Γράφει ο Δημήτρης Πατέλης
Τι είναι χούντα… κλικ εδώ
1. Λέει: “Χούντα δεν είναι να γράφεις από το πρωί ως το βράδυ στα social media «έχουμε χούντα» και ουδείς να ασχολείται μαζί σου.Χούντα είναι η απαγόρευση των social media, του youtube, του ίντερνετ γενικώς, πλην των επίσημων «φορέων ενημέρωσης»”.
Άρα: βολέψου με τη συμβολή σου στην αναπαραγωγή και επαύξηση θορύβου και ατομικής εκτόνωσης χαμένος σε social media, youtube και εν γένει ίντερνετ, διότι το καθεστώς μπορεί και να τα απαγορεύσει!
2. Λέει: “Χούντα δεν είναι να φας ξύλο ή και ληγμένα δακρυγόνα σε μια διαδήλωση.
Χούντα είναι να απαγορεύονται οι διαδηλώσεις”.
Άρα: μια χαρά είναι η τυπική “ελευθερία διαδηλώσεων”, ακόμα και αν κατά κανόνα μετεξελίσσονται σε όργιο χημικού πολέμου και καταστολής, διότι το καθεστώς μπορεί και να τις απαγορεύσει εν γένει!
3. Λέει: “Χούντα δεν είναι μερικοί βλάχοι μπάτσοι, η επικίνδυνη κατάχρηση εξουσίας κι ένας σερίφης υπουργός Προστασίας του Πολίτη.
Χούντα είναι τα βασανιστήρια εκατοντάδων ανθρώπων, οι εξορίες, οι θάνατοι”.
Άρα: Μια χαρά είναι το όργιο κατάχρησης εξουσίας, αυταρχισμού και καταστολής, διότι το καθεστώς μπορεί και να θεσπίσει πιο συστηματικά βασανιστήρια σε ευρύτερη κλίμακα, καθώς και εξορίες και μαζικές εκτελέσεις.
4. Λέει: “Χούντα δεν είναι ο Πρετεντέρης και ο Μπάμπης.
Χούντα είναι να ακούς deutsche welle κρυμμένος στο σκοτάδι για να μην σε μπουζουριάσουν”.
Άρα: βολέψου με τον οχετό των γκεμπελικών τηλεπροπαγανδιστών-χειραγωγών, διότι το καθεστώς μπορεί και να απαγορεύσει εντελώς κάθε εκδοχή εναλλακτικής αναζήτησης πληροφορίας.
5. Λέει: “Χούντα δεν είναι η αναγκαστική – λόγω προοπτικών- μετανάστευση στο εξωτερικό.
Χούντα είναι το κλείσιμο των συνόρων”.
Άρα: μια χαρά είναι η δημογραφική γενοκτονία της χώρας και η εξώθηση της νεολαίας σε εξαθλίωση και μετανάστευση, διότι το καθεστώς μπορεί και να επιβάλλει απαγόρευση εξόδου από τη χώρα (μέτρο που επί 7ετίας είχε επιβληθεί σε ορισμένες κατηγορίες αριστερών αντιφρονούντων, ενώ -ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια- συνεχιζόταν το μεταναστευτικό κύμα).
6. Λέει: “Χούντα δεν είναι να εκλέγονται τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες οικογένειες.
Χούντα είναι να μην γίνονται εκλογές”.
Άρα: μια χαρά είναι τα σόγια, οι απόγονοι και οι επίγονοι που μας κυβερνούν ανακυκλούμενοι και “εναλλασσόμενοι”, η απόλυτη διάσταση λόγων και έργων, η κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση εγκληματική χειραγώγηση-εξαπάτηση, η καλπονοθευτική ανάδειξη μειοψηφικών παρατάξεων σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες (“ενισχυμένη αναλογική”, bonus των 50 βουλευτών στο 1ο κόμμα, τρικομματική κυβέρνηση από κόμματα, η ηγεσία των οποίων ορκιζόταν προεκλογικά ότι δεν πρόκειται να συγκυβερνήσουν, το κουρέλιασμα του Συντάγματος με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η απεμπόληση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας με αποικιακές συμβάσεις και εξοντωτικά μνημόνια εν ονόματι του πατριωτισμού, η τοϊκανή εποπτεία, η ύπατη αρμοστεία του κάθε Φούχτελ και Ράιχενμπαχ, ο πραξικοπηματικός διορισμός τραπζίτη σε ρόλο “υπηρεσιακού πρωθυπουργού”, κ.ο.κ.),διότι το καθεστώς μπορεί και να καταργήσει τις εκλογές μέχρι νεωτέρας!
7. Λέει: “Χούντα δεν είναι οι φωνές μέσα στη βουλή για «δοσίλογους» και για «κυβέρνηση Τσολάκογλου».
Χούντα είναι να πρέπει να φτάσεις μέχρι το Παρίσι για να πεις έστω τη λέξη «χούντα»”.
Άρα: μη τολμήσεις να πεις ότι τα παραπάνω είναι μορφές δωσιλογισμού, διότι το καθεστώς μπορεί και να απαγορεύσει κάθε παρόμοια αναφορά ανά την επικράτεια!
8. Λέει: “Χούντα δεν είναι τα κέντρα εξουσίας που πολεμούν τον αγωνιστή Πάνο Καμμένο.
Χούντα είναι το κελί του Αλέξανδρου Παναγούλη”.
Άρα: καμάρωνε και απολάμβανε τον κάθε δήθεν αντιμνημονιακό καμμένο “σωτηρα”, διότι το καθεστώς μπορεί και να σε χώσει σε κελιά απομόνωσης του ΕΑΤ – ΕΣΑ σαν τον Α. Παναγούλη.
9. Λέει: “Χούντα δεν είναι η φτώχεια.
Χούντα είναι ο φόβος”.
(Κατ’ αρχήν, απίστευτη και παράλογη είναι η ίδια η αντιδιαστολή φτώχειας και φόβου, μιας και δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή φόβου από την ίδια την απειλή της επιβίωσης ατόμων και οικογενειών λόγω εξαθλίωσης). Άρα: το σοκ και το δέος της φτώχειας και της εξαθλίωσης σε συνθήκες “εσωτερικής υποτίμησης” (κοινωνικού πολέμου με όρους γενοκτονίας) είναι μια χαρά στοιχεία “δημοκρατίας”, διότι το καθεστώς μπορεί και να σου προκαλέσει -άμα θέλει- ακόμα πιο γενικευμένο φόβο.
10. Χούντα δεν είναι καν οι ηλίθιοι που ισχυρίζονται και πιστεύουν ότι «καλύτερα ήμασταν τότε» ή «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται».
Χούντα είναι ο Παπαδόπουλος. Και δεν μας χρειάζεται…
Άρα: ο συστημικός εκφασισμός που επελαύνει από τα επάνω (μέσω τροϊκανού καθεστώτος) και από τα κάτω (με την προβολή και ενίσχυση των τόσο χρήσιμων σε κάθε κρίση ναζιστικών συμμοριτών), με τη συνδρομή της απόγνωσης, της άγνοιας και της άθλιας φασιστικής προπαγάνδας (που κάνει τον αδαή φουκαρά να εξιδανικεύει κάθε παρελθόν, ακόμα και της 7ετίας, μιας και δεν βλέπει προοπτική στο μέλλον) είναι μια χαρά, διότι το καθεστώς, επί του παρόντος θέλει να εμφανίζεται ως “δημοκρατικό” και πασχίζει να μας πείσει, ότι χούντα ήταν μόνο μία: αυτή του Παπαδόπουλου! Υπόρρητο νόημα: οι νεοναζί και οι νοσταλγοί της χούντας, είναι απλώς “ηλίθιοι”, ενώ ο μόνος “έξυπνος” εδώ είναι ο δημοσιογραφίσκος που κατόρθωσε να αναγάγει τη χούντα στον Παπαδόπουλο, και να δηλώσει πόσο “αχρείαστος” είναι, όχι γιατί η χούντα και ο φασισμός είναι συστημικά δεινά, αλλά απλώς επειδή η αφεντομουτσουνάρα του έκρινε ότι οι κυβερνώντες τα καταφέρνουν μια χαρά!
Άθλια εξυπνακίστικη προπαγανδιστική χειραγώγηση-εξαπάτηση, που αποσκοπεί στην αποτροπή κάθε αναστοχαστικής εγγρήγορσης για το τι περνά ο λαός και η χώρα σε αυτή την εποχή και στη συγκυρία, κάθε συλλογικό αγώνα εναντίον του εξωραϊζόμενου άθλιου καθεστώτος.
Σε κάθε κακό, ο καλός συστημικός δημοσιογραφίσκος, απολογητής του καθεστώτος, έρχεται να σε τρομάξει με κάτι δεινότερο, ώστε να συμβιβαστείς-βολευτείς με το καθεστώς, με την επίκληση της αρχέγονης συμβιβαστικής λογικής του κοινού νου: “Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον” (Μεταξύ δύο κακών, το λιγότερο κακό είναι προτιμότερο) και να παραιτηθείς από κάθε κριτική στάση και ανατρεπτική δράση. Μια προτροπή – “ηθικό δίδαγμα” απομένει: βολέψου με την αθλιότητα, γιατί απ’ το κακό μπορούν να σε πάνε και στο χειρότερο!
Πως επιτυγχάνεται αυτό το προπαγανδιστικό τρικ; Με τη συστηματική υπονόμευση της ορθολογικής προσέγγισης του ιστορικού γίγνεσθαι. Με την αποσιώπηση-συγκάλυψη του γεγονότος ότι η χούντα και ο φασισμός, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, δεν είναι μεμονωμένο “συμβάν” αλλόκοτης “εκτροπής” του δημοκρατικού πολιτεύματος, ούτε “τρέλα” κάποιου διάτοντα παράφρονα (του Χίτλερ, του Παπαδόπουλου κ.ο.κ.), αλλά αποτέλεσμα της κλιμάκωσης μιας διαδικασίας αυταρχικοποίησης του συστήματος, αναγκαίας για την επίτευξη κάποιων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών στόχων, συνδυασμένων με στυγνά κυρίαρχα συμφέροντα, διεθνή και εγχώρια. Αν αποκόψεις το αποτέλεσμα, από την κλιμάκωση εκείνης ακριβώς της διαδικασίας που οδηγεί νομοτελώς σε αυτό, αν απολυτοποιήσεις την ασυνέχεια και το μη συγκρίσιμο ιστορικών εποχών και διαδικασιών, αν αναγάγεις την ιστορική εμπειρία της έκβασης παρόμοιων διαδικασιών του παρελθόντος σε ένα απόλυτο ασυνεχές πλήρως μοναδιαίων και ασύγκριτων μεμονωμένων γεγονότων, όπου π.χ. η 7ετία συνάπτεται αποκλειστικά με το πρόσωπο ενός εξ ίσου μεμονωμένου και ανεπανάληπτου δικτάτορα (του Παπαδόπουλου), και βρίσκεις ευήκοον ους σε αυτές τις λαθροχειρίες σου, έχεις αρκετές πιθανότητες να υπονομεύσεις την ιστορική συνείδηση και αυτοσυνειδησία, την ιστορική γνώση και αυτογνωσία ανθρώπων, παθητικοποιόντας τους έναντι των δεινών που επιβάλλει το καθεστώτος, κερδίζοντας την εύνοια των ιθυνόντων γι’ αυτές τις υπηρεσίες σου. Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της χειραγώγησης: η αποκοπή του τυπικά-στατικά οριζόμενου συστήματος διακυβέρνησης, του εκάστοτε “πολιτεύματος” από το όλο πλέγμα των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων και συμφερόντων που αυτό εκφράζει και εξυπηρετεί, ως μορφής πολιτεύματος, δήθεν αποκομμένης από το κοινωνικοπολιτικό της περιεχόμενο, άρα, δήθεν πρόσφορης για χειρισμούς κατά το δοκούν.
Αρκεί λοιπόν να σπείρεις σύγχυση και ασάφεια, με μια παράθεση στατικά δομημένων και διαζευκτικά τοποθετημένων διπόλων που ηχούν πειστικά σε επίπεδο άμεσου εντυπωσιασμού, αναπαράγοντας στερεοτυπικά καθεστωτικά δόγματα για την εκ προοιμίου υπεροχή του κυρίαρχου καθεστώτος, της “δημοκρατίας μας” (φαλκιδευόμενης, κουτσουρευόμενης κ.ο.κ.) έναντι κάθε πιθανής εναλλακτικής αναζήτησης και διεκδίκησης.
Η ίδια η επιλογή, η διατύπωση και η αναγκαία υπόρρητη επωδός αυτής της χειραγωγικής παράθεσης των διαζευκτικών διπόλων, είναι μία: δεν σε παίρνει μικρέ ανθρωπάκο να τα βάζεις με το “δημοκρατικό” νυν καθεστώς και τα δεινά που σου επιβάλλει, καθ’ ότι 1. ο μόνος που μπορεί να αλλάξει κάτι στο καθεστώς, το μοναδικό υποκείμενο στο κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν είσαι εσύ, δεν είναι ο λαός, είναι το ίδιο το καθεστώς, το οποίο, 2. μπορεί να σου επιβάλλει πολλά και πολύ χειρότερα!
Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος δρόμος για την επιβολή πλήρους εξανδραποδισμού και εξόντωσης, από τη βαθμιαία εξοικείωση του θύματος με τα εκάστοτε δεινά, με την επίκληση του φόβου για χειρότερα…
Σε αντιδιαστολή με τη δόλια χειραγώγηση των εκμεταλλευτών και των προπαγανδιστών αυλοκολάκων τους, υπάρχει και η στάση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του αγώνα, που δίδαξε από την αρχαιότητα ο Επίκουρος:
“Κακὸν ἀvάγκη, ἀλλ’ οὐδεμία ἀvάγκη ζῆν μετὰ ἀvάγκης” (Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι αναγκαίο να ζούμε υπό καθεστώς ανάγκης) [Προσφώνησις, 9].
Δ. Πατέλης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου