Τιερί Μεϊσάν (μτφ. Κριστιάν)
Το 1916, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μοίραζαν τη Μέση Ανατολή
(συμφωνίες Sykes-Picot). Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, οι Ηνωμένες
Πολιτείες και η Ρωσία συζητούν για ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης σε σφαίρες
επιρροής που θα τους επιτρέψει να εκδιώξουν προς όφελος τους τα κέρδη
της γαλλο-βρετανικής επιρροής.
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 26 Ιανουαρίου στη Ρωσία, ο Τιερί Μεϊσάν αποκαλύπτει
το νέο σχέδιο μοιράσματος στη Μέση Ανατολή που επεξεργάζεται από το
Λευκό Οίκο και το Κρεμλίνο. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει τα κύρια δεδομένα
των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων χωρίς να προεξοφλήσει τη τελική
συμφωνία ή την εφαρμογή της. Το ενδιαφέρον του άρθρου είναι ότι
επιτρέπει να κατανοήσουμε τις διφορούμενες θέσεις της Ουάσινγκτον η
οποία πιέζει τους συμμάχους της σε αδιέξοδο, έτσι ώστε να μπορέσει να
επιβάλει προσεχώς μια νέα τάξη πραγμάτων από την οποία θα αποκλειστούν.
Τα δεδομένα είναι απλά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να γίνουν
ενεργειακά ανεξάρτητες χάρη στην ταχεία εκμετάλλευση του φυσικού αερίου
και του πετρελαίου των σχιστόλιθων άμμων.
Συνεπώς το δόγμα του Κάρτερ (1980) ότι η εξασφάλιση της πρόσβασης στο πετρέλαιο του Κόλπου αποτελεί εθνική επιτακτική ανάγκη για την ασφάλεια είναι νεκρό. Όπως και η συμφωνία του Quincy (1945) σύμφωνα με την οποία η Ουάσιγκτον δεσμευόταν για την προστασία της δυναστείας Σαούντ, αν η τελευταία εγγυούταν την πρόσβασή στο πετρέλαιο της Αραβικής Χερσονήσου. Ήρθε ο καιρός για μαζική απόσυρση των ΗΠΑ που θα επιτρέπει την μεταφορά των GI’s στην Άπω Ανατολή για την συγκράτηση της κινεζικής επιρροής.
Από την άλλη πλευρά, τα πάντα πρέπει να γίνουν για να αποφευχθεί μια σινο-ρωσική στρατιωτική συμμαχία. Πρέπει ως εκ τούτου να προσφερθούν ευκαιρίες στη Ρωσία για να εκτραπεί από την Άπω Ανατολή.
Τέλος, η Ουάσιγκτον καταπνίγει τη υπερβολικά στενή σχέση της με το Ισραήλ.
Αυτή η σχέση είναι εξαιρετικά δαπανηρή, διεθνώς αδικαιολόγητη και στρέφει ενάντια στις ΗΠΑ το σύνολο των μουσουλμανικών πληθυσμών. Περαιτέρω, πρέπει να τιμωρηθεί η Τελ Αβίβ η οποία παρενέβη με τόσο απίστευτο τρόπο στην αμερικανική προεδρική προεκλογική εκστρατεία, περισσότερο δε αφού ποντάρισε εναντίον του υποψήφιου που κέρδισε τις εκλογές.
Αυτά τα τρία στοιχεία οδήγησαν τον Μπαράκ Ομπάμα και τους συμβούλους του να προτείνουν ένα σύμφωνο στον Βλαντιμίρ Πούτιν: η Ουάσιγκτον, η οποία αναγνωρίζει έμμεσα ότι απέτυχε στη Συρία, είναι έτοιμη να αφήσει τη Ρωσία να εγκατασταθεί στη Μέση Ανατολή, χωρίς αντάλλαγμα, και να μοιράσει μαζί της τον έλεγχο της περιοχής.
Με αυτό το πνεύμα, ο Κόφι Ανάν σύνταξε το Ανακοινωθέν της Γενεύης της 30ης Ιουνίου 2012. Εκείνη την εποχή, ήταν μόνο για να βρεθεί μια λύση για το θέμα της Συρίας. Αλλά αυτή η συμφωνία υπονομεύτηκε αμέσως από εσωτερικούς παράγοντες της διοίκησης Ομπάμα. Άφησαν να διαρρεύσουν προς το ευρωπαϊκό τύπο διάφορα στοιχεία του μυστικού πολέμου στη Συρία, συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης μιας Προεδρικής Εκτελεστικής Εντολής (Presidential Executive Order) που έδινε εντολή στη CIA να αναπτύξει τους άνδρες και μισθοφόρους της στο έδαφος της Συρίας. Παγιδευμένος, ο Κόφι Ανάν παραιτήθηκε από τη θέση του ως μεσολαβητή. Από την πλευρά του, ο Λευκός Οίκος εφάρμοσε ένα χαμηλό προφίλ, έτσι ώστε να μην εκτεθούν οι εσωτερικές διαιρέσεις του στη μέση της εκστρατείας για την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα.
Στη σκιά, τρεις ομάδες αντιτίθονταν στο Ανακοινωθέν της Γενεύης:
• Οι παράγοντες που εμπλέκονταν στο μυστικό πόλεμο
• Οι στρατιωτικές μονάδες για την αντιμετώπιση της Ρωσίας
• Οι ρελέδες (ηλεκτρονόμοι) του Ισραήλ.
Τη μεθαύριο της εκλογής του, ο Μπαράκ Ομπάμα ξεκίνησε τη μεγάλη εκκαθάριση. Το πρώτο θύμα ήταν ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, σχεδιαστής του μυστικού πολέμου στη Συρία. Παγιδευμένος σε σεξουαλικό σκάνδαλο που στήθηκε από μια υπάλληλο της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο διευθυντής της CIA αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια, μια ντουζίνα ανώτερων αξιωματικών τέθηκαν υπό έρευνα για διαφθορά. Ανάμεσα τους, ο Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ (Ναύαρχος James G. Stravidis) και ο ήδη διορισμένος διάδοχός του (Στρατηγός John R. Allen), καθώς και ο διοικητής της Υπηρεσίας Πυραυλικής Άμυνας -ήτοι της «Πυραυλικής Ασπίδας»- (Στρατηγός Patrick J. O’Reilly). Τέλος, η Σούζαν Ράις και η Χίλαρι Κλίντον ήταν το αντικείμενο έντονων επιθέσεων επειδή έκρυψαν στο Κογκρέσο τα κρυμμένα στοιχεία για το θάνατο του Πρέσβη Chris Stevens στη Βεγγάζη, που δολοφονήθηκε από ισλαμιστική ομάδα, πιθανότατα υπό την αιγίδα της Μοσάντ.
Έχοντας εξουδετερώσει η παραλύσει αυτές τις εσωτερικές αντιστάσεις, ο Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε την ανανέωση σε βάθος της ομάδας του. Κατ ‘αρχάς, τον Τζον Κέρι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο άνθρωπος είναι δεδηλωμένος υποστηρικτής της συνεργασίας με τη Μόσχα σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Είναι επίσης προσωπικός φίλος του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Μετά, τον Chuck Hagel στο Υπουργείο Άμυνας. Πρόκειται για έναν από τους πυλώνες του ΝΑΤΟ, αλλά ρεαλιστής. Κατήγγειλε πάντα τη μεγαλομανία των νεοσυντηρητικών και το όνειρό τους για παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Είναι νοσταλγός του Ψυχρού Πολέμου, αυτή η ευλογημένη εποχή όταν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα μοιράζονταν τον κόσμο με ελάχιστα έξοδα. Μαζί με τον φίλο του τον Κέρι, ο Χάγκελ είχε οργανώσει το 2008 μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης για την επιστροφή από το Ισραήλ των Υψωμάτων του Γκολάν στη Συρία. Τέλος, τον John Brennan στη CIA. Αυτός ο εν ψυχρώ δολοφόνος είναι πεπεισμένος ότι η πρώτη αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ότι δημιούργησαν και ανάπτυξαν το διεθνές τζιχάντ. Η εμμονή του είναι να εξαλείψει τον σαλαφισμό και τη Σαουδική Αραβία, γεγονότα που θα βοηθούσαν τη Ρωσία στο Βόρειο Καύκασο.
Παράλληλα, ο Λευκός Οίκος συνέχισε τις διαπραγματεύσεις του με το Κρεμλίνο. Αυτό που έπρεπε να ήταν μια απλή λύση για τη Συρία έγινε ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο αναδιοργάνωσης και κατανομής της Μέσης Ανατολής.
Υπενθυμίσουμε ότι το 1916, μετά από οκτώ μήνες διαπραγματεύσεων, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μοιράστηκαν μυστικά τη Μέση Ανατολή (Συμφωνίες Sykes-Picot). Το περιεχόμενο των συμφωνιών αυτών είχε αποκαλυφθεί στον κόσμο από τους Μπολσεβίκους, μόλις ανέλαβαν την εξουσία. Συνέχισε για σχεδόν έναν αιώνα. Η κυβέρνηση Ομπάμα εξετάζει το ενδεχόμενο αναδιαμόρφωσης της Μέσης Ανατολής για το εικοστό πρώτο αιώνα, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρότι ο Ομπάμα διαδέχτηκε τον εαυτό του, δεν του επιτρέπεται κατά την τρέχουσα περίοδο (σμτ. Ιανουάριος 2013) παρά να τρέξει τις τρέχουσες υποθέσεις. Θα αναλάβει τα πλήρη καθήκοντά του μετά τον όρκο του στις 21 Ιανουαρίου. Μέσα στις επόμενες μέρες, η Γερουσία θα ακούσει τη Χίλαρι Κλίντον για το μυστήριο της δολοφονίας του πρέσβη στη Λιβύη (23 Ιανουαρίου), μετά θα ακούσει τον Τζον Κέρι για να επιβεβαιωθεί ο διορισμός του (24 Ιανουαρίου). Αμέσως μετά, τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας θα συναντηθούν στη Νέα Υόρκη για να συζητήσουν τις προτάσεις Λαβρόφ- Μπερνς για τη Συρία.
Οι τελευταίες περιλαμβάνουν την καταδίκη κάθε εξωτερικής επέμβασης, και την ανάπτυξη μιας ειρηνευτικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών, μια έκκληση προς τους διάφορους πρωταγωνιστές να σχηματίσουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να προγραμματίσουν εκλογές. Η Γαλλία αναμένεται να αντιταχθεί χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει το βέτο της εναντίον του αμερικανικού επικυρίαρχού της.
Το πρωτότυπο του σχεδίου αποτελεί η πρόταση για τη δύναμη του ΟΓΕ που θα χρησιμοποιήσει στρατιώτες κυρίως από την Οργάνωση της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ).
Ο Πρόεδρος Μπασάρ Αλ-Άσαντ θα παραμείνει στην εξουσία. Θα πρέπει όμως γρήγορα να διαπραγματευτεί έναν εθνικό χάρτη με τους ηγέτες της μη-ένοπλης αντιπολίτευσης επιλεγμένους με την έγκριση της Μόσχας και της Ουάσιγκτον, και ο ίδιος θα πρέπει να οργανώσει δημοψήφισμα για την επικύρωση αυτού του Χάρτη υπό τον έλεγχο παρατηρητών.
Αυτό το πολιτικό πραξικόπημα ετοιμάζεται από πολύ καιρό από τους Στρατηγούς Χασάν Τουρεκμάνι (δολοφονήθηκε στις 18 Ιουλίου 2012) και Νικολάι Bordyuzha. Κοινή αποδοχή των υπουργών Εξωτερικών του ΟΣΣΑ υπεγράφη στις 28 Σεπτεμβρίου 2012 και υπεγράφη ένα πρωτόκολλο μεταξύ του Τμήματος των Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της ειρήνης και του ΟΣΣΑ. Ο τελευταίος απολαμβάνει τώρα τις ίδιες εξουσίες με το ΝΑΤΟ. Κοινές ασκήσεις προσομοίωσης των Ηνωμένων Εθνών / ΟΣΣΑ πραγματοποιήθηκαν στο Καζακστάν με τίτλο «Απαραβίαστη Αδελφότητα» (8 έως 17 Οκτωβρίου 2012). Τέλος, συζητήθηκε ένα σχέδιο ανάπτυξης των «Γαλάζιων Τραγιασκών» στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΟΗΕ (8 Δεκεμβρίου 2012).
Μόλις σταθεροποιηθεί η Συρία, ένα διεθνές συνέδριο πρέπει να πραγματοποιηθεί στη Μόσχα για μια συνολική ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και των γειτόνων του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ότι δεν είναι δυνατόν να διαπραγματευτεί μια ξεχωριστή ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και της Συρίας, καθώς οι Σύροι απαιτούν πρώτα μια λύση για την Παλαιστίνη στο όνομα του παναραβισμού. Αλλά δεν είναι ούτε δυνατόν να διαπραγματευτεί η ειρήνη με τους Παλαιστινίους, επειδή οι ίδιοι είναι εξαιρετικά διχασμένοι, εκτός εάν η Συρία εξουσιοδοτηθεί να τους αναγκάσει να συμμορφωθούν με μια πλειοψηφική συμφωνία.
Συνεπώς, κάθε διαπραγμάτευση πρέπει να είναι ολοκληρωμένη στο μοντέλο της Διάσκεψης της Μαδρίτης (1991). Σε αυτή την περίπτωση, το Ισραήλ θα αποσυρόταν όσο γίνεται στα σύνορά του 1967. Τα παλαιστινιακά εδάφη και η Ιορδανία θα ενωθούν για να σχηματιστεί το τελικό παλαιστινιακό κράτος. Η κυβέρνησή του θα ανατεθεί στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, γεγονός που έκανε τη συμφωνία πιο αποδεκτή από τις σημερινές αραβικές κυβερνήσεις. Στη συνέχεια, τα υψώματα του Γκολάν θα επιστραφούν στη Συρία με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη της Θάλασσας της Γαλιλαίας, σύμφωνα με τα όσα προβλέπονταν μία φορά και έναν καιρό από τις διαπραγματεύσεις του Shepherdstown (1999). Η Συρία θα ήταν η εγγυήτρια για το σεβασμό των συνθηκών από το ιορδανο-παλαιστινιακό μέρος.
Όπως και στο παιχνίδι του ντόμινο, θα φτάσουμε τότε στο κουρδικό ζήτημα. Το Ιράκ θα διαλυθεί για να γεννηθεί το ανεξάρτητο Κουρδιστάν και η Τουρκία θα προοριστεί να γίνει ομοσπονδιακό κράτος με χορήγηση αυτονομίας στην κουρδική περιοχή της.
Από τη πλευρά των ΗΠΑ, θα ήθελαν να επεκτείνουν την αναδιαμόρφωση στο σημείο να θυσιαστεί η Σαουδική Αραβία που θα τις ήταν άχρηστη. Η χώρα φέρεται να χωρίζεται σε τρία μέρη, ενώ ορισμένες επαρχίες θα ενώνονται είτε με την ιορδανοπαλαιστινιακή ομοσπονδία ή με το σιιτικό Ιράκ, σύμφωνα με ένα παλιό σχέδιο του Πενταγώνου («Taking Saudi out of Arabia, αφανίζοντας τους Σαούντ από την Αραβία», 10 Ιουλίου 2002). Η επιλογή αυτή θα επέτρεπε στην Ουάσιγκτον να αφήσει ένα ευρύ πεδίο επιρροής στη Μόσχα, χωρίς να χρειάζεται να θυσιάσει κάποια από τη δική της επιρροή. Η ίδια συμπεριφορά είχε παρατηρηθεί στο ΔΝΤ όταν η Ουάσινγκτον συμφώνησε να αυξηθούν τα δικαιώματα ψήφου των BRICS. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παραχώρησαν τίποτα από τη δύναμή τους και ανάγκασαν τους Ευρωπαίους να εγκαταλείψουν ένα ποσοστό των ψήφων τους για να τις παραχωρήσουν στους BRICS.
Η εν λόγω πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία συνοδεύεται με μια οικονομο-ενεργειακή συμφωνία, καθώς το πραγματικό διακύβευμα του πολέμου κατά της Συρίας ήταν για τους περισσότερους πρωταγωνιστές να κατακτήσουν τα αποθέματα φυσικού αερίου της. Μεγάλα αποθέματα βρέθηκαν πράγματι στα νότια της Μεσογείου και στη Συρία. Με την τοποθέτηση των στρατευμάτων της στη χώρα, η Μόσχα θα εξασφάλιζε έναν ευρύτερο έλεγχο της αγοράς του φυσικού αερίου τα επόμενα χρόνια.
Το δώρο της νέας κυβέρνησης Ομπάμα στον Βλαντιμίρ Πούτιν συνοδεύεται με μερικούς υπολογισμούς. Όχι μόνο να εκτραπεί η Ρωσία από την Άπω Ανατολή, αλλά επίσης να την χρησιμοποιήσει για να εξουδετερώσει το Ισραήλ. Αν ένα εκατομμύριο Ισραηλινοί έχουν τη διπλή υπηκοότητα ΗΠΑ-Ισραήλ, ένα άλλο εκατομμύριο είναι ρωσόφωνοι. Εγκατεστημένα στη Συρία, τα ρωσικά στρατεύματα θα μπορούσαν να αποτρέψουν τις επιθέσεις των Ισραηλινών κατά των Αράβων και των Αράβων κατά του Ισραήλ. Ως εκ τούτου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ήταν πλέον υποχρεωμένες να ξοδεύουν τεράστια ποσά για την ασφάλεια του εβραϊκού αποικισμού.
Η νέα συμφωνία θα απαιτήσει από τις ΗΠΑ να αναγνωρίσουν επιτέλους το περιφερειακό ρόλο του Ιράν. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον επιθυμεί να πάρει διαβεβαιώσεις ότι η Τεχεράνη θα αποσυρθεί από τη Λατινική Αμερική, όπου ίδρυσε πολλούς συνδέσμους, μεταξύ άλλων με τη Βενεζουέλα. Αγνοούμε την ιρανική αντίδραση σε αυτήν την πτυχή της διαδικασίας, αλλά ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έσπευσε να γνωρίσει στον Μπαράκ Ομπάμα ότι θα κάνει ό, τι μπορεί για να τον βοηθήσει για να πάρει αποστάσεις από το Τελ- Αβίβ.
Το παρόν σχέδιο έχει όμως χαμένους. Κατ ‘αρχάς, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο των οποίων η επιρροή εξασθενίζεται. Στη συνέχεια, το Ισραήλ, που χάνει την επιρροή του στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα επιστρέψει στο μερίδιο που του αναλογεί, ήτοι αυτού ενός μικρού κράτους. Τέλος, το Ιράκ, που θα αποσυναρμολογηθεί. Και ίσως η Σαουδική Αραβία, η οποία αγωνίζεται τις τελευταίες εβδομάδες να τα βρει με τους μεν και με τους δε για να ξεφύγει από την μοίρα που της επιφυλάσσεται.
Υπάρχουν επίσης νικητές. Πρώτα ο Μπασάρ αλ-Άσαντ, χθες εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας σύμφωνα με τη Δύση, και αύριο δοξασμένος ως νικητής των ισλαμιστών.
Και φυσικά, ειδικά ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος, με την επιμονή του σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, καταφέρνει να βγάλει τη Ρωσία από τη «συγκράτηση της, containment», και να της ανοίξουν εκ νέου τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και να αναγνωριστεί η υπεροχή της στην αγορά του φυσικού αερίου.
Συνεπώς το δόγμα του Κάρτερ (1980) ότι η εξασφάλιση της πρόσβασης στο πετρέλαιο του Κόλπου αποτελεί εθνική επιτακτική ανάγκη για την ασφάλεια είναι νεκρό. Όπως και η συμφωνία του Quincy (1945) σύμφωνα με την οποία η Ουάσιγκτον δεσμευόταν για την προστασία της δυναστείας Σαούντ, αν η τελευταία εγγυούταν την πρόσβασή στο πετρέλαιο της Αραβικής Χερσονήσου. Ήρθε ο καιρός για μαζική απόσυρση των ΗΠΑ που θα επιτρέπει την μεταφορά των GI’s στην Άπω Ανατολή για την συγκράτηση της κινεζικής επιρροής.
Από την άλλη πλευρά, τα πάντα πρέπει να γίνουν για να αποφευχθεί μια σινο-ρωσική στρατιωτική συμμαχία. Πρέπει ως εκ τούτου να προσφερθούν ευκαιρίες στη Ρωσία για να εκτραπεί από την Άπω Ανατολή.
Τέλος, η Ουάσιγκτον καταπνίγει τη υπερβολικά στενή σχέση της με το Ισραήλ.
Αυτή η σχέση είναι εξαιρετικά δαπανηρή, διεθνώς αδικαιολόγητη και στρέφει ενάντια στις ΗΠΑ το σύνολο των μουσουλμανικών πληθυσμών. Περαιτέρω, πρέπει να τιμωρηθεί η Τελ Αβίβ η οποία παρενέβη με τόσο απίστευτο τρόπο στην αμερικανική προεδρική προεκλογική εκστρατεία, περισσότερο δε αφού ποντάρισε εναντίον του υποψήφιου που κέρδισε τις εκλογές.
Αυτά τα τρία στοιχεία οδήγησαν τον Μπαράκ Ομπάμα και τους συμβούλους του να προτείνουν ένα σύμφωνο στον Βλαντιμίρ Πούτιν: η Ουάσιγκτον, η οποία αναγνωρίζει έμμεσα ότι απέτυχε στη Συρία, είναι έτοιμη να αφήσει τη Ρωσία να εγκατασταθεί στη Μέση Ανατολή, χωρίς αντάλλαγμα, και να μοιράσει μαζί της τον έλεγχο της περιοχής.
Με αυτό το πνεύμα, ο Κόφι Ανάν σύνταξε το Ανακοινωθέν της Γενεύης της 30ης Ιουνίου 2012. Εκείνη την εποχή, ήταν μόνο για να βρεθεί μια λύση για το θέμα της Συρίας. Αλλά αυτή η συμφωνία υπονομεύτηκε αμέσως από εσωτερικούς παράγοντες της διοίκησης Ομπάμα. Άφησαν να διαρρεύσουν προς το ευρωπαϊκό τύπο διάφορα στοιχεία του μυστικού πολέμου στη Συρία, συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης μιας Προεδρικής Εκτελεστικής Εντολής (Presidential Executive Order) που έδινε εντολή στη CIA να αναπτύξει τους άνδρες και μισθοφόρους της στο έδαφος της Συρίας. Παγιδευμένος, ο Κόφι Ανάν παραιτήθηκε από τη θέση του ως μεσολαβητή. Από την πλευρά του, ο Λευκός Οίκος εφάρμοσε ένα χαμηλό προφίλ, έτσι ώστε να μην εκτεθούν οι εσωτερικές διαιρέσεις του στη μέση της εκστρατείας για την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα.
Στη σκιά, τρεις ομάδες αντιτίθονταν στο Ανακοινωθέν της Γενεύης:
• Οι παράγοντες που εμπλέκονταν στο μυστικό πόλεμο
• Οι στρατιωτικές μονάδες για την αντιμετώπιση της Ρωσίας
• Οι ρελέδες (ηλεκτρονόμοι) του Ισραήλ.
Τη μεθαύριο της εκλογής του, ο Μπαράκ Ομπάμα ξεκίνησε τη μεγάλη εκκαθάριση. Το πρώτο θύμα ήταν ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, σχεδιαστής του μυστικού πολέμου στη Συρία. Παγιδευμένος σε σεξουαλικό σκάνδαλο που στήθηκε από μια υπάλληλο της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο διευθυντής της CIA αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια, μια ντουζίνα ανώτερων αξιωματικών τέθηκαν υπό έρευνα για διαφθορά. Ανάμεσα τους, ο Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ (Ναύαρχος James G. Stravidis) και ο ήδη διορισμένος διάδοχός του (Στρατηγός John R. Allen), καθώς και ο διοικητής της Υπηρεσίας Πυραυλικής Άμυνας -ήτοι της «Πυραυλικής Ασπίδας»- (Στρατηγός Patrick J. O’Reilly). Τέλος, η Σούζαν Ράις και η Χίλαρι Κλίντον ήταν το αντικείμενο έντονων επιθέσεων επειδή έκρυψαν στο Κογκρέσο τα κρυμμένα στοιχεία για το θάνατο του Πρέσβη Chris Stevens στη Βεγγάζη, που δολοφονήθηκε από ισλαμιστική ομάδα, πιθανότατα υπό την αιγίδα της Μοσάντ.
Έχοντας εξουδετερώσει η παραλύσει αυτές τις εσωτερικές αντιστάσεις, ο Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε την ανανέωση σε βάθος της ομάδας του. Κατ ‘αρχάς, τον Τζον Κέρι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο άνθρωπος είναι δεδηλωμένος υποστηρικτής της συνεργασίας με τη Μόσχα σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Είναι επίσης προσωπικός φίλος του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Μετά, τον Chuck Hagel στο Υπουργείο Άμυνας. Πρόκειται για έναν από τους πυλώνες του ΝΑΤΟ, αλλά ρεαλιστής. Κατήγγειλε πάντα τη μεγαλομανία των νεοσυντηρητικών και το όνειρό τους για παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Είναι νοσταλγός του Ψυχρού Πολέμου, αυτή η ευλογημένη εποχή όταν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα μοιράζονταν τον κόσμο με ελάχιστα έξοδα. Μαζί με τον φίλο του τον Κέρι, ο Χάγκελ είχε οργανώσει το 2008 μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης για την επιστροφή από το Ισραήλ των Υψωμάτων του Γκολάν στη Συρία. Τέλος, τον John Brennan στη CIA. Αυτός ο εν ψυχρώ δολοφόνος είναι πεπεισμένος ότι η πρώτη αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ότι δημιούργησαν και ανάπτυξαν το διεθνές τζιχάντ. Η εμμονή του είναι να εξαλείψει τον σαλαφισμό και τη Σαουδική Αραβία, γεγονότα που θα βοηθούσαν τη Ρωσία στο Βόρειο Καύκασο.
Παράλληλα, ο Λευκός Οίκος συνέχισε τις διαπραγματεύσεις του με το Κρεμλίνο. Αυτό που έπρεπε να ήταν μια απλή λύση για τη Συρία έγινε ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο αναδιοργάνωσης και κατανομής της Μέσης Ανατολής.
Υπενθυμίσουμε ότι το 1916, μετά από οκτώ μήνες διαπραγματεύσεων, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μοιράστηκαν μυστικά τη Μέση Ανατολή (Συμφωνίες Sykes-Picot). Το περιεχόμενο των συμφωνιών αυτών είχε αποκαλυφθεί στον κόσμο από τους Μπολσεβίκους, μόλις ανέλαβαν την εξουσία. Συνέχισε για σχεδόν έναν αιώνα. Η κυβέρνηση Ομπάμα εξετάζει το ενδεχόμενο αναδιαμόρφωσης της Μέσης Ανατολής για το εικοστό πρώτο αιώνα, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρότι ο Ομπάμα διαδέχτηκε τον εαυτό του, δεν του επιτρέπεται κατά την τρέχουσα περίοδο (σμτ. Ιανουάριος 2013) παρά να τρέξει τις τρέχουσες υποθέσεις. Θα αναλάβει τα πλήρη καθήκοντά του μετά τον όρκο του στις 21 Ιανουαρίου. Μέσα στις επόμενες μέρες, η Γερουσία θα ακούσει τη Χίλαρι Κλίντον για το μυστήριο της δολοφονίας του πρέσβη στη Λιβύη (23 Ιανουαρίου), μετά θα ακούσει τον Τζον Κέρι για να επιβεβαιωθεί ο διορισμός του (24 Ιανουαρίου). Αμέσως μετά, τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας θα συναντηθούν στη Νέα Υόρκη για να συζητήσουν τις προτάσεις Λαβρόφ- Μπερνς για τη Συρία.
Οι τελευταίες περιλαμβάνουν την καταδίκη κάθε εξωτερικής επέμβασης, και την ανάπτυξη μιας ειρηνευτικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών, μια έκκληση προς τους διάφορους πρωταγωνιστές να σχηματίσουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να προγραμματίσουν εκλογές. Η Γαλλία αναμένεται να αντιταχθεί χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει το βέτο της εναντίον του αμερικανικού επικυρίαρχού της.
Το πρωτότυπο του σχεδίου αποτελεί η πρόταση για τη δύναμη του ΟΓΕ που θα χρησιμοποιήσει στρατιώτες κυρίως από την Οργάνωση της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ).
Ο Πρόεδρος Μπασάρ Αλ-Άσαντ θα παραμείνει στην εξουσία. Θα πρέπει όμως γρήγορα να διαπραγματευτεί έναν εθνικό χάρτη με τους ηγέτες της μη-ένοπλης αντιπολίτευσης επιλεγμένους με την έγκριση της Μόσχας και της Ουάσιγκτον, και ο ίδιος θα πρέπει να οργανώσει δημοψήφισμα για την επικύρωση αυτού του Χάρτη υπό τον έλεγχο παρατηρητών.
Αυτό το πολιτικό πραξικόπημα ετοιμάζεται από πολύ καιρό από τους Στρατηγούς Χασάν Τουρεκμάνι (δολοφονήθηκε στις 18 Ιουλίου 2012) και Νικολάι Bordyuzha. Κοινή αποδοχή των υπουργών Εξωτερικών του ΟΣΣΑ υπεγράφη στις 28 Σεπτεμβρίου 2012 και υπεγράφη ένα πρωτόκολλο μεταξύ του Τμήματος των Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της ειρήνης και του ΟΣΣΑ. Ο τελευταίος απολαμβάνει τώρα τις ίδιες εξουσίες με το ΝΑΤΟ. Κοινές ασκήσεις προσομοίωσης των Ηνωμένων Εθνών / ΟΣΣΑ πραγματοποιήθηκαν στο Καζακστάν με τίτλο «Απαραβίαστη Αδελφότητα» (8 έως 17 Οκτωβρίου 2012). Τέλος, συζητήθηκε ένα σχέδιο ανάπτυξης των «Γαλάζιων Τραγιασκών» στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΟΗΕ (8 Δεκεμβρίου 2012).
Μόλις σταθεροποιηθεί η Συρία, ένα διεθνές συνέδριο πρέπει να πραγματοποιηθεί στη Μόσχα για μια συνολική ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και των γειτόνων του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ότι δεν είναι δυνατόν να διαπραγματευτεί μια ξεχωριστή ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και της Συρίας, καθώς οι Σύροι απαιτούν πρώτα μια λύση για την Παλαιστίνη στο όνομα του παναραβισμού. Αλλά δεν είναι ούτε δυνατόν να διαπραγματευτεί η ειρήνη με τους Παλαιστινίους, επειδή οι ίδιοι είναι εξαιρετικά διχασμένοι, εκτός εάν η Συρία εξουσιοδοτηθεί να τους αναγκάσει να συμμορφωθούν με μια πλειοψηφική συμφωνία.
Συνεπώς, κάθε διαπραγμάτευση πρέπει να είναι ολοκληρωμένη στο μοντέλο της Διάσκεψης της Μαδρίτης (1991). Σε αυτή την περίπτωση, το Ισραήλ θα αποσυρόταν όσο γίνεται στα σύνορά του 1967. Τα παλαιστινιακά εδάφη και η Ιορδανία θα ενωθούν για να σχηματιστεί το τελικό παλαιστινιακό κράτος. Η κυβέρνησή του θα ανατεθεί στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, γεγονός που έκανε τη συμφωνία πιο αποδεκτή από τις σημερινές αραβικές κυβερνήσεις. Στη συνέχεια, τα υψώματα του Γκολάν θα επιστραφούν στη Συρία με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη της Θάλασσας της Γαλιλαίας, σύμφωνα με τα όσα προβλέπονταν μία φορά και έναν καιρό από τις διαπραγματεύσεις του Shepherdstown (1999). Η Συρία θα ήταν η εγγυήτρια για το σεβασμό των συνθηκών από το ιορδανο-παλαιστινιακό μέρος.
Όπως και στο παιχνίδι του ντόμινο, θα φτάσουμε τότε στο κουρδικό ζήτημα. Το Ιράκ θα διαλυθεί για να γεννηθεί το ανεξάρτητο Κουρδιστάν και η Τουρκία θα προοριστεί να γίνει ομοσπονδιακό κράτος με χορήγηση αυτονομίας στην κουρδική περιοχή της.
Από τη πλευρά των ΗΠΑ, θα ήθελαν να επεκτείνουν την αναδιαμόρφωση στο σημείο να θυσιαστεί η Σαουδική Αραβία που θα τις ήταν άχρηστη. Η χώρα φέρεται να χωρίζεται σε τρία μέρη, ενώ ορισμένες επαρχίες θα ενώνονται είτε με την ιορδανοπαλαιστινιακή ομοσπονδία ή με το σιιτικό Ιράκ, σύμφωνα με ένα παλιό σχέδιο του Πενταγώνου («Taking Saudi out of Arabia, αφανίζοντας τους Σαούντ από την Αραβία», 10 Ιουλίου 2002). Η επιλογή αυτή θα επέτρεπε στην Ουάσιγκτον να αφήσει ένα ευρύ πεδίο επιρροής στη Μόσχα, χωρίς να χρειάζεται να θυσιάσει κάποια από τη δική της επιρροή. Η ίδια συμπεριφορά είχε παρατηρηθεί στο ΔΝΤ όταν η Ουάσινγκτον συμφώνησε να αυξηθούν τα δικαιώματα ψήφου των BRICS. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παραχώρησαν τίποτα από τη δύναμή τους και ανάγκασαν τους Ευρωπαίους να εγκαταλείψουν ένα ποσοστό των ψήφων τους για να τις παραχωρήσουν στους BRICS.
Η εν λόγω πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία συνοδεύεται με μια οικονομο-ενεργειακή συμφωνία, καθώς το πραγματικό διακύβευμα του πολέμου κατά της Συρίας ήταν για τους περισσότερους πρωταγωνιστές να κατακτήσουν τα αποθέματα φυσικού αερίου της. Μεγάλα αποθέματα βρέθηκαν πράγματι στα νότια της Μεσογείου και στη Συρία. Με την τοποθέτηση των στρατευμάτων της στη χώρα, η Μόσχα θα εξασφάλιζε έναν ευρύτερο έλεγχο της αγοράς του φυσικού αερίου τα επόμενα χρόνια.
Το δώρο της νέας κυβέρνησης Ομπάμα στον Βλαντιμίρ Πούτιν συνοδεύεται με μερικούς υπολογισμούς. Όχι μόνο να εκτραπεί η Ρωσία από την Άπω Ανατολή, αλλά επίσης να την χρησιμοποιήσει για να εξουδετερώσει το Ισραήλ. Αν ένα εκατομμύριο Ισραηλινοί έχουν τη διπλή υπηκοότητα ΗΠΑ-Ισραήλ, ένα άλλο εκατομμύριο είναι ρωσόφωνοι. Εγκατεστημένα στη Συρία, τα ρωσικά στρατεύματα θα μπορούσαν να αποτρέψουν τις επιθέσεις των Ισραηλινών κατά των Αράβων και των Αράβων κατά του Ισραήλ. Ως εκ τούτου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ήταν πλέον υποχρεωμένες να ξοδεύουν τεράστια ποσά για την ασφάλεια του εβραϊκού αποικισμού.
Η νέα συμφωνία θα απαιτήσει από τις ΗΠΑ να αναγνωρίσουν επιτέλους το περιφερειακό ρόλο του Ιράν. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον επιθυμεί να πάρει διαβεβαιώσεις ότι η Τεχεράνη θα αποσυρθεί από τη Λατινική Αμερική, όπου ίδρυσε πολλούς συνδέσμους, μεταξύ άλλων με τη Βενεζουέλα. Αγνοούμε την ιρανική αντίδραση σε αυτήν την πτυχή της διαδικασίας, αλλά ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έσπευσε να γνωρίσει στον Μπαράκ Ομπάμα ότι θα κάνει ό, τι μπορεί για να τον βοηθήσει για να πάρει αποστάσεις από το Τελ- Αβίβ.
Το παρόν σχέδιο έχει όμως χαμένους. Κατ ‘αρχάς, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο των οποίων η επιρροή εξασθενίζεται. Στη συνέχεια, το Ισραήλ, που χάνει την επιρροή του στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα επιστρέψει στο μερίδιο που του αναλογεί, ήτοι αυτού ενός μικρού κράτους. Τέλος, το Ιράκ, που θα αποσυναρμολογηθεί. Και ίσως η Σαουδική Αραβία, η οποία αγωνίζεται τις τελευταίες εβδομάδες να τα βρει με τους μεν και με τους δε για να ξεφύγει από την μοίρα που της επιφυλάσσεται.
Υπάρχουν επίσης νικητές. Πρώτα ο Μπασάρ αλ-Άσαντ, χθες εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας σύμφωνα με τη Δύση, και αύριο δοξασμένος ως νικητής των ισλαμιστών.
Και φυσικά, ειδικά ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος, με την επιμονή του σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, καταφέρνει να βγάλει τη Ρωσία από τη «συγκράτηση της, containment», και να της ανοίξουν εκ νέου τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και να αναγνωριστεί η υπεροχή της στην αγορά του φυσικού αερίου.
Πηγή: Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 26 Ιανουαρίου 2013 στην εβδομαδιαία
ρωσική επιθεώρηση Odnako το είδαμε στο infognomonpolitics.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου