Του Δημήτρη Χρυσικού

Την Κυριακή που μας πέρασε (4-8-13) υπήρξανε μια σειρά συνεντεύξεις επιφανών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε αθηναϊκές εφημερίδες, από τις οποίες η Ν.Δ. προσπάθησε να αναδείξει διαφορετικές προσεγγίσεις στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Έλεγε το σχετικό Δελτίο Τύπου της Ν.Δ. (Κυριακή 4-8-13): «Ο κ. Παπαδημούλης δηλώνει σήμερα (Τύπος της Κυριακής) ότι ποτέ δεν είπαν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι οι μισθοί και οι συντάξεις θα επανέλθουν σε επίπεδα 2009.

Αντιθέτως, ο κ. Σταθάκης δηλώνει (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) ότι ο κατώτατος μισθός και η κατώτατη σύνταξη θα επανέλθουν στα επίπεδα του 2009.

Πότε επιτέλους θα βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια πρόταση για την πατρίδα, αντί όλες του οι δηλώσεις, να υπερασπίζονται πότε τη μια και πότε την άλλη συνιστώσα;».

Η απάντηση του Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ εξίσου λιτή (4/8/13)

«Η τεχνητή διαστρέβλωση και η προπαγάνδα έχει και τα όριά της. Αν, ωστόσο, δεν καταλαβαίνουν αυτά που διαβάζουν, τους συνιστούμε ξεκούραση. Για την επιστολή του κ. Σαμαρά προς τους δανειστές, όπου δεσμεύεται για νέα μέτρα, απολύσεις και κατασχέσεις σπιτιών έχουν να πουν κάτι;» Το τελευταίο είναι άσχετο όσον αφορά το περιεχόμενο του δελτίου τύπου της Ν.Δ. Θυμίζει εκείνο το «κι εσείς καταπιέζετε του μαύρους».

Η Ν.Δ. μπορεί να διαστρεβλώνει ή να μην καταλαβαίνει τι διαβάζει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν μια σειρά ζητήματα – θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένουν είτε ανοιχτά είτε θολά. Ας δούμε μερικά συγκεκριμένα.

Τι θα γίνει με τα μνημόνια ;

Στο μεγάλο – υπ αριθ. 1 πρόβλημα μας – ποια είναι η τελική θέση / απάντηση; Στους προγραμματικούς στόχους της Πολιτικής Απόφασης του Ιδρυτικού Συνεδρίου, διαβάζουμε :

«13. 1. Ακυρώνουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους».

Τι σημαίνει αυτό; Πως πραγματοποιείται; Γίνεται κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ - μόνος του ή με άλλες αντι-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις – και την άλλη ημέρα ή σε μια εβδομάδα ή και μήνα έστω, ακυρώνει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους; Δηλαδή λέει προς πάσα κατεύθυνση ότι αυτά που συμφώνησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν ισχύουν; Σχίζουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους; Γιατί ακύρωση ουσιαστικά αυτό σημαίνει. Δεν τα αναγνωρίζουμε. Δεν μας δεσμεύουν. Αυτό δεν διευκρινίζεται στην τελική πολιτική απόφαση. Αντίθετα συνεχίζει γράφοντας :

«Εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής και οικολογικής ανασυγκρότησης, το οποίο θα επουλώνει τα πλήγματα που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι και θα αποκαθιστά σταδιακά τους όρους ασφαλούς εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης, με τους ανάλογους μισθούς και συντάξεις, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας.».

Αυτό το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί αφού έχουν ακυρωθεί τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι, ερήμην των «εταίρων» με τους οποίους είχαν υπογραφεί; Χωρίς να μας ενδιαφέρει τι θα μας πούνε και θα κάνουν αυτοί; Θα εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα μιας αυτοδύναμης οικονομίας στα όρια μάλιστα της αυτάρκειας; Σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τις χώρες-δανειστές μας;

Και σε αυτή την περίπτωση « Πρώτο βήμα αποτελεί η αποκατάσταση στα προ του μνημονίου επίπεδα των εργασιακών σχέσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του κατώτερου μισθού, της κατώτερης σύνταξης, του επιδόματος ανεργίας και των οικογενειακών επιδομάτων. Δεν θα αναγνωρίσουμε τις συνταγματικές και παράνομες ενέργειες της κυβέρνησης που οδήγησαν το τελευταίο διάστημα σε διαθεσιμότητα χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων και σε κατάργηση σημαντικών υπηρεσιών του δημόσιου τομέα. Στη δική μας προσέγγιση του δημόσιου ως μοχλού ανασυγκρότησης της χώρας όλοι οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν έχουν ρόλο και θα επαναπροσληφθούν» ; Δηλαδή θα ακυρώσουμε όλα τα κακά μνημόνια κλπ, οι «εχθροί» της προσπάθειας μας – και του ΣΥΡΙΖΑ - τόσο οι εξωτερικοί όσο και οι εσωτερικοί θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια σαν καλά παιδιά του κατηχητικού και θα μας περιμένουν – ευλογώντας μας – να κάνουμε το πρώτο βήμα και μετά το άλλο και ούτε καθεξής; Δηλαδή οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές οι δικοί μας, θα στηρίξουν ένα τέτοιο βήμα; Ακόμα και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις να επαναληφθούν αυτό δεν εγγυάται απολύτως τίποτα. Ότι δηλαδή θα επανέλθουν οι κατώτερες αμοιβές στα προ μνημονίου επίπεδα κλπ κλπ.

Μάλλον με μια χαριτωμένα αφελή παιδική έκθεση μοιάζει αυτή η παράγραφος, κι ας κουράστηκαν τόσοι άνθρωποι να καταλήξουν σε αυτή.

Συνεχίζει, με την ίδια αυτοπεποίθηση η τελική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου:

«13. 2. Αποτρέπουμε τη μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο».

Εδώ αρχίζουμε να διαβάζουμε άλλα πράγματα. Δεν έχει σημασία αν τα βρίσκουμε στην ίδια απόφαση και μόλις αμέσως κάτω από τον προηγούμενο προγραμματικό στόχο. Εδώ δεν ακυρώνουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους έτσι με μια απόφαση / μονοκοντυλιά. Για να αποτρέψουμε τη μετατροπή μας σε αποικία χρέους. Εδώ «επαναδιαπραγματευόμαστε» όλα αυτά. Αλλά, βέβαια, ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους. Που, όμως, για να οριστούν – και να γίνουν αποδεκτοί και από τους «άλλους» - πάλι θα τους διαπραγματευθούμε. Και ποιο; / ποιοι θα πραγματοποιήσουν τον λογιστικό έλεγχο και πόσο χρόνο θα πάρει. Και μέχρι να τελειώσει αυτή η διαδικασία, το πόρισμα της οποίας δεν είναι καθόλου βέβαιο, τι θα γίνει;

Υπάρχει ακόμα μια λεπτομέρεια: όταν η απόφαση λέει για επαχθείς όρους εννοεί το «επαχθές χρέος» ή κάτι άλλο. Αν εννοεί το «επαχθές χρέος» - για το οποίο έχει συσταθεί και μια σχετική επιτροπή – πρέπει να πάρουμε υπόψη μας αυτό που έχει γράψει ο Κώστας Μελάς – που μελέτησε το θέμα: «Πρέπει να υπογραμμισθεί ότι παρά την εντατική συζήτηση στην πολιτική και την ακαδημαϊκή σφαίρα, το δόγμα του Odious Debt δεν έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί σε ένα Διεθνές Δικαστήριο» (1) . Είναι μια λεπτομέρεια που στην πράξη σηκώνει πολλή συζήτηση.

Μέχρι να γίνουν όλα – προϋπόθεση εν ηρεμία και χωρίς κανένα έξωθεν και έσωθεν «σαμποτάρισμα» - η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να υλοποιεί τους επόμενους προγραμματικούς στόχους της, δηλαδή:

«13. 4. Προχωρούμε σε μια αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση των ελλειμμάτων, προτάσσοντας την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου και την περιβαλλοντικά ασφαλή ανάπτυξη, με στόχο τη σταδιακή αύξηση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών»

13. 17. Επαναφέρουμε και αναβαθμίζουμε το θεσμικό πλαίσιο για τις εργασιακές σχέσεις και το πλαίσιο συλλογικής διαπραγμάτευσης. Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, η προστασία από τις απολύσεις, η αναβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών, η κατάργηση της μαύρης, επισφαλούς και ενοικιαζόμενης εργασίας, η ενίσχυση του ρόλου των συνδικάτων και η ελεύθερη και ακώλυτη άσκηση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας, αποτελούν πυλώνες της πολιτικής μας και της παραγωγικής διαδικασίας».

Μακριά από ωραία λογάκια για αναβάθμιση του θεσμικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων, η πείρα των εργατικών αγώνων – της ταξικής πάλης – λέει ότι εκείνο που πρώτα από όλα ενδιαφέρει την εργοδοσία είναι το «διευθυντικό δικαίωμα». Με αυτό τι γίνεται. Εγώ δεν λέω, δεν είμαι καθόλου αφελής για να το πω – ότι όλα θα πάνε καλά αν αυτό αφαιρεθεί από τους εργοδότες και περάσει στους εργαζόμενους. Όχι γιατί δεν είναι σωστό, αλλά γιατί, δυστυχώς, το εργατικό κίνημα δεν είναι τώρα ικανό – και δεν θα γίνει με μια απόφαση – να ασκήσει το διευθυντικό δικαίωμα. Δηλαδή να προχωρήσει στην «αυτοδιαχείριση». Είναι κάτι, ακόμα, δύσκολο και θέλει μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί. (2)

Όσο πλησιάζει κανείς στην εξουσία – με κοινοβουλευτικό τρόπο, όχι με επαναστατικό και μάλιστα με σε ένα διεθνές περιβάλλον που κι αυτό δεν είναι καθόλου ευνοϊκό για μεγάλες ρήξεις – αρχίζει και μετράει τα λόγια του. Όπως το είπε και ο απελθών πρέσβης των ΗΠΑ, Ντάνιελ Σμίθ (3) . Κι αυτό το «μέτρημα» το κάνουν πρώτα τα πιο «δεξιά» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρόεδρος ακόμα πρέπει να μπορεί να ανοίγεται και προς αριστερά, πατριωτικά κλπ, να ισορροπεί τα ρεύματα, να εξασφαλίζει δηλαδή «ψήφους». Οι άλλοι έχουν αναλάβει να καθησυχάζουν το αστικό-μεσοαστικό ακροατήριο, τις «αγορές» κλπ. Έτσι όταν ερωτάται ο κ. Παπαδημούλης (Τύπος της Κυριακής 4-8-13) , αν «Θα επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι της ΕΡΤ;», απαντάει πολύ διπλωματικά. Δεν λέει «Ναι», αλλά ξεφεύγει λέγοντας «Οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις για την ΕΡΤ είναι προκλητικές και απαράδεκτες και φυσικά δεν μας δεσμεύουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θα αξιοποιηθούν με σχέδιο, αξιοκρατία και αποδοτικότητα για να υπηρετήσουν μια Δημόσια Ραδιοτηλεόραση με υψηλότερο κύρος, τηλεθέαση και ακροαματικότητα.»

Το ίδιο και με την ερώτηση:«Θα αποκατασταθεί ο κατώτατος μισθός;», βρίσκει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει ότι ουσιαστικά συμφωνεί με τη ΔΗΜΑΡ:

«Έχουμε δεσμευτεί να επαναφέρουμε την ισχύ των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της τελευταίας εθνικής συλλογικής σύμβασης που αφορά στον κατώτατο μισθό. Ποτέ όμως δεν είπαμε, όπως ψευδώς μας κατηγορεί η αντι-ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα, ότι, πατώντας ένα κουμπί, όλοι οι μισθοί, οι συντάξεις και οι κοινωνικές δαπάνες θα επανέλθουν στα επίπεδα του 2009. Τότε, το ελληνικό ΑΕΠ ήταν 240 δισ. ευρώ. Σήμερα είναι μόλις 180 δισ. ευρώ. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το παραβλέψει»

Λιγότερο ικανός στις διπλωματικές τρίπλες .παρουσιάστηκε ο κ. Γ. Σταθάκης – δεν είναι τόσο παλιός στο «κουρμπέτι» όσο ο κ. Δ. Παπαδημούλης – στη συνέντευξη στην «Κυριακάτικη ελευθεροτυπία» (4-8-13):

Ερώτηση : « Είναι εφικτή οικονομικά η επαναπρόσληψη όλων των απολυθέντων από το Δημόσιο και η αποκατάσταση των μισθών στα προ του Μνημονίου επίπεδα; Πού θα βρεθούν τα χρήματα;».

Απάντηση: άλλα λόγια να αγαπιόμαστε:

«Οι απολύσεις στο Δημόσιο δεν γίνονται για δημοσιονομικούς λόγους, αλλά εκπορεύονται από τις εμμονές της τρόικας και της κυβέρνησης για πλήρη εκποίηση και ιδιωτικοποιήσεις σε δημόσια αγαθά, περιουσία και υποδομές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αξιακά είναι υπέρ του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών, θα κάνει όλες τις αλλαγές για την αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης και των δημόσιων επιχειρήσεων. Σε αυτήν την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς. Στα περί μισθών, νομίζω ότι είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται για την επιστροφή μόνο του κατώτατου μισθού και της κατώτατης σύνταξης στα επίπεδα του 2009».

Για τις επαναπροσλήψεις λέξη. Εδώ θα προηγηθούν οι αλλαγές στο δημόσιο, κλπ. Συμφωνία βέβαια με τον κ. Παπαδημούλη για τη δέσμευση επιστροφής μόνο του κατώτατου μισθού και συντάξεων. Μα ούτε κι ο Κουβέλης διαφωνεί σε αυτό.

Για το χρέος κλπ η ερώτηση σαφής::

« Το κόμμα σας μιλά για διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και για πάγωμα των τόκων, απ' όπου θα προκύψει προς αξιοποίηση το ποσό των 25 δισ. ευρώ. Θα γίνει αυτό μονομερώς ή στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης με την τρόικα;». Κι εδώ ή ίδια αμηχανία στην απάντηση:

« Το Μνημόνιο υποτίθεται ότι έγινε για να εξυπηρετήσει τη δανειακή σύμβαση. Όμως οδήγησε στην αύξηση και όχι στη μείωση του δημόσιου χρέους. Έτσι, αναπόφευκτα, η δανειακή σύμβαση άλλαξε με το PSI, με τη μεταφορά του συνολικού χρέους των 300 δισ. για μετά το 2020 και με την απομείωση των τόκων μέχρι το 2020. Τώρα το ΔΝΤ μιλάει για νέο «κούρεμα» 80 δισ. Η δανειακή σύμβαση τελειώνει τον Μάιο του 2014 (για το ΔΝΤ το 2016), εν μέσω πλήρους αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει σταθερά δύο πράγματα. Μονόπλευρα θα εγκαταλείψει τις μνημονιακές δεσμεύσεις και τις μνημονιακές πολιτικές, άρα και την ίδια την τρόικα. Θα επαναδιαπραγματευτεί με τους εταίρους μία βιώσιμη δανειακή σύμβαση, με ασφαλιστικές δικλίδες τη ρήτρα ανάπτυξης και την αύξηση της απασχόλησης».

Αλλά ο δημοσιογράφος επιμένει – δεν είναι χθεσινός ο κ. Πάνος Σώκος. Και ρωτάει αυτό που όλοι μας σκεφτόμαστε.

«Τι θα συμβεί εάν η πρόταση απορριφθεί από την ηγεσία της Ε.Ε.; Έχετε εναλλακτικό σχέδιο;»

Η απάντηση βγαλμένη από την «ονειροπαγίδα»:

«Θα στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η δημοσιονομική ισορροπία δεν απαιτεί δανειακούς πόρους. Η αναχρηματοδότηση του χρέους θα παραμείνει το μόνο υπό διαπραγμάτευση θέμα. Η ενεργοποίηση επιπρόσθετων, κοινωνικών κυρίως, πόρων από ευρωπαϊκές πηγές αποτελεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Ωραίο αυτό θα στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Τόχε διατυπώσει πρώτος ο Ρήγας Βελεστινλής και το επανάλαβε και ο πρόεδρος Μάο. Αλλά ποιες είναι αυτές οι δικές μας δυνάμεις στις οποίες θα στηριχτούμε; Αυτό δεν το έχει σκεφτεί ο κ. Γ. Σταθάκης – δεν το έχει διδαχτεί ούτε το έχει διδάξει, ούτε ποτέ του πέρασε από πολιτικά σχήματα που προπαγάνδιζαν τέτοιες αρχές – κατά κύριο λόγο «μαοϊκά». Γι αυτό βιαστικά προσθέτει στις «δικές μας δυνάμεις» και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»!!! Που το ανακάλυψε ο άνθρωπος ένας Βούδας μόνο μπορεί να το ξέρει. Δηλαδή τώρα που διαλύεται η οικονομία και η χώρα που είναι αυτό το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» να μας βοηθήσει; Περιμένει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να εμφανιστεί;

Γάτα ο δημοσιογράφος είπε να το γλεντήσει λιγάκι.

« Μπορεί να αλλάξει η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική των Μνημονίων χωρίς αλλαγή της γενικότερης ευρωπαϊκής πολιτικής;»

Στην ίδια ρότα της άρας μάρας κουκουνάρας ο κ. καθηγητής:

« Η πολιτική των Μνημονίων πρέπει να αλλάξει με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό θα σταματήσει τον κατήφορο. Η έξοδος από την κρίση όμως έχει ισχυρή ευρωπαϊκή διάσταση και αφορά τον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις Βρυξέλλες. Η ευρωπαϊκή οικονομία χρειάζεται χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής, αμοιβαιοποίηση του δημόσιου χρέους, κοινή διαχείριση του τραπεζικού προβλήματος και αναπτυξιακή ατζέντα. …….. Στο χρόνο που μεσολάβησε ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ενιαίο κόμμα, απέκτησε διεθνή ταυτότητα και πολύ σαφέστερο και δυνατό προγραμματικό λόγο».

Αν κάτι μπορεί να μας έπεισε ότι μπορεί να αλλάξει η ακολουθούμενη πολιτική των Μνημονίων χωρίς αλλαγή της γενικότερης ευρωπαϊκής πολιτικής ήταν αυτό το αφοπλιστικό τελευταίο επιχείρημα: ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε διεθνή ταυτότητα!!!

Με λίγα λόγια πάνε περίπατο τα «όχι στο Μνημόνιο της χρεοκοπίας» (Τσίπρας, Αθήνα 14-6-12), τα «ούτε ένα ευρώ στους τοκογλύφους» (του ίδιου Αθήνα 3-5-12) και όλες οι σχετικές δεσμεύσεις. Αυτές ήτανε για τα μπαλκόνια και πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκολλήσει από το 4,..%.

Ο κ. Γ. Δραγασάκης στο «ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (4-8-13) είναι ακόμα πιο «προσγειωμένος» στην αστική πραγματικότητα. «εδώ που φτάσαμε, (θα πεί) δεν υπάρχουν εύκολες ούτε ανώδυνες λύσεις. Πολύ περισσότερο που το συσσωρευμένο χρέος χρησιμοποιείται ως μοχλός εξάρτησης και υποταγής. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έγινε εξαρχής ρύθμιση του χρέους. Και αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που σήμερα αρνούνται μια ριζική λύση. ». Λαμπρά: αυτοί που μας θέλουν εξαρτημένους και υποταγμένους- ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί ιμπεριαλιστές δεν θα αλλάξουν σχέδια μεθαύριο. Γι αυτό, συνεχίζει «Το ζητούμενο στις συνθήκες αυτές δεν είναι ούτε η παθητική αναμονή ούτε ο μαξιμαλισμός των στόχων αλλά η χάραξη εκείνης της στρατηγικής που θα μας επιτρέψει να οικοδομήσουμε τις αναγκαίες συμμαχίες, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να απαλλαγούμε τελικά από την παγίδα του χρέους και τη θηλιά της εξάρτησης. Και αυτό ακριβώς επιδιώκει η πολιτική μας, όπως επιβεβαιώθηκε και από το συνέδριο».

Το ζητούμενο λοιπόν είναι η οικοδόμηση των αναγκαίων συμμαχιών. Μα αυτό απασχολεί ακόμα και τον Αν. Σαμαρά και μερίδα του τύπου. Με τη Μέρκελ ή με τον Ομπάμα; Αν διαβάζει κανείς το τι γράφεται και εν όψει του ταξιδίου στις ΗΠΑ του πρωθυπουργού, θα καταλάβει ότι σχεδόν όλους αυτό απασχολεί. Οι συμμαχίες. Με ποιον θα πάμε και ποιον θα αφήσουμε και τι κόστος – σε εθνικά θέματα – έχει ή θα έχει η κάθε επιλογή μας.

Ο κ. Δραγασάκης δεν πιστεύει – και σωστά – ότι θα υπάρξει κάποια αλλαγή μετά τις γερμανικές εκλογές. Όσον αφορά τι έχει να προτείνει σε προγραμματικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Δραγασάκης, άθελα του (;;) μας λέει ΤΙΠΟΤΑ. : «μια νέα "οικονομία των αναγκών", βασισμένη στην καινοτόμο παραγωγή, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ισότητα, στην αλληλέγγυα δημοκρατία και στην αειφορία. Αν συμφωνήσουμε επίσης ότι το από ιστορική άποψη ιδιαίτερο στοιχείο της παρούσας κρίσης δεν βρίσκεται στην οικονομική αλλά στην ηθική, στην αξιακή και στην οικολογική της διάσταση, δηλαδή στους σκοπούς και στα κίνητρα, τότε δεν είναι οι ποσοτικοί δείκτες αλλά η συλλογική και η προσωπική αξιοπρέπεια, το συλλογικό και ατομικό "ευ ζην" που με το σύγχρονο κοινωνικό περιεχόμενό του θα μπορούσε να γίνει ο στόχος και το μέσο του νέου τρόπου ανάπτυξης και των νέων προτύπων κατανάλωσης». Αυτά όλα είναι επανάληψη κοινοτοπιών που τα βρίσκει κανείς στους λόγους του κ. Αν. Σαμαρά, του Ε. Βενιζέλου και φυσικά πιο ολοκληρωμένα σε παλαιότερες ομιλίες του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Εκείνο που βεβαιώνει και καθησυχάζει το ακροατήριο του είναι όταν υπόσχεται ότι «δεν επιδιώκουμε αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτο από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα κρατικού δανεισμού», επαναλαμβάνοντας μόνο το τελευταίο ρεφραίν του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ περί επαναπροσδιορισμού «του ορισμού του πρωτογενούς ελλείμματος έτσι ώστε να μη συμπεριλαμβάνονται σε αυτό οι δημόσιες επενδύσεις και, δεύτερον, η δυνατότητα χρηματοδότησης των δημοσίων επενδύσεων από ευρωομόλογα ή άλλον ευρωπαϊκό θεσμό».

Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ευγνωμονούν το γραφείο τύπου της Ν.Δ. και το Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. κ. Ανδρέα Παπαμιμίκο που πραγματικά διαβάζουν πολύ επιφανειακά τις ομιλίες και συνεντεύξεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και ασχολούνται με γελοιότητες του υποψήφιου βουλευτή του κ. Ανδρέα Καραγιάννη. Η αντικομμουνιστική ψύχωση τους έχει διαλύσει κι αυτών τα μυαλά εντελώς.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1 – Κ. ΜΕΛΑΣ «Η θεωρία ή το δόγμα του Odious Debt: βασική παρουσίαση» (22/04/2011) και του ίδιου «Η έννοια του Odious Debt και η περίπτωση του Ισημερινού. Γιατί τόσος θόρυβος;» (20/04/2011) – Βλ. Monthly Review και το προσωπικό ιστολόγιο του http://www.kostasmelas.gr/

2- Σχετικά με τις δυσκολίες στο εγχείρημα αυτό βλ. Michael A. Lebowitz «Οικοδομήστε τον τώρα! Λόγος για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα» [έκδοση του Monthly Review / INPRINT, ΑΘΗΝΑ 2009] με πρόλογο του Hugo Chavez, ο οποίος άλλωστε είχε καλέσει τον συγγραφέα για σειρά μαθημάτων στο συνδικαλιστικό κίνημα της Βενεζουέλας. Ένα από αυτά ήταν και για την αυτοδιαχείριση, τα προβλήματα και τις δυσκολίες της – αποτυχία στη Γιουγκοσλαβία.

3- βλ. σχετικά και Λευτέρη Ριζά «ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ Ο ΜΑΡΤΕΝΣ , ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΜΙΘ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ», στον ΟΙΣΤΡΟ 1/8/13

Posted in: πολιτική