Υπάρχουν κάποιες στιγμές που
τα ερωτήματα τίθενται με τους πραγματικούς του όρους.
 |
| Παναγιώτης Σωτήρης |
Αυτό συμβαίνει και τις
τελευταίες μέρες. Πλάι στην εναγώνια αναζήτηση για το πώς θα επιβληθεί στην
ελληνική κοινωνία, με τρόπο σχεδόν πραξικοπηματικό, κυβέρνηση που δεν θα έχει
καμιά σχέση με την εκκωφαντική απόρριψη των μνημονιακών πολιτικών στις πρόσφατες
εκλογές, έχουμε την ανάδειξη ενός πραγματικού ερωτήματος:
Είτε θα προκρίνουμε
την παραμονή στο ευρώ και τους ασφυκτικούς οικονομικούς και θεσμικούς
εξαναγκασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε, εάν θέλουμε να απαλλαγούμε από τις
πολιτικές των μνημονίων, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο εξόδου από
το ευρώ.
Έχει
γίνει απόλυτα σαφές ότι οποιαδήποτε προσπάθεια άρνησης των όρων των δανειακών
συμβάσεων και παύσης πληρωμών στο χρέος, θα αντιμετωπίσει την διακοπή των ροών
χρηματοδότησης από το μηχανισμό της Τρόικα, την εκ των πραγμάτων χρεοκοπία του
δημοσίου και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος που εξαρτάται από τις
«τονώσεις ρευστότητας» της ΕΚΤ. Ακόμη και εάν η τότε κυρίαρχη κυβέρνηση δοκιμάσει
να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση, είτε ελπίζοντας στην αλλαγή τόνου της ΕΕ και
άρα την έκφραση αλληλεγγύης, είτε επενδύοντας στην εκτεταμένη αναδιανομή
πλούτου, δύσκολα θα μπορέσει να αλλάξει τα πράγματα και θα βρεθεί αντιμέτωπη με
τη γενικευμένη «στάση πληρωμών» σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τη φυγή
κεφαλαίων στο εξωτερικό, τις πρακτικές αποθησαυρισμού των ευπορότερων
στρωμάτων. Στο τέλος θα έρθει και η αποπομπή από την Ευρωζώνη, προσωρινή ή μη,
καθώς η Ελλάδα θα αντιμετωπίζεται ως μια γενικευμένη επισφάλεια που πρέπει να
αποκοπεί από το υπόλοιπο ευρωσύστημα. Μόνο που θα είναι μια αποπομπή
τιμωρητική, με ακόμη πιο επαχθείς όρους, η οποία θα ταυτίσει στη συνείδηση της
κοινωνίας την αριστερή ή αντιμνημονιακή κυβέρνηση με την κοινωνική καταστροφή
και θα οδηγήσει σε πιο συντηρητικές και αυταρχικές αναδιπλώσεις.
Αντίθετα,
η επιλογή για έξοδο από το ευρώ τώρα, μαζί με την παύση πληρωμών στο χρέος που
θα διακόψει την αιμορραγία της δημόσιας δαπάνης προς τοκοχρεολύσια, μαζί με την
εθνικοποίηση των τραπεζών και την άμεση επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων
(σε ρήξη με τις ευρωπαϊκές «θεμελιώδεις ελευθερίες»…), μπορεί να ανακόψει την
καταστροφή. Θα επιτρέψει καταρχάς τη διατήρηση της δημόσιας δαπάνης, θα
διευκολύνει την εσωτερική αναδιανομή εισοδήματος, θα δώσει τόνωση στην εγχώρια
παραγωγή. Πάνω από όλα θα σημαίνει έλεγχο δημοκρατικό και κοινωνικό της
οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
Θα
είναι εύκολο; Όχι! Σε μια πρώτη φάση θα απαιτήσει εξοικείωση με ανοίκειες
συναλλακτικές πρακτικές (π.χ. μεταβατικές μορφές πληρωμών μέχρι τη μετάβαση στο
νέο εθνικό νόμισμα), περιορισμό αναγκαστικό των καταναλωτικών πρακτικών που
αφορούν εισαγόμενα προϊόντα, καθημερινή μάχη με πρακτικές αισχροκέρδειας. Όμως,
εάν συνοδεύεται από την εξασφάλιση
καλύτερων κρίσιμων δημόσιων λειτουργιών (παιδεία, υγεία, κοινωνική προστασία),
εάν απέναντι στην «επενδυτική αποχή» αναπτυχθεί η λαϊκή πρωτοβουλία για
αυτοδιαχείριση υπαρκτών παραγωγικών υποδομών, εάν πλούτος συσσωρευμένος και
προκλητικά μέχρι τώρα απαλλαγμένος από φορολογία αφαιρεθεί από τους ιδιοκτήτες
του, εάν η κοινωνία κληθεί να βάλει πλάτη για την επιβίωση, την αλληλεγγύη και
τη δικαιοσύνη, τότε ναι μπορούμε και πρέπει να δούμε την άμεση έξοδο από το
ευρώ ως την αφετηρία ενός καλύτερου μέλλοντος.
Τα
κρίσιμα σταυροδρόμια πάντοτε σημαίνουν δύσκολες επιλογές. Την πολυτέλεια να
πιστεύουμε ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις δεν την έχουμε. Ας διαλέξουμε δρόμο
δύσκολο, αλλά πραγματικά ελπιδοφόρο!
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερία Νέα της Λέσβου στις 16/05/2012)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου