"ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΙΝ" ΑΠΟ 11 ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Ο "ΥΠΑΡΚΤΟΣ" ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΑΡΚΤΟ ΑΓΡΙΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ" ΚΡΑΤΗ , ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ

Μετά το πέρας δύο δεκαετιών από τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, διενεργήθηκε μια μεγάλη έρευνα για το πως βλέπουν οι πολίτες των χωρών του πρώην Σοβιετικού μπλοκ τη διάλυση του. Από τα στοιχεία προκύπτει πως η πλειοψηφία των πολιτών πιστεύει ότι η διάσπαση δεν προκάλεσε τίποτα παραπάνω από κακό.

Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε από την εταιρεία Gallup σε 11 χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ και στοιχεία της δημοσίευσε το RT.Το ερώτημα ήταν κατά πόσο η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα. Συνολικά, τα στατιστικά στοιχεία αποκάλυψαν πως το 51% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η διάλυση έβλαψε τα εθνικά συμφέροντα της χώρας τους, ενώ μόλις το 24% τάχθηκε υπέρ.

Αναλυτικότερα, στην ερώτηση αν η διάλυση της ΕΣΣΔ έβλαψε τη χώρα, η πλειοψηφία στο Καζακστάν, το Αζερμπαϊτζάν και το Τουρκμενστάν απαντούν πως βλέπουν οφέλη παρά ζημία στη διάλυση. Αντίθετα οι πολίτες της Αρμενίας, του Κιργιστάν, της Ουκρανίας, της Ρωσίας και του Τατζικιστάν, απάντησαν πως βλέπουν αρνητικά τη διάλυση, σε ποσοστά 66%, 61%, 56%, 55% και 52%. Υψηλότερα είναι τα ποσοστά όσων θεωρούν πως ήταν καλύτερα με την ΕΣΣΔ και στην Μολδαβία, αλλά και της Λευκορωσίας. Διχασμένοι εμφανίζονται οι πολίτες της Γεωργίας,

Στα στοιχεία που παρουσιάζονται η Gallup χωρίζει τους ερωτηθέντες ηλικιακά, με όσους είναι κάτω των 30 ετών να απαντά το 30% θετικά και το 33% αρνητικά. Αντίθετα συντριπτικά υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης είναι τα ποσοστά στις ηλικίες άνω των 30.

Επιπλέον από τα στοιχεία της έρευνας προκύπτει πως όσοι έχουν ανώτερη εκπαίδευση είναι πιο πιθανό να δεχθούν και να υποστηρίξουν τα οφέλη που προήλθαν από τη διάσπαση, ωστόσο η Μόσχα με το Κιργιστάν αποτελούν εξαίρεση. Επίσης όσοι έζησαν τη Σοβιετική Ένωση φαίνεται να έχουν θετικές αναμνήσεις, υποστηρίζοντας πως η διάλυσή της τους έβλαψε. Τα ποσοστά των νοσταλγών της ΕΣΣΔ αυξάνονται στις χώρες που σημειώθηκαν εντάσεις (πχ εθνοτικές) μετά τη διάλυση.

"Οι αριθμοί που προέκυψαν από τη μελέτη, προδίδουν πως η ελευθερία που νόμιζαν οι λαοί πως θα έχουν μετά τη πτώση της Σοβιετικής Ένωσης δεν επετεύχθη ποτέ", σημειώνεται ως συμπέρασμα στη δημοσκόπηση. Όμως τo 30% των κατοίκων των 11 πρώην δημοκρατιών, πιστεύουν ότι οι μελλοντικές γενιές θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τα οφέλη της ανεξαρτησίας, σε αντίθεση με το 18% που δεν προβλέπουν μια τέτοια ευκαιρία. "Σε γενικές γραμμές οι κάτοικοι που βλέπουν ευκαιρίες για τα παιδιά τους αλλά και τους ίδιους, είναι πιο πιθανό να αναφέρουν ότι η διάλυση περισσότερο ωφέλησε παρά έβλαψε τη χώρα τους", υπογραμμίζει η μελέτη.

Η μελέτη βασίστηκε σε προσωπικές συνεντεύξεις από τουλάχιστον 1.000 ανθρώπους και διεξήχθη μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου του τρέχοντος έτους σε κάθε μια από τις χώρες της δειγματοληψίας και σε άτομα από 15 ετών και άνω. Σημειώνεται πως δεν συμμετείχαν στη δημοσκόπηση πολίτες του Ουζμπεκιστάν, της Λιθουανίας, της Λετονίας και της Εσθονίας παρόλο που ανήκαν στη Σοβιετική Ένωση.

Διαβάστε περισσότερα

ΘΑΠΑΤΕΡΟ ΣΤΗ "LE MONDE": «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ!»

Ακολούθως, παρατίθεται η συνέντευξη του Χόρχε-Λουΐς Θαπατέρο στην γαλλική εφημερίδα "Le Monde" (28/11/13).

Ερ. Γιατί δώσατε στο βιβλίο σας τον τίτλο «Το δίλημμα»;

Απ. Το δίλημμα συνίστατο στο ότι έκανα αυτό που ποτέ δεν νόμισα ότι θα έπρεπε να κάνω: να πάρω αποφάσεις, για το καλό της χώρας, που ήταν αντίθετες με τις ιδεολογικές μου πεποιθήσεις.

Ερ. Ηταν αδύνατο να εκπονήσετε ένα «σοσιαλιστικό» ή «σοσιαλδημοκρατικό» σχέδιο εξόδου από την κρίση;

Απ. Το έκανα όσο μπόρεσα, έως το Μάη του 2010. Ηταν ένα σχέδιο με φορολογικά κίνητρα και ένα μάξιμουμ κοινωνικής προστασίας αλλά βρέθηκα κατόπιν αντιμέτωπος με δύο πραγματικότητες: τις δεσμεύσεις έναντι του ευρώ και την ισχύ των αγορών.

Ερ. Δεν υπήρχαν εναλλακτικές στην λιτότητα, τη μείωση των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων, το πάγωμα των συντάξεων κλπ;

Απ. Με δεδομένη την ένταξή μας στην ΟΝΕ και το ύψος του ελλείματός μας δεν υπήρχε. Η μόνη λύση ήταν μια πολιτική ρευστότητας αλλά αυτή ήταν στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Ερ. Είναι η Ευρώπη συνυπεύθυνη για την ισπανική κρίση;

Απ. Το ευρωπαϊκό σχέδιο είναι φιλόδοξο. Το ευρώ υπήρξε καθοριστικό αλλά του έλειψαν στέρεες οικονομικές βάσεις γιατί δεν υπήρχε πρόβλεψη για το ενδεχόμενο χρηματοπιστωτικής κρίσης. Στη Γερμανία πιστεύουν ότι η αιτία της κρίσης είναι στις χώρες της περιφέρειας. Είναι δύσκολο για το Βερολίνο να εξηγήσει στους Γερμανούς πολίτες ότι πρέπει να πληρώσουν για να βοηθήσουν αυτές τις χώρες. Χρειαζόμαστε μια πιο στέρεα ένωση, γύρω από το ευρώ, με μια φορολογική και τραπεζική ένωση, μια ένωση για το θέμα του χρέους και μια στέρεη πολιτική ένωση. Δεν είναι καλό να υπάρχει μια ηθική ερμηνεία της κρίσης που να αντιπαραθέτει τους αποταμιευτές και τους σπάταλους.

Ερ. Οι αγορές είναι οι άλλοι υπεύθυνοι της κατάστασης στο βιβλίο σας...

Απ. Η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων επιτρέπει στις αγορές να πλημμυρίσουν ή να στεγνώσουν σε 24 ώρες μια χώρα από ρευστότητα, αποσύροντας τα τοποθετημένα κεφάλαια. Το έζησα. Οι κινήσεις των αγορών είναι ενίοτε σπασμωδικές, χρειάζονται κανόνες για να τις ρυθμίσουν, για τους οποίους μπορεί να αποφασίσει το G20. Πιστεύω επίσης ότι χρειάζεται ένας διάλογος μεταξύ των κυβερνήσεων και των μεγάλων επενδυτών. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν συγκεντρώσει τόση ισχύ οι αγορές, τα ιδιωτικά ή δημόσια hedge funds, της Κίνας ή των χωρών του Περσικού Κόλπου.

Ερ. Δεν μετανοιώνετε που δεν διορθώσατε τις ανισορροπίες της ισπανικής οικονομίας, την ιδιωτική υπερχρέωση ή την κατασκευαστική φούσκα, πριν την κρίση;

Απ. Οι κανόνες του παιχνιδιού στην Ευρώπη ανακεφαλαιώνονται στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και η Ισπανία τους τηρούσε. Είχαμε ένα υψηλό έλλειμα τρεχουσών συναλλαγών αλλά αυτό δεν θεωρείτο ότι αποτελούσε πρόβλημα στην Ευρώπη. Η κυρίαρχη άποψη ήταν ότι ώς μέλος της ευρωζώνης δεν μπορούσαμε μεν να υποτιμήσουμε το νόμισμα αλλά δεν θα μπορούσαμε πάντα να εξασφαλίσουμε αναχρηματοδότηση. Η Ισπανία είχε υψηλό χρέος αλλά οικοδομήσαμε μια καινούργια χώρα. Είχαμε πάντα υψηλή βαθμολόγηση από την Κομισιόν ακόμη κι αν μας συνιστούσαν να βελτιώσουμε την παραγωγικότητα. Είχαμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα δημόσιου χρέους σε όλη την ΕΕ. Είχα λοιπόν την αίσηση ότι τηρούσα όλες τις δεσμεύσεις του ευρώ. Αλλά όταν ήρθε ο μήνας Μάης του 2010 αυτή η δέσμευση τέθηκε υπό αίρεση. 

*Πηγή: «Le Monde», 28 Νοέμβρη 2013.

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΣΧΑΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΕΕ ΓΙΑ ΗΓΕΜΟΝΙΑ Η... ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Το ευρώ, το ενιαίο νόμισμα που ο τρόπος με τον οποίον το υπερασπίζεται η ΕΕ προκαλεί βαθύτατη αποξένωση των πολιτών της Ευρώπης από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αποδεικνύεται τελικά -σε δημοσκοπικό τουλάχιστον επίπεδο- ότι είναι το ανθεκτικότερο όπλο που έχει στα χέρια της η ΕΕ, στα μάτια των πολιτών της. Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από τα ευρήματα του Ευρωβαρόμετρου - αυτής της δημοσκόπησης που διεξάγεται κάθε χρόνο τον Μάιο και τον Νοέμβριο ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ κατ' εντολήν της Κομισιόν και συντονίζεται από την Κομισιόν.

Το Ευρωβαρόμετρο δεν είναι παρά μια μεγάλη δημοσκόπηση, με όλα τα μειονεκτήματα που εμπεριέχει κάθε διερεύνηση των διαθέσεων των πολιτών: έκφραση γνώμης χωρίς καμία συνέπεια, στιγμιαία αποτύπωση του τι πιστεύει τη δεδομένη στιγμή ο κόσμος, θεαματική αλλαγή άποψης όταν αλλάζουν οι συνθήκες ή το οικονομικοπολιτικό κλίμα κ.λπ. Εχοντας όλα αυτά κατά νου και πρωτίστως ότι πρόκειται για απόψεις και όχι για αποφάσεις, το γεγονός ότι η δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου γίνεται σταθερά κάθε χρόνο σε όλη την ΕΕ, επιτρέπει την εξαγωγή ορισμένων συμπερασμάτων ως προς τις επικρατούσες τάσεις στη διάθεση των Ευρωπαίων πολιτών.

Τίποτα περισσότερο ή βαθύτερο. Τα ευρήματα λοιπόν του Ευρωβαρόμετρου του περασμένου μήνα δείχνουν ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο της ΕΕ των 28 υπέρ του ευρώ τάσσεται το 52% των πολιτών που ερωτήθηκαν και κατά του ευρώ το 41% των ερωτηθέντων. Μια διαφορά μεταξύ του «ναι» και του «όχι» στο ευρώ μόλις 11 εκατοστιαίων μονάδων. Πολύ συρρικνωμένη δηλαδή συγκριτικά με τις 32 εκατοστιαίες μονάδες διαφορά υπέρ του «ναι» που είχε διαπιστώσει το Ευρωβαρόμετρο την άνοιξη του 2007, την τελευταία δηλαδή χρονιά πριν ξεσπάσει η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Συγκρίνοντας χάριν απλότητας μόνο τα ευρήματα των φθινοπωρινών δημοσκοπήσεων του Ευρωβαρόμετρου, διαπιστώνουμε μια αργή αλλά σταθερή μείωση του «ναι» στο ευρώ: 61% το 2007 και 61% το 2008, με μείωση του ποσοστού αυτού στο 60% το 2009. Το 2010 το «ναι» στο ευρώ πέφτει κάτω από το 60%, στο 58%. Η πτώση στην υποστήριξη του ευρώ επιταχύνεται: μόλις 53% το 2011 και το 2012.

Οριακή μείωση στο 52% τον Νοέμβριο του 2013. Καθόλου οριακή όμως η πτώση της υποστήριξης προς το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα από το 61% του 2007 στο 52% του 2013. Αντίστροφα κινείται το «όχι» στο ευρώ: το 31% του 2007 έγινε 32% το 2008 και 33% το 2009, ακολουθούμενο από ένα 35% το 2010. Το 2011 είναι η χρονιά ενός θεαματικού άλματος του «όχι» στο ευρώ, που εκτινάσσεται στο 40%, ποσοστό που διατηρεί και το 2012 και αυξάνει στο 41% το 2013. Αύξηση δηλαδή του «όχι» κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες από το 2007 στο 2013, οι οποίες, προστιθέμενες στις 9 μονάδες μείωσης του «ναι» στο ευρώ, οδηγούν στη θεαματική συρρίκνωση των 30 μονάδων διαφοράς υπέρ του «ναι» στις μόλις 11 εκατοστιαίες μονάδες.

Τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν, όπως είναι προφανές. Αυτό όμως δεν σημαίνει -τουλάχιστον ακόμη- ότι έχουν ανατραπεί τα αισθήματα των Ευρωπαίων απέναντι στο ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης, μόνο στην Κύπρο το 52% των ερωτηθέντων τάχθηκε εναντίον του ευρώ, με το 44% να λέει «ναι» στο ευρώ παρά την αρπαγή των καταθέσεων από τους κλέφτες της ΕΕ. Στις υπόλοιπες 16 χώρες της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών που έχουν τεθεί υπό καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας, υπάρχει σαφής πλειοψηφία υπέρ του ευρώ: 62% υπέρ και 35% κατά στην Ελλάδα, 70% υπέρ και 20% κατά στην Ιρλανδία, 56% υπέρ και 37% κατά στην Ισπανία, 53% υπέρ και 36% κατά στην Ιταλία, 50% υπέρ και 42% κατά στην Πορτογαλία. Συνολικά, από τις 28 χώρες της ΕΕ στις 7 μόνο υπάρχει λαϊκή πλειοψηφία κατά του ευρώ. Πέραν της Κύπρου, οι υπόλοιπες 6 δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για τις τρεις δυτικοευρωπαϊκές χώρες της ΕΕ των «15» που αρνήθηκαν να μπουν στο ευρώ (Βρετανία, Σουηδία, Δανία) και τρεις ανατολικοευρωπαϊκές (Πολωνία, Τσεχία, Λιθουανία).

Στις τρεις δυτικοευρωπαϊκές χώρες η αντίθεση στο ευρώ έχει εκτιναχθεί πλέον σε ύψη που αποκλείουν την ένταξή τους στο ευρώ στο ορατό μέλλον: 74% κατά έναντι μόνο 19% υπέρ στη Βρετανία, 74% κατά έναντι 23% υπέρ στη Σουηδία και 65% κατά έναντι 33% υπέρ στη Δανία. Επίσης 70% κατά έναντι 26% στην Τσεχία, 55% κατά έναντι 35% υπέρ στην Πολωνία, 49% κατά έναντι 40% υπέρ στη Λιθουανία. Οσο και αν αυξάνονται οι εχθροί του ευρώ, είναι προφανές ότι το ενιαίο νόμισμα παραμένει το ισχυρότερο όπλο των Γερμανών και της ΕΕ για την ώρα, όσες εντάσεις και αν προκαλεί, όσες ζωές Ευρωπαίων και αν καταστρέφει. Οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν κατά πλειοψηφία να το υποστηρίζουν.

*Δημοσιεύθηκε στο "EΘΝΟΣ" την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Μέτωπο και γεωπολιτικοί συσχετισμοί (2)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο οικονομικός και πολιτικός αυτοκαθορισμός μας σαν λαού προϋποθέτει οικονομική και εθνική κυριαρχία, η οποία είναι αδύνατη μέσα στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση γενικά, και την ΕΕ ειδικότερα. Eπομένως, το αίτημα για αυτοκαθορισμό σήμερα είναι μόνο αμυντικό και στοχεύει στην προστασία της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση και επιδιώκει να ελέγχει όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά, αλλά ακόμη και πολιτιστικά, τον λαό κάθε χώρας ενσωματωμένης σε αυτήν.
Φυσικά, η εκφυλισμένη «Αριστερά» (δηλαδή η πλήρως ενσωματωμένη Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ) δεν βλέπει κανένα πρόβλημα στην ενσωμάτωση αυτή, εξαπατώντας τους λαούς για την «Ευρώπη των λαών» κ.λπ., εν πλήρη γνώσει ότι η ΕΕ ούτε ήταν ποτέ, ούτε μπορεί να γίνει στο μέλλον, Ευρώπη των λαών. Παραδόξως, όμως, και η «παλαιολιθική» Μαρξιστική Αριστερά επίσης δεν αναγνωρίζει σαν νέο συστημικό φαινόμενο την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αλλά την θεωρεί απλά (και εντελώς εσφαλμένα) ως την συνέχεια της απόπειρας για παγκοσμιοποίηση στις παραμονές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε λόγω της τότε έλλειψης των αντικειμενικών συνθηκών γι αυτη και ιδιαίτερα του ανοίγματος και απελευθερωσης των αγορων. Αναπόφευκτα αυτό οδήγησε στον προστατευτισμό και την αναζωπύρωση των επιθετικών εθνικισμών.
Έτσι, σε αντίθεση με ένα μικρό πεφωτισμένο τμήμα της Μαρξιστικής Αριστεράς που προσπαθεί να ερμηνεύσει την ανάδυση αυτού που ονομάζει Υπερεθνική Καπιταλιστική Τάξη στο πλαίσιο της εξάπλωσης των πολυεθνικών, το παλαιολιθικό τμήμα της, χρησιμοποιώντας υπεραιωνόβια και εντελώς ξεπερασμένα θεωρητικά εργαλεία, μιλά ακόμη για ιμπεριαλισμούς και ενδό-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, όντας σε πλήρη αδυναμία να κατανοήσει τα ζωτικά κοινά συμφέροντα που συνδέουν τα μέλη της Υ/Ε. Όμως, όταν οι Μαρξιστές θεωρητικοί του περασμένου αιώνα μιλούσαν για ιμπεριαλισμούς, την μετεξέλιξη σε μονοπώλια των μεγάλων εθνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, καθώς και την αυξανόμενη σημασία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου έναντι του παραγωγικού, το σημείο αναφοράς τους ήταν το καπιταλιστικό κράτος-έθνος ―ακόμη και όταν αυτό ήταν μια τεράστια αυτοκρατορία όπως η Βρετανική.
Η ανάδυση όμως της πολυεθνικής επιχείρησης, η οποία έχει δίκτυα παραγωγής και διανομής σε όλο τον κόσμο, είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο που ορίζει την σημερινή παγκοσμιοποίηση, μαζί με τα επίσης πρωτόγνωρα φαινόμενα του πλήρους ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών κεφαλαίου και εμπορευμάτων που επέβαλαν οι πολυεθνικές ―και όχι κάποιοι «κακοί» νεοφιλελεύθεροι, όπως υποστηρίζουν αποπροσανατολιστικές συνωμοσιολογίες τύπου Ναόμι Κλάιν. Αντίστοιχα, πρωτόγνωρη ήταν η ουσιαστική άρση των κοινωνικών ελέγχων στις αγορές εργασίας που οδήγησε στον σημερινό εργασιακό Μεσαίωνα. Με άλλα λόγια, ήταν η μαζική ανάδυση των πολυεθνικών που οδήγησε στην σημερινή παγκοσμιοποίηση, αλλά, αναπόφευκτα, και στον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της. Η ίδια η κερδοφορία τους άλλωστε θεμελιώνεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών και την ικανότητά τους να μετακομίζουν κατά το δοκούν από τις αναπτυγμένες δυτικές καπιταλιστικές χώρες στις υπανάπτυκτες χώρες της Ασίας κ.λπ., όπου το κόστος παραγωγής είναι πολλοστημόριο του δυτικού, προκαλώντας αποβιομηχάνιση στις πρώτες, και οικονομικά-«θαύματα» στις δεύτερες!
 Η μετάβαση από την καπιταλιστική οικονομία του έθνους-κράτους στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς είχε βέβαια και τεράστιες πολιτικές επιπτώσεις. Στο έθνος-κράτος, ο ρόλος της επιβολής των κανόνων της καπιταλιστικής αγοράς ανετίθετο στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ που το έλεγχαν, ενώ στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία,  ο ρόλος αυτός ανατίθεται βασικά σε μια υπερεθνική ελίτ που συμπληρώνει  το κράτος-έθνος, το οποίο διατηρεί μεν το μονοπώλιο βίας, αλλά για την εφαρμογή κανόνων που διαμορφώνει η Υ/Ε και όχι το ίδιο! Οι κανόνες  αυτοί τυπικά μπορεί να ξεκινούν είτε από διεθνείς οικονομικούς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ., είτε από περιφερειακούς υπερεθνικούς πολιτικό-οικονομικούς θεσμούς, όπως η ΕΕ και η NAFTA.
Ένας βασικός στόχος της Υ/Ε που επιδιώκει συστηματικά είναι η πλήρης ενσωμάτωση στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία ανέτειλε με την ανάδυση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, κάθε άλλης εθνικής ελίτ που αντιστέκεται ακόμη στην διαδικασία της ενσωμάτωσης, Όταν, όμως,  η οικονομική ενσωμάτωσή τους δεν είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την απώλεια της οικονομικής και συνακόλουθα της εθνικής τους κυριαρχίας , τότε επεμβαίνει  το ΝΑΤΟ, στο οποίο, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ανατέθηκε ο καινούριος ρόλος της συντριβής της αντίστασης κάθε λαού και εθνικής ελίτ που αντιστέκονται στην απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας τους (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.)
Ο έλεγχος που ασκεί η Υ/Ε στις άλλες ελίτ παίρνει διάφορες μορφές, ανάλογα με τον βαθμό οικονομικής και, συνακόλουθα, πολιτικοστρατιωτικής εξάρτησης τους απο αυτή. Προφανώς, για τις ίδιες τις ελίτ των χωρών που απαρτίζουν την Υ/Ε, όπου ουσιαστικά εδράζονται οι μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές, οι οποίες ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, δεν τίθεται θέμα εξάρτησης, αλλά διαφόρων βαθμών αλληλεξάρτησης, ανάλογα με την οικονομική και πολιτικοστρατιωτική δύναμη που συγκεντρώνουν οι ελίτ αυτές στα χέρια τους. Η δύναμη αυτή εκδηλώνεται με τον βαθμό ελέγχου που ασκούν στην παγκόσμια οικονομία ―είτε άμεσα, μέσω του εμπορίου και των επενδύσεων, είτε έμμεσα, μέσω των διαφόρων διεθνών οικονομικών θεσμών που ανέφερα. Εκδηλώνεται, ακόμη, με τον βαθμό πολιτικο-στρατιωτικού ελέγχου που ασκούν στην άτυπη παγκόσμια διακυβέρνηση, κυρίως μέσω του ΝΑΤΟ. Και εκδηλώνεται, τέλος, με τον βαθμό ελέγχου που ασκούν στην διαμόρφωση και αναπαραγωγή της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης, μέσα από τα ελεγχόμενα διεθνή ΜΜΕ, αλλά και τις χρηματοδοτούμενες από την ίδια Υ/Ε διεθνείς ΜΚΟ, καθώς και τα αντίστοιχα χρηματοδοτούμενα διεθνή ερευνητικά κέντρα και think tanks, είτε ανήκουν σε διεθνή Πανεπιστήμια, είτε σε «αυτοτελή» ινστιτούτα (Brookings Institution, Levy Economics Institute κ.λπ.).

Αλλά, θα χρειαστεί να επανέλθω με το «στρατόπεδο» των χωρών, των οποίων οι  ελίτ αντιστέκονται στην απώλεια της εθνικής ή/και οικονομικής κυριαρχίας τους, στο οποίο θα μπορούσε να ενταχθεί και η Ελλάδα μετά την άμεση και μονομερή έξοδό της από την ΕΕ, που είναι ο μόνος τρόπος διεξόδου από τη σημερινή καταστροφή.

​​

​

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_12_29.html

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

www.periektikidimokratia.org

Διαβάστε περισσότερα

Γη των Ελλήνων !!!

 Ένα άρθρο του Χάρρυ Κλύνν που θα ξαφνιάσει

Συνηθίσαμε να μας ψυχαγωγεί με το αδάμαστο χιούμορ και τις εξαίρετες μιμήσεις του. Σήμερα όμως γράφει αποκλειστικά για το eΚρήτη με πένα καυστική για τα συμβαίνοντα και εκτοξεύει μύδρους για όσους έφεραν εδώ τη γη των Ελλήνων.Ένας Χάρρυ Κλυνν όπως … δεν τον έχετε συνηθίσει, στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο που ακολουθεί:

 

Δε χωράει η αλήθεια στο ψέμα, ούτε το φως στο σκοτάδι. Δε φτάνει ο κίβδηλος λόγος να δαμάσει τα αφηνιασμένα άλογα, να γητέψει τα τρομοκρατημένα όνειρα. Με το πηχτό σκοτάδι να απλώνεται στη νεκρική κοιλάδα των μοιραίων και των δωσίλογων, οδοιπορούμε την οδό του μαρτυρίου. Σε κάθε σταυροδρόμι το εκτελεστικό απόσπασμα των τοκογλύφων, σε κάθε ανηφοριά οι φονιάδες της ιστορίας υψώνονται φαντάσματα δυσθεώρητα με μάτια κόκκινα, με στόματα γλοιώδη και λαίμαργα. Μας εκφοβίζουν, μας τρομοκρατούν…

Μας πυροβολούν με λόγους δόλιους μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες τα αδειανά κουστούμια και τα παραγεμισμένα στόματα. Μας φτύνουν οι αρουραίοι των εφημερίδων, οι αρθρογράφοι του μεγάλου κενού, οι εθνοφθόροι και οι ελληνόφοβοι.

Η μεγάλη ομήγυρη των αδημονούντων την απώλεια του έθνους των ανυπότακτων έχει κιόλας παραταχθεί με κάθε επισημότητα για να παρακολουθήσει το μεγάλο θέαμα. Ο δήμιος με την κουκούλα, τις πλαδαρές σάρκες και τα διάστικτα μπράτσα με τα φασιστικά σύμβολα, αναμένει το νεύμα της «Μεγάλης Κυρίας» και ο «Μεγάλος Οπισθοδρομιστής» ετοιμάζεται να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πενήντα χρόνια πίσω.

Ημέρα σκότους η μέρα που ξημερώνει…

Έκπληκτα τα μάτια της ιστορίας βλέπουν τη λαίλαπα να πλησιάζει. Έντρομοι οι ένοχοι χειρουργοί βιάζονται να επικαλύψουν με το σεντόνι της υποταγής και της δουλικότητας το κέρινο πρόσωπο της ναρκωμένης πατρίδας. Βιάζεται το τσούρμο των θρασύδειλων και των μισαλλόδοξων να τελειώνει μια και καλή με το γένος των αδάμαστων.

Το βιβλίο που λέγεται Ελλάδα πρέπει να κλείσει, η σπορά να νοθευτεί , ο αγρός με τα γεννήματα να καταλειφθεί από αγριόχορτα και ζιζάνια και μια ακόμη «χαμένη πατρίδα» να προστεθεί δίπλα στις τόσες χαμένες.

Δεν πρέπει ούτε νερό για τα διψασμένα χείλη να περισσέψει, ούτε φαί για τους πεινασμένους την περηφάνια και την αξιοπρέπεια.

Ακούστε ράκη ανθρώπινα, ξεχειλωμένα μυαλά, και κοιμισμένες συνειδήσεις…

Ακούστε υπερφίαλοι αγορητές του θράσους και της ανοησίας…

Ακούστε κύμβαλα αλαλάζοντα, σπιθαμιαίοι διανοητές και προσκυνημένοι υπηρέτες των ξένων συμφερόντων…

Ακούστε πουλημένα τομάρια…

Αυτή η χώρα είναι η πατρίδα μας και δεν αντέχει επιτηρητές και παράσιτα.

Αυτή η χώρα είναι η γη των Ελλήνων και θα την υπερασπιστούμε με το αίμα μας.

χαρρυ κλυνν

Διαβάστε περισσότερα

O αιρετικός κινηματογραφιστής Πιερ Πάολο Παζολίνι

Ο «ποιητής του υποκόσμου» που έντυσε με εικόνες την κοινωνική κριτική

Ο σπουδαίος ιταλός σκηνοθέτης, ποιητής, ηθοποιός, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και θεωρητικός του κινηματογράφου αποτέλεσε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες και προκλητικές παρουσίες στον χώρο της τέχνης, με τη δημιουργική του γραφίδα να επηρεάζει καθοριστικά τη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα.

Με βαριά κληρονομιά τους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους της μεταπολεμικής Ιταλίας, ο σκηνοθέτης Παζολίνι αποκάλυψε με εμμονή τα μαρτύρια και την απελπισία μιας ζωής στο περιθώριο. Ήρωες γίνονται πλέον οι καθημερινοί άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στην καλογυαλισμένη πολυτέλεια των μεγάλων σαλονιών.

Η καθαρή ματιά του στον κόσμο και η άμεση και διαισθητική αλήθεια των ταινιών του τον μετατρέπουν περισσότερο σε κοινωνικό σχολιαστή, καθώς έβαλε στο στόχαστρο τον συντηρητισμό, τον πουριτανισμό, τη θρησκοληψία αλλά και τα φασιστικά ιδεώδη που συνεχίζουν να εμποτίζουν την κοινωνία, μιλώντας με παρρησία -αλλά και κυνικότητα- για κόσμους βυθισμένους στον ακραίο ερωτισμό και τα ανεξέλεγκτα πάθη.

Πολυσχιδής προσωπικότητα, ο Παζολίνι άφησε πέρα από τις μνημειώδεις κινηματογραφικές δουλειές του, σημαντικό ποιητικό, σεναριακό, δοκιμιακό, δημοσιογραφικό και κριτικό έργο, υποστηρίζοντας στο σύντομο του βίου του τις πολιτικές και κοινωνικές απόψεις με την ίδια τη ζωή του: δεν εγκατέλειψε ποτέ τα λούμπεν προάστια που επέλεξε να ζει και να μετατρέπει σε υλικά για τις ταινίες του.

«Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόιντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα», έλεγε ο μεγάλος ιταλός μαέστρος που αυτοπεριγραφόταν ως «καθολικός μαρξιστής», χρησιμοποιώντας πάντα οξύτατες αντιπαραθέσεις όρων για να αποκαλύπτει την ανοησία των κοινωνικών αξιών...

Πρώτα χρόνια

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννιέται στην Μπολόνια στις 5 Μαρτίου 1922 ως γιος αξιωματικού του στρατού. Η οικογένεια μετακινείται συνεχώς λόγω του επαγγέλματος του πατέρα και ο μικρός Παζολίνι συναναστρέφεται συνεχώς διαφορετικούς ανθρώπους, αρχίζοντας να γράφει τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία 7 ετών.

Το 1937 θα τον βρει στη γενέτειρά του, όπου σπουδάζει ιστορία της τέχνης και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Ταυτοχρόνως, γράφει άρθρα για πολιτικές και λογοτεχνικές επιθεωρήσεις, ενώ το 1942 εκδίδει την πρώτη ποιητική συλλογή του «Poesia a Casarsa».

Στα χρόνια των σπουδών θα ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, η ασίγαστη προσωπικότητά του ωστόσο και η κριτική του ματιά πάνω στην πολιτική ιδεολογία και τον κομμουνισμό ειδικότερα σύντομα θα τον φέρουν σε ρήξη με τους συντρόφους του. Πέρα από τις θεωρητικές έριδες όμως, ο λόγος που ο Παζολίνι θα τεθεί εκτός Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είναι άλλος από την ομοφυλοφιλία του (εκδιώχθηκε από μέλος στον απόηχο της σύλληψής του για «ηθική αναξιοπρέπεια»), την οποία εξάλλου δεν έκρυψε ποτέ. Παρά τις τεταμένες σχέσεις με τους κομμουνιστές, ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του «κόκκινο» για όλη του τη ζωή, πιστεύοντας στη δύναμη της επανάστασης των ιταλών αγροτών και ασπαζόμενος τα μαρξιστικά ιδεώδη.

Από το 1943-1949 εργάζεται ως δάσκαλος, με την εποχή να καλύπτεται σχεδόν από πλήρες σκοτάδι. Την εποχή αυτή ασχολείται με θεωρητικά λογοτεχνικά θέματα και δημοσιεύει δοκίμια και πραγματείες σε φιλολογικές επιθεωρήσεις της χώρας...

Καριέρα ως λογοτέχνης

Το 1949 ο Παζολίνι μετακομίζει στη Ρώμη και συνεχίζει να εργάζεται ως δάσκαλος. Όντας ανοιχτά ομοφυλόφιλος και έχοντας καλωσορίσει την παραβατικότητα, επιλέγει συνειδητά να διαμένει στις φτωχογειτονιές της πόλης και να συναναστρέφεται τον κόσμο του περιθωρίου: ο υπόκοσμος των ιερόδουλων, των απατεώνων, των κλεφτών και των νταβατζήδων τον μαγεύει.

Από κει αντλεί τα δημιουργικά υλικά για το πρώτο του μυθιστόρημα, το σκανδαλώδες «Ragazzi di vita» (1955), που τον καθιερώνει στα ιταλικά γράμματα και τον μετατρέπει αυτομάτως σε εχθρό του καθεστώτος: τα ιταλικά δικαστήρια ασκούν δίωξη σε βάρος του για βωμολοχία, εγκαινιάζοντας έτσι έναν ατέρμονο κύκλο συχνών «επισκέψεών» του στις Αρχές. Το περιβάλλον του περιθωρίου είναι εξάλλου γνώριμο στον Παζολίνι, αφού και ο ίδιος επέλεξε να ζει στις παρυφές του νόμου: είχε ήδη συλληφθεί όταν προσπάθησε να ληστέψει ένα πρατήριο βενζίνης αλλά και όταν βοήθησε έναν καταζητούμενο της αστυνομίας να το σκάσει!

Οι περιπέτειες των παράνομων και των εξαθλιωμένων, επενδυμένες με νεορεαλιστική προσέγγιση και κοινωνική κριτική, αποτυπώνονται και στο δεύτερο μυθιστόρημά του, το «Una vita violenta» του 1959, που θα καθιερώσει τη φήμη του ως λογοτέχνη.

Κατά τη διάρκεια του σύντομου βίου του, ο Παζολίνι θα εκδώσει 10 σχεδόν ποιητικές συλλογές, που θα τον μετατρέψουν σε έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους ιταλούς ποιητές, κερδίζοντας αναρίθμητα βραβεία και διακρίσεις, την ίδια στιγμή που η γλώσσα και η δύναμη του στίχου του δημιουργούν λογοτεχνική παράδοση στην Ιταλία.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 άρχισε όμως να ενδιαφέρεται ολοένα και πιο σοβαρά για την κινηματογραφία: με τον προσωπικό του φίλο Αλμπέρτο Μοράβια, ταξιδεύουν στην Αφρική και ο Παζολίνι ετοιμάζεται να γυρίσει τη δική του εκδοχή του Οιδίποδα: «ο Μαύρος Οιδίπους» δεν θα γυριστεί ωστόσο ποτέ.

Ο Παζολίνι επιστρέφει στα γράμματα και τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, γράφοντας πύρινα μαρξιστικά δοκίμια αλλά και λογοτεχνικές κριτικές. Για ένα διάστημα επιμελείται την έκδοση του avant-garde περιοδικού «Officina», το οποίο όμως αναγκάζεται να διακόψει άρον-άρον την κυκλοφορία του όταν δημοσιεύει ποίημα του Παζολίνι που στρέφεται ανοιχτά κατά του πάπα!

Ενασχόληση με τον κινηματογράφο

Η ανάμειξη του Παζολίνι στην περιπέτεια της κινηματογραφίας άρχισε σχεδόν αθόρυβα. Είχε ήδη γράψει μια σειρά σεναρίων (ξεκινώντας από το 1954) για ταινίες του Mario Soldati, του Mauro Bolognini και του Luis Trenker, καθώς και για τον άλλο μεγάλο ιταλό δάσκαλο Φεντερίκο Φελίνι. Τα σκανδαλώδη μυθιστορήματά του τον είχαν κάνει περιζήτητο σεναριογράφο.

Ταυτοχρόνως, στη δεκαετία του '50, ο νεαρός ποιητής είχε ήδη εμφανιστεί ως ηθοποιός σε ρόλους ταινιών φίλων και γνωστών, αλλά και σε φιλμ των οποίων είχε υπογράψει το σενάριο.

Οι αρχές της δεκαετίας του '60 ήταν λοιπόν πρόσφορες για να κάνει το πέρασμα ο Παζολίνι στη σκηνοθετική καρέκλα: γράφει το σενάριο και υπογράφει τη σκηνοθεσία του «Ακατόνε» (1961), που αφορά στην ιστορία ενός νταβατζή και είναι εξολοκλήρου γυρισμένο στις παραγκουπόλεις της Ρώμης και με καστ αποκλειστικά ερασιτεχνών ηθοποιών! Η ταινία αποσπά τιμητικές διακρίσεις σε κινηματογραφικά φεστιβάλ του εξωτερικού και όλοι χαιρετίζουν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ήδη γνωστού ποιητή.



Η διερεύνηση της ζωής του περιθωρίου συνεχίζεται και στη δεύτερη ταινία του ιταλού μαέστρο, το περίφημο «Mamma Roma» του 1962, το οποίο ακολουθεί τις περιπέτειες της ιερόδουλης Anna Magnani και κερδίζει το Βραβείο Κριτικών στη Μόστρα της Βενετίας.



Τα επόμενα εγχειρήματα του μεγάλου κινηματογραφιστή έλαβαν χώρα το 1962, με τη σπονδυλωτή ταινία RoGoPaG (στην οποία συνεργάζεται με δύο ακόμα «τιτάνες» της σύγχρονης 7ης τέχνης, τους Ρομπέρτο Ροσελίνι και Ζαν-Λικ Γκοντάρ!), όπου το δικό του σατιρικό φιλμάκι «La ricotta», στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Όρσον Γουέλς(!), φέρνει τον Παζολίνι για άλλη μια φορά ενώπιον της ιταλικής δικαιοσύνης (η ταινία απαγορεύεται και ο ίδιος τιμωρείται με 4μηνη ποινή φυλάκισης για βλασφημία!), αλλά και το «La Rabbia» του 1963 και το «Comizi d’ Amore» της επόμενης χρονιάς, ταινία που εξερευνεί μέσω συνεντεύξεων τα σεξουαλικά ήθη της ιταλικής κοινωνίας.



Η διεθνής φήμη για τον σκηνοθέτη πλέον Παζολίνι θα έρθει στα μέσα της δεκαετίας και ειδικότερα το 1964, όταν ο άθεος κινηματογραφιστής κυκλοφορεί το αριστουργηματικό «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», που αποτελεί ακόμα και σήμερα μια από τις καλύτερες θρησκευτικές προσαρμογές στην ιστορία του κινηματογράφου. Το φιλμ αποσπά αναρίθμητες διακρίσεις και στέλνει τον Παζολίνι στη σκηνοθετική κορυφή, ενώ ακόμα και η καθολική εκκλησία χρηματοδοτεί την παραγωγή του.



Ακολουθεί η ενασχόληση με τους μεσαιωνικούς μύθους του «Δεκαήμερου» (1971), των «Θρύλων του Καντέρμπουρι» (1973) και των «Χιλίων και Μία Νυκτών» («Αραβικές Νύχτες» - 1974), στα οποία ο σκηνοθέτης αποθεώνει τις επίγειες απολαύσεις και τη σεξουαλικότητα. Το τρίπτυχο των ταινιών πήρε τον τίτλο «Τριλογία της Ζωής»...



Το 1967 ο Παζολίνι θα καθίσει για άλλη μια φορά πίσω από τις κάμερες, αυτή τη φορά για τις ανάγκες του δικού του «Οιδίποδα Τυράννου», που του φέρνει τη διεθνή αναγνώριση των ειδικών του χώρου. Ακολουθούν το εμβληματικό «Θεώρημα» (1968), που παρακολουθεί την παρακμή μιας μεγαλοαστικής οικογένειας με ένα μαεστρικό εύρημα και θεωρείται η μεγαλύτερη κινηματογραφική στιγμή του (και μια από τις μεγαλύτερες γενικότερα στην ιστορία του σινεμά!), το ασύλληπτο «Χοιροστάσιο» (1969) και η τραγική «Μήδεια» με τη Μαρία Κάλλας (1970).



Τελευταία του ταινία δεν είναι άλλη από το παγκόσμιο αριστούργημα «Σαλό». Το κύκνειο άσμα του, οι 120 παζολινικές μέρες στα Σόδομα, συνδέουν τον ζοφερό νου του Μαρκησίου ντε Σαντ με τις τελευταίες στιγμές της φασιστικής Ιταλίας σε ένα πολιτικό κινηματογραφικό «διαμάντι» που παντρεύει φασισμό και σαδισμό.

Η ταινία απαγορεύτηκε κυριολεκτικά παντού, προκαλώντας φρίκη, ουρλιαχτά, βίαιες αντιδράσεις αλλά και εισαγγελικές παρεμβάσεις. Στις σφοδρές αντιδράσεις του κοινού και τις επικρίσεις των ειδικών, ο Παζολίνι απαντά: «Μα αυτή ήταν η επιδίωξή μου. Να εξοργίσω, να θυμώσω τον θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Ύστερα θα πει πως πρόκειται για πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας σπρώχνει στον ολοκληρωτικό αφανισμό».



Ταυτοχρόνως με τη σκηνοθετική του πορεία, ο Παζολίνι δεν εγκατέλειψε ούτε τη λογοτεχνία, ούτε την πολιτική κριτική, ούτε όμως και τη θεωρητική ενασχόληση. Η τριβή του με τη γλώσσα τον φέρνει στην επικράτεια της σημειωτικής, με τα έργα του πάνω στον κλάδο να λογίζονται συνεισφορά ανυπολόγιστης αξίας: τα θεωρητικά του κείμενα για τη γλώσσα του κινηματογράφου εγκαινιάζουν ουσιαστικά την κινηματογραφική σημειολογία.

Μυστηριώδης θάνατος

Η δημιουργική παραγωγικότητά του θα απαθανατιστεί σε μυθιστορήματα και ποιητικές συλλογές, σε πύρινα δημοσιογραφικά κείμενα, σε φιλοσοφικά δοκίμια και λογοτεχνικές πραγματείες και θα ανακοπεί μόνο με την παρέμβαση του θανάτου.

Το πρωινό της 2ας Νοεμβρίου 1975, το άψυχο σώμα του Παζολίνι θα βρεθεί σε σκουπιδότοπο του παραλιακού θερέτρου Όστια, λίγο έξω από τη Ρώμη, φέροντας σημάδια άγριας και βάναυσης κακοποίησης. Ένας 17χρονος εκδιδόμενος ομοφυλόφιλος κατηγορείται και καταδικάζεται τελικά για το στυγερό φονικό του μεγάλου σκηνοθέτη το 1976, η αγριότητα ωστόσο της δολοφονίας είχε δημιουργήσει εξαρχής υποψίες ότι ο νεαρός δεν ήταν ο μόνος δράστης του εγκλήματος.

Εχθρός του συστήματος και κοινωνικός ακτιβιστής, ο θάνατος του Παζολίνι συνδέθηκε με πολιτικά κίνητρα. Εξάλλου, 30 χρόνια αργότερα, το 2005 δηλαδή, ο δράστης απέσυρε την ομολογία του, δηλώνοντας πως πλέον ήταν νεκροί όλοι όσοι απειλούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του, κάτι που του επέτρεπε πια να πει την αλήθεια. Σύμφωνα με όσα δήλωσε, αλλά και την έρευνα σικελών δημοσιογράφων, η δολοφονία του Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν καθαρά πολιτικό -και όχι σεξουαλικό- έγκλημα.

Σύμφωνα πάντα με τις πηγές και τις μαρτυρίες, ο Παζολίνι φέρεται να ήξερε πράγματα για πρόσωπα της ιταλικής πολιτικής και τις διασυνδέσεις τους με τον υπόκοσμο της Μαφίας. «Ξέρω τα ονόματα των υπευθύνων, όλων αυτών που χειραγωγούν τους νεοφασίστες, όλων αυτών των γνωστών-αγνώστων που είναι υπεύθυνοι για τα πρόσφατα εγκλήματα», είχε άλλωστε δηλώσει ο ίδιος ο σκηνοθέτης έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του.

Η έρευνα σχετικά με τη δολοφονία Παζολίνι άνοιξε εκ νέου μετά την αναίρεση του δράστη αλλά οι δικαστές αποφάσισαν ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να συνεχιστεί...

Διαβάστε περισσότερα

Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΞΕΦΥΓΕ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΤΟΥ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αυτή τη φορά, οι Ελληνες θαυμαστές του Αστερίξ (μεσόκοποι οι πιο φανατικοί!) δεν ήταν τυχεροί. Πέντε εκατομμύρια (!) αντίτυπα της νέας περιπέτειας του μικρόσωμου Γαλάτη, σε 23 γλώσσες, τέθηκαν σε κυκλοφορία σε 17 χώρες ταυτόχρονα την Πέμπτη, 24 Οκτωβρίου. Κανένα από αυτά όμως δεν ήταν στα Ελληνικά. Η καταθλιπτική μνημονιακή Ελλάδα δεν έχει λεφτά να αγοράσει τα δικαιώματα έκδοσης αυτού του τόσο δημοφιλούς και στη χώρα μας κόμικς! Αντιθέτως, η νέα ιστορία αυτή («Ο Αστερίξ στους Πίκτες», όπως ονομάζονταν στα Λατινικά οι κάτοικοι της Σκωτίας) εκδόθηκε ήδη στα... Κελτικά, τα Ουαλικά και τα Σκοτσέζικα - για να καταλάβουμε πόσο έχουμε κατρακυλήσει στη σκάλα της Ευρώπης. Στη Γαλλία το νέο άλμπουμ του Αστερίξ εκδόθηκε σε... 2.000.000 (!) αντίτυπα για πρώτη έκδοση και άλλα 1.500.000 αντίτυπα στη Γερμανία, όπου και εκεί είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ο μικρός το δέμας Γαλάτης.

Από το 1959 που εκδόθηκε το πρώτο άλμπουμ μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει μόλις 35 (μαζί με την τελευταία) περιπέτειες του Αστερίξ και έχουν πουλήσει τον ασύλληπτο αριθμό των...350 εκατομμυρίων αντιτύπων! Από αυτά τα 350 εκατ. βιβλία τα 130 έχουν πουληθεί στη Γαλλία και τα 120 στη Γερμανία. Τα υπόλοιπα 100 εκατομμύρια αντίτυπα είναι μεταφρασμένα σε 105 (!) γλώσσες και διαλέκτους, πέρα από τα Γαλλικά και τα Γερμανικά. Ο Αστερίξ είναι ένα κατ' εξοχήν ευρωπαϊκό κόμικς, καθώς είναι εντελώς άγνωστο στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, τη Ρωσία και την Κίνα. Παρόλο που ο συγγραφέας των ιστοριών, ο Ρενέ Γκοσινί, πέθανε πολύ νωρίς με εντελώς απροσδόκητο τρόπο -το 1977, κατά τη διάρκεια ενός ιατρικού τεστ κοπώσεως- ο σκιτσογράφος Αλμπέρ Ιντερζό συνέχισε μόνος του την έκδοση γράφοντας ο ίδιος τα κείμενα. Σε πολύ πιο αργούς ρυθμούς, είναι η αλήθεια, καθώς 24 ιστορίες είχαν βγει τα πρώτα δεκαοκτώ χρόνια (1959-1977) από κοινού με τον Γκοσινί όσο ζούσε και μόνο 10 ιστορίες έβγαλε ο Ιντερζό τα επόμενα... 36 χρόνια (1978 - 2013)! Σαφώς κατώτερης ποιότητας, αλλά με αυξανόμενη επιτυχία.

Η τελευταία πραγματική ιστορία που έβγαλε ο Ιντερζό το 2005 («Κι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» ήταν ο τίτλος της στα Ελληνικά) ήταν εντελώς απαράδεκτη και επικρίθηκε σφοδρότατα από πάρα πολλούς κριτικούς και φανατικούς αναγνώστες. Εχοντας σωρεύσει μεγάλο πλούτο και 80 ετών πλέον τότε, το 2008 ο Ιντερζό ανακοίνωσε ότι ο Αστερίξ θα τον ακολουθήσει στον τάφο του. Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι του! Διαφώνησαν βίαια με την απόφασή του η Αν Γκοσινί, μοναδική κόρη του προ δεκαετιών τεθνεώτος συνεργάτη και φίλου του, που κατείχε το 20% των δικαιωμάτων, αλλά και η δική του κόρη, η Σιλβί Ιντερζό, κάτοχος του 40% των δικαιωμάτων, με την οποία μάλιστα ο ακραία φιλάργυρος Ιντερζό βρέθηκε σε μια ατελείωτη δικαστική διαμάχη. Τελικός νικητής της διαμάχης ο μεγάλος εκδοτικός οίκος Ασέτ (Hachette), στον οποίο κατέληξαν να πουλήσουν και οι τρεις πρωταγωνιστές (Αλμπέρ Ιντερζό, Σιλβί Ιντερζό και Αν Γκοσινί) τα δικαιώματά τους.

Ο εκδοτικός οίκος όμως είχε κάθε λόγο να θέλει τη συνέχιση της έκδοσης νέων ιστοριών του Αστερίξ. Ετσι, με απόλυτη μυστικότητα προετοιμάστηκε το έδαφος για την έκδοση της νέας ιστορίας, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό ότι πλέον κανένας από τους δύο δημιουργούς της, ούτε φυσικά ο σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί, αλλά ούτε και ο σκιτσογράφος Αλμπέρ Ιντερζό, δεν έλαβαν μέρος στη δημιουργία της. Ο νέος σεναριογράφος Ζαν - Ιβ Φερί και ο νέος σκιτσογράφος Ντιντιέ Κονράντ επελέγησαν με απίστευτη εχεμύθεια, χωρίς κανένας να αντιληφθεί οτιδήποτε. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι εντυπωσιακό.

Εντυπωσιακή η δουλειά του σκιτσογράφου, δεν δίνει καμιά εντύπωση ασυνέχειας, ενώ το σενάριο είναι εμφανώς ανώτερο όλων των ιστοριών που έγραψε μόνος του ο Αλμπέρ Ιντερζό. Αν οι νέοι δημιουργοί του Αστερίξ -στην ηλικία δεν είναι καθόλου νέοι καθώς και οι δύο τους έχουν κλείσει τα 54, καθώς γεννήθηκαν την ίδια χρονιά με το πρώτο άλμπουμ του Αστερίξ!- κατορθώσουν να συνεργαστούν αρμονικά μεταξύ τους, τότε οι σημερινοί εξηντάρηδες, πενηντάρηδες και λοιποί ανά την Ευρώπη φανατικοί αναγνώστες του Αστερίξ που έζησαν από παιδιά όλη τους τη ζωή διαβάζοντας από χρόνο σε χρόνο τις ιστορίες του, θα συνεχίσουν ίσως να τον έχουν συντροφιά και στα βαθιά τους γεράματα.

Γιατί παρά τα 350 εκατομμύρια άλμπουμ και το νέο ρεκόρ που έχει βάλει στο μάτι ο εκδοτικός οίκος, να υπερβεί δηλαδή η νέα περιπέτεια τις πωλήσεις 3 (!) εκατομμυρίων αντιτύπων μόνο μέσα στη Γαλλία (το 1 εκατομμύριο το ξεπέρασε το 1965 με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα» και τα 2 εκατομμύρια το 1980 με το «Η μεγάλη τάφρος»), η αλήθεια είναι άλλη: ο Αστερίξ γερνάει με τη γενιά που τον αγάπησε και θα σβήσει μαζί της. Επί της ουσίας ο Αλμπέρ Ιντερζό είχε δίκιο όταν αποφάσισε να κρεμάσει τα ζωγραφικά πινέλα του...

*Δημοσιεύθηκε στο "EΘΝΟΣ" την Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Ο Καπιταλισμός της Αποκάλυψης

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση και το νεοφιλελεύθερο δόγμα φέρνουν τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού.

Οι ξεσηκωμοί και οι συγκρούσεις συνεχίζονται σε πολλές εστίες παγκοσμίως και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δείχνουν έτοιμοι να σηκώσουν το «πιστόλι» και να πυροβολήσουν κατ’ ευθείαν την καρδιά του σύγχρονου τέρατος.

Είναι φανερό ότι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία έχει αρχίσει, ο μαφιόζικος καπιταλισμός μπαίνει στη βαθειά του κρίση και όλοι ονειρεύονται ότι, στο τέλος αυτής της ιστορικής νύχτας, οι τραπεζίτες θάναι αυτοί που θάχουν χάσει τον ύπνο τους.

Η πάλη των τάξεων είναι διαρκής αλλά η σημερινή κρίση διαδραματίζεται ως πάλη μεταξύ της εθνικής κυριαρχίας και της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Όσο δεν αντιστέκονται οι λαοί, τα αρπακτικά της παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχικής χρηματοπιστωτικής ελίτ εισβάλλουν στην χώρα από όλες τις πλευρές, θωρακισμένοι από δίκτυα δημοσιογράφων, πολιτοφυλακών, πρακτόρων, ειδικών δυνάμεων και μισθοφόρων έτσι ώστε να μπορούν να καταβυθίζουν μια ηλιόλουστη χώρα της Μεσογείου ή της Λατινικής Αμερικής, ή όπου αλλού στον κόσμο, σε ένα απύθμενο σκοτάδι.

Πνέει, όμως, ο άνεμος της Επανάστασης ή μήπως η εξέγερση της «μεσαίας τάξης» ευνοεί τα σχέδια του πολέμου;

Οι λαοί, σταδιακά και «στα τυφλά» ακόμη, εξεγείρονται χωρίς να έχουν αποκτήσει ένα συνειδητό, συνεκτικό, πολιτικό πρόγραμμα, αλλά, παράλληλα, βλέπουμε πολλές εξεγέρσεις να χειραγωγούνται μέσα από τις επιθυμίες και τα «εγώ» της νέας, κατώτερης μεσαίας τάξης, η οποία έχει εθισθεί στον καταναλωτισμό, τα τεχνολογικά γκάτζετ και την ποπ κουλτούρα.

Έτσι, μέσα από τις ΜΚΟ και την «Κοινωνία των Πολιτών» του αναπτυγμένου κόσμου, δηλαδή… Σόρος και ΣΙΑ, χρησιμοποιούν τις «χρωματιστές επαναστάσεις» ως πολιορκητικό κριό για να καταστρέψουν τα εχθρικά κράτη που αποτελούν εμπόδιο στα νεοταξικά σχέδια (βλ. Συρία), θέτοντάς τα υπό τον πλήρη έλεγχο της παγκοσμιοποίησης.

Όμως, ο κόσμος, αργά ή γρήγορα, θα καταλάβει και θα ξεσηκωθεί προς την σωστή κατεύθυνση γιατί, όπως λέει και ο Πολωνός καθηγητής Ζίγκμουντ Μπάουμαν: «κανένας δεν έχει τον έλεγχο, αυτή είναι η κύρια πηγή του σημερινού φόβου».

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έναν διαχωρισμό μεταξύ εξουσίας και πολιτικής, γι’ αυτό η εξουσία δεν έχει κύρος. Την ώρα που η πολιτική υποτίθεται ότι προσδιορίζεται ακόμα από τα έθνη, στην πράξη δεν υπάρχουν πλέον εθνικά σύνορα και οι περισσότεροι από αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν δικαιοδοσία σε ο,τιδήποτε. Η μη εκλεγμένη ελίτ, η διεθνής ολιγαρχία, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα επιβάλλουν την θέλησή τους σε όλα τα χρεωμένα έθνη μέσα από την «Συμμαχία των Προθύμων» Εκτελεστών, που προσπαθεί να ελέγξει και να καταστείλει τις παγκόσμιες αντιστάσεις.

Καθημερινά, εκατοντάδες χιλιάδες απλοί, ελεύθεροι και αποφασισμένοι πολίτες αντιστέκονται εμπράκτως στις ορδές της μαύρης στρατιάς, που τα διεθνή αρπακτικά έχουν εξαπολύσει κατά της ανθρωπότητας, και νέοι ήρωες προστίθενται στην μακριά σειρά των αθώων θυμάτων των πλανηταρχικών επιθέσεων στα Βαλκάνια, στην Βαγδάτη, στο Αφγανιστάν, στην Γάζα, στον Λίβανο, στη Λιβύη, στην Συρία.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν βγαίνουν στους δρόμους για νάχουν… την γλυκιά παρηγορία ότι εκπλήρωσαν το καθήκον τους, ούτε γιατί είναι προβοκάτορες και πλιατσικολόγοι, όπως τους αποκαλούν οι διάφορες εξωνημένες ελίτ παντού. Αντίθετα, πολεμάνε για κάτι παραπάνω από δικαιώματα και μεταρρυθμίσεις, από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις· θέλουν την πτώση του παγκόσμιου συστήματος, να σταματήσουν τα σχέδια της υπερεθνικής ολιγαρχίας για την επιβολή μιας παγκόσμιας οργουελλιανής τυραννίας.

Ο μέσος πολίτης που βιώνει ήδη τις συνέπειες από τους εκβιασμούς της χρηματοπιστωτικής μαφίας με ανεργία, μισθούς πείνας, φτωχοποίηση και κατασχέσεις περιουσιακών του στοιχείων, μία απάντηση οφείλει να δώσει: Απειθαρχία και στάση πληρωμών δανείων και φόρων, χρημάτων που πηγαίνουν στις διεφθαρμένες τοπικές ελίτ και στις απρόσωπες παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις, επιτρέποντάς τους να διατηρούν της επικυριαρχία τους. Εξέγερση κατά των φόρων και των τοκογλύφων, αυτό είναι το έσχατο όπλο άμυνας των πολιτών πριν από την ένοπλη εξέγερση.

Το εξεγερσιακό κύμα που σαρώνει όλο τον κόσμο έχει προκαλέσει πολλές ανησυχίες για την φύση του και την προοπτική του ανάμεσα στους κύκλους του κατεστημένου. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο στην WallStreetJournal (28/6/2013) του γνωστού νεοφιλελεύθερου πολιτικού επιστήμονα του πανεπιστημίου του Stanford, Φράνσις Φουκουγιάμα, συγγραφέα του βιβλίου «Το τέλος της Ιστορίας», που μιλάει για «επανάσταση της μεσαίας τάξης» και προειδοποιεί τους πολιτικούς στις ΗΠΑ και την Ευρώπη να προετοιμάζονται και στις χώρες τους για το ενδεχόμενο αυτό. Κάτι ανάλογο διαπιστώνει και η ναυαρχίδα του βρετανικού mainstream τύπου, ο Economist (29/6/2013), λέγοντας «Πολιτικοί, Προσέχετε» σε ανάλογο αφιέρωμά του και τονίζοντας το γεγονός ότι οι εξεγερμένοι είναι συντονισμένοι τόσο στο διαδίκτυο όσο και στους δρόμους, χάρη στη νέα τεχνολογία. Αυτό που έχει κάνει εντύπωση είναι ο ρυθμός της επιτάχυνσης των διαμαρτυριών σε όλο τον πλανήτη, επειδή οι διαδηλώσεις οργανώνονται μέσω των κοινωνικών δικτύων, τα οποία μεταδίδουν άμεσα τις πληροφορίες και ενθαρρύνουν την μίμηση. Αυτό μπορεί να είναι καινοφανές, αλλά ο ρυθμός που εκδηλώνονται οι εξεγέρσεις και απλώνονται παντού θυμίζει για πολλούς την «Άνοιξη των Λαών» του 1848, όταν ένας επαναστατικός πυρετός, παράγωγος της ανάπτυξης της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης, ξέσπαγε σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά εδάφη.

Στις αρχές του ιδιαίτερου αυτού έτους, του 1848, τρεις μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες, ο επιφανής Γάλλος πολιτικός στοχαστής Αλέξις ντε Τοκβίλ, και οι δύο Γερμανοί θεμελιωτές του κομμουνιστικού κινήματος, ο τριαντάχρονος Καρλ Μαρξ και ο εικοσιοκτάχρονος Φρήντριχ Ένγκελς, είχαν νοιώσει τον άνεμο που φύσαγε τότε πάνω από την γηραιά ήπειρο.

Ο Τοκβίλ σηκώθηκε μέσα στην γαλλική Βουλή και τους είπε ανοιχτά: «Κοιμόμαστε πάνω σ’ ένα ηφαίστειο… Μα δεν βλέπετε λοιπόν ότι η γη τρέμει πάλι; Πνέει άνεμος επανάστασης, η καταιγίδα είναι στον ορίζοντα».

Παράλληλα με αυτόν, οι Μαρξ και Ένγκελς διατύπωναν τις βασικές αρχές της προλεταριακής επανάστασης στο κείμενο που θα κυκλοφορούσε γύρω στις 24 Φεβρουαρίου του 1848, με τον τίτλο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», σε πολλές γλώσσες.

Όπως υπογραμμίζει ο Βρετανός ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ στο πρώτο κεφάλαιο με τίτλο «Η Άνοιξη των Λαών» του εξαιρετικού έργου του Η Εποχή του Κεφαλαίου (ΜΙΕΤ, 2006), και οι τρεις τους αποδείχθηκαν προφήτες.

«Μέσα σε μερικές εβδομάδες, στην περίπτωση μάλιστα του Μανιφέστου μέσα σε μερικές ώρες, οι ελπίδες και οι φόβοι των προφητών έδειχναν να βρίσκονται στα πρόθυρα της πραγματοποίησης. Η γαλλική μοναρχία ανατράπηκε με εξέγερση, ανακηρύχθηκε η Δημοκρατία και η ευρωπαϊκή επανάσταση είχε πια αρχίσει.

Υπήρξαν και μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου, και σίγουρα ήταν πιο πετυχημένες. Αλλά δεν υπήρξε καμμιά που να διαδόθηκε τόσο γρήγορα και πλατιά, διασχίζοντας σαν πυρκαγιά σύνορα, χώρες, ακόμα και ωκεανούς. Στη Γαλλία, το φυσικό κέντρο και πυροδότη των ευρωπαϊκών επαναστάσεων, η αβασίλευτη δημοκρατία ανακηρύχθηκε στις 24 Φεβρουαρίου. ‘Ως τις 2 Μαρτίου η επανάσταση είχε κυριεύσει τη νοτιοδυτική Γερμανία, ώς τις 6 Μαρτίου τη Βαυαρία, ώς τις 11 Μαρτίου το Βερολίνο, ώς τις 13 μαρτίου τη Βιέννη και σχεδόν αμέσως την Ουγγαρία, ώς τις 18 Μαρτίου το Μιλάνο και κατ’ επέκταση την Ιταλία (όπου μια άλλη εξέγερση κυριαρχούσε ήδη στη Σικελία). Εκείνο τον καιρό, η ταχύτερη υπηρεσία πληροφοριών που ήταν διαθέσιμη σε όλους (η υπηρεσία της τράπεζας Ρότσιλδ) δεν μπορούσε να μεταφέρει τα νέα από το Παρίσι στην Βιέννη σε λιγότερες από πέντε ημέρες. Μέσα σε λίγες εβδομάδες δεν είχε απομείνει όρθια καμιά κυβέρνηση σ’ έναν γεωγραφικό χώρο που καλύπτεται σήμερα, ολικά ή μερικά, από δέκα κράτη (Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ανατολική Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, μέρος της Πολωνίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Ρουμανίας). Οι πολιτικές επιπτώσεις της επανάστασης μπορούν να θεωρηθούν σοβαρές επίσης στο Βέλγιο, την Ελβετία και τη Δανία), χωρίς να υπολογίσουμε τον μικρότερο αντίκτυπο σε μερικά άλλα. Εκτός από αυτό, το 1848 ήταν η πρώτη δυνητικά παγκόσμια επανάσταση, αφού η άμεση επίδρασή της μπορεί να ανιχνευτεί στην εξέγερση του 1848 στο Περναμπούκο (Βραζιλία) και λίγα χρόνια αργότερα στη μακρινή Κολομβία».

Οι επαναστάσεις του 1848 έχουν και μια άλλη σχέση με το σημερινό εξεγερσιακό ντόμινο. Εκτός του ότι τέτοιες ταυτόχρονες κοινωνικές εκρήξεις σε μια ήπειρο είναι σπάνιο φαινόμενο, η έκρηξη του 1848 είναι η μόνη που άγγιξε τόσο τις «αναπτυγμένες» όσο και τις καθυστερημένες περιοχές της ηπείρου, κάτι που παρατηρείται πάλι σήμερα σε σχέση με όλο τον πλανήτη.

Έξι, όμως, μήνες μετά την έκρηξή της, όλα τα καθεστώτα που ανέτρεψε παλινορθώθηκαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτή η «χρονιά της επανάστασης» δεν επηρέασε την ιστορική πορεία της Ευρώπης επειδή δεν την άλλαξε άμεσα και επαναστατικά. Όμως, το 1848 δεν ήταν ένα σύντομο ιστορικό επεισόδιο χωρίς συνέπειες. Ήταν σαν μια «οβερτούρα», αλλά όχι η κύρια όπερα της επανάστασης, παρατηρεί ο Χόμπσμπαουμ, αν δεν είχε συμβεί, όμως, και, το κυριότερο, αν δεν υπήρχε ο φόβος στο κατεστημένο της επανάληψης αυτού του ντόμινο των εξεγέρσεων, τότε η ιστορία της Ευρώπης τα επόμενα εικοσιπέντε χρόνια δεν θα είχε αλλάξει.

Οι επαναστάσεις του 1848, λοιπόν, ήταν μια «άνοιξη των λαών» που δεν κράτησε πολύ, η επαναστατημένη ζώνη ήταν πολιτικά ετερογενής, κάτι που ισχύει και σήμερα, ωστόσο υπήρχε μια κοινή αίσθηση, μια παρόμοια ρητορική και μια απελευθερωτική ουτοπική διάθεση, κάτι ανάλογο με τα αιτήματα που συνδέουν μεταξύ τους τα πρόσφατα γεγονότα σε Τουρκία και Βραζιλία με την «Αραβική Άνοιξη» και τις συνεχιζόμενες διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της Ευρώπης.

Κατ’ αναλογίαν, λοιπόν, το 2013 ίσως να αποδειχθεί μια νέα «οβερτούρα» για όσες ανατροπές θα γίνουν στον κόσμο μέχρι το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, με ορόσημο το 2020.

[Δημοσιεύθηκε στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τ.213]

Διαβάστε περισσότερα

Καλά Χριστούγεννα

Απ’ όλα τα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του εκσυγχρονισμού, τη βουλιμία, τη λαγνεία της εξουσίας, την αρπαγή και την απάτη, τη διχαλωτή γλώσσα του ψεύδους, ένα κυρίως κοσμεί όλα τα άλλα: η αλαζονεία.
Εχει καθίσει πολύ καιρό στην εξουσία ο ίδιος εσμός. Η ίδια ορδή, τα ίδια τζάκια με τους ίδιους τζουτζέδες, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., σαράντα χρόνια στην εξουσία, και κάτι καλό να είχαν μέσα τους -που για τον λαό δεν είχαν, ούτε για την πατρίδα- το έχασαν. Εγιναν
οι αμαρτίες τους έξις, από δεύτερη πρώτη φύση· και επιδίδονται σ’ αυτές με Συβαρίτικη βουλιμία, Αβδηρίτικη αναλγησία, βακχική μανία και Κλαζομένιο ήθος - σαν 
αυτό το όργιο εναντίον των ανθρώπων να μην πέπρωται να τελειώσει ποτέ. Απορούν πολλοί άνθρωποι κι αναρωτιούνται, μα δεν βλέπουν γύρω τους τα αποτελέσματα των έργων τους; δεν βλέπουν τι κάνουν;
Βλέπουν! διότι αυτό που κάνουν θέλουν να γίνεται. Είναι ολετήρες ενσυνείδητοι και ιδιοτελείς, όμως επειδή επί μακρόν χορεύουν τον χορό του θανάτου των άλλων ατιμώρητοι, δεν έχουν πλέον το αίσθημα της τραγωδίας· και σαν κοινοί κύνες, όπου μυρισθούν ανθρώπινο κρέας το ξεσκίζουν. Κι επαίρονται γι’ αυτό,
το διασκεδάζουν, τη βρίσκουν να τρομοκρατούν τον λαό και να τον κοροϊδεύουν. Η εκ τούτων κι άλλων ατιμώρητων φόνων αλαζονεία τους χαρακτηρίζει τον λόγο τους, είτε πρόκειται για φερέφωνα του καθημερινού συρμού που βρίζουν (με έναν εξυπνακίστικο καθωσπρεπισμό συνήθως) όποιον αμφισβητεί τα αφεντικά τους, είτε πρόκειται για πολιτικούς που υπηρετούν αυτά τα αφεντικά.
Γράφει, λόγου χάριν, το διατεταγμένο φερέφωνο για το μυαλό της κυρίας Μακρή και το βρίσκει λειψό. Μα πιο πολύ λειψό βρίσκει το μυαλό όσων την ψήφισαν. Με την ίδια αλαζονεία ο κ. Μπίστης (που έχει περάσει από σαράντα κόμματα με τον πιο ξετσίπωτο τρόπο) κατηγορεί την κυρία Μακρή ότι φεύγει απ’ το κόμμα της, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τους ΑΝΕΛ γενόσημο της Χρυσής Αυγής. Με την ίδια αλαζονεία διασύρεται ο κ. Πολύδωρας, με την ίδια αμετροέπεια ο κ. Βενιζέλος χαρακτηρίζει τσογλάνια τους Συριζαίους και πάει λέγοντας, ένα λέγοντας αλαζονικό, ανήθικο και χυδαίο.
Ολα αυτά τα χρόνια αυτή η αλαζονεία υφήρπε ή, σε κρίσιμες στιγμές, γινόταν αφόρητα εμφανής. Τώρα έχει ανεβεί στον μιναρέ και δεν κατεβαίνει με τίποτα. Διότι αυτή η μανιασμένη αλαζονεία είναι το τελευταίο όπλο της απελπισίας που νιώθουν όσοι καταλαβαίνουν ότι ο καιρός τους τελειώνει και ότι η λογοδοσία που θα τους ζητηθεί ζυγώνει.
Απ’ όλες τις αμαρτίες τους καμμιά δεν μπορούν να βγάλουν μπροστά, παρά μόνον την αλαζονεία. Αυτή είναι η ασπίδα πίσω απ’ την οποία μάχονται την τελευταία τους μάχη. Ολο και πιο σκόρπιοι, όλο και πιο ασύνταχτοι, όλο και πιο φοβισμένοι. Ξέρουν ότι κάθε μέρα που κερδίζουν, παρενδύοντας τις ολέθριες πράξεις τους σε τάχα αναγκαία κακά, έρχονται όλο και πιο κοντά στο τέλος τους. Κι αυτούς που τώρα βρίζουν τον λαό, σύντομα θα τους δείτε ικέτες στα πόδια του, ότι βεβαίως-βεβαίως δεν έφταιγαν αυτοί, ότι δεν ήταν βαλτοί, αλλά ότι άλλοι τους... βάλανε.
Κατά τον ίδιο τρόπο που βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ σκίζονταν στα πάνελ υπέρ του λαού, ψηφίζοντας στη Βουλή εναντίον του, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν πέσει πάνω στα κεφάλια τους το έργο τους, θα ρίχνουν στάχτη στα μαλλιά τους και θα γλύφουν τον λαό επικαλούμενοι φθηνές δικαιολογίες. Διότι    
η άλλη πλευρά της αλαζονείας είναι η ξεφτίλα. Κι αυτήν την ξεφτίλα θα πρέπει να λάβουν ποινή όσοι βάψανε τα χέρια τους στα μέτρα και τα μνημόνια, στη δήωση της ίδιας τους της πατρίδας. Αυτοί που έπρατταν, ή ψήφιζαν ή έλεγαν έτσι, ώστε σήμερα 1.500.000 να ’ναι άνεργοι, 1.000.000 απλήρωτοι, εκατομμύρια απελπισμένοι, παιδιά που κρυώνουν και πεινάνε, γέροντες που σκύβουν το κεφάλι βουρκωμένοι.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους εσάς που είσθε αθώοι του αίματος, οι άλλοι το βλέπουν στα χέρια τους την ώρα που τρώνε, όπως η Λαίδη Μάκβεθ, την ώρα που πάνε να φιλήσουν τα παιδιά τους.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους άλλους, τους δοκιμαζόμενους, καλή δύναμη, καλή οργή...

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η ΔΥΣΗ... ΕΠΝΙΞΕ ΤΟ «ΚΟΥΝΕΛΙ» ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Είτε το γνωρίζετε είτε όχι, από το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου, ένα κινέζικο κουνέλι βρίσκεται στο φεγγάρι! Το πήγε εκεί μια... Μεγάλη Πορεία! Οχι, προφανώς δεν αναφερόμαστε στη «Μεγάλη Πορεία» του Μάο Τσετούνγκ, η οποία σταμάτησε στο Πεκίνο και ουδέποτε συνέχισε προς τη... Σελήνη! Αλλωστε και το κουνέλι για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω έχει πλήρες όνομα το «Κουνέλι από νεφρίτη» (αναφερόμενο στον τόσο αγαπημένο από τους Κινέζους ημιπολύτιμο λίθο με τα σκούρα στίγματα) και είναι... διαστημικό όχημα που μεταφέρθηκε στην επιφάνεια του δορυφόρου της Γης με διαστημόπλοιο, το οποίο τέθηκε σε τροχιά από πύραυλο με το όνομα «Μεγάλη Πορεία»!

Το «Κουνέλι από νεφρίτη» λοιπόν έχει προσσεληνωθεί εδώ και δέκα μέρες στον Κόλπο της Ιριδας και κατά τους αρμόδιους Κινέζους επιστήμονες θα περάσει τους επόμενους τρεις μήνες εξερευνώντας το έδαφος της Σελήνης και προσπαθώντας να εντοπίσει στοιχεία χρήσιμα προς εκμετάλλευση. Με άλλα λόγια, η Κίνα είναι πλέον και επισήμως η τρίτη διαστημική δύναμη μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία - ή όπως την αποκαλεί στον τίτλο ενός άκρως υποβαθμισμένου ρεπορτάζ της η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ»: η Κίνα είναι «ο τρίτος κατακτητής της Σελήνης». Ακριβώς γι' αυτό, τα μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ και την Ευρώπη «έπνιξαν» στη σχεδόν απόλυτη σιωπή τους το κινεζικό διαστημικό «κουνέλι»! Ελάχιστοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολίτες πήραν είδηση τον κινεζικό τεχνολογικό άθλο, επειδή τα δυτικά μέσα ενημέρωσης «έθαψαν» το επίτευγμα των Κινέζων.

Σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι πρωτοποριακό. Εχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια φυσικά από τότε που οι Αμερικανοί έστειλαν ανθρώπους στη Σελήνη και οι Σοβιετικοί διαστημικά οχήματα στην επιφάνεια του δορυφόρου μας. Το γεγονός όμως ότι έκτοτε καμία χώρα δεν επιχείρησε να κατακτήσει τη Σελήνη -και μιλάμε για χώρες οικονομικά και τεχνολογικά πανίσχυρες όπως η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία κ.λπ.- υποδηλώνει το μέγεθος του κινεζικού επιτεύγματος. Πόσω μάλλον που η Κίνα είναι μια χώρα πολύ φτωχότερη από τις προαναφερθείσες, με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της να είναι... 9 (!) φορές μικρότερο από της Ιαπωνίας ή της Γερμανίας ή της Γαλλίας!

Με ιδιαίτερη κακεντρέχεια -για να μην πούμε με ανοιχτή εχθρότητα και εμφανή διάθεση δυσφήμησης- αντιμετωπίστηκε από τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό Τύπο η είσοδος της Κίνας στο διαστημικό κλαμπ, που είχε ως μέλη του μόνο τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Η ανάλυση της γαλλικής «Λε Μοντ» είναι αποκαλυπτική του πνεύματος αυτού. «Ο τεχνολογικός άθλος υπηρετεί επίσης στρατιωτικά κίνητρα» τονίζει και συνεχίζει: «Ο πρόεδρος Σι Ζινπίνγκ κερδίζει την εύνοια των στρατηγών χρηματοδοτώντας ένα τέτοιο διαστημικό πρόγραμμα, γιατί αυτό το διαχειρίζεται ο στρατός. Ποια στρατιωτική χρήση της Σελήνης θα κάνουν οι Κινέζοι;».

Η εφημερίδα δίνει η ίδια την απάντηση μέσω ενός βιβλίου κάποιου Γάλλου «κινεζολόγου» ονόματι Φιλίπ Κουέ, κατά τον οποίον η Σελήνη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως... βάση εκτόξευσης πυραύλων!!! Καλά, βάση εκτόξευσης πυραύλων δεν έκαναν το φεγγάρι οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί στα πιο σκληρά χρόνια του «ψυχρού πολέμου», θα καταφέρουν να το κάνουν οι Κινέζοι; Πρόκειται περί κακόβουλων, αβάσιμων και τελικά ανόητων ισχυρισμών. Είναι γελοίο η Κίνα να είναι μια χαρά κράτος όταν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι επιχειρηματίες παράγουν εκεί με μηδαμινό εργατικό κόστος τα βιομηχανικά προϊόντα τους, αλλά η ίδια χώρα να μετατρέπεται σε... διαστημική (!) στρατοκρατική απειλή, όταν στέλνει ένα όχημα στη Σελήνη. Οι Κινέζοι έχουν κάθε δικαίωμα να καμαρώνουν για το επίτευγμά τους. Προσωπικά θα αισθανόμασταν χαρά μεγάλη αν κατορθώσουν να υλοποιήσουν τον σχεδιασμό τους στο διαστημικό πρόγραμμα που προβλέπει και επανδρωμένη πτήση προς τη Σελήνη μετά από περίπου 15 χρόνια.

Δεν είμαστε αφελείς. Γνωρίζουμε ότι κάθε τεχνολογική κατάκτηση μπορεί να τύχει και στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής ή και κάθε άλλης φύσης εκμετάλλευσης. Να αξιοποιηθεί αρνητικά ή θετικά. Η κατεύθυνση της αξιοποίησης όμως κάθε τεχνολογικού ή επιστημονικού επιτεύγματος δεν αναιρεί ποτέ την ουσία του ίδιου του επιτεύγματος. Με τέτοιο τρόπο προχωράει προς τα μπρος η ανθρωπότητα και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Η καθεστηκυία πολιτική τάξη πραγμάτων και η συνείδηση ανά πάσα στιγμή των λαών καθορίζει το πώς αξιοποιούνται εκείνη τη στιγμή τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα και φυσικά η αξιοποίησή τους αλλάζει ριζικά, όταν επέρχονται ριζικές πολιτικές αλλαγές που αλλάζουν τις συνειδήσεις των πολιτών. Γι' αυτό και εμείς χαιρόμαστε πάντοτε για τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα, ακόμη και αν προσωρινά χρησιμοποιούνται με επιβλαβή τρόπο.

*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» της Δευτέρας 23 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Ανοιχτή Επιστολή Κατσούλη προς τον δημοσιογράφο και υπεύθηνο εκπομπής “60 ΛΕΠΤΑ ΕΛΛΑΔΑ”.

Κύριε Μάνεση.

Δεν είχα την τύχη να σας γνωρίσω. Κατά ένα παράδοξο τρόπο και σε αντίθεση με ότι έχετε κάνει μέχρι σήμερα σε άλλες περιοχές της χώρας που έχουν παρουσιασθεί μέσω της εκπομπής σας, δεν μπήκατε καν στον κόπο να μου τηλεφωνήσετε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής σας στο Δήμο μας.

Ας είναι. Αν όμως το είχατε κάνει, θα σας είχα προτείνει να επισκεφθείτε και να καταγράψετε με την κάμερά σας, ορισμένες αξιόλογες πτυχές που συνθέτουν το πάζλ της εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς και της πλούσιας πολιτιστικής παράδοσης του τόπου μας.

Για παράδειγμα, θα σας είχα προτείνει να καταγράψετε τα τρίαν Αρχαία μας Θέατρα (Οινιάδες, Πλευρώνα, Καλυδώνα), τις Ρωμαϊκές Θέρμες, το Βυρώνειο – Μουσειακός χώρος αφιερωμένος στο Λόρδο Βύρωνα και το Φιλελληνισμό, το Κέντρο Λόγου και Τέχνης «ΔΙΕΞΟΔΟΣ», την Πινακοθήκη Χ&Σ. Μοσχανδρέου κ.α.

Ακόμη και ο χρόνος που αφιερώσατε στο μνημείο – Κιβωτό – της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, τον Κήπο των Ηρώων, ήταν ελάχιστος.

Θα σας είχα προτείνει μια βόλτα μισής ώρας στα πιο΄όμορφα ορεινά μας χωριά του Αρακύνθου και στο Δάσος του Φράξου. Θα σας προέτρεπα να απολαύσετε τον καφέ σας στο χώρο της μαρίνας (υπάρχει στο «φτωχικό» μας τόπο και αυτή η υποδομή).

Πολλά θα μπορούσα να σας είχα προτείνει, έτσι ώστε να μην παρουσιάσετε μια μονοδιάστατη παρακμιακή εικόνα για τον τόπο μας.

Θεωρώ πως θα συμφωνήσετε μαζί μου, πως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Αναμφίβολα δεν είμαστε η εξαίρεση στην Ελλάδα της κρίσης. Και εδώ έχουν ανοίξει κοινωνικές και οικονομικές πληγές με πιο σημαντική εκείνη της άδικης απώλειας του ΤΕΙ.

Όμως δεν είμαστε ένας τόπος «τριτοκοσμικός», σε κατάσταση παρακμής και εξαθλίωσης, όπως μας παρουσιάσατε. Υπαρχει σημαντικό δυναμικό ανθρώπων που παράγει, κυρίως στον αγροτικό χώρο. Εσπεριδοειδή, λάδι, ελιές (το 30% της παραγωγής της χώρας παράγεται εδώ) καθώς και κτηνοτροφικά προσόντα ποιότητας.

Δεν είμαστε το «Ελληνικό Μπαγκλαντές», και λυπάμαι για την εικόνα που παρουσιάσατε.

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ

ΙΕΡΑΣ ΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Διαβάστε περισσότερα