Ο Εμμανουέλ Μακρόν επιμένει στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, παρά τις έντονες αντιδράσεις: παραμένει συνεπής στις επιλογές του, που πάντοτε διευκολύνουν τα υψηλά εισοδήματα και ποτέ την κοινωνική θωράκιση της Γαλλίας.
του Serge Halimi*
επιμέλεια: Βάλια Καϊμάκη
Μερικές εβδομάδες μετά την πρώτη εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν στο προεδρικό αξίωμα, ένας από τους υποστηρικτές του, ο σημερινός πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, συνόψισε ως εξής την οικονομική και κοινωνική πολιτική που θα επακολουθούσε: «Αντικειμενικά, τα προβλήματα αυτής της χώρας επιβάλλουν λύσεις ευνοϊκές για τα υψηλά εισοδήματα»1. Στη συνέχεια, αυτοί οι προνομιούχοι θα αποδείξουν την ευγνωμοσύνη τους στον ευεργέτη τους αφού, μεταξύ 2017 και 2022, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο Μακρόν είδε το ποσοστό του μεταξύ των πλουσιότερων να αυξάνεται από το 34% στο 48%. Όταν στην εξουσία βρίσκεται η Αριστερά, σπάνια επιδεικνύει τόση μαεστρία στην ικανοποίηση του δικού της εκλογικού σώματος…
Καθώς, από τη μία προεδρική εκλογή στην άλλη, ο αρχηγός του κράτους αύξησε τη δημοτικότητά του και στους ψηφοφόρους άνω των 65 ετών, μετράμε το μέγεθος του «θάρρους» για το οποίο καυχιέται ο κ. Μακρόν όταν προσπαθεί να πείσει τη χώρα να αποδεχθεί μια «μεταρρύθμιση» των συντάξεων με κύρια θύματα τις λαϊκές τάξεις, που με συντριπτική πλειοψηφία τον καταψήφισαν. Ενώ η αμφισβήτηση των κοινωνικών κεκτημένων θα αφήσει αλώβητο το κεφάλαιο, όπως και τους συνταξιούχους (ακόμα και τους πιο εύπορους), θα επιβάλει δύο επιπλέον χρόνια εργασίας στους εργάτες, των οποίων το προσδόκιμο ζωής με καλή υγεία είναι δέκα χρόνια μικρότερο από εκείνο των ανώτερων στελεχών2. Για αυτούς που έχουν πολύ συχνά φθαρεί, εξαντληθεί και σπάσει από τη μισθωτή εργασία, η γραμμή τερματισμού απομακρύνεται. Τον χρόνο της ανάπαυσης, των σχεδίων, των επιλεγμένων ενασχολήσεων θα τον φάει η υποχρεωτική εργασία ή η ανεργία.
Και για ποιον λόγο προωθείται αυτό το μέτρο, αφού δεν υπαγορεύεται από καμία επείγουσα ανάγκη; Διότι η επιλογή της κυβέρνησης δεν είναι να αναστρέψει την παρακμή των νοσοκομείων και των σχολείων, αλλά να «μειώσει το βάρος των συνταξιοδοτικών δαπανών» στην εθνική οικονομία σε μια περίοδο που, επιπλέον, οι στρατιωτικές δαπάνες θα εκτιναχθούν στα ύψη (ο υπουργός Άμυνας προβλέπει ότι θα διπλασιαστούν μεταξύ 2017 και 2030). Το σχέδιο που σκιαγραφούν τέτοιες προτεραιότητες είναι τόσο αποκρουστικό ώστε, σε αντίθεση με ό,τι παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια ενός άλλου τεράστιου κοινωνικού κινήματος παρόμοιου με το σημερινό, ακόμη και μερικά από τα πιο φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης χρειάστηκε (προσωρινά) να υποχωρήσουν.
Αποφασισμένη παρ’ όλα αυτά να επιμείνει, η πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν ανησυχεί εντούτοις ότι το νομοσχέδιό της θα μπορούσε «να ρίξει νερό στον μύλο του Εθνικού Συναγερμού». Ο πρόεδρος που την διόρισε δεν έχει τέτοιες ανησυχίες. Όπως εξήγησε τον περασμένο Δεκέμβριο, «το 2027 δεν θα είμαι υποψήφιος, άρα δεν θα είμαι υπόλογος για όσα θα συμβούν»3. Η υστεροφημία που θα μπορούσε λοιπόν να συνοδεύει την αλαζονική προεδρία του είναι ότι χρησίμευσε ως σκαλοπάτι για τη Μαρίν Λεπέν, ωστόσο το μέλλον του Εμμανουέλ Μακρόν είναι εξασφαλισμένο. Αν τις επόμενες εβδομάδες συντρίψει τη λαϊκή αντίσταση και κερδίσει τα γαλόνια του «μεταρρυθμιστή» απέναντι στη Δεξιά και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα μπορεί στη συνέχεια να γίνει ομιλητής στο Νταβός ή στο Κατάρ και να διεκδικήσει διευθυντική θέση στην Uber, στην Airbnb ή σε μια διεθνή επενδυτική τράπεζα.
*Ο Serge Halimi είναι ο διευθυντής της «Le Monde diplomatique».
- Jean-Louis Bourlanges, όπως αναφέρεται στο «Une politique pour les riches… et alors?», «L’Opinion», Παρίσι, 29-30 Σεπτεμβρίου 2017, www.lopinion.fr.
- Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανισοτήτων, η προσδοκώμενη διάρκεια ζωής των στελεχών ηλικίας 35 ετών, χωρίς κινητικά και σωματικά προβλήματα, είναι κατά μέσο όρο 34 χρόνια ακόμη, ενώ των εργατών είναι 24.
- «Le Monde», 8-9 Ιανουαρίου 2023.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου