ­χρε­ω­μέ­νες χώρες, υπό την ευ­θύ­νη της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας. β) Το πρό­βλη­μα της «ανά­πτυ­ξης» (με στόχο π.χ. την αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας...) θα πρέ­πει να απα­ντη­θεί μέσα από ένα «Ευ­ρω­παϊ­κό Σχέ­διο Μάρ­σαλ», που θα εκ­πο­νη­θεί επί­σης συ­μπε­φω­νη­μέ­να και επί­σης υπό την επί­βλε­ψη της ΕΚΤ. γ) Το κρί­σι­μο πρό­βλη­μα των γι­γά­ντιων ιδιω­τι­κών τρα­πε­ζών θα πρέ­πει, λέει, να απα­ντη­θεί μέσα από τις δια­δι­κα­σί­ες της ευ­ρω­παϊ­κής «τρα­πε­ζι­κής ενο­ποί­η­σης» και υπό την ευ­θύ­νη (σωστά προ­βλέ­ψα­τε) της ΕΚΤ. δ) Τη δια­νο­μή κά­ποιων «κου­πο­νιών» για δια­σφά­λι­ση τρο­φί­μων στα ασθε­νέ­στε­ρα στρώ­μα­τα, με στόχο την απο­φυ­γή μιας αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής...

Το πρό­βλη­μα με τις θέ­σεις αυτές είναι διπλό: αφε­νός, δεν απη­χούν τις επε­ξερ­γα­σί­ες και τις μέχρι σή­με­ρα συ­μπε­φω­νη­μέ­νες απα­ντή­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αφε­τέ­ρου, «ξε­χνούν» ένα μικρό προ­βλη­μα­τά­κι: ποιος θα ανα­γκά­σει την ΕΚΤ να ανα­λά­βει αυτές τις πρω­το­βου­λί­ες, ανα­τρέ­πο­ντας άρδην τη μέχρι σή­με­ρα κυ­ρί­αρ­χη γραμ­μή όλων των ευ­ρω­η­γε­σιών;

Το στρα­τη­γι­κό υπό­βα­θρο αυτών των νέων ανα­ζη­τή­σε­ων πα­ρα­πέ­μπει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στο ιδε­ο­λο­γι­κό στίγ­μα του Κόμ­μα­τος Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς (ΚΕΑ) παρά στη δια­δρο­μή και στα κε­κτη­μέ­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Και από το χώρο του ΚΕΑ μας έρ­χο­νται κά­ποιες δυ­σά­ρε­στες ει­δή­σεις: Για πα­ρά­δειγ­μα, το ΚΚ Γαλ­λί­ας απο­φά­σι­σε πρό­σφα­τα να κα­τέ­βει στις δη­μο­τι­κές και πε­ρι­φε­ρεια­κές εκλο­γές στη Γαλ­λία με μια γε­νι­κευ­μέ­νη συμ­μα­χία - που πε­ρι­λαμ­βά­νει και το Δήμο του Πα­ρι­σιού - με το κυ­βερ­νών Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα (την ώρα της βα­θύ­τε­ρης κρί­σης του Ολα­ντρέ­ου...). Αυτή η επι­στρο­φή στις πο­λι­τι­κές της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς παί­ζει, κυ­ριο­λε­κτι­κά, κο­ρώ­να-γράμ­μα­τα ακόμα και την επι­βί­ω­ση του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς, που πολ­λοί θε­ώ­ρη­σαν ως το δεύ­τε­ρο, μετά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επι­τυ­χη­μέ­νο υπό­δειγ­μα ενό­τη­τας στη δράση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Ο Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν, επι­κε­φα­λής του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς στις προη­γού­με­νες εκλο­γές, σχο­λιά­ζο­ντας την από­φα­ση του ΚΚΓ δή­λω­σε ότι πρό­κει­ται «όχι για λάθος αλλά για έγκλη­μα»...

Είναι σαφές ότι, ενό­ψει των Ευ­ρω­ε­κλο­γών, τα προ­βλή­μα­τα αυτά θα γί­νουν πολύ πιο «εσω­τε­ρι­κά» και θα απαι­τή­σουν σα­φείς οριο­θε­τή­σεις από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που ο Αλ. Τσί­πρας θα είναι επι­κε­φα­λής της κα­μπά­νιας του ΚΕΑ στις ευ­ρω­ε­κλο­γές.

Η πίεση για συ­ντη­ρη­τι­κή με­τα­τό­πι­ση είναι, ομο­λο­γου­μέ­νως, με­γά­λη. Δια­βά­σα­με, π.χ., συ­νέ­ντευ­ξη κε­ντρι­κού οι­κο­νο­μο­λό­γου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Αυγή, όπου ανα­λάμ­βα­νε τη «δέ­σμευ­ση» να... στα­θε­ρο­ποι­ή­σου­με τους μι­σθούς στα ση­με­ρι­νά επί­πε­δα. Την ίδια στιγ­μή, ο (σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της) Σάβ­βας Ρο­μπό­λης, επι­κε­φα­λής του ιν­στι­τού­του των συν­δι­κά­των, δεν κου­ρά­ζε­ται να επα­να­λαμ­βά­νει ότι μια ου­σια­στι­κή αύ­ξη­ση στους κα­τώ­τα­τους μι­σθούς είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση (όχι για την πο­ρεία προς τον Σο­σια­λι­σμό, αλλά) για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες κρί­σης και πό­λω­σης στην κοι­νω­νία, δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για συ­ναι­νε­τι­κές, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού τύπου, λύ­σεις. Οι «από πάνω» δεν δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται, δεν πα­ρα­χω­ρούν, απαι­τούν τη συ­ντρι­βή όλων των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των. Όμως και οι αυ­τα­πά­τες των «από κάτω» έχουν μειω­θεί κατά πολύ: όλες οι με­τρή­σεις δεί­χνουν ότι με­γά­λο τμήμα τους θα ψη­φί­σει ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά με «κρύα καρ­διά», με μη­δε­νι­κά πε­ρι­θώ­ρια ανο­χής και «χά­ρι­τος». Αν μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­πέμ­ψει μή­νυ­μα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής προ­σαρ­μο­γής δεν θα ει­σπρά­ξει πο­λυ­συλ­λε­κτι­κή ενί­σχυ­ση, αλλά θα πυ­ρο­δο­τή­σει ένα δια­λυ­τι­κό κα­τα­κερ­μα­τι­σμό. Γιατί, όπως έλεγε και το επι­τυ­χη­μέ­νο προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα του 2012, οι επι­λο­γές είναι απο­λύ­τως δι­λημ­μα­τι­κές: ή αυτοί ή εμείς...

Posted in: πολιτική