Ελπίζουν στη δραχμή για διαγραφή χρεών...

Η Ελλάδα για να εξέλθει από την κατάσταση χρεοκοπίας και να σταματήσει να πέφτει το βιοτικό επίπεδο σε επίπεδα βαλκανικής πρώην σοβιετικής οικονομίας και ακόμη χειρότερα, χρειάζεται παραγωγικές επενδύσεις οι οποίες θα της εξασφαλίσουν μια θέση στο νέο παγκόσμιο οικονομικό καταμερισμό.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια ο παραγωγικός ιστός που είχε αποκτήσει η χώρα μεταπολεμικά διαλύθηκε.

Το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης αντί να δημιουργήσει ευνοϊκό περιβάλλον για την ανανέωση και επέκταση της παραγωγικής υποδομής της χώρας, δημιούργησε ευνοϊκό περιβάλλον για κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και αργόμισθους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Αν κάτι «κοινωνικοποιήθηκε» ευρέως στη μεταπολιτευτική αριστερόστροφη δημοκρατία μας είναι η διαφθορά και η αποστροφή προς την εργασία και το υγιώς επιχειρείν.

Υγιώς επιχειρείν σημαίνει επιχειρηματική δραστηριότητα σε ανταγωνιστικό περιβάλλον με αξιοκρατικό μανατζμέντ και όχι επιχειρείν με βάση την εγγύτητα στις «τσέπες» διεφθαρμένων πολιτικών που  υπέγραφαν κρατικές προμήθειες ή επιδοτήσεις με μοναδικό κριτήριο τις όσο το δυνατόν μεγαλύτερες δαπάνες που πληρώνουν οι φορολογούμενοι...

Τη συνέχιση αυτού ακριβώς του μοντέλου προτείνει η αριστερά όταν προτείνει την ανάπτυξη μέσω δημόσιων επενδύσεων, επιδοτήσεων και κεντρικού σχεδιασμού.

Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης που προτείνει η αριστερά  έχει δυο αδυναμίες.

Η πρώτη είναι πως αποτελεί συνέχιση και ολοκλήρωση του επιδοτούμενου κρατικοδίαιτου μοντέλου της μεταπολίτευσης που μακροημέρευσε απλώς γιατί η διεθνής συγκυρία επέτρεψε στο κράτος να δανείζεται. Το ελληνικό πελατειακό κράτος έχει φόρους Γερμανίας και προσφέρει υπηρεσίες Ουγκάντας, σημαντικότερος υπερασπιστής του είναι η Αριστερά. Βλέπε: Φόροι Γερμανίας υπηρεσίες Ουγκάντας...

Η «αχίλλειος πτέρνα» αυτού του μοντέλου είναι η αναποτελεσματικότητα της κρατικής  γραφειοκρατίας να εξασφαλίσει προϋποθέσεις για ανταγωνιστική οικονομία.

Η κρατική γραφειοκρατία είναι αναποτελεσματική γιατί σπάνια οι άνθρωποι όταν διαχειρίζονται χρήματα άλλων φροντίζουν πρώτα το συμφέρον των άλλων. Τόσο σπάνια που όσοι «πρωταθλητές» της εγκράτειας το επιτυγχάνουν, βρίσκουν μάταιο να ευτελίζονται στη πολύ συνάφεια του κόσμου.

Το καθοριστικό αδύνατο σημείο της ανάπτυξης μέσω δημοσίων επενδύσεων όμως είναι η απουσίας κεφαλαίων που θα μπορούσε να δαπανήσει το δημόσιο έστω και για καταδικασμένες  επενδύσεις.
 

Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορούσε να δανειστεί για να επενδύσει στη δημιουργία ενός  εργοστασίου «Αλουμίνας» με τους σοβιετικούς που δεν ολοκληρώθηκε  ποτέ. Σήμερα κανείς δεν δανείζει την Ελλάδα και το κράτος της, ούτε οι συνταξιούχοι το κάνουν με το να μην αφήνουν την σύνταξη στην τράπεζα και να την αποσύρουν αμέσως κάτω από το στρώμα...

Η Ελλάδα δεν διαθέτει κεφάλαια, οι δηλώσεις στελεχών της αριστεράς περί δέσμευσης καταθέσεων για ανάπτυξη έχει ολοκληρώσει τη φυγή ακόμη και των μικρών αποταμιεύσεων.

Επειδή είναι δύσκολη η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης που θα επαναφέρει καταθέσεις και θα προσελκύσει επενδύσεις η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται πως μπορεί να αποφύγει το σοκ των σοβιετικών οικονομιών μετά την πτώση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης.

Είναι αυτό το σοκ που θα αλλάξει την εχθρική για τις επιχειρήσεις άποψη που έχει επιβάλει η μεταπολιτευτική κυριαρχίας της αριστερής ιδεολογίας στην κοινωνία.

Δυστυχώς για την κοινωνία μας ισχύει αυτό που λένε για τους ανθρώπους: Υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων. Υπάρχουν άλλοι που μαθαίνουν μόνο από τα δικά τους λάθη και υπάρχουν και άλλοι που δεν μαθαίνουν, ούτε από τα λάθη τους, με αποτέλεσμα να τα επαναλαμβάνουν.

Εμείς ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία...

 Πηγή:www.capital.gr

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ