ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ

Toυ ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η Σαουδική Αραβία αγοράζει όπλα από τη Ρωσία, η Τουρκία από την Κίνα. Μόλις προχθές θα ήταν απλώς αδιανόητο. Τα ιδεολογικά και θρησκευτικά κριτήρια έχουν καταρρεύσει πλήρως, παραγράφονται όταν μιλάμε για εξωτερική πολιτική. Δεν υπάρχει αριστερή ή δεξιά εξωτερική πολιτική. Τα εξοπλιστικά προγράμματα δεν κατατάσσονται στο συνηθισμένο εμπόριο, όπως όλοι ξέρουν. Ανήκουν καθαρά στη σφαίρα της Πολιτικής, υποδηλώνουν προθέσεις μερικού ή συνολικότερου αναπροσανατολισμού, διάθεση εξισορρόπησης της μονόπλευρης επιρροής με πολυμερή. Για την ακρίβεια, έτσι το βλέπει αυτός που έχει το μονοπώλιο της επιρροής και μπορεί να αντιδράσει, βίαια εν ανάγκη. Μετά τα ιδεολογικά και θρησκευτικά σύνορα-απαράβατα έως προχθές- καταρρέουν πλέον και τα γεωπολιτικά. Δεν αλλάζει ο Μανωλιός, αλλάζει ο Κόσμος.
Βρίθουν εσχάτως τα δημοσιεύματα εναντίον του Ερντογάν στα αγγλοσαξωνικά ΜΜΕ προβλέποντας δεινά για την Τουρκία, έως τον διαμελισμό της. Δεν είναι ποτέ βέβαιο πότε τα ΜΜΕ των ισχυρών χωρών μεταφέρουν πληροφορίες ή διοχετεύουν προπαγανδιστικό υλικό, συνήθως κάνουν και τα δυο μαζί, εντέχνως. Στα ασταθή καθεστώτα περιλαμβάνεται και ο βασιλικός Οίκος της Σαουδικής Αραβίας, δηλαδή, καταλαβαίνουμε, ότι δεν είναι πλέον τόσο αρεστός, δηλαδή τόσο υπάκουος. Παράλληλα το Ισραήλ εμφανίζεται περισσότερο από ποτέ διατεθειμένο να προκαλέσει πολεμική σύρραξη με το Ιράν.

Τουρκία,Ισραήλ και Σαουδική Αραβία βρέθηκαν με την πλευρά των χαμένων όταν ο Ομπάμα ματαίωσε την επίθεση εναντίον της Συρίας-πολλά ΜΜΕ αποδίδουν τη ματαίωση της επίθεσης στο γεγονός ότι οι Ρώσοι κατάστρεψαν αμερικανικούς πυραύλους που είχαν εκτοξευθεί στις 3-9-13 στην περιοχή, αποκαλύπτοντας ότι η νίκη δεν ήταν διόλου εξασφαλισμένη. Το Ισραήλ συγκρούεται με την Τουρκία, δεν θέλει τους Άραβες ενωμένους με ηγέτη την Άγκυρα (ήπιο Ισλάμ), θα ήταν μελλοντική απειλή. Αλλά (το Ισραήλ) είναι σε επαφή με τους Σαουδάραβες και τροφοδοτεί τους αντάρτες στη Συρία. Ωστόσο ορισμένα οικονομικά/πολιτικά ισραηλινά συμφέροντα προωθούν τη διοχέτευση αερίου/πετρελαίου της περιοχής μέσω Τουρκίας. Η σύμπλευση των χαμένων στο Συριακό είναι δυσχερής, εύθραυστη, αλληλοσυγκρουόμενη. Η Τουρκία διερευνά τη βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία ενόψει της συνεννόησης ΗΠΑ-Ιράν που θα καθιστούσε την απελευθερωμένη Τεχεράνη άμεσο ανταγωνιστή της Άγκυρας στη Μ. Ανατολή-η Ελλάδα υπνώττει ή ετοιμάζεται να αναγνωρίσει εκ των πραγμάτων (νέο σχέδιο Ανάν) το τουρκοκυπριακό παράνομο μόρφωμα. Στην κορυφή των χαμένων είναι οι νεοσυντηρητικοί (υπέρ του πολέμου) στις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα αποφάσισε να ακολουθήσει τις συμβουλές της Έκθεσης των Μπρεζίνσκι-Γκέητς (προ δεκαετίας) που υποστήριζαν την «περιορισμένη και επιλεκτική» συνεννόηση με τους αντίπαλους των ΗΠΑ αλλά γείτονες/υποστηρικτές της Συρίας, το Ιράν κυρίως. Όλος ο εσμός των χαμένων αντιδρά στην ειρηνευτική διαδικασία της Γενεύης. Δεν συγκρούονται ιμπεριαλιστές/αντιιμπεριαλιστές ούτε φιλοπόλεμοι/ειρηνόφιλοι. Οι σκοποί αμφοτέρων είναι η κυριαρχία, οικονομική και γεωπολιτική, διαχωρίζονται στις μεθόδους. Οι «ειρηνόφιλοι» ελπίζουν και ότι η προσέγγιση με το Ιράν (με το καρότο της άρσης των κυρώσεων που το πνίγουν) θα αποσπάσει αργά ή γρήγορα την Τεχεράνη από τη ρωσική επιρροή, θα απομονώσει τη Μόσχα. Ο απώτερος στόχος είναι πάντα η Ευρώπη, η αποτροπή της ενεργειακής της (και γεωπολιτικής) εξάρτησης από το Κρεμλίνο. Κομμουνιστική ή όχι, πάγια στρατηγική είναι η απομόνωση της Ρωσίας. Στο βάθος, ορισμένοι, τοποθετούν την κόκκινη γραμμή όχι μεταξύ ιμπεριαλιστών/αντιιμπεριαλιστών αλλά μεταξύ αυτών που θέλουν μια Παγκοσμιοποίηση συγκεντρωτική και θεσμοθετημένη (θα λειτουργεί με κανόνες) και εκείνων (αμερικανών και άλλων νεοσυντηρητικών) που επιδιώκουν (χοντρικά) το χάος, μια αποκεντρωμένη Παγκοσμιοποίηση-όπου ο σχετικά ισχυρότερος θα κάνει κουμάντο. Υπέρ της θεσμοθετημένης Παγκοσμιοποίησης κατατάσσουν, μεταξύ άλλων, τον Στρος-Καν (εξηγώντας έτσι, εν μέρει, την τότε αποπομπή του) αλλά και τον Μελανσόν, θεωρώντας, προφανώς, ότι η «Π» είναι, προσώρας τουλάχιστον, μη ανατρέψιμη. Στην ίδια λογική, με μια Αριστερά αδύναμη ιδεολογικά και πολιτικά, ανύπαρκτη αυτή τη στιγμή, ως παράγων εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο, η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς περιορίζεται στο εσωτερικό των Εθνών/Κρατών και χρησιμεύει ως εργαλείο διχασμού των κοινών συμφερόντων, εθνικών και κοινωνικών, του λαού- παράδειγμα είναι το ερώτημα ναι ή όχι στη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που διχάζει και τις δυο πλευρές. Αντίθετα η άνοδος της ακροδεξιάς, ιδίως και κυρίως στη Γαλλία, είναι κρίσιμο θέμα. Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Γαλλία παύει να υπάρχει. Γερμανία χωρίς τη σημερινή της πολιτική χάνει την ηγεμονία-οικονομική και πολιτική. Αν, λοιπόν, λένε, το Εθνικό Μέτωπο αποκτήσει επαρκή λαϊκή βάση, ξυπνώντας το γαλλικό εθνικισμό/σωβινισμό, τότε τίποτα δεν αποκλείει ανατροπές-ή τέτοιους μεγάλους συμβιβασμούς που η σημερινή ΕΕ θα είναι αγνώριστη. Το φαινόμενο της άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη αντιμετωπίζεται με κριτήρια του παρελθόντος (αλλά η Ιστορία επαναλαμβάνεται;) και κραυγές (φόβων του παρελθόντος), δεν μελετάται τι πραγματικά θέλουν τα κοινωνικά στρώματα που στρέφονται σ' αυτά τα ακραία κόμματα, τι μπορούν να αποδεχθούν, ως που είναι διατεθειμένα να συγκρουστούν με τους κυρίαρχους.
Στην Αριστερά, ευρωπαϊκή ή ελληνική, οι κλαυθμοί και οδυρμοί για τον «κίνδυνο εκφασισμού» είναι ανώφελοι. Άμα δεν ξέρεις, δεν θέλεις, δεν μπορείς εσύ, ένας άλλος θα πάρει τη θέση σου, κενά δεν υπάρχουν ούτε στη Φύση ούτε στην Πολιτική. Το επιχείρημα, ωστόσο, κάποιων ότι η Αριστερά ευθύνεται για την άνοδο της ακροδεξιάς είναι για τα πανηγύρια. Ο πρώτος υπεύθυνος φυσικά είναι το ίδιο το Σύστημα, η μεθοδευμένη πτώχευση του κόσμου. Είναι αφελής η αντίληψη ότι οι «σωστές» θέσεις της Αριστεράς θα διασφάλιζαν την ηγεμονία της, παραγνωρίζοντας πλήθος άλλων παραγόντων. Απόδειξη αρνητική είναι ότι η ΧΑ με ένα ολότελα θολό και αμφισβητούμενο «εθνικισμό» και «χαστούκια» στους μετανάστες απόκτησε ευρεία εκλογική βάση. Το μοναδικό κοινό σημείο, κοινή αφετηρία όλων των εξελίξεων είναι το Έθνος/Κράτος. Αν, όμως, αυτό είναι το επίκεντρο των εξελίξεων, εκεί πρέπει να στραφεί η προσοχή όλων.

Posted in: πολιτική