«Διαγραφή χρέους και εθνικό νόμισμα αποτελούν τη μόνη λύση»

ΤΟΥ Χ. Ι. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ
«Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει επενδύσει τα πάντα στη διαγραφή του χρέους και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ή κάποιος άλλος από τους αφέντες της Ε.Ε. πει στον κύριο Τσίπρα, όσον αφορά το θέμα της διαγραφής του χρέους: Alexis, forget it;»
Τον Αύγουστο του 1997, ο μεγάλος Βρετανός οικονομολόγος Wynne Godley, ο οποίος υπηρέτησε επί σειρά ετών ως διακεκριμένος μελετητής στο Levy Economics Institute, έγραφε τα εξής προφητικά λόγια σε άρθρο του στον «Observer»:

«Εάν ένα κράτος σταματήσει να διαθέτει το δικό του νόμισμα, δεν παραδίδει απλά τον “έλεγχο της νομισματικής πολιτικής”, όπως συνήθως αυτό είναι κατανοητό. Οι εξουσίες του γύρω από τις δαπάνες περιορίζονται επίσης με έναν εντελώς νέο τρόπο. Εάν ένα κράτος δεν διαθέτει τη δική του κεντρική τράπεζα από την οποία μπορεί να αντλεί ελεύθερα επιταγές, οι δαπάνες του μπορεί να χρηματοδοτηθούν μόνο μέσω δανεισμού στην ανοικτή αγορά σε ανταγωνισμό με τις επιχειρήσεις, και αυτό μπορεί να αποδειχθεί υπερβολικά δαπανηρό ή ακόμα και αδύνατο, ιδίως κάτω από «συνθήκες έκτακτης ανάγκης»… Εάν η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει το δικό της προϋπολογισμό σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις, θα εξακολουθεί να έχει, εξ ορισμού, τη δική της δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα αποτελείται από τους επιμέρους προϋπολογισμούς των κρατών που την συγκροτούν. Ο κίνδυνος, λοιπόν, είναι ότι η προσπάθεια για δημοσιονομικούς περιορισμούς στους οποίους έχουν δεσμευθεί ατομικά οι κυβερνήσεις θα μεταδώσουν μια αντιπληθωριστική μεροληψία που θα κλειδώσει την Ευρώπη στο σύνολό της σε μια ύφεση από την οποία θα είναι ανίκανη να βγει».
Ενας άλλος ερευνητής του Levy Economics Institute, ο Mathew Forstater, δύο χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1999, έγραφε ανάλογα προφητικά σχόλια σε κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην οικονομική επιθεώρηση «Eastern Economic Journal»:
«Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, αν οι επενδυτές είναι διστακτικοί για το χρέος ενός οποιουδήποτε μέλους, μπορούν να αγοράσουν το χρέος ενός άλλου μέλους χωρίς να υποστούν συναλλαγματικό κίνδυνο διότι δεν υπάρχει μεταβλητότητα των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ των νομισμάτων των χωρών-μελών. Επειδή τα κράτη-μέλη εξαρτώνται τώρα από τους επενδυτές για τη χρηματοδότηση των δαπανών τους, η μη προσέλκυση επενδυτών οδηγεί σε αδυναμία δαπανών. Επιπλέον, σε τυχόν περίπτωση που τα έσοδα ενός μέλους δεν μπορέσουν να συμβαδίσουν με τις δαπάνες λόγω μιας οικονομικής επιβράδυνσης, οι επενδυτές θα απαιτήσουν πιθανώς έναν προϋπολογισμό που είναι ισοσκελισμένος, πιθανότατα μέσω περικοπών των δαπανών. Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις της αγοράς μπορούν να απαιτήσουν προκυκλική δημοσιονομική πολιτική κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης, επιδεινώνοντας τις υφεσιακές επιρροές». [1]
Φυσικά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ελήφθησαν υπόψη από τους αρχιτέκτονες της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), με αποτελέσματα να τεθεί σε εφαρμογή το πιο παλαβό πείραμα στην ιστορία των νομισματικών ενώσεων – δηλαδή το διαζύγιο μεταξύ της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικής. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, η χάραξη της νομισματικής πολιτικής θα γινόταν από μια ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, αλλά η δημοσιονομική πολιτική θα συνέχιζε να εξασκείται από τα μεμονωμένα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ.
Ωστόσο, το ατελές οικοδόμημα της ευρωζώνης δεν ήταν απόρροια ούτε έλλειψης γνώσεων ούτε αφέλειας εκ μέρους των ευρωπαίων χαρακτών της νομισματικής ένωσης στην περιοχή. Ηταν αποτέλεσμα της τεράστιας επιρροής που είχε αρχίσει να ασκεί στη σκέψη της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ελίτ η νεοφιλελεύθερη οικονομική φιλοσοφία από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Συντηρητικοί, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί εκσυγχρονιστές επικροτούσαν την ίδρυση μιας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης ενός τύπου, αν και η σύγκλιση απόψεων ανάμεσα σε διαφορετικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα αναφορικά με την ΟΝΕ μπορεί να προέκυψε αρχικά για διαφορετικούς λόγους: η ίδρυση της Ζώνης του Ευρώ αποτελούσε μια χρυσή πολιτική ευκαιρία για τους συντηρητικούς και τους νεοφιλελεύθερους να δώσουν τέλος στο πρότυπο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας που αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ για τους σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς εκσυγχρονιστές ήταν ενδεχομένως ένα σωστό βήμα προς την ολοκλήρωση της ενωμένης Ευρώπης, χωρίς όμως καν να έχουν εξετάσει το ερώτημα αν ο φεντεραλισμός στην Ευρώπη ήταν εφικτό ή επιθυμητό εγχείρημα.
Στην πορεία, όλα τα παραπάνω ιδεολογικοπολιτικά ρυάκια καταλήγουν στο ίδιο ποτάμι, με αποτέλεσμα ο νεοφιλελευθερισμός να αποτελεί την ηγεμονική ιδεολογία της εποχής μας όχι μόνο στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, που ήταν παραδοσιακά αντί-προοδευτική στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αλλά και στην ίδια την Ευρώπη, που μέχρι πριν από δύο δεκαετίες κυριαρχούσε, τουλάχιστον ιδεολογικά, το σοσιαλιστικό όραμα.
Η κίνηση προς την ΟΝΕ έπαιξε συνεπώς καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία ενός πολιτικά ευρύτερου νεοφιλελεύθερου συνασπισμού (με τη σοσιαλδημοκρατία ως τον κύριο άξονά του, προδίδοντας έτσι για άλλη μια φορά τις ιδέες της) ενώ το ευρω-οικοδόμημα, ακόμη και στην σημερινή περίοδο της κρίσης, συνεχίζει να αποτελεί μαγνήτη για πολιτικές συσπειρώσεις (είτε οικειοθελώς είτε εξ αναγκασμού) και υποταγή στις νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Στη Γερμανία, η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Σρέντερ ήταν αυτή που ξεκίνησε τις σημερινές οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζει η Μέρκελ, ενώ στη Γαλλία το «σοσιαλιστικό» κόμμα έχει μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερη παράταξη τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και, φυσικά, κάτι ανάλογο έγινε και στην Ελλάδα με το Πασοκ, ιδίως από την εποχή Σημίτη.
Οι συνεχιζόμενες υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων στις νεοφιλελεύθερες και καταστροφικές πολιτικές της Γερμανίας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελούν έκπληξη, καθώς όλες τους εξυπηρετούν πάνω απ’ όλα τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα και δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένες να προκαλέσουν οι ίδιες κραδασμούς στο ευρώ-οικοδόμημα, τουλάχιστον στο βαθμό που οι λαϊκές μάζες συνεχίζουν να αποδέχονται τη μιζέρια που τους επιβάλλουν οι πολιτικές του ζουρλομανδύα του ευρώ – ένα εγγενώς υφεσιακό νόμισμα, καθώς είναι αδύνατον για τις αδύναμες κυρίως οικονομίες της Ευρώπης να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές χωρίς το δικό τους εθνικό νόμισμα.
Η λιτότητα, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, δεν μπορεί να οδηγήσει τις αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης σε ανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς τους και συνεπώς σε ανάκαμψη των οικονομιών τους. Το ευρώ το ίδιο έχει αποδειχθεί καταστροφικό για τις οικονομίες της περιφέρειας της Ευρωζώνης και ενδεχομένως να αποδειχθεί βλαβερό και για τις ίδιες τις οικονομίες του πυρήνα της Ευρωζώνης, οι οποίες βιώνουν σήμερα οικονομική στασιμότητα και συνεχή πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών τους.
Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης χρέους, στο τεύχος του Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012 της αξιοσέβαστης αμερικανικής επιθεώρησης διεθνών σχέσεων «Foreign Affairs», ο επιφανής οικονομολόγος του Χάρβαρντ Martin Feldstein έγραψε τα εξής:
«Το ευρώ θα πρέπει τώρα να αναγνωριστεί ως ένα πείραμα που απέτυχε. Αυτή η αποτυχία, η οποία ήρθε μόλις λίγο μετά από δώδεκα χρόνια από τότε που εισήχθη το ευρώ, το 1999, δεν ήταν ένα ατύχημα ή το αποτέλεσμα γραφειοκρατικής κακοδιαχείρισης, αλλά η αναπόφευκτη συνέπεια της επιβολής ενός ενιαίου νομίσματος σε μια έντονα ετερογενή ομάδα χωρών. Οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες του ευρώ περιλαμβάνουν τις κρίσεις κρατικού χρέους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, την εύθραυστη κατάσταση των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, τα υψηλά επίπεδα της ανεργίας σε όλη την Ευρωζώνη και τα μεγάλα εμπορικά ελλείμματα που μαστίζουν σήμερα οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης».
Συνεπώς, το σημερινό καθεστώς της ΟΝΕ λειτουργεί επίσης σαν κατασταλτικός παράγοντας στη διαμόρφωση ενός οικονομικά και κοινωνικά δίκαιου συστήματος οργάνωσης της παραγωγής και της κατανομής του πλούτου, δηλαδή ένα εναλλακτικό μοντέλο από αυτό του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ενώ δεν μπορεί καν να τίθεται ως στόχος το όραμα του σοσιαλισμού.
Στην περίπτωση των υπερχρεωμένων χωρών όπως η Ελλάδα, η διαιώνιση της πεινίας και της οικονομικής υποτέλειας θα παραμείνουν συστατικά του τρόπου λειτουργίας της χώρας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμη και με μια διαγραφή του χρέους της τάξης του 50%, όπως υποστηρίζουν κάποιοι από τους οικονομικούς εγκέφαλους του ΣΥΡΙΖΑ (οι οποίοι θεωρούν ταυτόχρονα ότι δεν έχει σημασία η μορφή με την οποία θα γίνει η διαγραφή του χρέους – δηλαδή αν γίνει και σε 100 χρόνια, όπως ειπώθηκε, no problem!), ελάχιστα πράγματα αλλάζουν όσον αφορά τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας.

Οι επιλογές ΣΥΡΙΖΑ
Βέβαια, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει επενδύσει τα πάντα στη διαγραφή του χρέους και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, το πολύ ενδιαφέρον και άκρως κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα κάνει όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ή κάποιος άλλος από τους αφέντες της Ε.Ε. πει στον κύριο Τσίπρα, όσον αφορά το θέμα της διαγραφής του χρέους, «Alexis, forget it»;
Η αλήθεια είναι ότι οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και της ίδιας της χώρας είναι τρομερά περιορισμένες απέναντι στην Ε.Ε. για πολλούς και διάφορους λόγους.
* Πρώτον, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να ασκήσει οποιαδήποτε πίεση για να παροτρυνθεί η Γερμανία και οι υπόλοιπες χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για την περίπτωση της Ελλάδας από τη στιγμή που δεν υπάρχει μαζική λαϊκή αντίδραση στις πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζονται τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια.
** Δεύτερον, και εν συνεχεία της παραπάνω παραμέτρου, είναι σχετικά δύσκολο να κατανοήσει κανείς τον λόγο για τον οποίον θα υποκύψει η Γερμανία στις πιέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους όταν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης δεν υπάρχει η έξοδος από το ευρώ. Εν ολίγοις, μιλάμε για μια διπλωματική διαπραγμάτευση όπου η μια πλευρά είναι παντελώς αδύναμη απέναντι στην άλλη, που συνεπάγεται ότι ο μόνος λόγος για να προκύψουν υποχωρήσεις εκ μέρους της ισχυρής πλευράς στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης είναι είτε η επίδειξη αλληλεγγύης προς έναν εταίρο της Ευρωζώνης είτε η αλλαγή αντίληψης για τις επιπτώσεις των πολιτικών που ήδη εφαρμόζονται.
Εκτός κι αν οι υπόλοιποι από εμάς ζούμε σε άλλο σύμπαν, η Γερμανία μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει διάθεση ούτε για αλληλεγγύη ούτε για αλλαγή στον τρόπο σκέψης της αναφορικά με τις πολιτικές που εφαρμόζει. Επιπλέον, αν η Γερμανία θέλει να εκφράσει αλληλεγγύη προς ένα εταίρο της Ευρωζώνης ή θεωρεί ότι οι πολιτικές που επιβάλλει στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν, το λογικό θα ήταν να το κάνει προς μια ελληνική κυβέρνηση που κινείται στον ίδιο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο που αυτή ανήκει. Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι διόλου απίθανο να ανακοινωθεί κάποιο σχέδιο εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, σε μια προφανή προσπάθεια εκ μέρους του Βερολίνου και των Βρυξελλών να «ξεφουσκώσει» η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.
**Τρίτον, ακόμη και αν προκύψει διάθεση από τη μεριά της Γερμανίας και της Ε.Ε. για διαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η όποια συζήτηση επί του θέματος θα περιλαμβάνει μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής και νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία τα οποία θα βάλουν ουσιαστικά φρένο στο λεγόμενο «οικονομικό πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ για τον τερματισμό της λιτότητας και την ανάκαμψη της οικονομίας.
Δυστυχώς, η ιστορία είναι τις περισσότερες φορές σκληρή απέναντι στους λαούς. Μια κυβέρνηση τη ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έπρεπε να ήταν αυτή που θα διαχειριζόταν την κρίση που ξέσπασε στις αρχές του 2010 αντί αυτή του ανεκδιήγητου Γ. Παπανδρέου. Αρχικά, η ελληνική κρίση αποτελούσε τότε κρίση της ίδιας της Ευρωζώνης, που συνεπάγεται ότι η απειλή της εξόδου από το ευρώ αποτελούσε πραγματικό όπλο για μια ευνοϊκότερη συμφωνία «διάσωσης» από αυτή από την οποία αποδέχτηκε η κυβέρνηση του Παπανδρέου, η οποία ήταν πλήρως προσηλωμένη στις ιδεολογικοπολιτικές γραμμές της νεοφιλελεύθερης ευρωζώνης.
Το χρέος τη Ελλάδας διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο. Η ελληνική Βουλή θα μπορούσε, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, να προσδιορίσει το χρέος σε ευρώ σε οποιαδήποτε αναλογία ήθελε με βάση το νέο νόμισμα. Ομως, τα δάνεια από το δεύτερο σχέδιο «διάσωσης» και μετά υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, που σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι τώρα καταδικασμένη στην αποπληρωμή του χρέους σε ευρώ ακόμα και αν εγκαταλείψει το ευρώ.
Στην πραγματικότητα, η έξοδος σήμερα από το ευρώ, χωρίς μεγάλη διαγραφή του χρέους, θα οδηγούσε τη χώρα στην απόλυτη οικονομική εξαθλίωση λόγω του εκκρεμούς χρέους. Η δε μονομερής ακύρωση του χρέους θα μπορούσε, αν ήθελαν οι σημερινοί εταίροι της χώρας στην Ευρωζώνη, να οδηγήσει σε μια ολοκληρωμένη εθνική καταστροφή.
Οπως έχουμε δηλώσει και άλλες φορές, η πικρή αλήθεια είναι ότι οι επιλογές της Ελλάδας είναι τρομερά περιορισμένες κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, γεγονός που σίγουρα γνωρίζει η ηγεσία του Σύριζα, γι’ αυτό και οι μόνιμα αντικρούομενες απόψεις κάθε τόσο και λιγάκι από στελέχη του σχετικά με τη διαπραγμάτευση του χρέους. Ισως η καλύτερη εναλλακτική λύση για τη χώρα να ήταν η επιδίωξη της διαγραφής του χρέους στον επίσημο τομέα συνοδευόμενη με μια συμφωνία εξόδου από την Ευρωζώνη. Αυτό, ενδεχομένως, να ήταν ένα σενάριο που να βόλευε σε τελική ανάλυση και την ίδια την ευρωζώνη.
Σημείωση
1. Οι παραπομπές από τα κείμενα του Wynne Godley και του Mathew Forstater και αναφορές προέρχονται από την εργασία των Dimitri Β. Papadimitriou και L. Randall Wray, Euroland’s Original Sin. Policy Note 2012/8. Levy Economics Institute of Bard College. Ιούλιος 2012. ΥΓ. Ο Χ. Ι. Πολυχρονίου είναι ερευνητής και Policy Fellow στο Levy Economics Institute του Bard College της Νέας Υόρκης και οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν υποχρεωτικά το Levy Institute και τα μέλη του διοικητικού του συμβουλίου.
enet.gr

Διαβάστε περισσότερα

“Τo τελευταίο μάθημα”

    Με αφορμή το πρυτανικό μοντέλο που εκπροσωπεί ο κ.Φορτσάκης, η στήλη έγινε αποδέκτης του παρακάτω μηνύματος που υπογράφεται  από τον αναγνώστη μας κ.Αντώνη Πρεκατέ, δάσκαλο από τα Τρίκαλα. Του δίνουμε τον λόγο:
«Το τελευταίο μάθημα του Αριστόβουλου Μάνεση (δημοκράτη καθηγητή και συνταγματολόγου) στις φοιτήτριες και στους φοιτητές του. Με θάρρος ανέβηκε στην έδρα και είπε τα λόγια του Ν.Ι.Σαρίπολου (κορυφαίου συνταγματολόγου):
''Εάν βεβαίως η Ελευθερία εδιώκετο από όλη την Οικουμένη, ήθελε διασωθεί εν Ευρώπη. Εάν και απ' την Ευρώπη ολόκληρη εφυγαδεύετο, έπρεπε αυτή να βρει καταφύγιο στην κοιτίδα της ,την ωραία μας Ελλάδα. Εάν δε και απ' αυτή εξωθείτο, τότε η ιερά τούτη έδρα, η πανεπιστημιακή, άξια αυτής, ήθελε γίνει κρυπτήριο και κρυφιομύστες αυτής (σσ: οι μεμυημένοι, οι έμπιστοι της φύλαξης), οι στην πανεπιστημιακή έδρα της σοφίας λειτουργοί. Εάν δε τέλος και ενταύθα ο απηνής διωγμός κατελάμβανε αυτή, τότε ήθελον παραλάβει εγώ κάτω απ' την καθηγητική τήβεννό μου και καταβεί μελανείμων (σσ: ντυμένος στα μαύρα) την έδρα αυτή ως διοπετές τι παλλάδιο (σσ: που έρχεται απ' το Δία, κάτι το πολύ ιερό) κι έτσι κατακρύπτων αυτή (σσ: την Ελευθερία) έως ότου πιο αισιόδοξες και λαμπρές μέρες έρθουν, για να αποδώσω την φυγάδα στην πατρίδα''.
Η έκκληση του Αριστόβουλου Μάνεση στους φοιτητές του, στο τελευταίο του μάθημα, ήταν:
 ''Μην επιτρέψετε να σας εξανδραποδίσουν. Μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους καιρούς διατηρήστε άγρυπνη και ανυπότακτη τη σκέψη σας, περιφρουρήστε την άγια υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής σας, κρατήστε στητό και το ανάστημά σας. Και αν η εξουσία που τη συμφέρει να έχει παθητικούς πολιτικά υπηκόους, αδιάφορους, σας πει ότι έτσι κάνοντας δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε ότι καλός πολίτης είναι μόνο ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της αυτό που είπε ο Περικλής στον ''Επιτάφιο''. ΟΠΟΙΟΣ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ, ΑΛΛΑ ΑΧΡΕΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ”.
Και κατέληξε ο δάσκαλος Αρ. Μάνεσης:
''Και μην ξεχνάτε σήμερα τις δύσκολες για την πατρίδα και το λαό μας περιστάσεις τα λόγια του ποιητή ­ και θέλω μ' αυτά να σας αποχαιρετήσω : '' Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει ΑΡΕΤΗΝ και ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ''».  

Διαβάστε περισσότερα

'Είμαι εναντίον...' , κείμενο του Ν. Χριστιανόπουλου

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ' το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό.

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ' αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ' στα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;...

  ~ Περιοδικό «Διαγώνιος» (Τεύχος 1, Ιανουάριος-Απρίλιος, 1979)
     Πηγή: pare-dose.net

Διαβάστε περισσότερα

Μα ο νεκρός δεν φάνηκε την ορισμένη ώρα

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Είναι νωρίς ακόμα για να κρίνουμε αν η ιστορία της Αμφίπολης θα αξιοποιηθεί κινηματογραφικά από το Χόλιγουντ, ώστε να πραγματοποιηθεί επιτέλους και το όνειρο τόσων υπουργών μας επί του Τουρισμού να δουν τη χώρα μας φιλμικό φόντο. Δεν είναι απίθανο να απολαύσουμε κάποτε μια καλογυρισμένη ταινία, όχι σαν εκείνες του Ιντιάνα Τζόουνς, που τόσες φορές τον θυμηθήκαμε τους τελευταίους μήνες, αλλά πολιτικής φαντασίας (ή φαντασιοκοπίας): πώς οι «μη λαϊκιστές» ρυμουλκούν την επιστήμη. Ενδέχεται επίσης να παρακολουθήσουμε ένα παιγνιώδες αντεστραμμένο αστυνομικό, αφού ο αγωνιωδώς αναζητούμενος δεν θα είναι ο δολοφόνος αλλά ο νεκρός.

Προς το παρόν πάντως, βρισκόμαστε πιο κοντά στην τέχνη της ποίησης παρά του κινηματογράφου. Κοντά στον «Νεκρό», το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη. Θυμίζω μερικούς στίχους: «Ηρθαν τα πρώτα τηλεγραφήματα / Σταμάτησαν τα πιεστήρια και περιμέναν / Εγιναν οι παραγγελίες στις αρμόδιες αρχές // Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα // Ολοι φορέσαν τις μαύρες γραβάτες / Δοκίμασαν στον καθρέφτη τις συντριμμένες πόζες / Ακούστηκαν οι πρώτοι λυγμοί τα θλιβερά εγκώμια. // Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα. // Στο τέλος οι ώρες γινήκαν μέρες / Εκείνες οι φριχτές μέρες της αναμονής [...] Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα».

Οντως, τα πιεστήρια περιμένουν εβδομάδες τώρα, μήνες, το μεγάλο νέο: «Νεκρός ευρέθη». Κάποια άλλα πράγματα διαφέρουν. Οι γραβάτες δεν είναι πένθιμες αλλά γιορτινές, πολύχρωμες, γαλανόλευκες ίσως. Οι πόζες στον καθρέφτη δεν είναι «συντριμμένες» αλλά περήφανες, αγέρωχες, σχεδόν υπεροπτικές. Και δεν ακούγονται λυγμοί ή θλιβερά εγκώμια αλλά φωνές πανηγυρικές· φωνές ενθουσιασμού για το «παγκόσμιο δέος» που προκάλεσε άλλη μία φορά η πατρίδα. Ενα ρήμα διαφέρει κυρίως: το «πέθανε» πρέπει να γίνει «φάνηκε», τόσο απλό: «Μα ο νεκρός δεν φάνηκε την ορισμένη ώρα». Ο επιθυμητός, ο «μεγάλος νεκρός». Γιατί μπορεί να μην ξέρουμε ακόμα ποιος είναι, μπορεί να μη διαθέτουμε στοιχεία που να νομιμοποιούν τις εικασίες μας, αλλά είμαστε βέβαιοι πως είναι μεγάλος. Ισως ίσως εκείνος ο Ενας, ο Τρισμέγιστος. Που, όπως λένε διάφοροι επιπόλαιοι εθνοψυχολόγοι, Ελληνες και ξένοι, τον χρειαζόμαστε σαν βακτηρία του τσακισμένου φρονήματός μας.

Κάπως έτσι πάει η υπόθεση από το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή ακούστηκε πως θα φτάσουν τα Χριστούγεννα για να έχουμε καθαρή εικόνα, αλλά ο πολιτικός χρόνος είναι βιαστικός· πολύ πιο βιαστικός από τον αρχαιολογικό. Και του επιβλήθηκε. Του επέβαλε τις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες. Απαίτησε να κινηθεί ταχύτερα, ακόμα και με τον κίνδυνο να μεταφραστεί η σπουδή σε προχειρότητα. Να, μόλις τώρα λ.χ. ακούγεται ότι θα γίνει διασκόπηση του τύμβου, περίπου όπως συνηθίζεται στην ιατρική να γίνονται οι μαγνητικές κατόπιν χειρουργείου.

Τόση αγωνία. Τόσες προσδοκίες και τόσο συστηματικά καλλιεργημένες – με υψηλές επισκέψεις, με εκπρόσωπο τάφου, με ζωντανές συνδέσεις για να πληροφορούμαστε τις εξελίξεις πάραυτα, σε τόνο επικολυρικό. Μα ο νεκρός δεν φάνηκε την ορισμένη ώρα.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Φιλελευθερισμός κατά των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων

Γρηγόρης Σουλτάνης

Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός δεν αμφισβητεί μόνο το κοινωνικό κράτος, αλλά και τα θεμελιώδη, συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Η εξέλιξη αυτή καταρρίπτει τον αστικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο η συνταγματική κατοχύρωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι αποτέλεσμα των κατακτήσεων του φιλελευθερισμού. Ως κυρίαρχη ιδεολογία, ο φιλελευθερισμός, όχι μόνο αποκρύπτει την ολιγαρχική και αντιδημοκρατική του φύση, μα επιπλέον, έχει οικειοποιηθεί-ρητορικά- κάθε δημοκρατικό θεσμό που έχει επιβάλλει με τους αγώνες της η δημοκρατική κοινωνία, όπως τα θεμελιώδη δικαιώματα. Το δράμα του φιλελευθερισμού, εδώ και δύο αιώνες, υπήρξε η αδυναμία να επιβάλλει την κοσμοθεώρησή του, αφού αντιμετώπιζε πάντα άσπονδους εχθρούς και για λόγους τακτικής όφειλε να συμβιώνει μαζί τους. Οι διάφορες μικτές μορφές φιλελευθερισμού (πχ. Κοινωνικός φιλελευθερισμός) είναι αποτέλεσμα αυτών των συμβιβασμών.
Ο μεγαλύτερος συμβιβασμός υπήρξε αυτός που συντελέστηκε μεταπολεμικά, όταν μετά το φιάσκο του διεθνοποιημένου προπολεμικού καπιταλισμού και κάτω από την πίεση του σοσιαλισμού, των δημοκρατών και του φασισμού, ο φιλελευθερισμός εξαναγκάστηκε να μοιραστεί την εξουσία με τη σοσιαλδημοκρατία, με αποτέλεσμα το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Έτσι, άθελά του, ο φιλελευθερισμός έγινε ο εγγυητής του δημοκρατικού κράτους, του κράτους ευημερίας, του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου, και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα.
Ο Hayek, στα 1944, έγραφε: «Αν και μας είχαν προειδοποιήσει κάποιοι από τους μεγαλύτερους πολιτικούς στοχαστές του 19ου αιώνα…(.)…οτι ο σοσιαλισμός σημαίνει σκλαβιά, κινηθήκαμε σταθερά προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού».
Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ταυτόχρονα με την μεταβολή των κοινωνικών συσχετισμών στην Ευρώπη, σηματοδότησε το τέλος των ιδεολογιών και το θρίαμβο του φιλελευθερισμού. Η απόλυτη κυριαρχία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, η επιτάχυνση της επέκτασης του κεφαλαίου και οι διεθνείς κανόνες που επιβάλλονται από υπερεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, υπό τη διεύθυνση μιας υπερεθνικής ελίτ, όσο και η υπονόμευση του εθνικού κράτους έχει επιτρέψει την ανασύνταξη του φιλελευθερισμού και την αθέτηση του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου-μια ευρεία αποσοσιαλιστικοποήση.
Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο φιλελευθερισμός, με τον αέρα του νικητή, δεν χρειάζεται πια να τηρεί τα προσχήματα, και επιστρέφοντας στις πηγές του, αναβαπτίζεται στα αυθεντικά φιλελεύθερα δόγματα.
Η καπιταλιστική αγριότητα των ημερών μας, που δεν υπολείπεται σε τίποτα από εκείνη που επέδειξε ο καπιταλισμός κατά την πρώιμη εκβιομηχάνιση στη Δυτική Ευρώπη και η διαφαινόμενη κοινωνική αντίσταση, που μπορεί να εκλάβει απροσδιόριστες εκφάνσεις είναι γεγονός ότι προβληματίζει μια μερίδα φιλελεύθερων ιδεολόγων, ώστε να επιχειρείται η απενοχοποίηση του φιλελευθερισμού με τον διαχωρισμό του φιλελευθερισμού από τον καπιταλισμού και τον νεοφιλελευθερισμό.
Ο επιφανής φιλελεύθερος L. von Mises γράφει: «Μια κοινωνία στην οποία οι αρχές του φιλελευθερισμού γίνονται πράξη καλείται συνήθως καπιταλιστική κοινωνία και η κατάσταση που επικρατεί καπιταλισμός»· «Το φαινόμενο που (κακώς) ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός» πρωτοπαρουσιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στις διεθνείς εξελίξεις. Δεν πρόκειται όμως για τίποτε άλλο παρά για την επιστροφή των κυβερνήσεων των δυτικών (και έπειτα και των ανατολικών) χωρών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής στις αρχές της οικονομίας της αγοράς», γράφει ο φιλελεύθερος Α. Χατζής.
Στη σημερινή συγκυρία, ο φιλελευθερισμός επιτίθεται στο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα και στα λεγόμενα θεμελιώδη δικαιώματα, με αφορμή την κρίση της καπιταλιστικής συσσώρευσης που μπορεί να οφείλεται σε πτώση του ποσοστού κέρδους, στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, στην χρηματιστικοποίηση της οικονομίας ή στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας στα πλαίσια του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου για τον καταμερισμό των πόρων και της εργασίας.
Σε κάθε περίπτωση, η ιδεολογικοποίηση αυτών των εξελίξεων δεν γίνεται με την κατασκευή πρόσθετων ιδελογημάτων, αλλά με την επιστροφή στα πατρώα δόγματα. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει δεσμευτικά ότι οι οικονομιστικοί παράγοντες διαδραματίζουν τον αποφασιστικότερο ρόλο: επιδίωξη της αστικής τάξης από την εμφάνισή της υπήρξε η κυριαρχία μέσω του κεφαλαίου· το κεφάλαιο λειτουργεί όχι μόνο ως οικονομική οντότητα, αλλά και ως σύμβολο ισχύος και κυριαρχίας.
Το οξύμωρο στη παρούσα κατάσταση είναι ότι ο φιλελευθερισμός επιτίθεται στην υποτιθέμενη θεμελιώδη αξία του: την ελευθερία- αν και επί της ουσίας, θεμελιώδη φιλελεύθερη αξία είναι η ιδιοκτησία.
Τούτο όμως δεν οφείλεται σε κάποιου είδους εγγενούς αντίφασης της φιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά στην διαπλοκή της με την εξουσία και την κυριαρχία.
Η πολιτική ελευθερία, ως έννοια, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή στην ονομαστική της αξία και σε ιστορικό κενό. Αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο σε κάθε ιστορική στιγμή, ανάλογα με το υποκείμενο που επιδιώκει την κυριαρχία και την εξουσία ή που τα κατέχει.
Η ελευθερία των φιλελεύθερων, ως ιστορική έννοια, αναφέρεται στα δικαιώματα των ιδιοκτητών, των εμπόρων και των επιχειρηματιών, στους αστούς πολίτες-έναντι της απολυταρχίας-,κενή από κάθε αίτημα χειραφέτησης· είναι ένας τεχνικός όρος στα πλαίσια της στρατηγικής για την κατάληψη της εξουσίας.
Αλλά καθώς «η ανθρωπότητα κυβερνιέται από τις λέξεις», όπως έλεγε ο ιστορικός Gibbon, η ασάφεια του περιεχομένου της έννοιας επέτρεψε την οικοδόμηση του φιλελεύθερου μύθου.

Η Χίμαιρα των Δικαιωμάτων
«Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας» έγραψε ο Nietzsche και φαίνεται ότι η δημοκρατική κοινωνία, τιθασεύοντας το καπιταλιστικό τέρας πίστεψε ότι το υπέταξε, ενώ ταυτόχρονα, οι σοσιαλδημοκράτες που ανέλαβαν τον ρόλο του θηριοδαμαστή μεταμορφώθηκαν σε υπερφιλελεύθερους απολογητές του. Η υπόθεση των δικαιωμάτων δεν έχει πλέον υποστηρικτές στο μπλοκ της εξουσίας.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, πέρα από την ρητορική χρήση τους, για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών, η ίδια η έννοια του δικαιώματος είναι διάτρητη για την όποια θεμελίωση πραγματιστικών αξιώσεων.
Δεν υπάρχει αναφαίρετο, απαράγραπτο ή αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα, γιατί δικαίωμα είναι κάτι που παρέχεται από την εξουσία. Η εξουσία είναι πάροχος και εγγυητής του δικαιώματος. Η νομιμοποίηση ενός δικαιώματος και η θεμελίωσή του σε οποιαδήποτε αξιακό θεμέλιο απαιτεί την έγκριση της εξουσίας.
Τα ανθρώπινα, τα ατομικά, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν διαθέτουν καμία εγγενή αξία, στο μέτρο που εξαρτώνται από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης και από το περιεχόμενο που αποδίδει σε αυτά η πολιτική εξουσία, το θετικό δίκαιο. Μπορούν να έχουν μόνο κάποια ετερόνομη σχετική αξία στο μέτρο που οι συσχετισμοί της κοινωνικής ισχύος το επιτρέπουν.
Έτσι, η συνταγματική κατοχύρωσή τους δεν αποτελεί εγγύηση για την πραγματική ισχύ ή διατήρησή τους. Το «κοινωνικό κράτος δικαίου» που βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με την έννοια του πολίτη και τα κοινωνικά δικαιώματα (το «κοινωνικό κεκτημένο») δεν είναι κάτι δεδομένο και αχρονικό, αλλά αποτέλεσμα των κοινωνικών συσχετισμών.
Για την καπιταλιστική επέκταση, με την μορφή της παγκόσμιας οικονομίας της αγοράς-μια αφηρημένη σύλληψη, με βάση την οποία το σύνολο της πραγματικότητας αποκτά νόημα και αξία μέσω της εμπορευματοποίησης και της απόδοσης τιμής, δηλαδή κεφαλαιοποίησης -, τα δικαιώματα αποτελούν διπλό εμπόδιο: τόσο για την συσσώρευση υπεραξίας όσο και για την απόλυτη κυριαρχία. Η κυριαρχία της υπερεθνικής αστικής ελίτ συνδέεται άμεσα με την αξίωση αριστοκρατικών προνομίων για τον εαυτό της, γεγονός που νομιμοποιείται με την φετιχοποίηση της παγκόσμιας αγοράς.

Η Επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα
Τα δικαιώματα δέχονται επίθεση σε τρία επίπεδα: στο ιδεολογικό πλαίσιο που τα θεμελιώνει, στο κοινωνικό πεδίο της πραγμάτωσής τους και στο τυπικό συνταγματικό πλαίσιο.
Πρώτα στο στόχαστρο είναι τα κοινωνικά δικαιώματα και όσα πολιτικά σχετίζονται με τη συλλογική δράση, την οποία οι φιλελεύθεροι ενοχοποιούν για την μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατική στροφή. Φιλελεύθερη κυριαρχία σημαίνει: εφαρμογή του ατομικιστικού προγράμματος, υπονόμευση του κοινωνικού κράτους, στο οποίο υποστασιοποιούνται συλλογικές, εξισωτικές και δημοκρατικές ιδέες, και ανάπτυξη ιδιωτικών κέντρων οικονομικής και πολιτικής ισχύος.
«Απομακρύνοντας την οργάνωση της οικονομικής δραστηριότητας από τον έλεγχο των πολιτικών αρχών, η αγορά εξαλείφει αυτή την πηγή της καταναγκαστικής εξουσίας. Επιτρέπει στην οικονομική ισχύ να ελέγχει, αντί να ενισχύει, την πολιτική εξουσία», γράφει ο Friedeman.
Η καπιταλιστική επίθεση στα δημόσια αγαθά και την εργασία είναι αναγκαία, όχι μόνο για την αύξηση της κερδοφορίας αλλά και για την πλήρη αστική κυριαρχία των ιδιωτών που θα αποτρέψει κάθε έλεγχο της κρατικής μηχανής από συλλογικότητες. Η εμπροσθοφυλακή των κοινωνικών δικαιωμάτων, η συλλογική δράση, τίθεται στο στόχαστρο.
Έτσι, το δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας δέχονται μια συντονισμένη επίθεση, αφού ενοχοποιούνται ως υπεύθυνα για την οικονομική κρίση, καθώς επιτρέπουν στους εργαζόμενους, με τα συνδικαλιστικά τους όργανα, να «διώχνουν επενδύσεις, να προκαλούν ανωμαλία στην τουριστική εισροή» και να εξαναγκάζουν σε «δημοσιονομικές σπατάλες». Οι εργαζόμενοι οφείλουν να καταστούν είλωτες, με την κατάργηση του εργατικού Δικαίου και την αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με ατομικές, ενώ εμμέσως, συντελείται και η ενοχοποίηση της αυτονομημένης από την οικονομία πολιτικής εξουσίας-που ενδίδει στις πιέσεις των εργαζομένων- ώστε να διευκολυνθεί η μετάβαση εξουσιών σε ιδιωτικά κέντρα εξουσίας.
Η φιλελεύθερη τακτική έναντι των κοινωνικών δικαιωμάτων αφορά την μεθοδευμένη κατάργησή τους στην πράξη, μέσω του οικονομικού καταναγκασμού που ασκείται από τα οργανωμένα υπερεθνικά οικονομικά κέντρα, με την σταδιακή συνταγματοποίηση του κράτους νυχτοφύλακα, στο οποίο η κοινωνική προστασία αντικαθίσταται από την ελεημοσύνη.
Τα εργασιακά δικαιώματα, η προστασία του περιβάλλοντος, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια υγεία, η δημόσια εκπαίδευση, οι πολιτικές στέγασης και αναδιανομής του πλούτου υπονομεύονται και χάνουν τον χαρακτήρα του δικαιώματος, αφού η εξουσία θέτει υπεράνω αυτών των δικαιωμάτων τις έννοιες της οικονομικής μεγέθυνσης, της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας προς όφελος του κεφαλαίου.

Η επίθεση στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα
Αν η αποδομητική επίθεση των καπιταλιστικών κέντρων εξουσίας στα κοινωνικά δικαιώματα (τα λεγόμενα τρίτης γενιάς) με βάση την φιλελεύθερη ηθική των ίσων ευκαιριών και τη δικαιοσύνη της «αόρατης χειρός» της αυτονομημένης αγοράς, είναι ως ένα βαθμό κατανοητή, στα πλαίσια της αποσοσιαλιστικοποίησης του μεταπολεμικού κράτους, η επίθεση στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, αναδεικνύει τον ελιτιστικό, ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της φιλελεύθερης ιδεολογίας.
Η συσσώρευση οικονομικής και πολιτικής δύναμης σε ιδιωτικά κέντρα εξουσίας-κατά το μοντέλο του Friedman- έχει επιτρέψει την ανεξέλεγκτη διαμόρφωση οικονομικών πολιτικών, πέρα από κάθε δημοκρατικό έλεγχο και εγγυήσεις, παράλληλα με εξωθεσμικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, συστήματα ελέγχου και ορθολογικοποιημένους μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης. Στην πράξη, τα θεμελιώδη δικαιώματα έχουν καταργηθεί από τις ιδιωτικές εξουσίες, ενώ το κράτος δικαίου, έχοντας καταστεί ένα μαυσωλείο που ελέγχεται από πολιτικές μαριονέτες των κουκουλοφόρων της αγοράς, λειτουργεί πλέον μόνο συμβολικά.
Τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα που εγγυώνται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ασφάλεια, την ελευθερία έκφρασης, ιδιωτικότητας, ιδιοκτησίας, του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, της πληροφόρησης, της συμμετοχής στη πολιτική ζωή, κτλ., παραβιάζονται απροκάλυπτα, ενώ σταδιακά συντελείται η απονομιμοποίησή τους, καθότι οι πανίσχυρες ιδιωτικές εξουσίες (των εκατό ισχυρότερων πολυεθνικών του πλανήτη) επιβάλλουν ιδεολογικά το φετιχισμό και το αυτονομημένο Δίκαιο της αγοράς.
Η συνταγματοποίηση του κράτους της αγοράς, που εγγυάται τα μη- δικαιώματα είναι ζήτημα χρόνου, σε συνάρτηση με τους κοινωνικούς συσχετισμούς.
Το φιλελεύθερο κράτος έκτακτης ανάγκης, δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον θεωρητικό φιλελεύθερο κανόνα που υλοποιείται στις παρούσες συνθήκες.
Παρά τον ουτοπικό χαρακτήρα της κατασκευής μιας κοινωνίας της αγοράς- και τη συλλογική ναρκισσιστική διαταραχή μεγαλείου που χαρακτηρίζει τα φιλελεύθερα υποκείμενα που την απεργάζονται-, οι κοινωνικοί συσχετισμοί, προς το παρών, καθιστούν εφικτό το σχέδιο της υπερεθνικής φιλελεύθερης ελίτ, αφού εκ των πραγμάτων, η επίθεση στα δικαιώματα έχει αποψιλώσει τους πολίτες από κάθε ιδιότητα εκτός από αυτή του είλωτα και του καταναλωτή.
Η βιοπολιτική έχει προλειάνει τον δρόμο του πολιτικού ολοκληρωτισμού που στοχεύει στην συνταγματική οχύρωση της ελίτ έναντι των πρώην πολιτών.
Γιατί, σκοπός της φιλελεύθερης ελίτ είναι η απώλεια της ιδιότητας του πολίτη από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που προσμετρείται σε πλανητικό και όχι εθνικό επίπεδο και κατανέμεται με βάση την «αόρατη χείρα» των μεγάλων πολυεθνικών.
Η στέρηση της ιδιότητας του πολίτη ισοδυναμεί με την μετακίνηση του υποκειμένου των δικαιωμάτων στο χώρο του κοινωνικού περιθωρίου και του αποκλεισμού.
Το κράτος Δικαίου υποκαθίσταται από το κράτος καταστολής.
Έτσι, τα υποκείμενα στερούνται όχι μόνο τα θεμελιώδη δικαιώματα, αλλά ακόμη και αυτά τα ανθρώπινα.
Οι «περιφράξεις» δεν αφορούν μόνο την ιδιωτικοποίηση των κοινών, αλλά και την περίφραξη, την κατανομή των ανθρώπων με βάση τον κοινωνικό δαρβινισμό που υπάρχει στη σκιώδη πλευρά του φιλελεύθερου ορθολογικού Λόγου.
Η κατάρρευση του φιλελεύθερου μύθου συμπαρασύρει τις ηθικορητορικές και νομικές κατασκευές, με βάση τις οποίες έγινε η δόμηση των διαχρονικών μηχανισμών χειραγώγησης των κοινωνιών, επαναφέροντας το ζήτημα των ελευθεριών, όχι ως αίτημα ή αξίωση προς κάποια εξουσία-που υποκαθιστά το Θεό-, αλλά ως αυταξία και αυτοδίκαιη πράξη που επιβάλλεται από μια κοινωνία που λειτουργεί πολιτικά, μέσα από διαδικασίες αυτονομίας, αυτοδιαχείρισης και αυτοθέσμισης.

Μωριας Εγκωμιον

Διαβάστε περισσότερα

Το σχέδιο για την επόμενη μέρα στην Ελλάδα

Οι ηγέτες της ευρωζώνης εξετάζουν ένα σχέδιο που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να βγει από το πρόγραμμα διάσωσης στο τέλος του έτους, με την λήψη περίπου 11 δισ. ευρώ από πόρους που δεν χρησιμοποιήθηκαν για την διάσωση των τραπεζών και την μετατροπή τους σε μια γραμμή πίστωσης που θα προσφέρει στήριγμα στην ελληνική κυβέρνηση όταν θα αντλεί χρήματα από τις αγορές.
Το σχέδιο, το οποίο θα συζητηθεί σε συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης την Πέμπτη στις Βρυξέλλες, θα επιτρέψει στον Αντώνη Σαμαρά, τον Έλληνα πρωθυπουργό, να διακηρύξει το τέλος των τριμηνιαίων επιθεωρήσεων από την μισητή τρόικα των διεθνών δανειστών πριν από τις βουλευτικές εκλογές, οι οποίες μπορεί να προκηρυχθούν ακόμα και για τον επερχόμενο Μάρτιο.
Την ίδια στιγμή, οι υποστηρικτές του σχεδίου πιστεύουν πως θα προσφέρει στις αγορές την ασφάλεια ότι θα γνωρίζουν πως η Αθήνα θα έχει την δυνατότητα να στραφεί στην πιστωτική γραμμή σε μια επείγουσα κατάσταση. Επίσης θα συνοδεύεται από λιγότερο πιεστική δημοσιονομική εποπτεία, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε «προληπτική δημοσιονομική βοήθεια» από το ταμείο διάσωσης 500 δισ. της ευρωζώνης.
«Η Ελλάδα πιθανότατα θα επιστρέψει στις αγορές με την στήριξη της συμφωνίας για μια πιστωτική γραμμή, περιορίζοντας σημαντικά την δυνατότητα της τρόικα να επιβάλλει μεταρρυθμίσεις» ανέφερε ο Mujtaba Rahman, επικεφαλής της συμβουλευτικής Eurasia Group.
Οι ελπίδες του κ. Σαμαρά για μια «καθαρή έξοδο» από το δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης ύψους €172 δισ. – κάτι που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει γραμμή πίστωσης ή νέα εξωτερική επίβλεψη – εξανεμίστηκαν τον περασμένο μήνα όταν τα ελληνικά ομόλογα πραγματοποίησαν βουτιά εν μέσω ενός «μίνι πανικού», μετά την ανακοίνωση του ότι θέλει να βάλει τέλος στο μνημόνιο μέσα στο 2014 χωρίς να ζητήσει νέο πρόγραμμα.
«Μια εντελώς καθαρή έξοδος είναι εξαιρετικά απίθανη» ανέφερε ανώτατος Ευρωπαίος αξιωματούχος που συμμετέχει στις συνομιλίες.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο παραμένει ο ρόλος που θα έχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο σχέδιο. Σε αντίθεση με την Ε.Ε., η οποία θα σταματήσει την χορήγηση δόσεων στην Ελλάδα στο τέλος του χρόνου, το πρόγραμμα του ΔΝΤ θα ολοκληρωθεί μέσα στο 2016.
Το ΔΝΤ έχει γίνει κόκκινο πανί στην Ελλάδα – ο Poul Thomsen, ο ψυχρός Δανός που είναι επικεφαλής της ελληνικής ομάδας του ΔΝΤ πρέπει να ταξιδεύει στην Αθήνα από την Αυστρία με προσεκτικά μέτρα ασφαλείας – και οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες θέλουν να βγει το Ταμείο από το πρόγραμμα.
Αλλά μια ομάδα χωρών της ευρωζώνης με μπροστάρη τη Γερμανία, επιμένουν ότι το ΔΝΤ πρέπει να παραμείνει στο πρόγραμμα, υποστηρίζοντας ότι η ανεξαρτησία και η αξιοπιστία του Ταμείου είναι απαραίτητα για να επιτευχθεί η στήριξη υπέρ της πιστωτικής γραμμής στη γερμανική Βουλή.
Ο ανώτατος αξιωματούχος της Ε.Ε. άφησε να εννοηθεί ότι τα εναπομείναντα 16,4 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ μπορούν να μετατραπούν σε μια παρόμοια γραμμή πίστωσης, παράλληλα με αυτήν της Ε.Ε.
«Πολλές κυβερνήσεις στην ευρωζώνη έχουν πει ότι το ΔΝΤ πρέπει να είναι μέρος μιας μελλοντικής συμφωνίας» ανέφερε ο αξιωματούχος.
Οι πόροι που έχουν απομείνει στο ελληνικό ταμείο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, γνωστό ως Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ή ΤΧΣ, αντιμετωπίζονται εδώ και καιρό ως μια πιθανή πηγή χρηματοδότησης για την Αθήνα αν δεν υπάρξει μια τρίτη διάσωση. Αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο αν τα κεφάλαια αυτά θα παρέμεναν στο ΤΧΣ μέχρι να ολοκληρώσει η ΕΚΤ τις ασκήσεις αντοχής στις τράπεζες της ευρωζώνης, οι οποίες είχαν σαν στόχο να καθορίσουν ποια ιδρύματα χρειάζονταν περαιτέρω κεφάλαια.
Οι ασκήσεις αντοχής, τα αποτελέσματα των οποίων δημοσιεύτηκαν την περασμένη εβδομάδα, αποκάλυψαν ότι τρεις από τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες είχαν συνολικό κεφαλαιακό έλλειμμα 8,7 δισ. ευρώ στο τέλος του 2013. Αλλά ανέφεραν ακόμα πως οι τράπεζες αυτές έχουν αντλήσει από τότε περίπου 6,5 δισ. ευρώ από τις αγορές και μόνο οι δύο – η Eurobank η οποία έχει έλλειμμα 1,8 δισ. και η Εθνική με λίγο κάτω από 1 δισ. ευρώ – πρέπει να αντλήσουν επιπρόσθετα κεφάλαια.
Αν καταφέρουν και οι δύο να αντλήσουν νέα χρήματα μέσω ιδιωτών, τότε υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν και τα 11 δισ. ευρώ του ΤΧΣ για την πιστωτική γραμμή. Αν και τεχνικά τα χρήματα δεν θα μεταφερθούν από τον έναν στον άλλο λογαριασμό – τα κεφάλαια του ΤΧΣ είναι στην πραγματικότητα ομόλογα που έχει εκδώσει το ταμείο διάσωσης της ευρωζώνης – ανώτατος αξιωματούχος της Ε.Ε. δήλωσε πως θα αντιμετωπιστούν με τον ίδιο τρόπο πολιτικά και θα είναι εύκολο να μεταφερθούν μέσω των κοινοβουλίων της ευρωζώνης που θα εγκρίνουν νέα βοήθεια προς την Ελλάδα.
«Από αυτό που έχει απομείνει από το μαξιλάρι ανακεφαλαιοποίησης, το ισοδύναμο του θα χρησιμοποιηθεί σε μια πιστωτική γραμμή» ανέφερε αξιωματούχος της Ε.Ε. «Με πολιτικούς όρους, τα χρήματα είναι ήδη διαθέσιμα στις ελληνικές αρχές» πρόσθεσε.
Πηγή: FT.com το είδαμε στο euro2day.gr

Διαβάστε περισσότερα

Οξω λιμοκοντόρε απ’ την παράγκα!

Οι εταίροι. Οι σύμμαχοι. Οι δανειστές. Οι εγχώριοι και οι ξένοι σωτήρες. Η αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ανεξαρτησία, η περηφάνια και η ανάπτυξη για τα οποία μιλάει ο κ.Σαμαράς. Το κοινοτικό κεκτημένο στο οποίο αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
    Αντιγράφω από το χτεσινό πρωτοσέλιδο της «Real News» και από το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του εκλεκτού συναδέλφου κ.Σωτήρη Καψώχα για τα όσα διαμείφθηκαν μεταξύ των κκ.Σόιμπλε – Χαρδούβελη κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στο Βερολίνο:

Χαρδούβελης: «Θέλουμε ανάσες για να διατηρηθεί η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στην Ελλάδα»
Σόιμπλε: «Δεν μας ενδιαφέρουν τα εσωτερικά σας, ούτε καν οι ανάγκες σας για τις εκλογές. Τελειώστε με όσα έχετε δεσμευτεί». 
Χαρδούβελης: «Θέλουμε να τελειώνουμε με το μνημόνιο και να βγούμε στις αγορές».
Σόιμπλε: «Η χώρα σας δεν είναι έτοιμη να βγει στις αγορές και δεν μπορεί να υπάρξει νέο δάνειο χωρίς νέο πρόγραμμα».
Χαρδούβελης: «Υπάρχει μοχλός πίεσης των δανειστών και αυτός δεν είναι άλλος από τα 6 δις. ευρώ που μένει να λάβει η Ελλάδα από τα κέρδη των ομολόγων, τα οποία διακρατούν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών  - μελών».
Σόιμπλε: «Τα ποσά αυτά είναι ήδη διακρατημένα και θα τα λάβετε όταν έρθει η ώρα τους».  

Μετά από την τόση… περηφάνια, μετά από την τόση… ανεξαρτησία και μετά από την τόσο αποκαλυπτική συνεργασία μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων της γερμανικής (άμα τε και διεθνούς) πλουτοκρατίας με την εγχώρια τοιαύτη, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία για το πώς (μετά – φυσικά – την… «έξοδο από το μνημόνιο») σχεδιάζουν να βαφτίσουν το νέο μνημόνιο που θα μας φορέσουν κολάρο.
Το όνομα του νέου μνημονίου (που δεν θα το λένε μνημόνιο) το είχε «ζωγραφίσει» πριν μερικές μέρες ο Στάθης:


Κατόπιν αυτών επανερχόμαστε στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Το Φλεβάρη του 2010, όταν τα μαύρα κοράκια με τα νύχια τα γαμψά είχαν ξεκινήσει τις ψυχολογικές επιχειρήσεις κατά του ελληνικού λαού κατευθυνόμενα προς το Καστελόριζο, την ώρα που στα παρασκήνια ετοιμαζόταν ο «γύψος» των μνημονίων, ο Άµιτ Σαρκάρ, επικεφαλής µεγάλου αµερικανικού επενδυτικού οµίλου, έκανε µια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου µε τον οποίο οι περίφηµες αγορές σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις αντιµετωπίζουν τον ελληνικό λαό,:
 «Η δουλειά µας», είχε πει ο κύριος, «είναι να βγάζουµε λεφτά, όχι να σκεφτόµαστε τι θα συµβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξάλλου νόµος που να απαγορεύει να εκµεταλλευτείς τον µαλάκα» (περιοδικό «Marianne», 20/2/2010).
Για κάτι τέτοιους τύπους σαν τους «Σαρκάρ» (αλλά και τους πολιτικούς «σωτήρες» που τους υπηρετούν, θα προσθέταμε) ο Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε πως «μ' ένα βραδινό κουστούμι και μίαν άσπρη γραβάτα μπορεί ο καθένας να κερδίσει τη φήμη του πολιτισμένου, ακόμα κι αν είναι χρηματιστής»…
Σχεδόν 5 χρόνια αργότερα, μετά από 1,5 εκατομμύριο ανέργους, χιλιάδες αυτοκτονίες, εκατομμύρια φτωποιημένους, λεηλατημένους και χαρατσωμένους, είναι ευθύνη του ελληνικού λαού να αποδείξει για μια ακόμα φορά στην Ιστορία του ότι δεν είναι και τόσο «ευήθης» όσο ορισμένοι νομίζουν. Ότι είναι πια και έτοιμος και ώριμος να αναδεχτεί το χρέος του. Το πραγματικό και υπέρτατο χρέος του: Να απαντήσει στους «Σαρκάρ» των ντόπιων και ξένων «αγορών» και στις πολιτικές τους μαριονέτες, με τον μόνο τρόπο που ταιριάζει στο έγκλημα που συντελείται εις βάρος του: «Οξω λιμοκοντόρε απ’ την παράγκα»!

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Παραγωγοί ή σερβιτόροι;

Μικρομαγαζάτορας στη Ρόδο, οξυνούστατος και προσγειωμένος, καταθέτει: Την περασμένη χρονιά καταγράφηκαν στη Ρόδο τρία εκατομμύρια οκτακόσιες χιλιάδες διανυχτερεύσεις επισκεπτών. Το ελάχιστο από όσα θα καταναλώσει ένας επισκέπτης σε κάθε εικοσιτετράωρη παραμονή του στο νησί, είναι, οπωσδήποτε, ένα ψωμάκι – ένα από τα μικρά στρογγυλά αρτίδια που συνοδεύουν κάθε πρόγευμα - γεύμα - δείπνο σε ξενοδοχείο ή ενοικιαζόμενο κατάλυμα.

Για να παράγονται στη Ρόδο καθημερινά 3.800.000 ψωμάκια (η ελάχιστη αναγκαία για τους επισκέπτες ποσότητα) χρειάζονται περίπου 500 φούρνοι. Τόσοι φούρνοι για να λειτουργήσουν, ως παραγωγή και εμπορία, προϋποθέτουν και συνεπάγονται τουλάχιστον 1.500 έως 2.000 θέσεις εργασίας. Η διακίνηση των υλικών που απαιτούνται για την παραγωγή των αρτιδίων και την οργάνωση της προώθησής τους στην αγορά, θα προϋπέθετε άλλους τόσους ανθρώπους στη δουλειά.

Σήμερα, τα ψωμάκια που καταναλώνονται, κατά εκατοντάδες χιλιάδων, στη Ρόδο, εισάγονται, όλα, ως κατεψυγμένη ζύμη, από την Κίνα, το Μαρόκο, την Πολωνία (βλ. και «Κ» 22.4.2006). Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες έγινε εισαγωγή από την Κίνα και κατεψυγμένων μερίδων μουσακά! Ναι, ακόμα και ο προβαλλόμενος στην τουριστική αγορά σαν σύμβολο της ελληνικότητας μουσακάς, εισάγεται πια «προκάτ» από την Κίνα.

Δεκαετίες τώρα, όλα τα μικροαντικείμενα που αγοράζουν οι τουρίστες ως «ενθύμια» από την Ελλάδα, είναι όλα εισαγόμενα από χώρες με εξαιρετικά χαμηλό κόστος εργασίας: Ταϊβάν, Κίνα, Ταϊλάνδη: Εκεί παράγονται μαζικά τα ίδια σταχτοδοχεία ή πορτοφολάκια ή μπλουζάκια ή αγαλματίδια ή βαζάκια ή ό,τι άλλο ευτελές και ανυπόφορα ακαλαίσθητο, με τυπωμένο ή χαραγμένο ή έκτυπο τον Παρθενώνα ή το Κολοσσαίο ή τον πύργο του Αϊφελ – αναλόγως σε ποια χώρα θα πουληθούν.

Λέμε, με τις φανταχτερές παρόλες που φτιασιδώνουν την ντροπή και παρακμή μας, ότι «ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία». Και στην πράξη οργανώνουμε την υποδοχή των ξένων επισκεπτών και παραθεριστών αντιγράφοντας τις πρακτικές και τη νοο-τροπία χωρών δραματικής υπανάπτυξης ή αποφασισμένων να ελκύουν μάζες πολύ χαμηλής καταναλωτικής ευχέρειας, αμφίβολης ή ανύπαρκτης καλλιέργειας, διψασμένες για κτηνώδη μεθύσια και παρανοϊκούς βανδαλισμούς. Οπως σε κάθε τομέα του κρατικού μας βίου έτσι και στον τουρισμό μάς εξευτελίζει η επαρχιώτικη ξιπασιά μας: Μας γυάλισαν τα μεγάλα, απρόσωπα (πανομοιότυπα διεθνώς) ξενοδοχειακά συγκροτήματα στρατωνισμού των τουριστικών κοπαδιών, όχι το παράδειγμα της Ιρλανδίας, Φινλανδίας, Ελβετίας: η ανθρώπινη σχέση με τον επισκέπτη.

Αν τα ψωμάκια και ο «μουσακάς» της Ρόδου θα εισάγονται ή όχι από την Κίνα, αν τα ξενοδοχεία μας θα είναι ισοπεδωτικές καζάρμες δίχως ίχνος από τη φιλόξενη ελληνική «εστία», αν το ξενοδοχειακό προσωπικό θα σαρκώνει το ήθος της ελληνικής ζεστής αμεσότητας ή αν θα συγκροτείται από κάθε καρυδιάς αλλοδαπό καρύδι μόνο για χάρη της φτηνής «μαύρης εργασίας», όλα αυτά προϋποθέτουν χάραξη μιας κεντρικής πολιτικής τουρισμού, με διάρκεια και συνέπεια. Μιλάμε δηλαδή για το εξ ορισμού ανέφικτο, αφού οι έννοιες «σύγχρονη Ελλάδα», «κεντρική πολιτική βούληση» και «συνέπεια με διάρκεια» είναι ασύμβατες και ασύμπτωτες. Δεν κατορθώσαμε να τις συνταιριάξουμε ούτε σε πεδία που καμωνόμαστε ότι μας καίνε: στην παιδεία, λ.χ., ή στην υγεία - πρόνοια - ασφάλιση.

Ωστόσο, για τη χαρά και μόνο της ομορφιάς του ονείρου, ας μιλήσουμε, λίγο ακόμα, για το ανέφικτο: Για έναν υπουργό Τουρισμού, που θα έχει επιλεγεί όχι με κριτήρια θηλυκών καλλιστείων βιτρίνας ούτε για να καλύψει με ρουσφέτια κάποια εκλογική περιφέρεια. Υπουργό που θα επιλεγεί για να αποκαταστήσει την ιδιοπροσωπία της ελληνικής φιλοξενίας και αρχοντιάς σε κάθε παραμικρή πτυχή της οργανωμένης υποδοχής των ξένων επισκεπτών στην Ελλάδα. Υπουργό συνεπή στη θεμελιώδη αρχή: να προσφέρεται η απαρόμοιαστη ομορφιά της ελληνικής γης και θάλασσας στοχεύοντας σε επισκέπτες με υψηλή καλλιέργεια – π.χ. στον φυσιολατρικό τουρισμό, στον αρχαιολογικό - ιστορικό, στον σπηλαιολογικό, θρησκευτικό, συνεδριακό κ.λπ. ΄Η, με άκρα συγκατάβαση, και σε επισκέπτες που είναι διατεθειμένοι αυτή την ομορφιά να την πληρώσουν χρυσάφι.

Αρχή απαρέγκλιτη: Ο,τι προσφέρεται ως έδεσμα και ως ενθύμιο στους επισκέπτες, να είναι μόνο χειροποίητο, εγχώριας παραγωγής, με εγχώρια υλικά. Ο,τι προσφέρεται ως κατάλυμα, να αποτυπώνει την πείρα - σοφία, δηλαδή τη λειτουργική αισθητική, του ελληνικού αρχιτεκτονήματος (αυτονοήτως με σύγχρονα υλικά). Μιλάμε για πολιτική με συνέπεια, επομένως οι κραυγαλέες, προκλητικές περιπτώσεις τερατωδών ξενοδοχειακών μονάδων, που καταστρέφουν την ιδιομορφία του ελληνικού τοπίου και κλίματος, θα μπουν σε μακροπρόθεσμο (αλλά συνεπές) πρόγραμμα κατεδάφισης. (Αρχίζοντας από το υβριστικό ασέλγημα, απέναντι στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, μουσείο - μνημείο ξιπασμένου επαρχιωτισμού, με μοναδική χρηματολάγνο στόχευση τον εντυπωσιασμό χαύνων τουριστών. Προϋπόθεση για σοβαρή πολιτική τουρισμού στην Ελλάδα, η επιστροφή στην πρόταση Κρόκου για το μουσείο της Ακρόπολης).

Καίριο ρόλο σε μια τέτοια πολιτική θα κληθεί να παίξει και ο επαγγελματικός κλάδος των ξεναγών, όπως και η ποιότητα του εκδοτικού υλικού ταξιδιωτικών οδηγών και χαρτών. Η μέριμνα και ο έλεγχος από το αρμόδιο υπουργείο της εκπαίδευσης των ξεναγών, η ποιοτική αξιολόγηση του έργου τους και η αποτίμηση της ποιότητας των εντύπων που προσφέρονται ως οδηγοί στους επισκέπτες, είναι ζωτικής σημασίας για το επίπεδο σοβαρότητας της πολιτικής για τον τουρισμό.

Το ερώτημα είναι: οι Ελληνες θέλουμε να δουλέψουμε, μας δίνει χαρά και νόημα ζωής η δημιουργική δουλειά, η καινοτομία, η ρηξικέλευθη πρωτοβουλία, η επιδίωξη της ποιότητας; Μας ενδιαφέρει να γίνουν πεντακόσιοι φούρνοι στη Ρόδο ή προτιμάμε τα ψωμάκια και ο μουσακάς να μας έρχονται από την Κίνα και εμείς να θεωρούμε προνόμιο μια θέση σερβιτόρου ή καμαριέρας στην απρόσωπη τουριστική βιομηχανία;

Ετσι που δείχνουν τα πράγματα, ίσως και μόνο η πολιτική βούληση να πάρουμε στα χέρια μας τον τουρισμό, να τον οργανώσουμε όπως εμείς ξέρουμε και μπορούμε (ξέρουμε από αιώνων παράδοση φιλοξενίας και μπορούμε από φιλότιμο πείσμα), θα αρκούσε για να χτυπηθεί καίρια η ανεργία και να ανακάμψει η αυτοπεποίθηση του Ελληνα.

Αυτά, για τη χαρά και μόνο της ομορφιάς του ονείρου.

_____

  ~ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
  kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα

Συγκλονίζει την υφήλιο η πρόεδρος της Αργεντινής με την περήφανη επιστολή στον Ομπάμα!

«Είναι διορισμένη από εσένα αυτή που υβρίζει την πατρίδα μου και τον λαό μου υπερασπιζόμενη τα κοράκια;»

Για μία ακόμα φορά, η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Κίρχνερ αποδεικνύει ότι είναι μια από τις ελάχιστες εναπομείνασες ηγετικές προσωπικότητες που μπροστά στο συμφέρον της πατρίδας τους δεν γονατίζουν, ούτε σκύβουν το κεφάλι. H επιστολή της προς τον Αμερικανό Πρόεδρο, η οποία στάλθηκε στις 30 Οκτωβρίου, είναι πραγματικά συγκλονιστική!

Μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Κύριε Πρόεδρε,

Σας γράφω για να σας επιστήσω την προσοχή σε ένα θέμα που, αν επιβεβαιωθεί από εσάς, θα έχει σοβαρές συνέπειες στις σχέσεις μεταξύ των χωρών μας.

Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι αν η Νάνσυ Σόντερμπεργκ, το πρόσωπο που έχει διοριστεί από εσάς ως πρόεδρος του PIDB (Public Interest Declassification Board), το οποίο αναφέρεται κατευθείαν στην αμερικανική κυβέρνηση, είναι επίσης συμπρόεδρος της  «American Task Force Argentina» (ATFA), μιας οντότητας που δημιουργήθηκε ειδικά για να επιτίθεται και να βρίζει την Αργεντινή και την πρόεδρό της.

Όπως ασφαλώς θα γνωρίζετε, στα καθήκοντα του PIDB περιλαμβάνονται η ανάλυση κρίσιμων θεμάτων εθνικής ασφάλειας και η παροχή συμβουλών στον Πρόεδρο και σε άλλους κυβερνητικούς αξιωματούχους των ΗΠΑ. Μάλιστα, στις 10 Νοεμβρίου του 2012, κατά τον επαναδιορισμό της κυρίας Σόντερμπεργκ, ο Λευκός Οίκος χαρακτήρισε δημοσίως τη θέση της ως «κομβική». Ωστόσο, στο επίσημο βιογραφικό που διανεμήθηκε από το γραφείο σας, δεν αναφέρεται η θέση της Σόντερμπεργκ στην ATFA και στο βιογραφικό της συμπροέδρου που διανέμεται από την ATFA δεν αναφέρεται η υψηλή θέση που κατέχει το εν λόγω πρόσωπο στο Λευκό Οίκο. Μήπως πρόκειται για περίπτωση συνωνυμίας;

Επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω ότι η Νάνσυ Σόντερμπεργκ, η συμπρόεδρος της ΑΤFA, διεξήγαγε μια πρωτοφανών διαστάσεων συκοφαντική και δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον του λαού και των αρχών της χώρας μου και ειδικά εναντίον μου, με σκοπό την καταστροφή της Δημοκρατίας της Αργεντινής προς όφελος των ληστρικών funds που επιδιώκουν να κερδίσουν τεράστια ποσά, περιορίζοντας το κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας μου για την αναδιάρθρωση του εξωτερικού χρέους της.

Μεταξύ άλλων σημειώνω την εξωφρενική κατάσχεση της ναυαρχίδας του Ναυτικού της Αργεντινής, της φρεγάτας Libertad. Το δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε ομόφωνα την άρση της κατάσχεσης με την αιτιολογία ότι συνιστούσε παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.

Έγιναν επίσης προσπάθειες να κατασχεθεί ένας δορυφόρος, ο οποίος χρησιμοποιείται σε πρόγραμμα της NASA. Θα είναι σίγουρα παράδοξο, αν η κυρία Σόντερμπεργκ του Λευκού Οίκου αποδειχθεί ότι είναι η ίδια Σόντερμπεργκ που καλωσόριζε και ενθάρρυνε δράσεις που επηρέασαν και τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η ATFA έχει δηλώσει ότι έχει δαπανήσει πολλά εκατομμύρια δολάρια για τη δημιουργία ενός λόμπι εναντίον της Αργεντινής εντός του αμερικανικού Κογκρέσου, ενώ επίσης  δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει προς όφελός της  οδυνηρά για τους Αργεντινούς γεγονότα, όπως την τρομοκρατική επίθεση κατά του κέντρου της εβραϊκής κοινότητας στο Μπουένος Άιρες το 1994, συκοφαντώντας την κυβέρνησή μου με εντελώς αβάσιμους ισχυρισμούς.

Οι σχέσεις μεταξύ των κυβερνήσεών μας θα επηρεαστούν αρνητικά, αν επίσης αποδειχθεί ότι η Νάνσυ Σόντερμπεργκ της ATFA είναι η Σόντερμπεργκ που σας συμβουλεύει για θέματα εθνικής ασφάλειας, αλλά και το ίδιο άτομο που διοικεί το ληστρικό fund NML Capital, το οποίο έχει την έδρα του στις Νήσους Κέιμαν και πρωτοστατεί στη διεθνή δικαστική εκστρατεία κατά της χώρας μου».

«Θα ήταν απαράδεκτο αν μια τέτοια “κομβική” θέση της κυβέρνησής σας, με πρόσβαση σε διαβαθμισμένες πληροφορίες και απευθείας σχέσεις με το Κογκρέσο, καλύπτεται από ένα άτομο που παράλληλα συμπροεδρεύει σε μια οργάνωση που είναι αφιερωμένη στην επίθεση και τη δυσφήμηση ενός κυρίαρχου έθνους που επιθυμεί να έχει παραγωγικές σχέσεις με τη χώρα σας. Ελπίζουμε, λοιπόν, ότι όλο αυτό δεν είναι παρά μια παρεξήγηση, μια απλή περίπτωση συνωνυμίας.

Κύριε Πρόεδρε,

Η επερχόμενη Σύνοδος των G20 που θα διεξαχθεί στις 15-16 Νοεμβρίου στο Μπρίσμπαν θα είναι μια καλή ευκαιρία για να εργαστούμε από κοινού εναντίον των ληστρικών funds, να ενισχύσουμε την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και να εξαλείψουμε τους φορολογικούς παραδείσους. Ο ρόλος των εθνικών ηγετών είναι να επιλύονται αυτά τα προβλήματα. Η χειραγώγηση από λομπίστες που υπηρετούν αδίστακτους ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει δεκτή», καταλήγει η πρόεδρος της Αργεντινής.

olympia.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΝΕΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ

Του Π.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Βαθιά ανακούφιση σε Καράκας, Αβάνα και Μπουένος Αϊρες, δυσαρέσκεια στην Ουάσιγκτον και απογοήτευση στη Γουόλ Στριτ προκάλεσε η δύσκολη επανεκλογή της Ντίλμα Ρούσεφ ως προέδρου της Βραζιλίας, την περασμένη Κυριακή. Επικρατώντας με διαφορά 3,2% του συντηρητικού ανθυποψηφίου της Αέσιο Νέβες, η διάδοχος του χαρισματικού προέδρου Λούλα έκλεισε –για την ώρα– την πόρτα σε μια συντηρητική παλινόρθωση που θα είχε σοβαρές συνέπειες όχι μόνο στη Λατινική Αμερική, αλλά και στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Πολλοί περιέγραψαν την αναμέτρηση Ρούσεφ - Νέβες ως σύγκρουση δύο κόσμων. Από τη μία πλευρά, η παλιά μαρξίστρια ένοπλης αντιστασιακής οργάνωσης, που βασανίστηκε άγρια τα χρόνια της στρατιωτικής χούντας (1964-1985), προτού διαχειριστεί, επί προεδρίας Λούλα, το μεγαλύτερο πρόγραμμα καταπολέμησης της φτώχειας σε όλο τον κόσμο, το περίφημο Bolsa Familia. Από την άλλη, ένας πολιτικός γέννημα-θρέμμα των βραζιλιάνικων ελίτ (ο πατέρας του, πολιτικός και αυτός, ήταν υποστηρικτής της χούντας), ένθερμος θιασώτης ενός «τούρμπο νεοφιλελευθερισμού», με δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών και των φόρων.

Η θεώρηση αυτή ενέχει δόσεις υπερβολής, τουλάχιστον ως προς την 67χρονη Ρούσεφ, η οποία απέχει πολύ από την επαναστάτρια των νεανικών της χρόνων. Όπως άλλωστε και ο προκάτοχός της Λούλα, ο οποίος δεν ήρθε στην εξουσία, το 2003, ως Βραζιλιάνος Κάστρο, αλλά ως Λατινοαμερικανός σοσιαλδημοκράτης. Σε κάθε περίπτωση, με τη φτώχεια να περιορίζεται, τα τελευταία 11 χρόνια, στο μισό, την ανεργία να συρρικνώνεται στο 5,4% και την ανάπτυξη να κυμαίνεται, σε ετήσια βάση, γύρω στο 5%, η Αριστερά είχε ισχυρούς λόγους να υπερηφανεύεται.

Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι, παρά τη φυσιολογική φθορά της εξουσίας, η Αριστερά διατηρεί τη σωτήρια υποστήριξη των πιο φτωχών στρωμάτων. Και όχι μόνο στη Βραζιλία. Την ίδια μέρα, στις προεδρικές εκλογές της Ουρουγουάης, ο αριστερός πρώην πρόεδρος Ταμπαρέ Βάσκες εξασφάλιζε το 45,5% των ψήφων, με διαφορά που καθιστά σχεδόν βέβαιη την εκλογή του στον δεύτερο γύρο. Νωρίτερα, ο αριστερός πρόεδρος της Βολιβίας Εβο Μοράλες εκλεγόταν για τρίτη συνεχή φορά με το συντριπτικό ποσοστό 61% – κάτι σχεδόν απίστευτο για μια χώρα όπου τα πραξικοπήματα ήταν συχνότερα από τις βροχές. Αριστεροί πρόεδροι και κυβερνήσεις επικράτησαν, δύσκολα ή εύκολα, τα τελευταία χρόνια και στη Βενεζουέλα, στην Αργεντινή, στο Εκουαδόρ, στη Νικαράγουα και στο Σαλβαδόρ.

Από όλες αυτές τις αναμετρήσεις, η μάχη μεταξύ Ρούσεφ και Νέβες συγκέντρωσε πάνω της τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας – απολύτως δικαιολογημένα. Η Βραζιλία είναι ένα κράτος-ήπειρος, που αντιπροσωπεύει ήδη την έβδομη οικονομία του κόσμου και ενδεχόμενη νίκη του Νέβες θα αποτελούσε πραγματικό σημείο καμπής. Ο συντηρητικός υποψήφιος είχε καταστήσει γνωστό ότι προόριζε για το υπουργείο Οικονομικών τον Αρμίνιο Φράγκα, πρώην διοικητή της κεντρικής τράπεζας και άνθρωπο του Τζορτζ Σόρος, για λογαριασμό του οποίου διαχειριζόταν υψηλού ρίσκου επενδυτικά προγράμματα σε αναδυόμενες αγορές

Στο γεωπολιτικό πεδίο, η νίκη του Νέβες θα επανέφερε τη Βραζιλία σε φιλοαμερικανική τροχιά, δίνοντας τη χαριστική βολή στις πρωτοβουλίες περιφερειακής ολοκλήρωσης του αμερικανικού Νότου, όπως η κοινή αγορά Mercosur και η διακρατική ένωση Unasur. Το κυριότερο, θα τερμάτιζε τη δυναμική συμβολή της Βραζιλίας σε πρωτοβουλίες των λεγόμενων BRICs (όπου περιλαμβάνονται επίσης Ρωσία, Κίνα, Ινδία και Νότια Αφρική), αλλά και τη στενή σχέση που έχει αναπτύξει η χώρα με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Η νίκη της Ρούσεφ ανέστειλε μια παρόμοια ανατροπή, αλλά δεν την εκδίωξε μακριά από τη γραμμή του ορίζοντα. Η δύσκολη επικράτησή της, σε συνέχεια των μεγάλων διαδηλώσεων των περασμένων μηνών εναντίον της διοργάνωσης του Μουντιάλ, κατέδειξε τη δυσφορία που εξαπλώνεται στη φορολογούμενη μεσαία τάξη, αλλά και σε τμήμα των εργατικών στρωμάτων. Τα πράγματα δεν προβλέπεται να γίνουν πιο εύκολα για τη Ρούσεφ, καθώς η οικονομική ανάπτυξη έχει περιοριστεί στο αμελητέο 0,3% και η ύφεση χτυπάει την πόρτα.

Σε τελική ανάλυση, ισχύει για το Κόμμα Εργατών της Βραζιλίας ό,τι και για το σύνολο της λατινοαμερικανικής Αριστεράς: η αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των φτωχών, όσο αναγκαία και αν ήταν, φτάνει κάποια στιγμή στα οικονομικά και πολιτικά της όρια. Η μεγάλη πρόκληση βρίσκεται στον μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων: εκπαίδευση, υγεία, υποδομές, βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο, καταπολέμηση της διαφθοράς και της εγκληματικότητας· ιδού ορισμένα από τα μεγάλα, αναπάντητα ερωτήματα, που θα κρίνουν τη μακροημέρευση της κυβερνώσας Αριστεράς, σε σκηνικό εντεινόμενης κοινωνικής πόλωσης.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της Κυριακής 02 Νοεμβρίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Ο διεθνής Έλληνας μαέστρος Δημήτρης Μητρόπουλος

Στις 2 Νοεμβρίου του 1960 φεύγει από τη ζωή από καρδιακή προσβολή ο διεθνούς φήμης Έλληνας μαέστρος, πιανίστας και συνθέτης Δημήτρης Μητρόπουλος. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στις ΗΠΑ, όπου απέκτησε διεθνή αναγνώριση, ενώ έγινε γνωστός για την τρομερή του ικανότητα απομνημόνευσης (μπορούσε να διευθύνει χωρίς παρτιτούρα) και τον ασκητικό τρόπο ζωής που υιοθέτησε λόγω της βαθιάς χριστιανικής πίστης του.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε σε μία μεσοαστική οικογένεια, έλαβε όμως καλή μόρφωση σε ξένες γλώσσες και μουσική, χάρις στη φιλόδοξη μητέρα του. Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών, όπου τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο για την ικανότητα του στο πιάνο, διάκριση που δόθηκε μόνο πέντε φορές στην ιστορία του Ωδείου. Αποφοίτησε με άριστα το 1919 και μετέβη στις Βρυξέλλες με υποτροφία για περαιτέρω σπουδές. Από το 1921 έως το 1924 εργάστηκε ως μουσικός εκγυμναστής στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Εκεί γνώρισε τον ιταλό συνθέτη και πιανίστα Φερούτσιο Μπουζόνι, από τον οποίο επηρεάστηκε βαθύτατα τόσο στην αισθητική του όσο και στην επαγγελματική του εξέλιξη ως μουσικός.

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα μετά τις σπουδές του το 1924, ανέλαβε τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών (1924 - 1925 και 1927 - 1937) και της Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών (1925 - 1927). Παράλληλα, ακολουθούσε διεθνή καριέρα, διευθύνοντας σπουδαία ευρωπαϊκά μουσικά σύνολα με πρώτη τη Φιλαρμονική του Βερολίνου όπου συμμετείχε ταυτόχρονα ως σολίστ. Οι πρώτες του συνθέσεις είναι γραμμένες στο τονικό σύστημα αλλά με ενδιαφέροντες αρμονικούς πειραματισμούς, οι οποίοι γύρω στα 1915 γίνονται περισσότερο τολμηροί φτάνοντας στην ατονικότητα γύρω στα 1920. Είναι ο πρώτος Έλληνας συνθέτης που χρησιμοποίησε στο έργο του Ostinata (μια σονάτα για βιολί και πιάνο) αυστηρά δωδεκαφθογγική τεχνική. . Έγραψε περίπου 40 έργα για ορχήστρα, πιάνο και φωνή, καθώς και μία όπερα («Αδελφή Βεατρίκη»).

Μετά το 1930 ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τη διεύθυνση ορχήστρας, αρχικά στην Αθήνα και από το 1936 και έπειτα κυρίως στις ΗΠΑ, όπου και διέμενε. Το 1950 ξεκίνησε ξανά τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις. Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου του 1960, μετά από καρδιακή προσβολή πάνω στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου κατά τη δοκιμή της «Τρίτης Συμφωνίας» του Μάλερ. Η τέφρα του διακομίστηκε στην Ελλάδα σύμφωνα με επιθυμία του.

Διαβάστε περισσότερα

Προς μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το θεσμικό πλαίσιο που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα σε όλο τον κόσμο, δηλαδή σε όλες τις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αποτελείται από ένα μοντέλο στο οποίο η οικονομική ανάπτυξη, (αν όχι η «ανάπτυξη γα την ανάπτυξη»!), είναι ο θεμελιώδης οικονομικός στόχος. Σε αυτό το πλαίσιο, η συνέχιση της ανάπτυξης εξαρτάται από μια διαδικασία περαιτέρω διεθνοποίησης της οικονομίας, που αποτελεί ένα συνεχώς ανανεούμενο φαύλο κύκλο. Η καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας δημιουργεί ανάγκες για όλο μεγαλύτερες εισαγωγές και, επομένως, για μεγαλύτερες εξαγωγές για την χρηματοδότησή τους. Όμως, μεγαλύτερες εξαγωγές προϋποθέτουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, επομένως παραγωγικότητα, που με τη σειρά της εξαρτιέται βασικά από τις επενδύσεις. Και ποιος ελέγχει το διεθνές εμπόριο, αλλά και τις υπερεθνικές επενδύσεις, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία; Φυσικά, οι πολυεθνικές, οι οποίες διαθέτουν την παραγωγική και τεχνολογική βάση που επιτρέπουν τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας που απαιτείται από τον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό.

Με άλλα λόγια, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πια τα έθνη-κράτη που ανταγωνίζονται για το μοίρασμα των αγορών, αλλά οι πολυεθνικές που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο, ανεξάρτητα από τη χώρα που εστιάζουν τις δραστηριότητές τους. Έτσι, το γεγονός ότι π.χ. η Κίνα παρουσιάζεται σήμερα ως οικονομική υπερδύναμη δεν είναι ένα οικονομικό θαύμα, αλλά απλώς μια οικονομική οφθαλμαπάτη. Είναι αρκετό να σταματήσει να παρέχει τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», που προσφέρει σήμερα, ιδίως όσον αφορά στο φθηνό κόστος παραγωγής στις πολυεθνικές, για να τελειώσει σε μια νύχτα το «όνειρό» της, όταν οι πολυεθνικές θα μετακομίσουν π.χ. στη γειτονική «δύναμη» Ινδία, ή σε μία από τις πολλές άλλες χώρες που τις ικετεύουν να επενδύσουν στην δική τους περιοχή.

Είναι, επομένως, σαφές ότι ο θεμελιώδης στόχος της κοινωνικής πάλης, σήμερα, δεν μπορεί παρά να είναι η πλήρης ρήξη με την παρούσα ΝΔΤ και η οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα θεμελιώνεται σε κυρίαρχα και οικονομικά αυτοδύναμα έθνη-κράτη. Οι συνθήκες ουσιαστικής πολιτικής και οικονομικής «κατοχής», κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, σημαίνουν ότι πραγματική Αντίσταση είναι δυνατή μόνο στο πλαίσιο παλλαϊκών Μετώπων για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ), με στόχο την οικονομική και την εθνική κυριαρχία, μέσα από την ρήξη με την ΝΔΤ. Στη συνέχεια, όταν ο λαός μιας συγκεκριμένης χώρας θα έχει έλθει σε παρόμοια ρήξη, θα πρέπει να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους λαούς άλλων χωρών σε παρόμοιο οικονομικό επίπεδο για να σχηματίσουν νέες οικονομικές ενώσεις κυρίαρχων εθνών ώστε να επιτύχουν, σε συλλογικό επίπεδο, την οικονομική αυτοδυναμία τους. Σε ένα περιβάλλον, δηλαδή, που θα κάνει αδύνατη την μεταφορά οικονομικών πλεονασμάτων μεταξύ χωρών. Για όλα αυτά, βέβαια, οι λαοί, που τα «οσμίζονται» βέβαια, δεν ακούνε τίποτα από τα ΜΜΕ που τους βομβαρδίζουν με ασημαντότητες ή εσκεμμένες διαστρεβλώσεις, μια «Αριστερά» που περί άλλα τυρβάζει και τις...βαθυστόχαστες αναλύσεις (συνήθως καλοπληρωμένων «διανοητών») που συμπεραίνουν ότι φταίει η «παθητικότητα» τους που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους!

Με αυτή την έννοια, η ολοκλήρωση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, δηλαδή, ως μια οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών που, στην ολότητά τους, θα εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία, και θα είχαν την δυνατότητα να επιβάλουν οποιουσδήποτε κοινωνικούς ελέγχους αποφασίσουν πάνω στις αγορές, θα ήταν ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη μια νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα αντικαθιστούσε, τελικά, την σημερινή εγκληματική ΝΔΤ, η οποία έχει ήδη καταστρέψει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν η Ευρασιατική Ένωση θα εξαπλωνόταν ώστε να καλύπτει επίσης όλους τους λαούς της γης, οι οποίοι σήμερα αγωνίζονται ενάντια στην Υπερεθνική Ελίτ για την εθνική τους κυριαρχία και αυτοδιάθεση, είτε στον Αραβικό κόσμο (Συρία, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.), είτε στη Λατινική Αμερική (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία) και αλλού.

Έτσι, η νέα δημοκρατική διεθνής τάξη των κυρίαρχων και αυτοδύναμων Εθνών θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για την υπέρβαση των ιστορικών συστημάτων ελέγχου (ιδιωτικού έναντι κρατικού) πάνω στα μέσα παραγωγής και διανομής. Σήμερα, το ιστορικά κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε ο έλεγχος των μέσων παραγωγής να ασκείται άμεσα από την κοινωνία, μέσα από τις συνελεύσεις των πολιτών, οι οποίες θα καθορίζουν τις οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιτακτικό καθήκον σήμερα, όταν έχει πλέον συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι η κατάρρευση του διπολικού ψυχροπολεμικού κόσμου αντί να οδηγήσει στην δημιουργία ενός μαζικού κινήματος προς αυτή την κατεύθυνση, οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο: την δημιουργία του παρόντος εγκληματικού μονοπολικού κόσμου και την παράλληλη ανάπτυξη μιας εκφυλισμένης «Αριστεράς» που άμεσα ή έμμεσα τον στηρίζει. Είτε υποστηρίζοντας ότι θα τον αλλάξει «από τα μέσα» (το γνωστό παραμύθι κάθε βολεμένου «αριστερού»), είτε υποστηρίζοντας ότι όλα τα κινήματα που αναπτύσσονται σήμερα «από κάτω» κατά της ΝΔΤ του μονοπολικού κόσμου μας δεν εκφράζουν τελικά παρά ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ότι μόνο η παγκόσμια επανάσταση θα μας σώσει, κάποτε στην επομένη χιλιετηρίδα!

Η ανάπτυξη, επομένως, του αγώνα των λαών για μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη θα οδηγήσει πιθανότατα σε μια μεταβατική περίοδο, στην οποία θα συνυπάρχει σε κατάσταση συνεχούς έντασης, η σημερινή ΝΔΤ με τον νέο κόσμο των αυτοδύναμων και κυρίαρχων λαών που θα μπορούσε να εκπροσωπεί η Ευρασιατική Ένωση, με κορμό το μεγάλο πατριωτικό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης του Ρωσικού λαού που συνενώνει από κομουνιστές και ριζοσπαστικούς σοσιαλδημοκράτες μέχρι ορθόδοξους και εθνικιστές. Αυτό, βέβαια, εάν τελικά ηττηθεί η «πέμπτη φάλαγγα» των «φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών» μέσα στη Ρωσία που σήμερα είναι σε αδυσώπητο αγώνα ―με την αμέριστη βέβαια στήριξη της Υπερεθνικής Ελίτ― με το Μέτωπο αυτό. Μια στρατηγική σαν την παραπάνω θα επιτρέψει την οικοδόμηση «από τα κάτω» μια νέας μορφής διεθνισμού που θα εμπνέεται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, αντί για τις καταστροφικές αρχές της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους όπως σήμερα.

​

Πηγή: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_11_02.html 

Αρχείο Τάκη Φωτόπουλου: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Διαβάστε περισσότερα